Het plopt en plopt.

"Ik hou van kerels met verf in de boks". Die uitspraak zal ik nooit meer vergeten, het zei veel, te veel. Een tijd later ging het dan ook mis en uit tussen haar en mij. Ik had wel verf maar op de verkeerde plek bedacht ik me een paar jaar later. Op het moment dat die uitspraak weer vooraan in mijn herinnering kwam, "plopte" er ook tekst omhoog: "Ik heb verf in mijn hart".
Misschien had ik dat moeten antwoorden, maar die tekst kwam op dat moment gewoonweg niet.
Ken je dat verschijnsel? Plopjes? Je kunt er veel andere benamingen voor verzinnen: gedachtes, gevoel, impulsen enz., maar plopjes is er wel een mooi en grappig woord voor.
Plopjes, ze komen soms op de meest onverwachte momenten. Soms zo onverwacht dat ik er persoonlijk van kan schrikken als het een heftig plopje is wat over een serieus onderwerp gaat. Een andere keer komen ze ook ongelegen. Ben je net met iets bezig, neemt een plopje je in beslag en vraagt klaarblijkelijk aandacht.
Ook bekruipt de twijfel me regelmatig als er weer eens een plopje komt. Was dat mijn eigen gedachte op het moment van ploppen, of werd ik gestuurd door iets vreemds en onverklaarbaars uit de kosmos, of zoals je wilt, uit de hemel door onze lieve heer of door Allah persoonlijk?
Het intrigeert me. Is er iemand die ergens op een knopje drukt en een plopje laat opkomen? Ben ik een op afstand bestuurbaar mens? Ben ik te beïnvloeden door kosmische krachten? Het puzzelt me.
Misschien heb ik een te rijke fantasie of teveel films gezien: "Mart, may the force be with you".

De vreemdste plopjes krijg ik bijna altijd onder de douche. Sta ik daar lekker, onder een stroom van warm water al dan niet met (een deel) van mijn lijf in het schuim, of er ploppen allerlei dingen naar boven waar ik schijnbaar iets mee moet.
Zo is het ook via een plopje met deze blog gegaan, maak een blog aan, wat een goed idee om te gaan doen! Maar waar kwam dat dan weer vandaan? Was dat mijn eigen "ik" die riep?

Gisteren stond mijn beamer nog op de eettafel en voor de beamer stond een accubak met een dode tak erin. De accubak staat er normaal gesproken voor sier, decoratie en om me te laten herinneren hoe, qua vorm, de natuur in elkaar steekt.
Er kwam een plopje. "Maak een foto, gebruik de beamer en het glas". Resultaat? Beamer aan, licht laten schijnen door de accubak en tak verlichten. Foto maken. Ik was direct geboeid en gevangen door dat speciale licht.
Altijd benieuwd zijn naar wat er gebeurt met vorm en licht. Maar is dat nou inspiratie of toch gewoon een heerlijk plopje?
Ik wens je heel veel schitterende plopjes toe in de komende tijd!