Het lijkt of ze me naar de ingang van de elektrisch uit elkaar schuivende winkeldeuren willen loodsen.
De foto's werken als sirenes. De prijs van de artikelen proberen me te beloven dat ik straks een ultieme voldoening krijg wanneer ik bij het afrekenen de vier cijfers van mijn pincode met een zwierig gebaar en in roes met mijn wijsvinger intyp.
Bijna als gedrogeerd stap ik de drempel over en waag ik mijn voeten in een paradijselijke omgeving. Voor de grote prullenbak, een verzamelbak voor lege batterijen en het kopieerapparaat waar een met de hand geschreven briefje met daarop de tekst "Kapot" ophangt heb ik geen aandacht. Ik moet kopen en wel nu!
De uitgekiende routing van de winkel (écht jargon) neemt me bij de hand en laat me dingen zien die ik écht moet kopen en zeker niet moet vergeten. Omdat, voor het geval dat en voordat het weer verandert in de normale prijs. Ik loop langs koelvitrines met prachtig kunstmatig licht wat het vlees nog aantrekkelijker laat lijken. Als een roofdier loop ik langs kip, rund en varken. Ik denk even niet aan slachten of iets dergelijks. Het water loopt me in de mond, mijn tanden en kiezen staan te popelen om te verscheuren.
Bij de schappen gevuld met de lekkerste wijnen wordt ik aangestaard door etiketten die me een gevoel van als God in Frankrijk, Chili of Afrika beloven. Ik wil het sap van druiven proeven, de bedwelming van de alcohol tot me nemen en Russel Crowe zijn. "A good year" was een mooie film. Toen ik de beelden zag wilde ik direct een wijngaard kopen en iedere dag met mijn handen vruchtbare grond voelen.
In mijn linker broekzak zit een briefje, mijn boodschappenlijstje. Het herinnert me eraan dat ik wakker moet worden. Het boodschappenbriefje heeft meerdere functies. Het zorgt ervoor dat ik niets vergeet (best handig) en dat ik niet meer koop dan dat ik nodig heb. Heel verstandig.
Het briefje is mijn leidraad, mijn discipline. Een stuk gereedschap om weerstand te bieden tegen de verleiding.
Ik kom langs het chipsvak, het is bijna niet te doen. Ik voel even aan mijn buik en beslis dat het, gezien de omvang ervan, heel verstandig is om geen zak met zoutjes in mijn boodschappenmand te laten vallen. Rijen met snoep en koekjes passeer ik met mijn ogen bijna gesloten.
Schoonmaakmiddelen, toiletpapier en shampoo's zijn een makkie er is geen verleiding. Hetzelfde geld voor plastic zakjes en handige huishoud hulpjes.
Ik ben er bijna, heb de rijen kassa's in het vizier die als vuurtorens opdoemen aan het einde van deze wereld vol verleiding. Ik ben bijna gered.
Pure chocolade. Ik wil en moet. Allerlei smoezen van waarom niet passeren de revue. Variaties worden ter plekke aangemaakt. Ach...waarom ook eigenlijk niet.
De reep pure chocolade trakteert me op een vete knipoog.
Fijn weekend en sterkte met de zaterdagse boodschappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten