De K in tekort en de O in overvloed

Gisteren kwamen ze weer, de cijfers van het Centraal Planbureau. Met angst, beven en met knikkende knieën werd er naar uitgekeken. De oppositie van de tweede kamer sleep bij voorbaat al de messen en journalisten stonden al uren startklaar en vol spanning te wachten. De boodschapper van het slechte nieuws zou ik niet graag willen zijn.
Onze buurlanden doen het economisch beter. "Zelfs België" hoorde ik iemand zeggen. Het woordje "zelfs" zegt ook al genoeg hoe er door de spreker over Walen en Vlamingen wordt gedacht.
Dus het loopt niet bij ons, niet voldoende, we zitten nog steeds in een recessie, punt. Een streep door de rekening noemen ze dat, we hadden met z'n allen gehoopt op groen licht en eventuele verlossing.
We wilden graag een goed gevoel hebben. Naar de winkels kunnen rénnen, shoppen en eindeloos gaan pinnen.

Onze Nederlandse economie draait niet goed, we blijven en moeten bezuinigen, de broekriem moet nog een gaatje strakker. We doen het niet goed, we komen tekort.
Ik hoorde het bericht op de radio en ging eerst maar koffie inschenken en buiten in de tuin zitten om dit vréselijke nieuws te verwerken. Zakdoeken bij de hand voor het geval dat.
Tekort, tekort. Het woord bleef ronddwalen en me zeurderig lastig vallen in mijn hoofd. En als dat gebeurt dan moet ik daar kennelijk iets mee. Maar wat?
"We komen tekort.", ik sprak de woorden hardop en hoorde mijn stem. Het lichtje ging branden. Altijd mooi als er licht op iets valt, dat geeft inzicht.
Die K in dat woord doet het 'm. Wat heeft die toch een vreselijke harde klank, alsof ik van binnen een klap met een zweep krijg. Ik zal de naam even niet noemen, maar het is geen wonder dat een van de meest vreselijke ziektes met een K begint.
De O in tekort zorgt ervoor dat de lucht uit mijn longen naar buiten gaat. Het is maar een woord zul je misschien denken, maar met grote invloed op mijn gevoel.
Overvloed. Aha, die voelt al héél anders. De O zorgt voor een ronde vorm van mijn lippen en ik blaas héérlijk de lucht vanuit mijn longen door mijn mond naar buiten, de wijde wereld in. Dat is lekker.

Wat ze ook allemaal te zeggen hebben en wat de boodschappen ook mogen zijn? Persoonlijk wil ik niet leven met een gevoel van steeds maar tekort te hebben.

Leven met een gevoel van overvloed. Héérlijk.
Fijne dag.

Naiaden vullen de hoorn des overvloeds

- Jan Breughel de Oude