Achter mij aan de keukenmuur tikt de klok de tijd weg, bij elke slag is er weer een seconde voorbij. Verdwenen, opgelost als sneeuw voor de zon en op het eerste gezicht zonder een spoor na te laten.
Mijn klok houdt geen rekening met me. De keukenmuur waar het ding aan hangt verstrekt het geluid zoals een klankkast van een contrabas. Het geluid van het wegtikken klinkt genadeloos, tenminste als ik daarvoor kies. Terwijl ik ondertussen daarover nadenk schijn ik dus een keus te hebben. "Time is on my side" zongen de Rolling Stones toch ooit?
Ik besluit tot vriendschap en stuur een vriendschapsverzoek zoals op Facebook.
Later op de ochtend passeer ik op weg naar mijn werkplek van die dag het lege pand waar ooit de Free Record Shop in was gevestigd. Een uithangbord hangt nog op de gevel om het aan te geven. Een wit vel papier met de tekst "Vanaf heden gesloten" hangt op de winkelruit. Alles is vergankelijk en eindig.
Van de schaduw die het witte vel afgeeft maak ik een foto. De vlakken in combinatie met een blauwe vergane glorie sticker in de hoek geven een prachtige combinatie van zwart-wit en kleur. Instinctief weet ik dat ik mijn foto van de dag al heb gemaakt. Ik hoef niet op het achterschermpje van de camera te kijken. Een mooier beeld kom ik vandaag denk ik niet tegen.
Tussen een paar kopjes koffie en het praten over kunst, beeld, beleving en beperking door heb ik even een korte pauze. Op de achtergrond klinkt in het overdekte winkelcentrum de stem van Freddie Mercury. Er is een galm, nog net geen echo. Freddie's tekst klinkt als een vraag. Who wants to live forever?
Het lijkt me geen goeie optie.
Ik zie beelden van de Highlands, zwaardgevechten en een lieve zachte mooie vrouw met blonde lokken. De wind zoekt haar weg tussen de bergen, zorgt voor frisse lucht en een flinke portie levensadem. Maar alles is vergankelijk en eindig.
Mijn gedachten dwalen af naar de Mona Lisa (La Gioconda). Waarschijnlijk is de vrouw ergens tussen 1503 en 1506 vereeuwigd. Zeker weten doen we dat niet en dat is maar goed ook want wat is tijd nu eigenlijk? In het Louvre hangt het zwaarbewaakte schilderij achter kogelwerend glas. Ook het schilderij is maar een ding en dus ook eindig. Er wordt wel geprobeerd het proces te vertragen en het liefst nog te stoppen maar dat gaat nu een maal niet. Wat blijft bestaan is het mysterie en de vragen die het oproept.
Er is een keuze, zoals zo vaak gedurende de dag. Time is on my side.
In gedachten steek ik een Facebook duim omhoog en pluk ik een rode roos voor La Gioconda.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten