De Giro d'Italia, de Vierdaagse en een Heraut

Om het maar niet te vergeten en het van mijn "to say" lijstje te kunnen afvinken? De rubriek "Lieve Mona" was vroeger inderdaad een onderdeel van het tijdschrift en leugenblaadje Story. Even was er nog een kleine discussie of het nu niet de Libelle of de Margriet was, maar ik had toch gelijk. Mijn herinnering liet me niet in de steek en klopte. Niet dat ik per se gelijk wilde hebben, het voelt meer als een opluchting. Een opluchting dat het over het algemeen bezien nog allemaal best aardig functioneert.

Verder kwamen er naar aanleiding van het overwegen, grappig bedoeld that's all, een vraag en antwoordrubriek te beginnen niets binnen. Enigszins opgelucht, maar ook een tikje teleurgesteld, kan ik dus gewoon op dezelfde voet verder. Wat ik op zich ook een grappige uitdrukking blijf vinden. Misschien komt dat door het mooie weer van gisteren, het naderende voorjaar, de komst van de Giro d'Italia naar onze stad en streek en het nu al, bij mij althans, vierdaagsegevoel. Ik ben gek op Herauten, vind ze ook van onschatbare waarde. In die zin is het proces van uitzoeken van mijn bescheiden collectie vierdaagsefoto's te vergelijken met een Heraut. Mijn gedachten tijdens het proces van dwaalden door de herinneringen aan de Vierdaagse van het afgelopen jaar.

Als fotograaf is het verstandig om juist niet de blik op oneindig te hebben maar vooral gericht op het ik. Dit bedoel ik niet als onderdeel van het ego maar meer in de trant van wat vind ik er nu van? Dat uitgangspunt,  manier zoals je wilt, levert samen met alle geopende, zuivere en actief zijnde zintuigen de beste beelden op. Spreekwoordelijk gezien moet je er een neus voor hebben of ontwikkelen. Dat laatste kan uiteraard ook.

Neem nu de foto van dat jongetje. Nog steeds vind ik dat een van mijn best geslaagde foto's van de vorige Vierdaagse. De in streepjesshirt gehulde en armen over elkaar hebbende en zonnebril dragende man belet me als kijker om het beeld in te kruipen. Zo kan dus een sta in de weg een toonzettend deelonderwerp worden. Als kijker moet je om de man heen om het zingende jongetje goed te kunnen bekijken. Onderweg kom je dan nog een blonde vrouw tegen en zelfs, ik kan daar gelukkig van worden, een rokende vrouw. Niet dat het fijn is haar te zien roken, maar ze geeft een grappig contrast in samenhang met de geopende mond van de zanger in spe.

Het jochie was op een ronde betonnen bal geklommen en deed uit volle borst mee, althans zo lijkt het op de foto. In werkelijkheid was hij aan het playbacken. Ik weet nog dat er op dat moment een lied van André Hazes, snoeihard, klonk. Vanaf de Voerweg, want die kant kijken de volwassenen in het beeld op, klommen de wandelaars al wandelend omhoog. Richting het rijen dik staande publiek. Richting de, in het uitbundig roze versierde, Hertogstraat.

Het jochie lijkt op de foto een Heraut te zijn. Een bode, een aankondiger van gewichtige gebeurtenissen. Of gewoon een held. Je moet het namelijk maar durven. Of misschien is het wel de kinderlijke onschuld dat me zo raakt. Of het in beeld gebrachte ultieme gevoel  van vrijheid.

De Giro komt met elke omwenteling van de Aarde dichterbij. De Vierdaagse ook. Stap voor stap.

Fijne maandag.