Vandaag heb ik mijn oude bureau weer in gebruik genomen en de plek gegeven die het verdient.
Het poetsen en opschonen, van de 8 laden die het heeft, gaat samen met allerlei mooie herinneringen die naar boven komen aan verschillende leefmomenten.
Kleurkrijtjes, potloden met en zonder punt eraan, oude briefjes met een boodschap erop, elastiekjes en een half leeg potje en inmiddels verdroogde lijm. Oude speeltjes die mijn kinderen toen ze nog veel jonger waren gratis kregen bij de plaatselijke supermarkt. Ansichtkaarten, met groeten uit een ander land en dierbare wensen. Veel al dan niet lege papieren vellen. Een oude en niet meer gebruikte camera. Het is een weerzien.
Och, als dat bureau een stem had en kon vertellen wat hij wist en had gezien? Ik zou het graag willen horen. Ik ken 'm al zolang, hij mij en ons.
Zo ook de spiegel die boven de vaste wastafel (waarom heet zo'n ding eigenlijk nog zo?) hangt, op de douche. Ik stond er straks even voor en keek erin. Spiegels hebben een sterke aantrekkingskracht. Als ik ervoor sta dan kan ik het niet laten om even te kijken.
Wat zou het bijzonder zijn als gedurende de jaren dat de spiegel er al hangt er een ingebouwde camera in zou zijn gemonteerd. Het zou een schat aan beelden hebben opgeleverd. Verschillende varianten van een grimas, tong uitsteken, het poetsen van tanden en kijken of er soms nog een restant spinazie is achtergebleven. Het wiebelen van een neus, controle op baard en haargroei, kammen en borstelen van al dan niet onwillig haar. Het kritisch bekijken, met een lichte frons op het voorhoofd, van een steeds verder opschuivende haargrens aan de voorkant van het gezicht. Het uitdrukken van puistjes door opgroeiende kinderen. Een schat aan grappige beelden en uiteindelijk een prachtig kunstwerk over een deel van het dagelijkse leven.
Dinsdag lijkt wel een dag om te mijmeren. Mijmeren is lekker en heel rustgevend.
Ik stel voor om het landelijk maar Mijmerdag te gaan noemen. Mee eens?
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten