Dat was wijze raad die ik me jaren geleden ter harte nam. Een strenge maar rechtvaardige leraar, zijn opmerking hielp me verder. Niet alleen om beter te fotograferen en zelf een betere leraar te worden, maar ook in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik kan iets mooi vinden, maar als ik niet voor mezelf helder heb waarom ik het mooi vind, dan blijft het "mooi vinden" zonder toegevoegde waarde. Maar ik ga voor waardevol, dat zorgt voor een leven gevuld met rijkdom. Dat klinkt allemaal heel streng, maar met een glimlach pak ik mijn koffer en ga op pad, het avontuur om het mysterie te ontrafelen lonkt. Ik vind iets mooi, why?
Een vrouw vraagt aan haar man: "Schat, vind je me nog steeds mooi?" De man: "Tuurlijk schat, dat weet je toch?" De vrouw: "En wat is er dan zo mooi aan mij?" De man: "Nou, gewóón, ik vind je mooi. Nou moet je me niet van die moeilijke vragen stellen. Is er nog koffie?"
Een uitnodiging en een, gemiste, kans.
Je nog vochtige haren zijn opgestoken, je prachtige gezicht straalt en is gevangen in het avondlicht. Je maakt het klemmetje, wat jouw lange haren bij elkaar houd los, ze komen in een vrije val en eindigen in een moment van rust. Maar nooit op dezelfde manier, telkens weer anders. Een dansvoorstelling voor mijn ogen en ik zit op de eerste rij. Wat een geschenk.
Ik vond het mooi, nu weet ik ook waarom.
Nu heb ik wel zin in koffie.
Geniet van de dans van het plastic zakje. Een scene uit de film: American beauty.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten