Fotografieworkshop: "Ontdekkingen in Park Sonsbeek"

"Ontdekkingen in Park Sonsbeek "

Fotografieworkshop (basis)**
29 mei 2016 Locatie: Arnhem
Tijd: 13.00-17.00 uur
Maximaal aantal deelnemers: 6
Prijs per persoon: € 47,50*
(incl. btw, koffie of thee)
Gereedschap: Compact, systeem of spiegelreflexcamera

Programma:
Van kijken naar zien, naar waarnemen/ camera-instellingen/ compositie/ vlakverdeling/ praktijk

Tijdens deze fotografieworkshop gaan we al wandelend door het prachtige en Park Sonsbeek in Arnhem. Glooiend en zéér fotogeniek. Het park kent veel mooie en bijzondere plekken. We staan op verschillende momenten uitgebreid stil voor uitleg, handige tips, om te kijken en te fotograferen.

Wil je nu eens weten waar al die knopjes voor dienen, welke instellingen optimale en schitterende resultaten geven? Meld je dan aan en ga mee wandelen.
Wil je leren wat compositie en vlakverdeling inhouden? Hoe je, als je dat al wilt, het beste kunt flitsen?

Bron en lees verder..

Interne feedback, terreur en een gekkenhuis

Na een aantal dagen van weinig andere stemgeluiden dan die van mezelf en mijn innerlijke te hebben gehoord vielen die van de buitenwereld extra sterk op.

Zo hoorde ik een jongetje van een jaar of vijf de woorden "Het spijt me, vergeef je het me?" gebruiken. Echt waar, ik overdrijf het niet. Zo sprak het kind tot z'n moeder die hem even tevoren stevig vermanend in bus had toegesproken.

Zo hoorde ik twee studentes het hebben over interne feedback en een onderzoek naar socialisatie. Ze waren geestdriftig en enthousiast in gesprek, gingen er volop in en met een geluidsniveau zodat ik het wel moest horen.

Zo hoorde ik ook een telefoongesprek tussen twee mannen. Ik kon er niet omheen, kon het niet ontwijken. Het gesprek was kort, duidelijk en helder. Snel uitgesproken woorden ratelden als kogels uit een machinegeweer. Het gesprek was nog maar net achter de rug of er volgende een nieuw overleg.

Ik moest letterlijk even naar adem happen en had zin in rust en de weidsheid van een landschap met koeien. Gewoon en simpel. Ik had zin om herkauwende koeien in de wei te zien met groen gras onder hun lijven. Stiekem wilde ik wel een koe zijn. Voor eventjes dan.

Had ondertussen ook wel qua beeld en informatie opgevangen dat het in verschillende V en D's een gekkenhuis was. Uitgevallen pinautomaten, stroomstoringen en over elkaar tuimelende koopjesjagers. De wereld draait door, gewoon door. En Brussel lijkt ver weg.

Een andere stem liet me in de werkelijkheid terugreizen. 'Er is een fatale alliantie tussen journalisten en terroristen' volgens Jacco Pekelder. Een scherpe geest. Jacco is als terrorismedeskundige en historicus verbonden aan de Universiteit Utrecht. 'Zo is er een fatale alliantie tussen journalisten en terroristen ontstaan. Journalisten schrijven, terroristen plegen aanslagen. En dat versterkt elkaar. Mensen hebben het gevoel dat ze middenin een wervelwind staan. Sociale media hebben die perceptie versterkt, ondanks het teruglopende aantal doden bij aanslagen.' Een indrukwekkend artikel van de Volkskrant.

17 miljoen inwoners op 41.543 km². Soms zou ik wel voor eventjes een herkauwende koe willen zijn. Of Swiebertje die bij Saartje op de koffie gaat in de tijd van voor de terreur, social media, mobiele telefoons en interne feedback. Maar ik weet ook dat tijdreizen (nog)niet bestaat.

Fijne dag.

Kleurrijk, content of thought en David Hockney

“Ik schilder waar ik van houd en wanneer ik zin heb”. Ik ben een bewonderaar van zijn werk en van de man in kwestie. David Hockney weet veel mensen te raken en dat is fijn. Een blijmoedig karakter heeft ie, dat vinden ze ook bij het programma Het Uur van de Wolf. Schrijf maar in je agenda, mits je wilt. 31 maart 2016 om 22.55 uur op NPO 2. Dan is er de documentaire "Hockney" te zien. Mocht je zijn werk niet kennen dan zeker kijken. Ik beloof het je, het is de moeite waard.

Ik moest even moeite doen om het door te hebben en te begrijpen maar vond de tekst een mooie toevoeging op het bericht over Hockney. In de reclametekst voor het programma word hij omschreven als een man met een blijmoedige karakter die een lange one-man-campagne voert tegen het pessimisme van de wereld.

Ik hoop dat de documentaire net zo gaat raken als wanneer je zijn werk in het echt ziet en ervaart. Het is nu alweer een jaar geleden dat er in het Noord Brabantsmuseum (zie blog 22-02-2015) prachtige Hockney's aan de muur hingen. De intense kleuren en de visie van de kunstenaar waren een feest voor ogen en voedsel voor de ziel. Het was een voorrecht om het te mogen zien.

“Van Gogh zorgt ervoor dat je de wereld om je heen iets intenser ziet”, aldus Hockney. En net zoals bij Vincent valt het woord Bohemian bij Hockney met regelmaat. Onconventioneel. Vrij en geen concessies.

'Politiekeovertuigingsdaders'. Het woord ging bij Pauw over tafel. Gisteren zag ik de herhaling van het programma. Wanneer advocaat Sprong aan het woord is dan kun je vaak wel iets verwachten. Uiteraard ging het over Molenbeek en de (gefilmde)arrestatie. Ik zag een jongen, een tikje naïef, een huis uitkomen en het op een lopen zetten. Geen kans om te ontkomen. Er stond een groepje zwaarbewapende mannen op hem te wachten. Een van hen schoot en raakte zijn been. Het wegrennen, tegen beter in, deed een beetje koddig aan. Koddig terwijl de realiteit ondertussen vocht voor haar bestaan.

Realiteit en de angst zijn op dit moment strenge regisseurs van het leven, zo komt het in ieder geval op mij over. Misschien vraagt de wereld om meer kunst, om meer Vincent's en meer David Hockney.

Drie keer méér. Een 'content of thought'.

Fijne en kleurrijke dag.

"Trappartij en het wonderlijke licht"

"Trappartij en het wonderlijke licht"

Op zoek naar iets moois en nieuws voor aan de muur? In huis of op kantoor..?

Deze foto kun je rechtstreeks bestellen.

Er is een keuze uit de volgende mogelijkheden: op canvas, hout, ingelijst en op aluminium Dibond.

Bijvoorbeeld: Foto op canvas, formaat 60 cm x 45 cm € 75,00 (gratis verzending!)
Bestellen? Klik hier...

Helden, Barsoom en Dejah Toris

Muntjesgooien. Het kan je hobby maar zijn. Alhoewel, om het een hobby te noemen klopt uiteraard niet want de gooiers waren gewoon dronken en hadden als doel om de voetbalwedstrijd van hun PSV te bezoeken. Bedelende zigeunervrouwen waren in Madrid het slachtoffer. Een supporter stak zelfs voor de ogen van de vrouwen een bankbiljet in brand. Wat een beeld, wat een supporters, wat een sportminnaars, wat een helden, wat een visitekaartje. Wat een uitnodiging om als toerist of als vluchteling naar Nederland te komen.

Zaterdag en weekend. Een paar dagen geleden werd Exomars gelanceerd. De Europese sonde is op weg naar Mars. Ze gaat zoeken naar sporen van leven op de rode planeet. Spannend, maar ik kan ze nu al vast vertellen dat ze niet weten wat ze gaan meemaken hier op Aarde. De informatie de ze ontvangen zal onze planeet op de grondvesten laten schudden. Hopelijk houden we hier het hoofd koel.

"Mars zo noem je het en je denkt dat je het kent. De rode planeet. Geen zuurstof, geen leven. Maar je kent Mars niet, want de echte naam is Barsoom". De voice-over introduceert en leid me de film John Carter in. Niet geheel per toeval want vandaag is het de sterfdag van Edgar Rice Burroughs (1 september 1875- 19 maart 1950). En niet geheel toevallig schreef ik gisteren nog een blog over een nieuw uitgebrachte Tarzan verfilming en schrijver Burroughs.

Burroughs bedacht ook de held John Carter. John Carter is vanaf de Aarde naar Barsoom getransporteerd en na een periode van gewenning stort hij zich in avonturen, zwaard en degen gevechten en ontvangt hij de liefde van Dejah Torris. Uiteindelijk wint de liefde. Altijd. Gelukkig wel.

Lang, lang geleden kocht ik in een piepklein maar volgepakt tweedehandsboekwinkeltje in Cecil Court (Londen) een paar boeken van Edgar Rice Burroughs. Ik legde de ponden op de kleine toonbank. Sindsdien waren ze van mij. Niet om alle boeken te sparen, ik heb een hekel aan sparen, maar om te vergaren.

Het zijn oude Engelstalige boeken uit 1919 en 1921. Ze zijn klein van stuk en gebonden. Ze zijn een beetje beduimeld en hebben van die ouderdomsvlekjes. Maar vandaag lonken ze op hun plekje als nooit tevoren.

Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. Het is maar hoe je het ziet of bekijkt. Dejah Toris komt van Barsoom, Mars dus, en rijgt je aan haar zwaard wanneer je kwaad in zin hebt.

Helden waren het in Madrid. Muntjes gooien naar bedelende zigeunervrouwen. Daar weten ze op Mars wel raad mee.

Fijn weekend.

Alsmaar meer, slingeren en een karakterfoto

Typisch dat een proces over 'minder, minder, minder...' steeds langer en langer duurt. Vind ik typisch en eigenlijk vind ik er ook wel iets van. Sommigen zouden misschien zeggen alweer, omdat ik wel vaker ergens iets van vind. Aard van het beestje zullen we maar zeggen. Maar er is ook niets slechts aan. Je moet gewoon iets vinden, maar dan wel met open vizier, hart en respect voor anderen.

Dat een pleitnota al is uitgelekt, tja dat zal dan wel iemand hebben geflikt. Wie? Dat gaan ze wel uitvogelen. Wordt vervolgd.

Uitgelekt? Er schijnen zo'n half miljoen reddingsvesten rond te zwerven op het Griekse eiland Lesbos. Er is een life jacket graveyard ontstaan die alsmaar groter, groter en groter wordt.

Bij het geschreven en gebruikte woord zwemvestenkerkhof moest ik direct denken aan het woord olifantenkerkhof. Kwestie van associatie. Ik had net daarvoor een trailer gezien van een nieuwe Tarzan verfilming. Zag er indrukwekkend en prachtig uit. Ik vrees alleen dat er weinig is overgebleven van het oorspronkelijke verhaal en dat de special effects zullen overheersen. De trailer oogt op en top Amerikaans terwijl Tarzan, in het oorspronkelijke verhaal behalve een inwoner van Afrika en Koning van de Jungle ook nog een Engelse Lord was.

Er zijn al véél Tarzan verfilmingen geweest. Maar wie nu de Tarzan het beste gestalte gaf. Nee, ik kies niet voor Johnny Weissmuller, zoals zo velen, maar ben nog altijd een fan van Lex Barker in zijn rol als Tarzan. Gelukkig ben ik daar niet de enige in. Schrijver en geestelijk vader Edgar Rice Burroughs (1-9-1875 -19-03-1950) dacht daar ook zo over en noemde Lex ooit "De enige Tarzan met méér tussen de schouderbladen dan alleen maar spieren". To the point en een groot compliment, lijkt me.

Misschien moet ik maar eens een mooi stukje proberen te schrijven over jeugdhelden en het effect ervan op je latere volwassenleven. Een essay lijkt me wel wat en een uitdaging. Misschien moet het gaan over sociaal gedrag, liefde en hart voor de natuur. En over respect hebben, krijgen en het strijden voor alles wat goed is. Over overleven, ontmoeten en je weg vinden. Strijden tegen blanke overheersers en opkomen voor de onderdrukten? Het lijkt me wel wat.

"Me tarzan, you Jane". Simpel en helder. Een filmquote die haar gelijke bijna niet kent of het moet deze zijn "Frankly my dear, i don't give a damn". Maar dat komt uit een héél ander verhaal en film.

Ondertussen slinger ik me vandaag door de vrijdag heen. Laag bij de grond in plaats van hoog door de bomen. Ik zal niet gaan schreeuwen zoals de jungleheld. Beloofd is beloofd.

Ondertussen ben ik blij met het gemaakte zelfportret. Een buitenkansje en een gelegenheid. Een karakterfoto, geen selfie (!), die wel wat laat zien en zegt.

Fijne slingerende dag.

Glasambulance, faux pas en de Boekenweek

Lastige groente, zinkgaten, veiligheidsbewust, poreuze grenzen en leren omgaan met een bomgordel. Adaptive cruise control, welgevallig, etiquette deskundige, rokjesgate en vertrutting? Hoe bloemrijk wil je het hebben?

Het is Nationale Boekenweek en wanneer je goed luistert dan klinkt onze taal kleurrijk en als een symfonie. Zo hoor je het ene moment iets wat op een sonate lijkt, dan weer lijkt het een grote solo voor piano. De woorden wisselden elkaar gisteren in hoog tempo af, ik kon het bijna niet bijhouden en typte me bijna te pletter. Het mooist vond ik toch wel de zin "Een geliefde plek voor smokkelaars om mensen af te zetten."

Mijn tandarts trekt met zijn linkerbeen. Ik kon er niets aan doen maar floepte het er zomaar uit. Ik weet het, het is er eentje met een enorm lange baard maar het blijft een leuke.

Niet geheel toevallig liep ik gisteren langs een kapot stuk glas en een reclame van de glasambulance. De zoveelste ruit, de zoveelste keer. Het is een mooi ontworpen plein met veel licht en open ruimte, maar het glas is kwetsbaar. En een schijnbare uitnodiging. Tenminste wanneer je dat als uitnodiging ervaart.

Wist je trouwens dat een overtreding van etiquetteregels faux pas wordt genoemd? Ik wist het niet, maar kwam dat tegen terwijl ik naar de juiste spelling en schrijfwijze zocht.

Misschien moet ik nog even toelichten wat nu die pijl op de foto doet? Het is een wegwijzer die aangeeft hoe te rijden in de onderliggende parkeergarage. Het plein heeft de prachtige naam Plein 1944. Om ons te helpen herinneren welk afschuwelijk leed er was tijdens en na het bombardement, een vergissing naar later bleek, in Nijmegen. 800 mensen vonden op het plein de dood. Waarschijnlijk waren het er meer omdat onderduikers niet mee konden worden geteld.

Even terug naar het versplinterde glas en de glasambulance. Er kwam gisterenavond laat nog een foto op internet voorbij. Eentje uit Syrië. Op de foto lagen de huizen en winkels in puin en de straten vol. Er stond welgeteld één man op de foto en twee gekleurde stoffen zakken met daarin vermoedelijk zijn hele bezit.

Je hebben en houwen verliezen. Het is boekenweek!

Je hele hebben en houwen verliezen en geen emo-ambulance in de buurt weten.

Fijne dag.

By the way, iets vaags en de werkelijkheid

Wat ik zo mooi vind om te doen, beeldend en fotografisch, is om dingen uit de werkelijkheid te halen. Een muur deels gevuld met zonlicht en schaduw kan met behulp van camera en haar instelling, de uitsnede en een ietsie pietsie Photoshop zomaar veranderen in iets vaags. In een beeld met vlakken en een bijna dwingende grensbepalende verticale lijn. Met van rechts in beeld komende, bijna niet te identificeren, strenge en scherpe vormen. Bij elkaar bezien vormen ze de ingrediënten voor het uiteindelijke zwart-wit beeld.

Ik heb gisteren maar niet meer gekeken naar de zoveelste herhaling van 'The Matrix' op televisie. Ik heb wel de kans gehad, maar heb hem gewoon niet gepakt. Grappig. In het begin van de film heeft Neo, het hoofdpersonage in het verhaal, ook een gestelde keuze. Doorgaan met het leven te leven zoals het is of om mee gaan op ontdekkingsreis, maar dan wel eentje in de werkelijkheid, dus zonder alle opschmuck en tierelantijntjes. Een rauwe wereld. Een wereld waarin mensen opgejaagd en vernietigd dreigen te worden door machines.

Nee, heb dus niet gekeken maar dat kwam meer door de voetbalwedstrijd tussen PSV en Atlético Madrid, het late tijdstip en omdat mijn teller van de film zien of gezien hebben al de tien nadert. PSV heeft by the way uiteindelijk na penalty's verloren. Mijn excuses voor het Engels maar ik vind het nu eenmaal mooier klinken dan tussen twee haakjes en strafschoppen. Alhoewel? Ik had natuurlijk ook à propos in de zin kunnen gebruiken maar dat mooie Franse woord levert alleen maar nóg meer zin in vakantie op. En dat terwijl er nog veel werk ligt te wachten.

Nu we het trouwens toch over à propos en by the way hebben? Wist je dat er een bedrijf bestaat met die laatste naam? By the Way is een bedrijf met expertise in bermherstel. Ik zag dat voorbijkomen terwijl ik by the way in de zoekmachine typte. Maar ik dwaal nu af, wat in het kader van bermherstel dan ook wel weer grappig aandoet.

Even terug naar The Matrix, de keuze en/of het leven omarmen zoals het is? Ik hoorde vanochtend Hugo Borst voorlezen. De Volkskrant heeft diverse mensen uitgenodigd om voor de camera hun favoriete beginpassage voor te lezen. Hij koos 'Alsof het voorbij is' van Julian Barnes. Ik hoorde Hugo "zag ik af van het leven..." zeggen. Vond ik ook al mooi klinken. Het decor, al voorlezend, was een voetbalveld met lege tribunes. 'nam ik het zoals het kwam'. Prachtige woorden. Intussen dreven ze mee op de wind die deed waar wind nu eenmaal goed in is.

Wat is werkelijk en wat niet? Ik weet een paar dingen héél zeker. Dat PSV heeft verloren, vanwege een gemiste penalty en dat het Boekenweek is. Dat laatste komt omdat dat is zo afgesproken. En afspraak is afspraak.

Fijne dag.

De snelbinder. Brug bij Nijmegen.

De Snelbinder.
Fotografie Mart van Zwam 

De snelbinder. Brug bij Nijmegen. 

Op zoek naar iets moois en nieuws voor aan de muur? In huis of op kantoor..?

Door op de foto te klikken kun je deze rechtstreeks bestellen. Er is een keuze uit de volgende mogelijkheden: op canvas, hout, ingelijst en op aluminium Dibond.

Bijvoorbeeld: foto op canvas, formaat 75 cm x 50 cm € 90,00 (gratis verzending!)

Haast, passie en een hete adem

Edwhs. Ik kreeg gisteren een email met daaronder grt. Grt, meer niet. Het kon er nog net vanaf. Grt stond natuurlijk voor groet, dat snapte ik ook wel. Maar vond, en vind het nog steeds, een beetje karig. Misschien had de persoon haast? Was de energie op? Trok er iemand aan zijn jasje? Ik bleef met wat vragen zitten, maar besloot het maar zo te laten. Te laten voor wat het is. Grt, punt uit.

Edwhs. Zal wat lastiger te ontcijferen zijn? En daarna was het stil. Gisteren ook de vermoeide maestro Reinbert de Leeuw zien dirigeren? Het was bij 'De wereld draait door' (DWDD...). Even daarvoor sprak hij nog honderduit over Bach en de Matthäus Passion. Over de snelheid en het ontbreken van een metronoomgetal in de partituur. Vond ik boeiend. Het ontbreken van een richtlijn kan af en toe veel goeds opleveren denk ik. Iedere dirigent kan vanwege het ontbreken van er zijn of haar (waar zijn de vrouwen...?) tanden op stuk bijten. Want wat is snel en wat is langzaam? Behalve de interessante en open vraag hoorde ik ergens in de ruimte Chronos, God van de meetbare tijd, in stilte lachen.

Het kan ook zijn dat ik me dat laatste heb verbeeld. Misschien was het wel een soort van dat de wens de vader van de gedachte is. Zoiets dergelijks.

Reinbert oogde vermoeid. Had gisteren ook de generale repetitie achter de rug, zo verklaarde hij. Ik zag hem een beetje verontschuldigend kijken. Maar Matthijs moest door. Geen tijd te verliezen. Er stonden nog wat vragen open en er moest nog een stukje worden gespeeld. De zichtbaar vermoeide maestro putte uit zijn reserves, herpakte zich en ging staan.

Het programma denderde voort. Als een hogesnelheidstrein. Een trein die de hete adem van de reclame in haar nek voelt. De show must go on. En economische vooruitgang duldt geen tegenspraak.

Vandaag maar weer eens luisteren naar Johann Sebastiaan en zijn Matthäus. En er de tijd voor nemen. Gewoon omdat het kan en omdat het voedzaam is. En omdat Kairos, god van het geschikte ogenblik, me gunstig is gestemd.

Dus mijn innerlijke metronoom gaat op langzaam. Ik laat me niet opfokken, zo heb ik me althans voorgenomen. Niet door Matthijs, niet door de reclame en zeker niet door afkortingen.

Fijne dag.

Op weg naar de 4Daagse 2016: nr 013

Op zoek naar iets nieuws voor aan de muur..?

Een paar voorbeelden...Op zoek naar iets nieuws voor aan de muur..?
#thuis #kantoor #fotografie

Kijk rond en zoek uit...

Op zoek naar dé vorm…Nr: 888

Supersonntag, de boekenweek en van God los

Supersonntag. Dat was het gisteren zéker wel, om maar even in te haken bij onze oosterburen en het motto van onze Nationale Boekenweek (12-03 t/m 20-03). Een mooie lente zon, beetje fris en er was opkomst. Niet alleen in Duitsland, waar het een dag was van deelstaatverkiezingen, maar ook in ons land trokken dagjesmensen er massaal op uit.

'Was ich noch zu sagen hätte. Dauert eine Zigarette und ein letztes Glas im Stehn.' Tja die woorden kunnen hele volksstammen met gemak opdreunen. Het liedje is nu al zo vaak gedraaid dat het onderdeel is geworden van ons Nationaal Bewustzijn. "Und für eure Geduld, wenn's mehr als eine Meinung gab." Is één van de prachtige zinnen uit de best gemakkelijk mee te zingen tekst.

Om maar even bij de boekenweek en mooie woorden te blijven? Wat dacht je van Secularisatie? Snel naar de betekenis ervan gezocht kwam ik op 'het onteigenen van bezit van de Kerk'. Het woord kwam voorbij in verband met een onderzoek over hoe en hoeveel mensen in ons land nog geloven. Zelfs het aandeel mensen dat zichzelf spiritueel noemt is gedaald van 40 naar 31 procent. Het geeft te denken.

Van God los. We zijn met z'n allen aardig op weg. De titel slaat overigens ook op een film, een televisieprogramma en een boek. Ik moet er drie keer nee op antwoordden. Niet gezien en niet gelezen. Of ik zelf van God los ben? Oh ja, al jaren. Ik geloof wel dat er meer is dan dit, maar geloof ook in bedoelingen, liefde en het grote Universum. En ik geloof in vrijheid, ruimte en leren.

Terug naar de mooie woorden? Lethargisch. Moest ik ook al opzoeken, terwijl het misschien voor de hand ligt wanneer je het woord zou lezen zoals gebruikt in een kopje voor een artikel. 'Lethargisch Ajax verzuimt koppositie over te nemen na gelijkspel tegen NEC'. Of moet je daar de wedstrijd voor hebben gezien om het woord Lethargisch op waarde te kunnen schatten?

Ajax, Godenzonen worden ze ook wel liefkozend genoemd, was onverschillig, futloos, gevoelloos, inactief, onverschillig, ongevoelig en passief. Zijn niet mijn woorden. Ik vond het gewoon een aantrekkelijke wedstrijd. Ook best spannend en af en toe een genot om naar te kijken. Maar ja, NEC is dan ook een club uit Nijmegen en eerlijk is eerlijk...ik ben ook niet vies van enig chauvinisme.

Kijk zo levert de Boekenweek weer iets aardigs op. Drie mooie woorden, zin in vakantie na de Franse klank van het woord chauvinisme en het voelen opborrelen van de passie in verband met Supersonntag en de Lente.

Om maar een paar vragen voor te zijn? Nee, ik ben geen liefhebber van optredende BN'rs in The Passion. Binnenkort is het zover. Dan gaan ze weer los. Op daken en in straten. En bij de EO. Ik ben de reclame op de televisie nu al beu. Kortom, ik ben op deze manier van God los.

'Was ich noch zu sagen hätte. Dauert eine Zigarette und ein letztes Glas im Stehn.' Poëtische woorden maar dan wel graag, anno 2016, buiten. Rest me nog om jullie een fijn restant van de Boekenweek te wensen met veel mooie woordontdekkingen, verhaallijnen, non- en fictie. Je hebt nog zeven dagen om het gratis boekenweekgeschenk te ontvangen. Zeven dagen lijkt niet veel maar er zijn mensen die beweren dat je in zeven dagen ook een wereld kunt scheppen. Dus wat is tijd?

Fijne Supermaandag.

Op weg naar de 4Daagse 2016: nr 012

Faber Castell, Bruynzeel en Caran D'Ache

Veiligheidslinie. Nee, de uitzending van DWDD University over terrorisme heb ik nog niet gezien. Staat nog wel op mijn denkbeeldige lijstje van nog te bekijken, maar in de wachtstand. Bij wijze van spreken dus.

Het woord veiligheidslinie kwam naar voren geschoven om te attenderen in een artikel over Donald Trump en zijn uitspraken. Tijdens een van de bijeenkomsten met Trump achter de microfoon schijnen vier veiligheidsagenten plotseling op het podium te zijn gesprongen om Donald te beschermen. Een van de bezoekers was door de veiligheidslinie gebroken, dus vandaar. Vakjargon. Ik hou van vakjargon.

President Obama, wat zal ik hem missen, waarschuwde in het bewuste artikel voor ruwe taal. Beledigende en ophitsende taal zijn volgens hem niet goed om tijdens de verkiezingsstrijd in te zetten als middel. Ze, diegenen die graag president willen worden, moeten zich niet verlagen tot het beledigen van, manipuleren van feiten en het zaaien van verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen. We gaan wat de verkiezingen betreft nog een interessante tijd tegemoet.

Behalve van gebezigde woorden uit een een vak hou ik ook van merknamen. Een paar mooie voorbeelden zijn de volgende: Faber Castell, Bruynzeel en Caran D'Ache. Ik hou vooral van de laatste. De naam alleen al roept een sfeer op van landschap, bergen, blauwe luchten en frisheid als mentholkauwgom. Bijkomstig effect na het uitspreken van de merknaam en het bijgevoegde beeld kan ook zijn dat je direct na het uitspreken van de naam muziek hoort uit The Sound of Music. Maar misschien ben ik wel de enige die die associatie heeft, dat kan ook.

Waarom ik op die mooie merknamen als voorbeelden kom? Het schijnt dat de kleurpotloden van de drie genoemde merken niet zijn aan te slepen. Vaak zijn ze uitverkocht omdat de vraag ernaar groter is dan het aanbod. Indrukwekkende dozen met kwalitatief hoogstaande 108 kleurpotloden zoals die van Faber Castell kosten al zo'n slordige 250 euro.

De rage om kleurplaten of boeken in te kleuren en zo te proberen te onthaasten schijnt maar voort te duren. Hele groepen mensen zijn bezig met het proberen te onthaasten en een eventuele burn-out te overwinnen. Dus vandaar de schamele voorraad of bordjes uitverkocht voor het schap. Binnen de lijntjes kleuren en kleurpotloden die de randen van het budget opzoeken. Een verrassende combi.

Tip van de dag? Gewoon een paar weken niet naar DWDD kijken, het programma gaat te snel om werkelijk te onthaasten en niet naar de special over terrorisme kijken, die zal naar alle waarschijnlijkheid angstbevorderend werken. Dat zou een goeie actie kunnen zijn.

In plaats daarvan zou je misschien kunnen kijken en vooral luisteren naar de openingsscène met Julie Andrews als ronddraaiend middelpunt. 'Thge hills are a live...etc, etc.'.

Een mantra starten en hardop de namen noemen van Faber Castell, Bruynzeel en Caran D'Ache kan natuurlijk ook. Je veiligheidslinie in de gaten houden is ook een optie. Die twee laatsten kosten niks. Dat scheelt.

Succes en een fijne dag.

Discriminatie, Steve Biko en onderscheiden

"Black is coming" 2013 Fabian Bürgy

Hoeveel ik er ook over nadenk of terugkijk, ik kan me geen moment heugen dat. Hoeveel ik mijn hersens ook pijnig, ik kom maar niet op één moment van. Merk wel dat ik mezelf ogenblikkelijk moet corrigeren, want ik pijnig dat bijzondere in mijn hoofd niet. Het pijnigen, althans de uitdrukking, heb ik altijd raar gevonden. Hersenen moet je gewoon gebruiken en zeer zeker geen geweld aandoen.

Hoeveel ik ook wandel door mijn herinneringen, eerst met grote stappen en dan nogmaals maar dan met wat kleinere, ik kan me echt geen moment herinneren. Echt niet. In dit geval ben ik brandschoon, maagdelijk wit en een man zonder die specifieke ervaring. Ik ben in mijn leven nog nooit gediscrimineerd. Never, ever. Ken dat negatieve gevoel dat het oplevert niet en dat vind ik een interessante ontdekking.

Ja, ergens in de jaren tachtig vond ik het vreemd en ook een beetje raar dat ik een feministische boekhandel niet in mocht. Maar ik was dan ook een man, dus dat paste schijnbaar niet. Ook vond ik het een paar jaar geleden best vreemd dat ik wel een Turks stel mocht fotograferen en in beeld brengen dat op het gemeentehuis elkaar het officiële ja-woord gaf maar het feest als geheel weer niet in beeld mocht brengen. Ik zou op de feestavond niet worden geaccepteerd was de verklaring.

Gepest worden ken ik eigenlijk ook al niet, nu ik daar zo over nadenk. Uitgescholden ben ik ooit wel eens, maar dat is gelukkig ook al weer lang geleden. Stinkzwam, vanwege mijn achternaam, was wel het ergste voor mij om als kind te ervaren. Maar in vergelijking met anderen en de verwensingen die ze ooit wel eens kregen valt dat ook wel mee.

Discrimineren doe ik wel. Als fotograaf moet ik wel, het jan niet anders. Wat komt in beeld en wat niet? Welke kleuren doen wat? In welk kader plaats ik het en welk standpunt neem ik in? Discrimineren is in dit geval gewoon en onschuldig doeltreffend onderscheiden.

De gedachte aan discriminatie (en racisme) en mijn persoonlijke zoektocht naar een eventuele ervaring werden in beweging gebracht door het bekijken van de film "Cry Freedom". Ik weet het, het is al een oudje, maar ik had hem nog nooit gezien. De film en het verhaal over het leven en de dood van Steve Biko galmen vrees ik vandaag nog wel een beetje na.

Ondertussen kwam er vanochtend nog een beeld voorbij wat me bijstond om er eens goed over na te denken. 'Black is coming' van kunstenaar Fabian Bürgy. Indrukwekkend om te zien hoe een niet-kleur langzaam bezit neemt van een lege ruimte.

Ik ben gelukkig nog nooit gediscrimineerd. Een aparte ervaring.

Fijne dag.

Asielzoekend, ontworstelen en een vinger

Op het moment dat schrijver Rodaan Al Galidi zijn eerste zinnen over tafel liet rollen hing ik al geboeid aan zijn lippen. Wat een bijzondere man en wat een grappige, soms ook pijnlijke, uitspraken. "Een kringloopwinkel in Nederland is netter dan een museum in Bagdad...". Ik kwam niet meer bij van het lachen maar wist ook dat ik daar snel mee moest stoppen om niet de rest van het interview te missen. Wat was het boeiend om mee te kijken door de ogen en beleving van iemand niet van hier, oorspronkelijk gezien dan.

Rodaan Al Galidi was ooit asielzoekend, het duurde negen jaar voordat hij uiteindelijk een verblijfsvergunning ontving, leerde zijn eerste Nederlandse woordjes van een achtjarig meisje inruil voor gitaarlessen. Nu staan er zestien (16!) in het Nederlands geschreven boeken op zijn naam. Voor zo'n man kun je alleen maar louter bewondering en respect hebben.

"Hoe ik talent voor het leven kreeg". Een mooie titel. Je moet er maar opkomen. Die bij elkaar geplaatste woorden vormen een uitnodiging om het boek ter hand te nemen en te lezen. Ontsnappen is niet mogelijk. Excuses zoals geen tijd, zin of nog zoveel te doen zijn niet inzetbaar. Tenminste, zo voelde dat bij mij.

"Nederland is goed in het temmen van mensen". Sinds ik voor het eerst de film Alleman van Bert Haanstra zag heb ik geloof ik nooit meer iemand zo de vinger op plekken, in beeld of tekst, zien leggen. "Ze zijn professioneel", doelend op de uitvoerders van de systemen waarin wij Nederlanders leven.

"Depressie is de zwakke plek in de liefde". Mooi gezegd. Er was namelijk nog meer vuurwerk in 'Hier is Adriaan van Dis' gisterenavond. Katja Petrowskaja en Andrew Solomon droegen hun indrukwekkende steentjes bij. Voor smullers was het een genot.

"Denkend aan Holland/ zie ik breede rivieren/ traag door oneindig/ laagland gaan,
rijen ondenkbaar/ ijle populieren/ als hooge pluimen/ aan den einder staan;" Hendrik Marsman (1936). Het blijft een prachtig fier opstaand gedicht. Hij schreef het tijdens een verblijf aan de Middellandse Zee.

Ik begrijp nu veel beter waarom Piet Mondriaan, als zoon van een christelijke hoofdonderwijzer, naar Parijs en later Amerika vertrok. Ontworstelen, uitbreken en ontwikkelen heeft geloof ik wel enkele raakvlakken met asielzoeken. Je heil elders zoeken en vinden is een oplossing om te leven wat je moet leven.

En terwijl in het Gemeente Museum in Den Haag Mondriaan's Victory Boogie Woogie al ritmisch trillend hangt denk ik ondertussen aan Holland en probeer ik te kijken als een vreemdeling. Een mooie opdracht voor vandaag.

"Een kringloopwinkel in Nederland is netter dan een museum in Bagdad...".

"Is waar. Echt waar...". En zijn stem echode, inclusief tongval, nog even na.

Fijne dag.

Forum in een testfase..!

Wat ik aan het doen ben?

Het opzetten en testen van een forum (testfase!), Met de gedachte en bedoeling om liefhebbers bij elkaar te brengen. Om uit te wisselen, te contacten en/of activiteiten te combineren...!

Wil je alvast een kijkje nemen?
Klik hier...

 

PRESENTATIE NIEUW LEIDS LAKEN #2

Vlugzout, ruiken en een Rembrandt

Het schilderijtje werd omschreven als 'Continentale school, negentiende eeuw'. Richtprijs hooguit zo'n 800 dollar. Het paneeltje werd ingezet op 250 dollar.

Hopelijk heeft Rembrandt ergens daarboven meegekeken en zich een kriek gelachen. Enige tijd later werd het paneeltje namelijk afgehamerd op 870.00 dollar. Inclusief de veilingkosten, who cares, is de rekening voor de koper 1 miljoen dollar. Maar dan heb je ook wat. Een echte en verloren gewaande Rembrandt.

Het geheel leek wel een film. Ik zag het zo voor me. De spanning en adrenaline. Iets weten of vermoeden dat een ander niet weet? Een ingehuurde runner (die voor kunsthandelaren op koopjes jaagt). Telefonisch contact. Een appje aan Jan Six van kunsthandel Fine Art met de simpele tekst "Jan, er is hier iets geks aan de hand". Een snel doorgestuurde detailfoto en een onthutste Jan die dan onmiddellijk terugbelt en roept "Kopen, kopen, kopen....".

Het is dus een echte Rembrandt. Inmiddels is het na uitgebreid onderzoek toegeschreven. Het heeft als mooie titel 'De flauwgevallen patiënt (De reuk)'. Ik moest even denken aan vlugzout oftewel ammoniumcarbonaat. Werd vroeger met regelmaat gebruikt om iemand, vaak dames, na een flauwte weer bij te brengen. Reukzout was een andere benaming voor het goedje.

De serie bestaat nu uit vier. De drie musici (Gehoor), De operatie (Gevoel). De brillenverkoper (Zicht) en nu dus De flauwgevallen patiënt (De reuk). Het vijfde en laatste zintuigwerk ‘Smaak’ is nooit teruggevonden. Misschien, héél misschien komt het ooit nog boven water? Amsterdam kent veel grachten.

In Amsterdam werd gisteren een hoofd op straat gevonden of beter gezegd: het was er tentoongesteld. In Amsterdam hebben ze wel wat anders aan hun hoofd, sorry voor de woordspeling. Erg flauw, ik weet het maar kon het niet laten.

Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid), Avaritia (hebzucht - gierigheid), Luxuria (onkuisheid - lust - wellust), Invidia (nijd - jaloezie - afgunst), Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht), Ira (woede - toorn - wraak - gramschap ), Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid - vadsigheid, afkomstig van het Griekse "ἀκηδία" ).

Ik moest even denken aan dat fantastische schilderij van Jeroen Bosch dat over de zeven hoofdzonden gaat. En bijna tegelijkertijd las ik de uitspraak van kunstenaar en activist Ai Wei Wei na een bezoek aan een vluchtelingenkamp aan de Grieks-Macedonische grens.

"Je gelooft niet dat dit Europa is. Het is de 21ste eeuw, dit is een complete ramp. Mensen hier hebben geen zicht op een toekomst" aldus de kunstenaar.

In gedachten zag ik de hamer van de veilingmeester. Zo'n glanzende bruine houten. Hoog opgeheven voor de ultieme klap. "Sold..."

Opstuwende begeerte.

Fijne dag.

Een rode loper, feministische karnemelkkutjes en een beeldenparade

Feministische karnemelkkutjes. Ik had de behoefte er even op te reageren. Vond het te gemakkelijk gevonden en ingezet om leuk uit de hoek te komen. Misschien heb je veel te danken aan die "feministische karnemelkkutjes...". Enige dankbaarheid zou op z'n plaats zijn denk ik. Ik schreef het maar als goedbedoeld commentaar op haar stukje tekst. Het antwoord, dat overigens zeer snel volgde, ging over de dag te beginnen met een vleugje sarcasme. Misschien had ik het vleugje zo vroeg op de dag gemist, dat kan ook.

Ja, het was gisteren Internationale Vrouwendag. En dat zouden we weten ook. Het was een mooie dag. Via diverse kanalen kwamen er allerlei berichten en prachtige foto's voorbij. Om ons te helpen herinneren, attenderen of om aandacht te vragen. Persoonlijk vond ik de foto van een werkende en in haar atelier beeldhouwende Camille Claudel het indrukwekkendst. Gelukkig deden allerlei verschillende musea aan de beeldenparade mee. Zelden kwamen er zoveel mooie en goeie, door vrouwen gemaakte kunstwerken, op één dag voorbij. Wat een genot!

Wanneer water stroomt dan zoekt het zich als groep een weg. Af en toe zijn er dingen die in de weg liggen of allerlei obstakels die een tijdelijke barrière vormen. Maar altijd, of het nu links of rechtsom is, komt water weer bij elkaar. Zoekt het andere druppels op en bereikt het haar uiteindelijke doel. Vond ik een mooi beeld en vooral een prachtige gedachte.

Zo is dat ook met vrouwenenergie als je het mij, als man, vraagt. Af en toe is er niets van te begrijpen en, lang of kort, staan wij als mannen met open mond te kijken naar wat er gebeurt en afspeelt. We proberen het wel, maar raken er af en toe ook een beetje door van slag. Maar dan herpakken we ons, dat gelukkig dan ook wel weer.

Wat de huid betreft wat een verschil tussen man en vrouw. Maar hun botten? Menselijk. - Ikkyu (15de eeuw).

Een jas ophouden? Een deur openhouden? Een vrouw voor laten gaan? Vind ik niet alleen passen, maar ook mooi qua vorm. Het is ook een kwestie van galant zijn. Andersom kan het uiteraard ook. Zulke bewegingen veroorzaken op alle dagen altijd een glimlach.

Het was een mooie beeldenparade gisteren. En de rode loper? Die was er in gedachten ook.

Fijne dag.

Groei, de Lente en 'Adieu God'

Zachtjes, héél zachtjes
en ook nog eens langzaam
nadert het voorjaar.

Wees stil om haar niet te storen,
wees onder de indruk
om haar recht te doen.

Niet dat het nu uiteindelijk zo'n indrukwekkende regels gevuld met woorden zijn geworden, maar het legt wel de vinger op de goeie plek. De lente komt eraan.

Het groeit in mijn bescheiden tuin. Het plopt en doet. Doet wat het moet doen. Het groeit omdat dat nu eenmaal de bedoeling is of schijnt te zijn. Wie of wat dat bedacht heeft? Ik heb geen idee, maar ben er zo blij mee dat ik er intens gelukkig van kan zijn. En dat elk jaar weer.

Intussen verandert mijn tuin in een soort van inspiratietuin. Oh, er valt nog genoeg te doen. Ik kan nog wel vooruit. Qua tijd en opbrengst schiet het niet op omdat de afleiding groot is. Misschien wel te groot. Dan is er weer een ronde en verroeste plaat die ergens rondslingert, dan valt mijn blik op een hartvormige steen. Dan weer zijn het de vogels die roepen of een kat die stiekem, alsof ik dat niet in de gaten heb, mijn tuin tijdelijk wil bewonen. Er is altijd wel wat. Daarom schiet het niet op, volgens Aardse begrippen dan wel te verstaan.

Een blik op mijn mobiele telefoon is ook funest. Bij ieder geluidje lijkt hij (of is het het?) me te roepen. Bij ieder geluidje val ik als een hongerige of zelfs verslaafde aan. Ik wil blijkbaar niets missen. Kan het uiteindelijk wel als het erop aan komt. Dat weet ik gelukkig ook.

Een piepje, of nieuwsplopje zoals je wilt, ging over een woordenclash tussen Tijs van den Brink en Midas Dekkers. Tijs, niet echt mijn favoriet (en dan druk ik me nog mild uit) en altijd slecht op foto's staand, interviewde Midas voor het programma 'Adieu God?'. Ik moest wel even kijken. Bij Midas hing ik aan de lippen, genoot van elk woord en bemerkte dat ik een lift kreeg tijdens zijn reis. Een reis door zijn geschiedenis, denkwereld en meningen.

"Er is niemand die op ons past.".

Arme Tijs. Ik zag hem al snel verbleken. "Mislukte kindjes" en "Mormels" vanwege zijn zwaar gehandicapte zus die tot het einde in een inrichting verbleef. Midas was op stoom en raakte op drift. "Een dierentuin uit de hel van Jeroen Bosch.".

"Zij werd liefderijk in leven gehouden, waar het misschien beter was geweest om haar liefderijk niet in leven te houden." De gesputter en de protesten van Tijs lieten Midas nog meer kolen op het vuur gooien. Ik zag het ondertussen in de Hel al aardig warm worden. "De schepper die dat in elkaar heeft geknutseld, zou ik wel eens in een donker steegje willen tegenkomen..."

Adieu God. En wat een indrukwekkende uitzending.

"Elke dag levertraan was erger dan het misbruik bij de Katholieken...".

Verdoofd maar ook helder en wakker liep ik door de (inspiratie)tuin. Op zoek naar voorwerpen, groei en nog te bewerken beelden. Een vroegere vlam noemde me ooit, toen bij haar de verliefdheid over was, 'nou niet bepaald een man van de wereld'. Klopt niet. Ik ben een man van de wereld, maar misschien niet volgens Aardse maatstaven en metingen.

Ik wil nog wel verhuizen, dat gaat ook nog wel gebeuren. Mijn tuintje neem ik dan mee. Gewoon omdat dat kan.

Fijne en inspiratievolle dag.

De Giro d'Italia, de Vierdaagse en een Heraut

Om het maar niet te vergeten en het van mijn "to say" lijstje te kunnen afvinken? De rubriek "Lieve Mona" was vroeger inderdaad een onderdeel van het tijdschrift en leugenblaadje Story. Even was er nog een kleine discussie of het nu niet de Libelle of de Margriet was, maar ik had toch gelijk. Mijn herinnering liet me niet in de steek en klopte. Niet dat ik per se gelijk wilde hebben, het voelt meer als een opluchting. Een opluchting dat het over het algemeen bezien nog allemaal best aardig functioneert.

Verder kwamen er naar aanleiding van het overwegen, grappig bedoeld that's all, een vraag en antwoordrubriek te beginnen niets binnen. Enigszins opgelucht, maar ook een tikje teleurgesteld, kan ik dus gewoon op dezelfde voet verder. Wat ik op zich ook een grappige uitdrukking blijf vinden. Misschien komt dat door het mooie weer van gisteren, het naderende voorjaar, de komst van de Giro d'Italia naar onze stad en streek en het nu al, bij mij althans, vierdaagsegevoel. Ik ben gek op Herauten, vind ze ook van onschatbare waarde. In die zin is het proces van uitzoeken van mijn bescheiden collectie vierdaagsefoto's te vergelijken met een Heraut. Mijn gedachten tijdens het proces van dwaalden door de herinneringen aan de Vierdaagse van het afgelopen jaar.

Als fotograaf is het verstandig om juist niet de blik op oneindig te hebben maar vooral gericht op het ik. Dit bedoel ik niet als onderdeel van het ego maar meer in de trant van wat vind ik er nu van? Dat uitgangspunt,  manier zoals je wilt, levert samen met alle geopende, zuivere en actief zijnde zintuigen de beste beelden op. Spreekwoordelijk gezien moet je er een neus voor hebben of ontwikkelen. Dat laatste kan uiteraard ook.

Neem nu de foto van dat jongetje. Nog steeds vind ik dat een van mijn best geslaagde foto's van de vorige Vierdaagse. De in streepjesshirt gehulde en armen over elkaar hebbende en zonnebril dragende man belet me als kijker om het beeld in te kruipen. Zo kan dus een sta in de weg een toonzettend deelonderwerp worden. Als kijker moet je om de man heen om het zingende jongetje goed te kunnen bekijken. Onderweg kom je dan nog een blonde vrouw tegen en zelfs, ik kan daar gelukkig van worden, een rokende vrouw. Niet dat het fijn is haar te zien roken, maar ze geeft een grappig contrast in samenhang met de geopende mond van de zanger in spe.

Het jochie was op een ronde betonnen bal geklommen en deed uit volle borst mee, althans zo lijkt het op de foto. In werkelijkheid was hij aan het playbacken. Ik weet nog dat er op dat moment een lied van André Hazes, snoeihard, klonk. Vanaf de Voerweg, want die kant kijken de volwassenen in het beeld op, klommen de wandelaars al wandelend omhoog. Richting het rijen dik staande publiek. Richting de, in het uitbundig roze versierde, Hertogstraat.

Het jochie lijkt op de foto een Heraut te zijn. Een bode, een aankondiger van gewichtige gebeurtenissen. Of gewoon een held. Je moet het namelijk maar durven. Of misschien is het wel de kinderlijke onschuld dat me zo raakt. Of het in beeld gebrachte ultieme gevoel  van vrijheid.

De Giro komt met elke omwenteling van de Aarde dichterbij. De Vierdaagse ook. Stap voor stap.

Fijne maandag.

Frozen, Beatrijs en lieve Mart

"Waarom gaat Frozen van Netflix af? Zal mijn dochter erg verdrietig van worden", twitterde een behoorlijk verongelijkte vader. Ik las het bericht op de pagina van de NOS en verbaasde me over zoveel ophef. Er hoeft maar iets te gebeuren of mensen klimmen tegenwoordig direct in de pen. Spreekwoordelijk gesproken dan want in dit geval komt het erop neer dat er (te)snel wat toetsen worden ingedrukt. Maar goed, er was kennelijk een groot probleem.

De serie Frozen schijnt bij kleuters en hun ouders razend populair te zijn en Netflix is nu de boeman of tijdelijke kop van Jut. Volgens het nieuwsbericht zijn de rechten gewoon verlopen en besloot Netflix om te stoppen met uitzenden. Het gevolg laat zich dus raden. Hevig en zwaar teleurgestelde kleuters en wanhopige en zeer boze ouders. Tja hoe leg je dit zachtjes, rustig en met veel liefde aan je kinderen uit? Lijkt mij een hele klus. Mochten ze er niet uitkomen hoe het aan te pakken dan is het bekijken van een uitzending met in de hoofdrol Super-Nanny Jo Frost misschien een behulpzame tip?

Een ander item dat op internet voorbij kwam bevatte een vraag. Hoe ga je om met vrienden die ongevraagd de stekker van hun mobiele-telefoonoplader in het stopcontact pluggen? En vrienden die gewoon vragen naar het wachtwoord voor de aanwezige WiFi? Hoe pak je dat aan?

Zulke vragen beginnen bij de Trouw altijd met Lieve Beatrijs. Het is dan ook aan haar gericht. Ik ken Beatrijs uiteraard niet persoonlijk, maar moest even denken aan "Vraag het Mona" uit het verleden. Ja, sorry, ik ken mijn klassiekers. Die Mona, een wat oudere en wijs overkomende vrouw stond vroeger in de Story en een tijd lang was dat, samen met de Telegraaf, het enige leesvoer in ons ouderlijk huis. Dus vandaar.

Een andere behulpzame vrouw, ook uit een ver verleden, was ooit Klazien uit Zalk. Klazien sprak een dialect dat er niet om loog, was wijs en overspoelde Nederland met allerlei verschillende kruidendrankjes. Ze heeft zelfs een aantal bestsellers op haar naam staan. Nederland kocht de boekjes niet alleen maar vrat ze bijna op. Ach Klazien. 76 is ze uiteindelijk geworden. Klazien was niet alleen wijs en kruidig maar bezat voor de televisie ook een x-factor die er niet om loog.

Misschien een handige tip voor de zondag? Gewoon zeggen dat de stroom is uitgevallen en een spelletje doen. Vinden kinderen héél erg leuk. Of bouwen met Lego of Duplo. Verkleedspelletjes om de fantasie te prikkelen, daar zijn ze ook gek op. Verder zijn er nog verstoppertje of tikkertje. Heb je al aan iets met een bal gedacht?

Voor de volwassenen die s'avonds op bezoek komen? Gewoon zeggen dat de stroom is uitgevallen, kaarsen laten branden, de wijn inschenken en een goed gesprek opstarten. Je zult zien dat het een top-avond kan zijn. Succes en veel plezier!

Nog heel even en ik kan mijn eigen hulpprogramma starten. Wie weet doe ik het ook nog. Filmpjes op YouTube en een aantal bestsellers in de boeken toptien?

"Lieve Mart" zou kunnen. Of "Beste Mart". Dat mag ook.

Fijne zondag.