Ik ontmoette het woord anomalie ooit voor het eerst in een stripverhaal. Science fiction. Een man genaamd Storm die getransporteerd door de tijd en het heelal in een andere dimensie terecht kwam en daardoor een anomalie werd. Een verstoring, iets wat er niet hoorde te zijn.
Een oppermachtige en met harde hand heersende dictator van de planeet, waar Storm op belandde, maakte zich ernstige zorgen. Storm moest worden uitgeschakeld, op welke manier dan ook. De macht van de heerser kon door de anomalie wel eens worden aangetast. Storm was een verstoring van het geheel. Als een steen die je in een, soms ogenschijnlijk, rustige vijver gooit. Verstoring van de orde. Gelukkig was Storm slim, moedig en heldhaftig. Het laat zich al raden. Het goede won uiteindelijk gelukkig weer van het kwade.
Ik heb het even opgezocht. Anomalie: geoorloofde kenmerkende afwijking, oneffenheid, afwijking van het bestaande.
Wie bepaalt wanneer iets een anomalie is in onze wereld? Stemmen we daar soms over, is er een soort van volksberaad? Discussie is er gelukkig soms wel. Het blijkt dat er wel degelijk behoefte is om met elkaar in debat te gaan of iets kan of niet kan of hoort in ons leven.
Volgens mij heeft het veel met angst te maken, angst voor iets wat we niet of niet goed kennen. Vreemd voor ons is, goed of slecht. Onbekend maakt onbemind, een oud gezegde met een waarheid als een koe. En dat terwijl beminnen zo'n heerlijke energie kan geven.
Waar komt onze angst voor het onbekende dan toch vandaan? Is het soms een gevoel van: ik weet niet wat ik hiermee moet of ik weet me er geen raad mee? Raad en radeloosheid staan sterk tegenover elkaar.
Moderne kunst is een goed voorbeeld. Een kunstwerk zien terwijl je geen flauw idee hebt wat het voorstelt of voor moet stellen. Hoe vaak heb ik het niet gezien in een museum. Mensen die naar iets onduidelijks kijken, schouders ophalen, een zucht slaken en doorlopen. Dat gepruts kan mijn kind ook maken. Waar is de koffie en de appeltaart?
Onbekend maakt onbemind.
Op het moment dat Elvis Presley voor het eerst tijdens een spetterend optreden stond te heupwiegen spraken mensen er onmiddellijk schande van. Zedeloos, dit kon echt niet, moest verboden worden. Wanneer je nu de beelden terugziet op t.v. of youtube is het onschuldig en stelt het helemaal niks voor. We zijn nu zoveel meer gewend. Onze grens is al veel, héél veel verder opgeschoven. Schijnbaar heeft wennen en acceptatie er ook mee te maken.
Wij Nederlanders hebben een maal per jaar een stoet van boten op de grachten van Amsterdam, een volksfeest met op de boten trotse, in roze uitgedoste, mannen en vrouwen. Een geweldige happening, rijen dik mensen langs de kant die toekijken, feesten en meeleven. De beelden gaan de hele wereld over. Ik vraag me af hoeveel landen er nog over zijn waar men hoofdschuddend en afkeurend naar de beelden van deze happening kijkt, of waar ze, jammer genoeg, expres niet worden uitgezonden. Misschien worden dat er wel steeds minder, ik hoop het van harte.
Op de boot van de sporters die meevoer in de lange stoet waren de bondscoach en een aantal (oud) voetballers waren van de partij en op de defensieboot zelfs de minister van Defensie. Een statement is gemaakt.
Acceptatie van het onbekende.
Begint nu de aloude opvatting van: "Doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" een beetje naar de achtergrond te raken? Lijkt mij een goeie ontwikkeling.
Geen kleurplaat zorgvuldig binnen de lijnen kleuren en vullen, maar vrije expressie, een vrije tekening.
Lang leve een anomalie, dat zorgt in ieder geval voor leven in de brouwerij.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten