In de ban van mijn smartphone.

Jaren geleden zat ik naast mijn pc, luisterend naar het geluid wat mijn modem maakte. Aaaahhh, verbinding met het magische internet. Het duurde even maar uiteindelijk was er verbinding. Yes, ik was online. De wereld opende en ontvouwde zich voor me op het scherm en ik haalde met schijnbaar speels gemak mijn post binnen, lang leve de virtuele postbode.
Minder papier en lege enveloppen meer voor de oudpapierbak. Ik hoefde niet meer op de postbode te wachten met mijn neus tegen het raam geplakt, de controle van post ontvangen was aan mij. Ik was aan de macht. Ik weet niet hoe dit bij vrouwen werkt, maar mijn mannelijk gevoel was een sterk gevoel.

Nu hoef ik niet meer te checken of er mail is. Het wordt voor me gedaan, het emailsysteem heeft die taak overgenomen. Nu, met een constante verbinding met het net mis ik soms dat geluid en gekraak van mijn modem om verbinding te maken en dat magische moment als het dan uiteindelijk lukt.
De ontwikkelingen staan niet stil, het gaat allemaal snel, heel snel. Soms duizelingwekkend snel. Sinds een paar jaar heb ik een smartphone, hallelujah. Bijna overal verbinding en, mits de dekking van het systeem goed is, kan ik dwalen en zoeken in een wereld gevuld met informatie. Nog niet zo heel lang geleden dacht men dat de aarde niet rond was maar plat. Nou, als er iets plat is dan is het wel mijn mobiel.

Vanmiddag zag ik een kreet op Facebook opduiken: "Wat vrouwen nooit voor elkaar kregen? Mannen zittend te laten plassen. De smartphone lukt het lekker wel."
Klopt. Staand plassen en tegelijkertijd je telefoon bedienen geeft risico. Stel je voor dat hij in de pot valt? Je moet er niet aan denken. Ik kan me nog een tijd herinneren dat we een stapel tijdschriften op het toilet hadden liggen. Nu is daar ook Wifi.
Ik ben toch niet de enigste die op de w.c. aan het internetten is? Nee toch? :-)

In de ochtend liep ik wandelend naar mijn afspraak, maar stond ik even stil. Ik kreeg een appje en appte onmidelijk terug, zo ging dat even door, heen en weer teksten. Je kent het wel. Glimlach, tekst, glunderen, tekst. Even kletsen zonder een stem te horen, geen uitdrukking op het gezicht van de ander, wel een lachend gezichtje :-) Ik was duidelijk in beslag genomen.
Op een gegeven moment keek ik op en daar stond hij voor me en schijnbaar rustig te wachten totdat ik klaar was. Een oude man. Dun grijs haar, bril op, overhemd en een broek met bretels. Zijn handen om de handvatten van een rollator. Hij kon er niet langs, ik versperde de weg.
"Sorry, ik had het even druk" zei ik. De man:"Geeft niet, je moet wel laten weten waar je bent hè".
Ik maakte snel ruimte en hij vervolgde, met zijn eigen snelheid, zijn tocht. In het voorbijgaan wensten we elkaar een fijne dag.

Hoe snel is mijn wereld vandaag? En die van jou?
Rustig aan vandaag en veel ZEN!