Maar ongeveer een generatie daarna was er een ommekeer ontstaan. Er kwamen beelden gevuld met een soort overdrijving. Niet perfect, maar het "leven" in de beelden was terug. Perfectie slaat soms al het leven uit een beeld.
Wanneer ik naar voorbeelden kijk van gezichten die opgetrokken zijn en strak, gedaan door een briljante plastisch chirurg en opgevuld met het wondermiddel botox, dan is er vaak ook het leven uit weggehaald. Ik geloof dat we allemaal wel enkele voorbeelden zouden kunnen opnoemen.
Vaak kreeg en krijg ik de vraag: "Hoe kan ik nu meer diepgang krijgen in mijn foto's?". Tja, dan vergt een ontwikkeling van jouw persoonlijke ik, jezelf. Niet blijven steken in allen maar techniek en perfectie. Een technisch perfect beeld zonder een dieper liggende laag slaat dood. Daar ben je als toeschouwer snel klaar mee.
In een paar seconden, dat is de tijd waarin het moet gebeuren, probeer je de toeschouwer's aandacht te pakken, te ontroeren, blij te maken of boos. Dat laatste kan natuurlijk ook, zie de beelden uit oorlogsgebieden. Dat is een allesbeslissende tijd, anders is het gewoon voor de beschouwer doorgaan naar een volgende foto. Een toeschouwer wil zien en ervaren, vaak onbewust, wat de maker heeft gezien en ervaren.
De foto hieronder? Afgelopen vierdaagse, op het eilandfestival aan de Waal. De foto is niet scherp, lange sluitertijd, een grof beeld door de gebruikte I.S.O. waarde van de camera.
Wat is er te zien? Een aantal kleuren, een verhouding in hoogte en breedte van het beeld, twee schimmige vlakken. En er is iets van een horizon te ervaren.
Wat is er door jou te ervaren? Wanneer je wilt dan voeg een reactie toe. Ik ben benieuwd.
Ik wens je een fijne imperfecte, met schoonheid gevulde, dag!
Twee mensen, dicht bij elkaar, op het zandstrand, hun uitzicht is Nijmegen aan de overkant van de Waal.
Maar eigenlijk moet je dat niet willen weten. Geniet gewoon van jouw eigen interpretatie en gevoel dat het bij je op kan roepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten