Doorfietsen, doordraaien en gewoon doorgaan

"Hoe meer ik begrijp des te minder snap ik ervan." zei ik nog tegen Mus in ons gesprekje tussen de plens of beter de enorme hoosbuien door. Mus keek me met een schuin koppie aan en gaf me een een vette knipoog. Ik zag zijn buikje bewegen. Zou een mus het überhaupt met zijn pootjes kunnen dan had hij zijn buik vast moeten houden van het lachen.
Even daarvoor vertelde ik hem van de bejaarde fietser die me, terwijl ik stilstaand op het voetpad met mijn mobiel bezig was op 'n haar na het ding uit mijn handen reed. Ze reed écht hard, zei ik terwijl ik mijn woorden een lading van verontwaardiging probeerde mee te geven.

Er is niet iets wereldschokkends gebeurt hoor. Ik stond gewoon met alle aandacht naar een aantal gestuurde foto's te kijken en een paar appjes te typen. Het voetpad was mijn veilige haven, daar zou ik niet kunnen worden aangereden, tenminste daar ging ik vanuit.
Maar plotseling, geluidloos en als uit het niets scheerde er een hoogbejaarde, zo zag ze er in ieder geval van achteren uit, vlak langs me. Ik voelde de wind die ze met haar snelheid produceerde. Kennelijk zocht ze een korte route want ik zag haar, terwijl ik nog net een verbouwereerde "Nou, nou..." kon uitbrengen, een flink eind op het voetpad doorrijden naar het volgende kruispunt. Een hoogbejaarde op een met een hulpmotor aangedreven fiets. En ze ging met zo'n vaart dat ze me waarschijnlijk niet eens heeft gehoord.
"Volgens mij was de uitvinding van de fiets met hulpmotor alleen maar bedoeld om het een fietser wat makkelijker te maken toch?" zei ik tegen Mus. Zijn pretoogjes glommen.

Mus vroeg ik nog meer leuke dingen op mijn lijstje van praatmomenten had staan. Ik keek op mijn mobiele telefoon. Dat Apple ding is een geweldig en handig apparaat. Eén van de handigheidjes zijn de gele notitieblaadjes. Ik hoef geen pen en papier meer bij me te hebben om toch woorden en gedachtes te kunnen opschrijven.
Ik scrolde door mijn gele blaadjes. Woorden en zinnen als "Slimme tandpasta", "Genante ziektes", "Ze proberen de wereldvrede op te lossen" of "Mr.Propers handige dop die vanzelf stopt." stonden al in de wachtrij van wenkbrauw-momenten. Gisteren kwamen daar nog eens bij: "Ontkisten, "Een goede beweger met een exterieur" (wat over paarden gaat) en "Het heeft geen zin om ze af te laten rijpen."

Dat laatste heeft te maken met tomaten en een boycot. Toen ik een man die woorden op het nieuws hoorde zeggen terwijl hij tussen rijen en rijen tomaten stond dacht ik even aan afmaken, hongersnood, doordraaien en de gekte op deze aardbol.

Fijn weekend en de groeten van Mus.