Schoonheid en de wereld van het schone

On either side the river lie
Long field of barley and of rye.
That clothe the wold and meet the sky;
And through the field the road runs by
To many-towered Camelot;
And up and down the prople go,
Gazing where the lillies blow,
Round an island there below,
The island of Shalot.
----Lord Alfred Tennyson



Soms is het héérlijk om even erop uit te gaan, een soort moment-tripje naar een andere wereld, even weg van de alledaagse werkelijkheid. Een, al is het maar voor kort, moment weg van het gewone, even bijtanken en je laven aan het schone en de schoonheid.

Dit schilderij: The Lady of Shallot (1888) geschilderd door John William Waterhouse, is een prachtig geschilderd beeld boordevol schoonheid, voelbare rust, tragedie, drama, veel symboliek en het moment.

Het verhaal van The Lady of Shalot heeft helaas geen mooie afloop. De vrouwe zit gevangen in een toren en brengt haar tijd door met weven. Ze mag niet door een raam naar de wereld buiten kijken, ze ziet de wereld alleen via een spiegel. Maar ze wordt door de liefde bevangen wanneer een zingende Lancelot op zijn paard voorbij rijdt. Ze kijkt uit het raam, de spiegel barst en de vloek begint zijn werking te doen.
Ze verlaat de toren en stapt in een boot. Naar Camelot waar de dood op haar wacht.
Verleiding, tragedie, drama en liefde.

Zo, ik heb weer even bijgetankt, inspiratie gekregen en vervolg weer mijn pad.
Vanavond een barbecue en feest, héérlijk.

Fijne dag.

"Wasrecht" voor ouderen

Vandaag had ik eigenlijk een stukje willen schrijven over het pad. Levenspad en de verschillende ondergronden.
Steen, gras en af en toe een stukje asfalt onder je voeten?
Ik had het willen hebben of jouw levenspad ook soms lijkt op het afleggen met een Triatlongevoel?
Even hardlopen, zwemmen en dan weer fietsen?
Ik had mooie woorden bedacht, maar voel dat het allemaal met één druk op de deleteknop zo in de prullenbak kan, want ik moest me zojuist even aan mijn bureau vasthouden.

Op het nieuws verscheen vanochtend een item over het feit dat het voorstel van "Wasrecht" van tafel is.
Ja, u hoort het goed, WASRECHT voor onze hulpbehoevende ouderen in zorginstellingen. Het recht, bij wet vastgelegd, duidelijk en zakelijk beschreven, op een dagelijkse wasbeurt en een schone luier.
Gekker, dwazer en respectlozer kan het volgens mij niet meer worden in onze verzorgingsstaat? Als ik één van de ouderen was zou ik het heel gênant vinden als ik dit bericht in mijn krantje zou lezen. Maar zéér waarschijnlijk hebben we geluk en kunnen ze niet eens meer lezen.

Wat moeten we nu doen met een generatie mensen die hard hebben gewerkt en geholpen om het land vorm te geven?
Gaan we ze nu de eer bewijzen en de zorg geven die ze verdienen of gaan we met ze om als een kostenfactor en politieke agendapunt?

Eerst maar eens lunchen en ondertussen proberen het beeld van een oudje in een bed van mijn netvlies te verwijderen.

Fijne dag.

Woensdag, gehaktdag en de week is weer doormidden

"Woensdag, gehaktdag". Ik heb, voor mezelf, even gezocht waar nu die uitdrukking vandaan komt?
Vroeger slachtte de slager, zij die dat zelf deden, op maandag. Op dinsdag werd het vlees verwerkt tot karbonades, riblappen enz. Tijdens het snijden en uitbenen bleef restvlees over dat, met behulp van een vleesmolen, werd vermalen tot gehakt. Dat werd dan op woensdag verkocht.
In 1949 verzon een slager de pakkende slagzin en kreeg als beloning 25 gulden van de (let wel) Christelijke Slagersvereniging. In de jaren zestig pikte een reclamebureau de slagzin op en werd een uitdrukking geboren. "Woensdag, gehaktdag". Gewoon grappig om te weten, als je morgen aan een quiz mee doet, kun je misschien weer punten scoren.

"En de week is weer doormidden", die hoor ik ook wel eens. Dat klinkt een stuk zwaarder en negatiever. Mensen die dat met regelmaat zeggen en er ook nog een diepe zucht bij doen, zijn vaak in het verkeerde werk beland. Of misschien hebben ze een slechte werkgever, worden ze niet gewaardeerd, hebben ze gewoon saai en uiterst duf werk. In ieder geval voelen ze dat de week nog lang, lang gaat duren.
En dan moeten ze nog een aantal dagen voor het weer weekend is. Als je het zo voelt dan is de tijd dat je werkt wel een héél zwaar en groot kruis om te dragen. Meeslepen is een beter woord.
Misschien wordt het, als het kan, eens tijd om uit te kijken naar ander werk en actie.  

Vanochtend, tijdens het opstaan, dacht ik aan het feit dat het vandaag, volgens afspraak, alweer woensdag is. De week vliegt voorbij en ik wil nog zoveel. Voor mij is dat een perfect signaal en teken dat ik nog steeds op de goeie weg ben.
Kom, laat die woensdag maar komen. Ik ben benieuwd.

Fijne dag.

Smakelijke voeding voor het innerlijke

Brood, beleg, paprika, koffie, kaas, aardappels, broccoli, tomaten, suiker, yoghurt, kip...
Mijn boodschappenlijstje ligt al klaar en ik heb het wel zo'n beetje. Of er moet op het laatste moment, wat wel vaker voorkomt, nog een ingeving komen zodat mijn lijstje nog iets langer wordt.
Ik moet vandaag boodschappen doen. Voedsel kopen om de boel, mijn lijf, op een prettige manier aan de gang te houden. En dan lekker koken, liefst met muziek op de achtergrond en een glas wijn op het aanrecht. Zonder al die voedingsstoffen, vitamines, mineralen enz. die ik vandaag ga shoppen zou het binnen een relatief korte periode over en uit zijn.

Maar ik ben ook bezig met een andere "shoppinglist". Ik moet ook mijn geest en ziel voeden. Het einde van de vakantie hebben we nu al een paar weken gehad. In mijn buurt zijn de kinderen alweer begonnen met zich te ontwikkelen op school, de avonden worden alweer een ietsie pietsie korter en een paar dagen geleden was het Prinsengrachtconcert al op t.v. te zien. Allemaal signalen die ons voorbereiden op de tijd die komen gaat.
Shoppen voor geest en ziel is leuk. Op mijn lijst komen dingen die, volgens mij, goed zijn voor mijn innerlijk. Een bezoek brengen aan het Valkhofmuseum, Noordbrabantsmuseum en het Rijksmusum in Amsterdam. Het boek van Dirk de Zwager kopen of lenen in de bieb, misschien nog een cursus gaan volgen. Wandelen en fietsen op de Veluwe en ik moet ook weer nodig eens naar een popconcert en de stadsschouwburg. Een wandeling aan zee en genieten van licht en water komt ook op het lijstje. Ik heb nog wel een aantal mooie wensen.

Vooral in deze tijd van bezuinigen, zeker ook op kunst en cultuur, is het goed om voldoende innerlijk voedsel te blijven consumeren. En het is niet alleen gezond voor jou en mij, maar ook gewoon érg lekker!

Ik heb alvast iets voor je op tafel gezet, kun je gewoon heerlijk tot je nemen. Nessum Dorma door Luciano Pavarotti. De vertaling krijg je er als toetje bij.

Smakelijk en een fijne dag

Niemand mag slapen! Niemand mag slapen!

Zelfs jij, oh Prinses,
in jouw koude kamer,
kijk naar de sterren,
die trillen van liefde

en hoop.

Maar mijn geheim is in mij verborgen,
mijn naam, die niemand zal kennen.

Op jouw mond zal ik hem uitspreken,

wanneer het licht zal stralen,

en mijn kus zal de stilte doen verdwijnen,

wat jou de mijne zal maken.

(Niemand zal zijn naam kennen...

en wij moeten, helaas, sterven, sterven!)

Verdwijn, oh nacht!

Sterren gaat onder!
Sterren gaat onder!
Bij het ochtendgloren zal ik overwinnen!
Bij het ochtendgloren zal ik overwinnen!

Ik zal overwinnen!

Ik zal overwinnen!

Glimlachen om het mysterieuze en wat je toevalt

Mooier en meer bijzonder kan het soms niet. Ben ik al een aantal uren aan het worstelen voor een pakkend, mooi en zeggend onderwerp voor mijn blog en dan komt het opeens uit een onverwachte hoek.
Alle dagen dat ik nu zo bezig ben stroomt het als vanzelf, een onderwerp komt op mijn pad en het uitwerken kan beginnen. Vandaag kwam het, tot mijn verbazing, niet.
Dan maar pauze, ontbijten, douchen en de volgende koffie.

Op de trap naar beneden lopend moest ik opeens denken aan die prachtige portretfoto gemaakt door fotograaf Arnold Norman van de musicus Leonard Bernstein. De man gezeten in een lege zaal, dirigentenstokje in zijn hand en op het papier. Voor zich een enorm boekwerk vol met noten, de partituur.
Ogenblikkelijk kwamen de mooiste klanken in mij naar boven, van zijn allermooiste symphonieën tot aan de prachtige muziek uit de opera "The west side story.". Een moderne versie van het aloude prachtige "Romeo en Julia".
Wanneer ik dan, met die mooie muziek in mij, ga zoeken op internet dan zie ik tot mijn verbazing dat hij eigenlijk gisteren jarig zou zijn, geboortedatum 25 augustus 1918.
Helaas leeft hij niet meer, op 14 oktober 1990 is hij overleden. Bijna een half miljoen mensen stonden, rijen dik, langs de weg in New York om hem uitgeleide te doen.
Nooit zal ik zijn lessen, die af en toe op t.v. werden uitgezonden, vergeten die hij gaf aan studenten op Harvard. Op zijn eigen wijze gaf hij door wat hij wist, voelde en zijn enorme levenservaring. De lessen gingen niet alleen over muziek, maar ook filosofie, literatuur en het leven. En altijd mensen wijzen op hun eigen gevoelswereld, dat vond toen al zo bijzonder.
Leonard, ik mag hem even zo noemen, is een van de mensen die mij persoonlijk veel heeft gegeven en bijgebracht. Mede door hem zet ik een schakel aan die mooie ketting wat leven heet.

Voor mij is zo'n moment van het even niet weten en daarna een nieuwe impuls van inspiratie op de trap krijgen een mysterieus cadeau.
Dat wat je toevalt, dat komt. Vertrouw er maar op.
Fijne dag.

Leonard Bernstein, conducting the Philharmonic Orchestra 1968
- Arnold Newman

Assepoester en zelfvertrouwen

"Het probleem van Assepoester was niet haar stiefmoeder, maar haar eigen onzekerheid. Het was gemakkelijker om thuis te blijven en te poetsen dan erop uit te trekken en nieuwe dingen te ontdekken."
Tijdens het surfen en zoeken naar een mooie film kom ik werkelijk van alles tegen. Deze uitspraak was het begin van een film, die ik overigens niet zocht en ook niet ben gaan kijken, maar de uitspraak en het andere ander licht wat opeens op een verhaal schijnt maakte op mij wel indruk.
Opeens stond ik even op een ander been en werd ik tijdelijk links in plaats van rechtshandig.

Assepoester, ik moest de verklaring even opzoeken, is het middeleeuwse woord voor blazen. Assepoester moest elke ochtend de kachel aanmaken en daar hoort blazen bij om het vuurtje wat groter te laten opwaaien. Maar had Assepoester niet wat meer naar haar stiefmoeder en dochters moeten blazen, dat had misschien gewerkt. Waarom deed ze dat toch niet?
De twee dochters kregen mooie jurken aan, en arme Assepoester alleen maar lompen en kon dus niet mee naar het bal. Gelukkig hielp een goede fee en werd ze betoverend mooi. De rest van het sprookje en de afloop is bekend.
Maar wat als Assepoester, met een grote portie zelfvertrouwen, in opstand was gekomen? Tja, dan had ze de knappe prins misschien niet ontmoet en was er geen prachtig sprookje ontstaan. Wat een dilemma.
Ik moet een versie van het sprookje maar eens snel herlezen.

In mijn werk als fotograaf heb ik regelmatig portretfoto's gemaakt. Dat is voor mij het allermooiste om te fotograferen, mensen. Voor mijn ogen ontvouwt zich een natuurlijk en menselijk landschap als ik mag fotograferen. Het is een geschenk wat ik krijg tijdens het werk.
De opnames kosten helaas meer energie van de persoon voor de camera en voor mij, wanneer een flinke portie onzekerheid, als storend energieveld, de boel probeert te ondermijnen. Dan moeten we samen aan de slag. We gaan dat deel van onzeker zijn bij de lurven grijpen en nieuwe informatie toevoegen. Ik vertel dan wat ik zie en ervaar als toeschouwer en als fotograaf.
Onzekerheid is voor een deel te wijten aan slechte ervaringen, aannames, gemis aan waardering en complimenten. Het lijkt mij ook behoorlijk wat energie kosten om te proberen te voldoen aan wat volgens de reclamewereld als ideaal wordt gezien.
Schoonheid zit gewoon echt van binnen en straalt naar buiten uit. Het zijn de  ja-maren die de boel komen verstoren.

Ik geloof niet in toeval, dat bestaat gewoon niet. Drie dagen geleden was ik bij de kringloopwinkel en kocht ik een boek met een titel die mij al heel lang intrigeerde: Het Assepoestercomplex.
Misschien geeft mij dat als man meer inzicht in dat mysterieuze wezen, de vrouw.

Fijne dag.

Dingen die voorbij gaan en de waarde die overblijft

Gisteren zag ik ze nog in het centrum, jonge mensen die proberen om een gratis krant aan mensen mee te geven en ondertussen hun best doen om je warm te laten lopen voor een abonnement.
De laatste tijd dat een krant nog zal bestaan lijkt soms aangebroken. Op internet las ik dat door uitgeverijen alles uit de kast wordt gehaald om abonnees te strikken. Een fotocursus, een kabouter Plop muts of architectuurboeken worden weggegeven of kun je tegen een voordelige prijs aanschaffen.
Een trendwatcher, Ross Dawson, heeft het er al over dat het in Nederland in 2027 zou gaan gebeuren, de krant is er dan helaas niet meer. Amerika wordt in 2017 krantenloos. Ik ben benieuwd of de watcher gelijk krijgt.

Tegen die tijd is de krantenjongen dan overbodig en de soms harde klap, al naar gelang dikte en zwaarte van de krant die dag, verdwijnt uit het rijtje van gehoorde geluiden in een huis. Het was het eerste geluid wat ik hoorde toen ik vroeger nog een abonnement had. Het kraaimoment van de dag. Tijd om langzaamaan wakker te worden.
Een krant betekende voor mij toen ook het moment van koffie en een sigaret, ik had eigenlijk een soort vierhoeksverhouding, ik begreep hen en zij mij. Waardering over en weer.
Ritselen en knisperen van het papier, de geur van inkt, inhaleren van de rook. de bittere smaak van het bruine goud brachten me s'ochtends in het land der levenden en op stoom. Voor mij is dat de emo-waarde die overblijft in mijn herinnering, in het moment.
Nu lees ik, vluchtig, het nieuws vanaf mijn beeldscherm op tijden dat het mij uitkomt en schikt. Wel met koffie maar zonder sigaret, het roken is naar buiten verplaatst een prima oplossing. Het is een heerlijk moment om in de frisse lucht mijn grijze rook te blazen en ondertussen te luisteren naar de muziek die de blazende wind voor me creëert. Nu nog eens een nieuwe poging wagen om met het roken te stoppen!

Een paar dagen geleden hoorde ik iemand zeggen dat hij het jammer vindt dat er tegenwoordig zo weinig post komt en dat dat uiteindelijk ook wel zal ophouden te bestaan. We gaan het zien en misschien meemaken.  

Dingen komen en gaan en dat is kennelijk ook de bedoeling. De waarde is wat achterblijft.
En die moeten we héérlijk koesteren.

Fijne dag.      

Choreograaf van een wonderschoon ballet

Wie kent het niet? De afwas.
Er zijn momenten dat ik hevig verlang naar een machine die het voor me doet. Kopjes, borden, bestek, pannen. Alles erin, knop indrukken en het ding doet de rest. Wonder boven wonder komt het er op een later tijdstip gewassen en schoon weer uit. Ondertussen kan ik mijn tijd heerlijk besteden aan andere leuke dingen.
Maar nee, ik heb er geen. De afwas doe ik, nog steeds, met de hand.
Het proces en de handelingen van "de afwas doen", kunnen ook mooie momenten opleveren. In mijn herinnering koester ik nog steeds de gespreksmomenten die er tijdens het afwassen waren. Ik heb ze gebundeld in een boekje en opgeslagen in mijn hart.
Gesprekken over school, liefde, werk, voetbal, t.v. programma's, familie. Lachen en geuite frustraties gingen hand in hand.


Afwassen kan veel opleveren, mij in ieder geval. Afwasmiddel in de spoelbak, schuursponsje in de hand, vette pan erin en poetsen. Een tijdje ga ik heftig heen en weer om de restanten van het bakgedrag te verwijderen.
Er is een moment tijdens het werk dat ik me plotseling sterk bewust wordt van de vormen en kleuren die voor mijn ogen ontstaan en ook telkens weer veranderen. Met elke beweging van mijn hand ontstaat weer iets nieuws en unieks. Ik zie en ervaar. Ik kijk alsof ik water zie branden. Een kleurrijk schouwspel voor mijn ogen. In het kader dat ik creëer ontstaan compositie en vlakverdeling.
Plotseling ben ik choreograaf van een wonderschoon ballet.

Met de hand de afwas doen, momenten van intens geluk.
Fijne dag

Brandhaarden en diplomatie

Gisteren ook die meer dan afgrijselijke beelden gezien op het journaal? Er schijnt, er is nog geen hard bewijs voor, tijdens een aanval op burgers gifgas gebruikt te zijn in Syrië. Het was voor mij alleen maar met de grootste moeite mogelijk om naar de beelden  te kijken. Tientallen volwassenen en kinderen die in het ziekenhuis op de grond of op een bed lagen. Hartverscheurend. En de machthebber, de president, blijft gewoon nog even aan de macht.
Een meisje was in beeld, in haar grote ogen ongeloof, verbaasd om zich heen kijkend dat ze nog leefde.
Met het grootste gemak schakelen we van Egypte over naar Syrië en vice versa. Hoe is het in Egypte? Daar vliegen mensen die in twee kampen zijn verdeeld elkaar in de haren. En waarom? Ik geloof hierin en jij daarin? Ja, maar ik heb gelijk. Jij niet?

In mijn huis woedde gisteren ook een béétje een oorlog. Tijdens het opruimen zag ik dat drie spinnen zich hadden genesteld in uithoeken van de kamer en gang op plekken waar ik niet dagelijks kom. Ja, let je even niet op, dan nemen ze zómaar bezit van je ruimte. Wie betaalt er nou hier de huur voor dit huis? riep ik ze toe en pakte ondertussen de stofzuiger. Opzouten.
En een waar eskader van vliegen die het schijnbaar nodig vindt om mijn leefomgeving te verpesten met hun rondvliegerij? Sommige landden op mijn blote huid en deden daar dingen die echt niet door de beugel kunnen. Op dit moment is er nog geen hard bewijs, maar het onderzoek is in volle gang. Volgens mij waren ze met iets terroristisch bezig. De vliegen die het hebben overleefd, maar wel in gevangenschap zijn, worden door specialisten streng ondervraagd.

En het nieuws van vandaag? De VN veiligheidsraad doet geen onderzoek naar chemische wapens in Syrië en de EU levert als drukmaatregel even geen wapens aan Egypte. Soms begrijp ik de wereld even niet.
Ik verlang naar mensen als bijvoorbeeld Gandhi en Martin Luther King. De Dalai Lama is er gelukkig nog wel. Of staan er nu een paar nieuwe grootheden op die zeggen: "En genoeg is genoeg", en nou kappen jullie.

Fijne dag.

Uitgestoken hand

Een kleine week geleden ging de deurbel. Het duurde even voor ik het hoorde en reageerde, maar daar was dan uiteindelijk mijn hand op de klink. Ik deed de voordeur open en een hand kwam me plotseling tegemoet. Voor me stond stond een jongeman op de stoep met uitgestoken hand.

Zou het gefilmd zijn en zouden we de herhaling in slowmotion kunnen bekijken dan gebeurde ongeveer het volgende. Ik zwaai de deur open, een hand komt stekend op me af en veroorzaakt een verplaatsing van lucht, hoe minimaal ook. Ik kijk lichtelijk verbaasd, maar snel schiet mijn blik naar het opvallende logo op het poloshirt van de jongen om daarna door te gaan naar zijn gezicht. Zijn ogen staan hoop en verwachtingsvol. Mijn ogen rusten voor een kort moment op de uitgestoken hand.

In mijn hoofd gaan schakelaars aan en uit, heen en weer. De lijnen worden gebruikt, er zijn er die al bezet zijn, want ik was in mijn kamer druk met iets bezig. Er is in mijn hoofd volop activiteit i.v.m. de informatieverwerking. Het beeld van een internetbedrijf met enorme hoeveelheden kasten en vooral veel, héél veel kabels is een kloppend beeld voor de binnenkant van mijn hoofd.
Dan: mijn reactie. Mijn handen gaan in een reflex omhoog, alsof ik door een agent gevraagd wordt om ze omhoog te steken. Handsup..!!
Ik zie bij de jongen de twijfel en daarna de ontgoocheling snel en stèrk toenemen. Het is in zijn ogen en gezicht te zien. Zijn glimlach zakt weg, teleurstelling volgt.
Ik moet zeggen, hij herpakt zich snel. Waarschijnlijk heeft hij een prima verkooptraining achter de rug, misschien een nieuwe uit de U.S.A. overgewaaide methode?
Zijn hand zakt naar beneden en er komt geluid uit zijn mond. "Meneer, ik kom er persoonlijk voor zorgen dat u het béter gaat krijgen." Ai, dat is een grote belofte die hij doet, misschien wel een tè grote.
"Nee bedankt, ik heb geen interesse" is mijn antwoord. Keurig, beleefd, maar afgemeten. Sorry, maar je moet ze kort houden aan de deur, voor je het weet zit je in een gesprek over geloof of iets anders. Zonde van zijn, mijn tijd en de energie.
"Maar u laat iets liggen!" stamelde hij nog.
Ik heb iets in de lucht laten hangen, dacht ik. Een uitgestoken hand die ik niet aan nam. Ik wenste de jongen nog een héle fijne dag.

Oh, ik heb niets tegen uitgestoken handen om te schudden, integendeel zelfs. Maar dan wel graag zonder voorbedachte rade. Een welgemeend contact is van harte welkom.
Open, eerlijk, zonder iets van me te willen of er zelf beter van te worden.
Mocht ik je vandaag tegenkomen en met een glimlach de hand schudden dan weet je dat ik je ècht wil ontmoeten.

Fijne dag.

Mijmeren aan het bureau

Vandaag heb ik mijn oude bureau weer in gebruik genomen en de plek gegeven die het verdient.
Het poetsen en opschonen, van de 8 laden die het heeft, gaat samen met allerlei mooie herinneringen die naar boven komen aan verschillende leefmomenten.
Kleurkrijtjes, potloden met en zonder punt eraan, oude briefjes met een boodschap erop, elastiekjes en een half leeg potje en inmiddels verdroogde lijm. Oude speeltjes die mijn kinderen toen ze nog veel jonger waren gratis kregen bij de plaatselijke supermarkt. Ansichtkaarten, met groeten uit een ander land en dierbare wensen. Veel al dan niet lege papieren vellen. Een oude en niet meer gebruikte camera. Het is een weerzien.
Och, als dat bureau een stem had en kon vertellen wat hij wist en had gezien? Ik zou het graag willen horen. Ik ken 'm al zolang, hij mij en ons.

Zo ook de spiegel die boven de vaste wastafel (waarom heet zo'n ding eigenlijk nog zo?) hangt, op de douche. Ik stond er straks even voor en keek erin. Spiegels hebben een sterke aantrekkingskracht. Als ik ervoor sta dan kan ik het niet laten om even te kijken.
Wat zou het bijzonder zijn als gedurende de jaren dat de spiegel er al hangt er een ingebouwde camera in zou zijn gemonteerd. Het zou een schat aan beelden hebben opgeleverd. Verschillende varianten van een grimas, tong uitsteken, het poetsen van tanden en kijken of er soms nog een restant spinazie is achtergebleven. Het wiebelen van een neus, controle op baard en haargroei, kammen en borstelen van al dan niet onwillig haar. Het kritisch bekijken, met een lichte frons op het voorhoofd, van een steeds verder opschuivende haargrens aan de voorkant van het gezicht. Het uitdrukken van puistjes door opgroeiende kinderen. Een schat aan grappige beelden en uiteindelijk een prachtig kunstwerk over een deel van het dagelijkse leven.

Dinsdag lijkt wel een dag om te mijmeren. Mijmeren is lekker en heel rustgevend.
Ik stel voor om het landelijk maar Mijmerdag te gaan noemen. Mee eens?

Fijne dag.

Snelheid van leven

"Mensen van nu leven in een speedboot en wij psychiaters roeien met te kleine riemen in reddingsbootjes." Ik hoor het Psychiater Dirk de Wachter nog zeggen in een interview i.v.m. zijn nieuwe boek "Borderline Times".
Juist wat hij zegt over de snelheid van leven en het soms onvermijdelijk uitvallen van mensen omdat ze de snelheid van leven niet volhouden, blijft mij maar intrigeren.
Ik moet echt zijn boek aanschaffen en heerlijk verslinden.

Gisteren was het zondag en meestal is dat qua avondeten toeleven naar het moment van Studio Sport. Ja hoor ik ben er ook zo een. Heerlijk ontspannen, met het bord op schoot klaarzitten in afwachting van de gladiatoren van dit moment. De chili dampend op mijn bord was brandstof voor mijn lijf. De beelden op t.v. prikkels voor mijn ogen.
Studio Sport is flitsend, mooie openingstune met kleur en vorm en lekkere, herkenbare muziek. Door de jaren heen verandert er niet veel aan de basis van het deuntje wat ik hoor. Wel is de vormgeving in beeld strakker, kleurrijker en vooral sneller geworden. Ik wordt geraakt, opgezweept en klaargestoomd voor wat komen gaat. Nu gaat het gebeuren, mijn verwachtingen nemen ook steeds grotere vormen aan. De lat ligt hoog.
De chili gaat met nu met een steeds hogere snelheid tussen mijn lippen en ontmoet mijn tong. Mijn smaakpapillen  hebben nauwelijks tijd om mij signalen door te geven. Is ook van ondergeschikt belang, ik heb nu andere prioriteiten. Ik wil aan de hand genomen worden en geëntertaind. Maar oh wee grote baas van Studio Sport, als je me niet naar een hoogtepunt voert en ik me lekker voel, dan blijf ik met een leegte achter.

Voordat de grote voetbalshow begon kwam ik even, tien minuten, terecht in een programma van omroep Max. Het jaarlijkse bloemencorso. Ik zag het opmaken van wagens wat veel aandacht, energie en tijd vraagt. Het programma was traag, trager, traagst. Ik haakte snel af. Hoop wel dat mijn moeder heeft gekeken, echt iets voor haar. Ik wil meer en sneller.
Nee dan schakelen naar Net 2. Een documentaire over Ozzy Osbourne en Black Sabbath. Het ruige leven van Rock and Roll, sex en vooral enorme hoeveelheden drank en drugs. Wat een wild leven met enorme excessen en uitspattingen heeft die man gehad. Met enorme snelheid door het leven, alleen maar vol te houden door gebruik van drank en drugs. De muziek die hij maakte was niet mijn "cup of tea", maar ontluisterend was het om te zien hoe hij als oude pensioengerechtigde rocker en menselijk wrak op het podium nog zijn ding probeert te doen.
"Diep in zijn hart is hij erg, erg onzeker" verklaarde zijn vrouw in het interview. Iets dergelijks vertelde de psychiater ook.

"De mensen van nu leven in een speedboot." De zin galmt nog na en heeft op mij indruk gemaakt.
"Sommige mensen leven op ramkoers" zou ik als aanvulling willen geven. Vandaag maar flink aandacht geven aan mijn snelheid van leven en eten.

Fijne dag.

Gemis van het moment

Gisteren kwam ik tijdens mijn wandeling door de binnenstad een aantal fotografen tegen en we raakten, hoe kan het ook anders, in gesprek over fotografie. Er is op dit moment een beetje een hang naar vroeger. De signalen worden steeds sterker en vaker hoorbaar; de ervaring van steeds hetzelfde digitale plaatje roept om een reactie. Camera open, filmpje erin, camera dicht en schieten totdat het rolletje vol is, is echt anders fotograferen.
Sinds de introductie van de digitale camera is het allemaal heel snel gegaan. Binnen een toch vrij relatief korte periode zijn mensen massaal digitaal aan het fotograferen geslagen. Het is snel, makkelijk en zonder al te hoge kosten. Klik er op los en je krijgt als vanzelf een omvangrijk archief aan beelden. Nog nooit in de geschiedenis is er zoveel beeldmateriaal over ons leven gecreëerd. Ik ben ook reuze benieuwd wat gedragspsychologen hierover te vertellen hebben in de toekomst.

Toen we klaar waren met ons enthousiaste gebabbel en ik verder liep, bleef er een gevoel van gemis bij mij achter. Ik mis soms het openmaken van het mapje wat ik ophaalde in de fotowinkel, mijn verwachting naar de foto's. Mijn, "oh ja" moment van geluk of het moment van teleurstelling dat het er toch anders uitzag dan ik had verwacht. Ik mis het moment in de donkere kamer dat het beeld op het papier verschijnt wanneer het witte vel onder het schijnsel van rood licht, in een bad met ontwikkelaar zwemt. Een beeld ontstaat. Het magische moment van verbazing.
Ik mis ook het moment dat de naald de lp raakt, een mix van gekras, getik en eerste noten van muziek die hoorbaar worden. Ik mis soms ook het geluid wat mijn oma maakte met haar koffiemolen tijdens het malen. Ik mis de geur van 4711 uit de handtas van mijn oude Opoe.
Ik mis het openmaken van een enveloppe met een brief erin. Ontvangen doe ik ze nog maar zelden, de meeste post komt tegenwoordig digitaal. De belastingdienst is misschien wel een van de laatste die ze laat bezorgen, maar daar zit ik nu echt niet op te wachten.

Gemis is ook een heerlijk gevoel. Je kunt je er in rondwentelen als een varken in de modder en er van binnen lekker warm van worden. Ondertussen drink je gewoon een kopje koffie.
Mocht ik bij jou iets van "hang naar nostalgie" hebben veroorzaakt..? Pak dan je spullen en breng een bezoek aan het Openluchtmuseum in Arnhem, lekker trippen. Kun je heerlijk "wéét je nog?" roepen.
Zelf pak ik even wat fotoalbums uit de kast.

Fijne dag.

Op zoek naar de essentie van mooi

"Ik vind de foto mooi." Waarom vind je de foto mooi? "Ik weet niet waarom" "Je weet het nòg niet en het woordje nòg is waar het om gaat. Onderzoek wàt er in het beeld ervoor zorgt jij het mooi vindt en probeer er woorden aan te geven, dat maakt het helderder voor je en het helpt je verder in de kunst èn om beter te fotograferen."
Dat was wijze raad die ik me jaren geleden ter harte nam. Een strenge maar rechtvaardige leraar, zijn opmerking hielp me verder. Niet alleen om beter te fotograferen en zelf een betere leraar te worden, maar ook in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik kan iets mooi vinden, maar als ik niet voor mezelf helder heb waarom ik het mooi vind, dan blijft het "mooi vinden" zonder toegevoegde waarde. Maar ik ga voor waardevol, dat zorgt voor een leven gevuld met rijkdom. Dat klinkt allemaal heel streng, maar met een glimlach pak ik mijn koffer en ga op pad, het avontuur om het mysterie te ontrafelen lonkt. Ik vind iets mooi, why?

Een vrouw vraagt aan haar man: "Schat, vind je me nog steeds mooi?" De man: "Tuurlijk schat, dat weet je toch?" De vrouw: "En wat is er dan zo mooi aan mij?" De man: "Nou, gewóón, ik vind je mooi. Nou moet je me niet van die moeilijke vragen stellen. Is er nog koffie?"
Een uitnodiging en een, gemiste, kans.

Je nog vochtige haren zijn opgestoken, je prachtige gezicht straalt en is gevangen in het avondlicht. Je maakt het klemmetje, wat jouw lange haren bij elkaar houd los, ze komen in een vrije val en eindigen in een moment van rust. Maar nooit op dezelfde manier, telkens weer anders. Een dansvoorstelling voor mijn ogen en ik zit op de eerste rij. Wat een geschenk.
Ik vond het mooi, nu weet ik ook waarom.

Nu heb ik wel zin in koffie.
Geniet van de dans van het plastic zakje. Een scene uit de film: American beauty.
Fijne dag.

                                                                   

Vertrouwen hebben in dat wat op je pad komt

Dat wat je krijgt, je toevalt of wat plotseling op je pad komt is soms een mysterie in ons leven. Plotseling krijg je wat, is er iets aan de hand of heb je bijvoorbeeld een ontmoeting. Het maakt dat je even wankelt, twijfelt en even niet weet wat en hoe.
Je hoort wel ergens een stem in je dat zegt: "Wat moet ik daar nu weer mee?". "Waarom overkomt mij dit nu en op dit moment?" is een andere veelgehoorde variant. Herkenbaar?
Iedereen heeft dat wel eens in zijn leven. Of heeft er zelfs op dit moment mee te maken terwijl ik dit zit te schrijven. Het brengt je in verwarring, houdt je bezig, neemt je in beslag.

Een paar dagen geleden las ik de volgende tekst van Joseph Chilton Pearce : "Om creatief te leven, moeten we onze angst het bij het verkeerde eind te hebben, kwijtraken"

Angst en verwarring kunnen ons blokkeren als een "roadblock" op onze levensweg.
Het laat je plotseling stoppen, terwijl je zo héérlijk de weg door de bergen aan het volgen bent. Het is er opeens. Je kunt er niet omheen, overheen of langs. En dàt terwijl je zo lekker van de adembenemende vergezichten aan het genieten was. Met zo'n steen op de weg als in deze afbeelding, kun je wel wat hulp gebruiken. Mannen met drilboren die toesnellen en er opeens zijn om te helpen. Of misschien moet er zelfs wel een lading springstof aan te pas komen voordat je weer verder kunt rijden. In je eentje is het niet te doen.

Gisteren moest ik opeens denken aan Douwe Dabbert hoofdfiguur in een stripverhaal. Al jaren niet meer gelezen en opeens kwam die op mijn pad.
Douwe is een klein kabouterachtig mannetje; groen pakje, groene schoenen, groene muts, brede riem om zijn dikke buik en een grijze baard. In de verhalen is Douwe een zwerver en beleeft hij leuke en prachtige avonturen in een soort sprookjesachtige wereld.
Douwe heeft als zwervend mannetje een knapzak. Geen gewone, gevuld met schamele bagage, maar een toverknapzak. De knapzak is leeg, gewoon een stok met een doek eraan geknoopt. Met die knapzak op zijn schouder loopt hij fluitend door de wereld. Wanneer Douwe in een bepaalde situatie of op een bepaald moment iets nodig heeft, dan heeft de knapzak hem iets te bieden. Boterhammen als hij honger heeft, touw om iets vast te binden, een bijl om hout te hakken. Allerlei dingen komen uit zijn knapzak om hem uit de brand te helpen. Nooit komt er iets uit de knapzak wat onnodig is en wat Douwe niet kan gebruiken.
Het lastige voor Douwe, lijkt mij, is dat hij moet vertrouwen op datgene wat de knapzak hem geeft.

Vertrouwen hebben dat wat op je pad komt ook wérkelijk de bedoeling is, ook al is het in eerste instantie niet als zodanig herkenbaar. Soms best lastig.
En het herkennen van een helpende hand, al dan niet met een gekleurd hesje aan.
Fijne dag.

De K in tekort en de O in overvloed

Gisteren kwamen ze weer, de cijfers van het Centraal Planbureau. Met angst, beven en met knikkende knieën werd er naar uitgekeken. De oppositie van de tweede kamer sleep bij voorbaat al de messen en journalisten stonden al uren startklaar en vol spanning te wachten. De boodschapper van het slechte nieuws zou ik niet graag willen zijn.
Onze buurlanden doen het economisch beter. "Zelfs België" hoorde ik iemand zeggen. Het woordje "zelfs" zegt ook al genoeg hoe er door de spreker over Walen en Vlamingen wordt gedacht.
Dus het loopt niet bij ons, niet voldoende, we zitten nog steeds in een recessie, punt. Een streep door de rekening noemen ze dat, we hadden met z'n allen gehoopt op groen licht en eventuele verlossing.
We wilden graag een goed gevoel hebben. Naar de winkels kunnen rénnen, shoppen en eindeloos gaan pinnen.

Onze Nederlandse economie draait niet goed, we blijven en moeten bezuinigen, de broekriem moet nog een gaatje strakker. We doen het niet goed, we komen tekort.
Ik hoorde het bericht op de radio en ging eerst maar koffie inschenken en buiten in de tuin zitten om dit vréselijke nieuws te verwerken. Zakdoeken bij de hand voor het geval dat.
Tekort, tekort. Het woord bleef ronddwalen en me zeurderig lastig vallen in mijn hoofd. En als dat gebeurt dan moet ik daar kennelijk iets mee. Maar wat?
"We komen tekort.", ik sprak de woorden hardop en hoorde mijn stem. Het lichtje ging branden. Altijd mooi als er licht op iets valt, dat geeft inzicht.
Die K in dat woord doet het 'm. Wat heeft die toch een vreselijke harde klank, alsof ik van binnen een klap met een zweep krijg. Ik zal de naam even niet noemen, maar het is geen wonder dat een van de meest vreselijke ziektes met een K begint.
De O in tekort zorgt ervoor dat de lucht uit mijn longen naar buiten gaat. Het is maar een woord zul je misschien denken, maar met grote invloed op mijn gevoel.
Overvloed. Aha, die voelt al héél anders. De O zorgt voor een ronde vorm van mijn lippen en ik blaas héérlijk de lucht vanuit mijn longen door mijn mond naar buiten, de wijde wereld in. Dat is lekker.

Wat ze ook allemaal te zeggen hebben en wat de boodschappen ook mogen zijn? Persoonlijk wil ik niet leven met een gevoel van steeds maar tekort te hebben.

Leven met een gevoel van overvloed. Héérlijk.
Fijne dag.

Naiaden vullen de hoorn des overvloeds

- Jan Breughel de Oude 

I like, you like en wij liken

Like me, like this, like that.
Ik moet het even delen. Op dit moment kan ik mijn ogen niet open doen in de echte dagelijkse wereld of in de wereld van internet en Facebook of ik krijg een uitnodiging om te liken.
Ondertussen is het een behoorlijke overkill geworden.
In bijna elke winkel waar ik kom of langsloop wordt ik gevraagd te liken. Er is geen ontkomen meer aan, dit is de tijd van liken en geliked worden. Er moet worden gescoord.
Heb je niet een redelijk aantal likes dan lig je eruit, helaas pindakaas. Pindakaas zou ik trouwens direct en zonder nadenken liken. Pindakaas met stukjes noot, mmmm lekker.

Zou er bij onze Koning en Koningin een bordje naast de voordeur hangen met een uitnodiging om te liken? Er is al een enquête onder de Nederlandse bevolking geweest naar de eerste dagen van zijn Koningschap, hij doet het hartstikke goed en leuk. De Nederlanders zijn zéér tevreden en blij met hem en zijn mooie en leuke Koningin. Het is ook een mooi paar.

Het liken, het beeld met het duimpje omhoog heeft ook een sterke zeggingskracht. De Romeinen gebruikten het al. Ze gaven met een duim omhoog gestoken een signaal af dat iemand mocht blijven leven. Een bijna almachtig en magisch gebaar. Duim naar beneden en je kreeg een wisse en gewelddadige dood.
Als een kind valt en pijn heeft aan zijn of haar knie, dan is er altijd wel een toverende Opa die zegt: "Lach eens tegen het duimpje?" Pijn is weg en de tranen drogen op.  

Op Facebook vergissen mensen zich soms ook en drukken ze al direct op het vind ik leuk knopje. Ik durf te wedden dat, wanneer ik vandaag een berichtje plaats op Facebook dat mijn buurvrouw helaas is overleden, dat er dan minstens één persoon is die op het knopje ik vind het leuk drukt. Gegarandeerd.

Ja, het is een krachtig beeld en de L van Like heeft op mij in ieder geval een effect. Wanneer ik op dit moment een lesauto zie rijden, met een knots van een L op het dak, dan ben ik al direct op zoek naar mijn innerlijke vind ik leuk knop.

Ik steek mijn duim omhoog en like deze dag. Ah, dat voelt goed.
Fijne dag.

De kunst om in het moment te blijven

"Het moment is nu, sta er bewust bij stil." of  "Het leven is een aaneenschakeling van momenten."
Dit las ik in een boek dat bedoelt is om te helpen een betere bewustwording te creëren. Door bewuster in het leven te staan gaat de kwaliteit van je leven omhoog is mij voorspeld en tenslotte ook beloofd. En beloofd is beloofd.
Dat is wat veel mensen toch willen? Kwaliteitsverbetering?
Leven bij en in het moment. Maar hoe doe je dat nu in de dagelijkse praktijk, in de waan van alle dag?

Gisteren, laat in de middag, fietste ik ik richting mijn huis. Het fietspad was lang en lag naast het spoor. Ik zoefde met hoge snelheid en de wind in mijn haren.
Ik dacht aan het eten wat ik direct zou gaan koken. Wat moest ik allemaal doen? Oh ja. Aardappels bakken, wortels raspen, snijden, een pan opzetten, heet water. Emails checken. Is er nog post? Die arme oude koningin om haar zoon te verliezen, dat is echt erg. Ik krijg mijn to-do-lijstje van vandaag nooit af. Is er nog iets moois op t.v. vanavond? Oh ja, ik passeer het punt waar vorige week bijna iemand voor de trein sprong. Best veel wolken aan de lucht, houden we het droog? Zal ik morgen op pad gaan om te fotograferen? Ik moet mijn moeder nog bezoeken.
Oh, al die gedachtes kunnen elkaar snel opvolgen en zelfs overlappen. Ik heb zo van die momenten, dat ik zó weer bij een andere gedachte ben.
Het moment is nu, schiet, als ware het een afgeschoten balletje door de flipperkast van mijn gedachtewereld. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om in de praktijk héérlijk bewust stil te staan bij het moment.

"We zitten als mens met z'n allen in een speedboot" hoorde ik opeens in de flipperkast. Dat was het signaal dat ik nodig had. De stroom aan gedachtes stopte even. Het balletje in de flipperkast viel in een gat, geen andere gedachtes meer, geen flitsende lampjes, geen punten maar stilte.

Ah, rust. Wat lekker. Op de fiets genieten van de door mij veroorzaakte cadans.
Even bewust genieten van het moment.  

Het moment is nu, geniet ervan. Of ben je in gedachte al op reis?
Fijne dag.  

De eerste schooldag

Soms vallen delen van een puzzel op z'n plaats, losse delen vormen zich tot één geheel en opeens krijg je een helder en duidelijk beeld. Er komt een glimlach op je gezicht en van binnen ontstaat, in een duizendste van een seconde, een aha-gevoel. Zit het zo?
Je hebt zojuist een grote ontdekking gedaan in jouw wereld. Dat is het moment dat je iedereen graag gunt. Het moment van inzicht.

Vandaag gaan in de buurt waar ik woon de kinderen weer naar school, althans de kinderen die het basisonderwijs volgen. De vakantie is helaas voorbij. In talloze huizen ging het alarm van de wekker vanochtend. Stiekem vraag ik me met een glimlach af in hoeveel huizen de snooz-knop werd ingedrukt. Het "moeten" is weer van start gegaan. Nog even omdraaien, nog één keer en nog even blijven liggen. Het warme bed heeft soms een enorme zuigkracht, het lichaam wil zich maar niet losrukken en overgeven aan de werkelijkheid van alledag.
 
Het is tijd, na een mooie zomervakantie met veel zon en heerlijke speelmomenten, een volgende stap te zetten. Verder te gaan met ontdekken en leren. Geweldige ervaringen die je als kind onderweg opdoet zorgen voor handige gereedschappen in de survival uitrusting die op sommige momenten goed van pas komen in het leven.

De schooltas hangt of ligt al klaar. De boterhammen en iets te drinken kunnen erin, lekkers voor tussendoor ook. Het lekkers, om de smaakpapillen te activeren en je even te kietelen.
Ik hoop dat de schooltas twéé vakken heeft. Een vakje voor de brandstof die het lichaam nodig heeft en de andere voor alle wensen en dromen.
Ontdekking en inzicht zijn aanstaande.

De kinderen wens ik een mooie en fijne eerste schooldag. Voor de moeders en vaders, sterkte met het loslaten van de kinderhand.

Fijne dag.    

Ik ben eerst, jij tweede en dan jij maar derde

Derde wereld.
Een begrip en ik realiseer me ook dat ik me niet op glad ijs moet gaan begeven. Ik ben geen politicus, econoom of jurist, maar gewoon een mens met een hart.
Als kind vroeg ik me soms af waarom arme mensen uit de derde wereld kwamen en waar zich dat bevond op aarde. Ik wist wel dat het daar heet kon zijn, aangezien de mensen op de foto's niet veel kleding aan hadden. En ze waren ritmisch, ze konden goed dansen. Ik was nog echt een jochie.
Die hongerige arme mensen, die mensen waar wij op de lagere school geld voor spaarden. Aangezien ik vroeger op een Katholieke basisschool zat, spaarden we ook een tijdje voor de missie. Geloven zoals toen werd voorgeschoteld doe ik trouwens al heel lang niet meer, ik heb mijn eigen rijk gevulde bord gecreëerd.

Volgens Wikipedia is de term derde wereld land in de jaren vijftig ontstaan. Er was in die jaren nog sprake van twee machtsblokken op deze aarde. Een eerste wereld, de landen aangesloten bij het Navo-bondgenootschap en de tweede wereld, gevormd door leden van het Warschapact. Wat mij opvalt is het subtiele verschil in klank tussen bondgenoot en pact. Elkaars bondgenoten zijn klinkt voor mij als een soort vriendschap en pact (verdrag) als het pact wat je ook met de duivel kunt afsluiten.
Verder is er nog een vermelding dat het, in het geval van de derde wereld, het vaak gaat om een natie die door een nadere natie werd gekoloniseerd. Zeg maar gerust; bezet, ingepikt, uitgebuit of zoals je wilt geknecht.

Verdeling. Stel je voor dat 'n man (kan natuurlijk ook een vrouw zijn) meer geld heeft dan een andere man, dan kan dat hem best een lekker gevoel geven. Als hij veel rijker is, rijker dan die ander, dan is dat misschien wel héérlijk, geeft het macht en streelt het zijn ego. Door minder te hebben geeft de tweede man de bevestiging dat de ander, de eerste, een rijk man en machtig man is.
Heeft het dan ook met bevestiging te maken, dat we niet gewoon eerlijk kunnen delen? Ik vraag het me af.

Hoe ik nu op dat onderwerp van indeling en verdeling kom? Het is augustus, oogstmaand, feest.
We gaan met z'n allen op allerlei fronten heerlijk de oogst binnen halen. Dat kan op het land zijn, in jouw eigen omgeving of gewoon in jezelf.
Oogsten van wat je hebt ontvangen? De oogst van een heerlijke warme zomer...

En daarna héérlijk eerlijk delen.

Fijne zondag.

Met de kennis van nu

Gisteren hoorde ik het weer een oud-politicus zeggen: "Met de kennis van nu zou ik een héél andere beslissing hebben genomen."
Die uitdrukking, met "de kennis van nu", is vooral bekend geworden door oud-minister president Balkenende. Gisteren zag ik nog oud stukje bij het journaal waarin hij ook figureerde op het bordes, naast onze Koningin. Ik moest er weer om lachen. Het leek of de kleerhanger nog in zijn colbert zat, een doos eieren onder zijn voeten stond en de marionettentouwtjes nog aan hem vast zaten.
Allemaal oud en verdwenen uit ons dagelijkse beeld. Ze hebben plaats gemaakt voor een nieuwe lichting. Er is nu een heuse Koning en een andere Minister President.

In mijn wijk en de straten is het nog behoorlijk stil. Veel mensen zijn nog op vakantie. Misschien zijn ze ondertussen gestart met hun terugreis die dit weekend van start gaat. Op weg naar huis met in hun bagage leuke, misschien ook enkele minder leuke, ervaringen. Opgedaan op een andere plek, tijdens de tocht ernaar toe en weer terug op weg naar huis. Herinneringen en ervaringen, constant gevormd en daarna opgeslagen. Een proces van verwerken en archiveren.
Je moet goed voor het proces zorgen, tenslotte ben jezelf de archivaris met een uiterst verantwoordelijke taak.    

En als er iets is in je leven? Naast de bron gaan staan, emmer aan een touw laten zakken en putten. Emmer omhoog halen en kijken wat erin zit. Herinnering en ervaringen. Ondertussen wel rekening houden met de kans dat de informatie die je omhoog haalt door de tijd mogelijk anders gekleurd is of misschien zelfs wel anders van vorm is geworden.
Of zoals je wilt een wat meer up-to-date versie van het ouderwetse putten? Gewoon achter je toetsenbord gaan zitten als ware je innerlijke zelf een pc. Alt-25635461258 intoetsen en alle bestanden komen tevoorschijn, worden zicht en voelbaar. Voila, jouw informatie.  

Met de kennis van nu zou ik het toen héél anders gedaan hebben. Ja, ja, maar dat is nu eenmaal niet mogelijk.
Geen spijt of berouw, zonde van al je energie.

Het moment is nu. Spring en pak dat moment.
Fijne dag.

Doorprikken van een ballon en het mysterie van de Mona Lisa

Soms moet je iets met rust laten, niet aankomen en laten voor wat het is.
Vanochtend zag ik het bericht op internet. Ze gaan vandaag in het schilderachtige Florence een eeuwenoud familiegraf openen om wat DNA te verkrijgen.
Het is niet zomaar een graf. In het graf liggen de zonen van Lisa Gheradini del Giocondo, het kan zijn dat dit de vrouw is die model stond voor het wereldberoemde schilderij van Leonardo Da Vinci, de Mona Lisa.
Mona Lisa. Als ik de naam hardop uitspreek heeft het een effect op mij van zoete mysterie, ik proef de smaak van druiven en voel de trilling van de twee namen nog duidelijk in mijn natuurlijke klankkast, mijn borstkas.
Ik heb het schilderij ooit in het Louvre mógen zien en ervaren. Ik zeg met nadruk mogen omdat het een voorrecht was het schilderij te ontmoeten. Het was zoals gewoonlijk druk in het museum, dat is het helaas altijd. Bordjes wijzen de weg naar een handvol belangrijke en voor toeristen zeer interessante kunst. De dingen die je gezien moet hebben om thuis te vertellen dat je ze hebt gezien, dat is belangrijk. Geen bétere vakantiefoto dan jezelf voor de Eifeltoren. Hier was ik, zie je wel?

Het was een klein subliem kunstwerkje. Van een afstand zoog de afgebeelde vrouw me naar haar toe. Haar ogen waren een uitnodiging, haar lach een bijna niet te beschrijven lading van mysterie. Ik weet héél zeker dat, toen ik de zaal binnenkwam, ze op dat moment alleen nog maar oog voor mij had.
Ze hing afgebeeld achter glas, kogelvrij glas, met naast zich aan weerszijden twee potige, bewapende, kleerkasten van bewakers.
Ik mocht niet dichtbij haar komen vanwege de veiligheid. Het kon ook niet met drommen mensen voor mijn neus die met gemak een aantal touringcarbussen zouden kunnen vullen.

Ik wil niet weten wie ze was. Of het in werkelijkheid een aardige of niet aardige vrouw was. Waaraan ze gestorven is, of ze vaak ruzie met haar man had of zielsveel van hem hield. Of ze een kreng kon zijn, een bitch, misschien ziekelijk jaloers. Na de dood van haar man trok ze zich terug in een klooster?
Alsjeblieft, prik mijn ballon niet door, dan is het plat en ontsnapt met een klap alle lucht.

Voor alle mannelijke lezers nog een, misschien ten overvloede, tip? Kijk vandaag je vrouw of vriendin eens diep, intens en lang in haar ogen en zeg haar wel gemeend dat ze een groot mysterie is.
Alvast een heel fijn warm weekend.

De wolf is terug en een verkeerd geprinte koffiemok

Ligt het nu aan mij of leven we nu, hopelijk van korte duur, in een tijd van rampspoed?
Het ene na het andere slechte nieuws komt op dit moment voorbij. Treinen die ontsporen, eentje schijnbaar veroorzaakt door een machinist die met z'n mobiel bezig was. Een windhoos over een camping, tragisch genoeg met een boom vallend op een camper. In Duitsland grote hagelstenen die ruiten in kegelen. Een hoogwerker die omvalt in Nijmegen met een dode als gevolg. Potvissen die, uiteindelijk niet te redden, in Nederland strandden. Het kan niet op.
En dan is er nog de mogelijke dreiging van terreur, schijnbaar niet in Nederland, maar we zijn wel waakzaam. De dreiging hangt als een grauwe mist, tegelijkertijd met wolken en regen, over ons land.
Waar hangt J.B. 007 uit? In z'n eentje zou hij aan die veroorzaakte grauwsluier wel een einde maken als ware hij Mr. Muscle himself.

En dan is er ook nog sprake van een wolf die een paar weken geleden dood werd aangetroffen. Men dacht eerst aan een grap, maar nu komt er een ander signaal. De wolf is terug in Nederland. Er schijnen nu al mensen te zijn die nu niet meer zo snel een boswandeling gaan maken. Boswachters zijn op hun hoede, letten op sporen en houden het allemaal met hun verrekijkers in de gaten. Gisteren was er een heuse persconferentie om de pers te vertellen dat het om een èchte wolvin ging, de wolf bleek een vrouwtje te zijn. Waarschijnlijk kwam de wolvin van origine uit het oosten van Europa en was ze hélemaal naar Nederland gelopen.
De arme wolf heeft als dier een slecht imago. In de historie is dat zo gegroeid en heerlijk aangedikt door verhalen en sprookjes. Zelf denk ik met weemoed terug aan Roodkapje en De wolf en de zeven geitjes. Dat waren nog eens spannende leesmomenten, maar gelukkig met een goeie afloop.
Zullen we wedden dat Wilders na het zomerreces een nieuw punt heeft op de politieke agenda? Alle wolven moeten het land uit! Na de Islam en de Polen komt er straks een website waarop iedereen kan aangeven dat ze van mening zijn dat alle wolven het land uit moeten. Ik verheug me al op de z'n oneliners van de man met de gebleekte haren.

Was er nog iets leuks gisteren op het nieuws? Ja, natuurlijk wel. Het item van de verkeerd bedrukte koffiemok van Starbucks. Een Nijmeegse koffiemok met de Arnhemse John Frost brug erop geprint, grappiger kan het bijna niet. Waarschijnlijk hebben een aantal daarvoor verantwoordelijke mensen vannacht slecht geslapen. Het bericht stond in de krant en werd via Twitter pijlsnel de wereld in geslingerd.
De leukste opmerking kwam van een twitteraar die schreef: "In de oorlog hadden de Amerikanen het ook al fout". De koffiemok kost trouwens het schamele bedrag van €10,50. Dat is ook een lachertje.

Gelukkig komt er een tijd aan van licht, dat wordt wereldwijd door allerlei mensen gezegd en voorspeld. Ik geloof daar wel in. licht en een andere bewustwording. En die wolf, tja die valt misschien best wel mee zolang je geen geitje bent of iets roods aan trekt.

De mooiste tekst die ik gisteren las, kwam, in alle bescheidenheid, van mijn eigen pen: "Intense, dierbare momenten zijn een streling voor het hart."
En zo is het maar net.

Fijne dag.

Angst voor de Anomalie

Ik ontmoette het woord anomalie ooit voor het eerst in een stripverhaal. Science fiction. Een man genaamd Storm die getransporteerd door de tijd en het heelal in een andere dimensie terecht kwam en daardoor een anomalie werd. Een verstoring, iets wat er niet hoorde te zijn.
Een oppermachtige en met harde hand heersende dictator van de planeet, waar Storm op belandde, maakte zich ernstige zorgen. Storm moest worden uitgeschakeld, op welke manier dan ook. De macht van de heerser kon door de anomalie wel eens worden aangetast. Storm was een verstoring van het geheel. Als een steen die je in een, soms ogenschijnlijk, rustige vijver gooit. Verstoring van de orde. Gelukkig was Storm slim, moedig en heldhaftig. Het laat zich al raden. Het goede won uiteindelijk gelukkig weer van het kwade.

Ik heb het even opgezocht. Anomalie: geoorloofde kenmerkende afwijking, oneffenheid, afwijking van het bestaande.
Wie bepaalt wanneer iets een anomalie is in onze wereld? Stemmen we daar soms over, is er een soort van volksberaad? Discussie is er gelukkig soms wel. Het blijkt dat er wel degelijk behoefte is om met elkaar in debat te gaan of iets kan of niet kan of hoort in ons leven.
Volgens mij heeft het veel met angst te maken, angst voor iets wat we niet of niet goed kennen. Vreemd voor ons is, goed of slecht. Onbekend maakt onbemind, een oud gezegde met een waarheid als een koe. En dat terwijl beminnen zo'n heerlijke energie kan geven.
Waar komt onze angst voor het onbekende dan toch vandaan? Is het soms een gevoel van: ik weet niet wat ik hiermee moet of ik weet me er geen raad mee? Raad en radeloosheid staan sterk tegenover elkaar.

Moderne kunst is een goed voorbeeld. Een kunstwerk zien terwijl je geen flauw idee hebt wat het voorstelt of voor moet stellen. Hoe vaak heb ik het niet gezien in een museum. Mensen die naar iets onduidelijks kijken, schouders ophalen, een zucht slaken en doorlopen. Dat gepruts kan mijn kind ook maken. Waar is de koffie en de appeltaart?
Onbekend maakt onbemind.

Op het moment dat Elvis Presley voor het eerst tijdens een spetterend optreden stond te heupwiegen spraken mensen er onmiddellijk schande van. Zedeloos, dit kon echt niet, moest verboden worden. Wanneer je nu de beelden terugziet op t.v. of youtube is het onschuldig en stelt het helemaal niks voor. We zijn nu zoveel meer gewend. Onze grens is al veel, héél veel verder opgeschoven. Schijnbaar heeft wennen en acceptatie er ook mee te maken.

Wij Nederlanders hebben een maal per jaar een stoet van boten op de grachten van Amsterdam, een volksfeest met op de boten trotse, in roze uitgedoste, mannen en vrouwen. Een geweldige happening, rijen dik mensen langs de kant die toekijken, feesten en meeleven. De beelden gaan de hele wereld over. Ik vraag me af hoeveel landen er nog over zijn waar men hoofdschuddend en afkeurend naar de beelden van deze happening kijkt, of waar ze, jammer genoeg, expres niet worden uitgezonden. Misschien worden dat er wel steeds minder, ik hoop het van harte.
Op de boot van de sporters die meevoer in de lange stoet waren de bondscoach en een aantal (oud) voetballers waren van de partij en op de defensieboot zelfs de minister van Defensie. Een statement is gemaakt.
Acceptatie van het onbekende.  

Begint nu de aloude opvatting van: "Doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" een beetje naar de achtergrond te raken? Lijkt mij een goeie ontwikkeling.
Geen kleurplaat zorgvuldig binnen de lijnen kleuren en vullen, maar vrije expressie, een vrije tekening.
Lang leve een anomalie, dat zorgt in ieder geval voor leven in de brouwerij.

Fijne dag.

Ikzelf ben uiteindelijk de held van mezelf

Helden. We zien ze graag in een film, op t.v., lezen over hun daden in een goed boek of in een stripverhaal.
Helden. De Tour de France is achter de rug, de voetballende helden zijn weer met een bal op het gras te bewonderen, de zwemmers konden de afgelopen twee weken hun heldendaden in het water laten zien. Helden. Omstanders die een oververhit hondje of baby redden uit een te hete auto, een lifeguard die een drenkeling uit het water haalt. Drama, ontroering, tranen en respect.
Helden. We leven met ze mee. Ze doen het goede, zijn soms ook maar mensen van vlees en bloed, kennen ook angst en onzekerheid, af en toe is het een dubbeltje op z'n kant, maar ze overwinnen altijd.

Een held komt in beweging, in actie. Ik ben er een, jij ook en jij en jij.
Wie kent er niet de twijfel en onzekerheid die af en toe de kop opsteken? Doe ik het wel goed? Dit is echt niks. Straks vinden ze het afschuwelijk, krijg ik een lading van kritiek en dan?
Oh ja, die stemmetjes in jezelf die de boel proberen te dwarsbomen, proberen te ondermijnen. Terroristen zijn het, maar dan zeer moeilijk traceerbaar. Deze zitten namelijk niet tussen de bergen van Afghanistan verscholen of op een hotelkamer rustig op het bed te wachten met naast zich een tas vol explosieven.
Nee, deze zijn sluwer en onzichtbaar, alsof ze de cape van Harry Potter om hebben gehangen. Ik heb geen foto van ze, beschrijving, vingerafdruk of D.N.A. Ik weet het wel en voel duidelijk dat ze er zijn. En ze zijn gemeen, zeer stiekem en uitermate creatief. Slaan toe wanneer je het niet verwacht en uit onverwachte hoek.
En toch kom ik in beweging en ga ik de strijd aan. Ik ben mijn eigen Man of steel, Wolverine of Tarzan, koning van de jungle. Redder in de nood met een groot hart, onverstoorbaar en met de moed van een leeuw.

Maar wat nu te doen tegen deze stiekemerds? Je kunt ze gevoelsmatig in het "licht" zetten, daar kunnen ze niet tegen. Ze houden van het duister, van daaruit slaan ze toe en doen wat ze kunnen, daar waar ze goed in zijn. Een bom verpakt in gefluister.
Wanneer je een stemmetje hoort dat probeert jouw onzekerheid aan te wakkeren, je te vertellen dat het toch niet gaat lukken, dat je het toch niet kunt enz., doe je het licht aan zoals in je huis als het donker wordt. Je kunt je gevoelsmatig een schakelaar visualiseren die je indrukt. Licht.
Koekoek, ik hoor je wel, weet dat je er bent, maar het doet me totaal niks. Ik raak er niet van onder de indruk want ik ben absoluut op de goeie weg.
Je tong uitsteken helpt ook, dat vinden ze maar smerig. Doe dat maar niet in gezelschap, daar kunnen gewone mensen niet tegen.

Wees een held!
Fijne dag en geniet van je heldhaftigheid.

De binnenste binnenkant

Gisteren was het koopzondag in Nijmegen. Zelf was ik ook een paar uur in de binnenstad. Een drukte van belang, drommen mensen, heerlijk warm zomerweer, de terrassen zaten weer vol.
Shoppers die hun slag hadden geslagen, plastic tassen met de naam van de winkel erop geprint. Het leek even of onze economie een boost had gekregen. Het begin van de maand, het salaris is binnen.
Zomerse kleding. Een behoorlijk groot aantal vrouwen had echt hun best gedaan om de buitenkant van zichzelf zo mooi en aantrekkelijk mogelijk te maken.
Een mooi straatbeeld. Ik moest weer denken aan twee titels van boeken: "Rokjesdag." en "Opwaaiende zomerjurken.". Waarom bestaat er nog geen pakkende titel voor de hotpants? De bijnaam: "Daisy Duke" is er wel. Voor de liefhebbers; die bijnaam is ontstaan tijdens de uitzendingen van de serie "The Dukes of Hazard". Leuke quizvraag.

In mijn achtertuin staan de restanten van wat ooit een mooie kronkelwilg was. De dikste van de drie overgebleven stammen is nu bezig haar schors te verliezen. Langzaam, stukje voor stukje, komt de binnenkant te voorschijn, het afgepelde hout. Een natuurlijke striptease zou je kunnen zeggen. Wat me blij verrast zijn de schoon en puurheid van het hout en de kracht die het uitstraalt.
Als de schors de buitenkant is dan is het hout van de stam de binnenkant toch? Maar als ik het hout laag voor laag verwijder, dan kom ik toch ook bij de binnenkant? Is het hout van de stam de buitenkant wanneer de schors er helemaal af is? Wordt binnenkant van nu dan straks buitenkant?
En als ik het hout van de stam laag voor laag strip d.m.v. schuren of door een beitel te gebruiken kom ik dan wel bij een binnenkant of is die er gewoonweg niet ? En wat als de binnenkant wel bestaat maar niet zichtbaar voor me is?
Kijk dit soort dingen vind ik zelf behoorlijk verwarrend.

Mijn binnenkant, die is voor mij niet zichtbaar, ik ken 'm wel, door en door. Intens voelen doe ik 'm ook.
Vandaag heb ik een afspraak met mijn binnenste binnenkant. Over reizen gesproken.

Fijne dag vandaag en laat je buitenkant niet verbranden in de zon. Goed smeren!

Melk uit een pak en vlees uit de fabriek.

Gisteren ging het in mijn blog over de schoonheid van imperfectie. Wat schetst mijn verbazing?

In het het journaal van gisteren ging een item over het maken van vlees via stamcellen. Oh ja, ze zijn ver in de wetenschap. Gehakt lukt al best redelijk om te maken, een hamburger is een feit. Smakelijk en in de buurt komend van echt. 
Oh, door de mens gemaakt vlees komt er wel aan hoor! De professor die geïnterviewd werd, vertelde (in een ander programma) dat, over pakweg een jaar of 50, er wereldwijd nog maar 50.000 koeien nodig zijn om daar de stamcellen uit te halen. De laboratoria en de fabrieken doen dan de rest om ons vlees te maken. Die 50.000 gelukkige koeien (met zulke prachtige gele labels aan de oren!) zorgen dan voor de basis die nodig is om te leveren. Dan kweken en het vlees produceren om de rest van de wereld te voeden.   

Wat we, in bijvoorbeeld Nederland en dus ook Nijmegen , doen met de grond die vrijkomt nadat al die koeien uit de wei zijn verdwenen? Bijvoorbeeld kinderen op laten spelen, zei hij. Dat klonk mij een tikkeltje naïef in de oren. Ik schat zo in dat er best projectontwikkelaars zijn die met die vrijgekomen grond wel raad weten.  

Grappig was ook dat dezelfde professor in het item zegt dat de biefstuk die van de slachter afkomt "kakelvers" is. Euh...verkeerd rund geslacht?
Nog eentje? De hamburger die de mannen in het filmpje na het kweken van het vlees opeten smaakt bijna, volgens de professor, als een hamburger die "uit een koe komt". Ik wil even niet weten uit welke uitgang.  

Er zijn kinderen die met volle overtuiging vertellen dat melk uit een pak komt en geld gewoon constant uit de muur.

Zo gek is dat nog niet gedacht, vlees komt straks gewoon uit de fabriek.
Vandaag ga ik voor vegetarisch, lijkt me een prima plan!

Ik wens je een fijne, echte dag. 

Wil je het item bekijken?
http://nos.nl/video/536419-wetenschappers-kweken-hamburger.html  

Op zoek naar de schoonheid van imperfectie.

Een mooie titel voor een mooi onderwerp. Imperfectie De oude grieken hadden er al ervaring mee. Op een gegeven moment waren zij in staat om, in marmer, een perfecte realistische afbeelding te maken van een mens. Verhoudingen, onderliggende spieren, de anatomie klopte. Perfect.
Maar ongeveer een generatie daarna was er een ommekeer ontstaan. Er kwamen beelden gevuld met een soort overdrijving. Niet perfect, maar het "leven" in de beelden was terug. Perfectie slaat soms al het leven uit een beeld.
Wanneer ik naar voorbeelden kijk van gezichten die opgetrokken zijn en strak, gedaan door een briljante plastisch chirurg en opgevuld met het wondermiddel botox, dan is er vaak ook het leven uit weggehaald. Ik geloof dat we allemaal wel enkele voorbeelden zouden kunnen opnoemen.

Vaak kreeg en krijg ik de vraag: "Hoe kan ik nu meer diepgang krijgen in mijn foto's?". Tja, dan vergt een ontwikkeling van jouw persoonlijke ik, jezelf. Niet blijven steken in allen maar techniek en perfectie. Een technisch perfect beeld zonder een dieper liggende laag slaat dood. Daar ben je als toeschouwer snel klaar mee.
In een paar seconden, dat is de tijd waarin het moet gebeuren, probeer je de toeschouwer's aandacht te pakken, te ontroeren, blij te maken of boos. Dat laatste kan natuurlijk ook, zie de beelden uit oorlogsgebieden. Dat is een allesbeslissende tijd, anders is het gewoon voor de beschouwer doorgaan naar een volgende foto. Een toeschouwer wil zien en ervaren, vaak onbewust, wat de maker heeft gezien en ervaren.

De foto hieronder? Afgelopen vierdaagse, op het eilandfestival aan de Waal. De foto is niet scherp, lange sluitertijd, een grof beeld door de gebruikte I.S.O. waarde van de camera.
Wat is er te zien? Een aantal kleuren, een verhouding in hoogte en breedte van het beeld, twee schimmige vlakken. En er is iets van een horizon te ervaren.
Wat is er door jou te ervaren? Wanneer je wilt dan voeg een reactie toe. Ik ben benieuwd.

Ik wens je een fijne imperfecte, met schoonheid gevulde, dag!

Twee mensen, dicht bij elkaar, op het zandstrand, hun uitzicht is Nijmegen aan de overkant van de Waal.
Maar eigenlijk moet je dat niet willen weten. Geniet gewoon van jouw eigen interpretatie en gevoel dat het bij je op kan roepen.

Je eigen land.

Een tijd geleden zat ik in de stadsbus van Nijmegen centrum naar huis. Ik zat op de plaats naast het raam en keek naar buiten, daar trok het stadsbeeld aan me voorbij, de plaats naast me was leeg.
Het was niet erg druk in de bus. Achterin klonk een vrouwenstem in een taal die ik niet verstond. Het leek er qua klank op dat ze oorspronkelijk uit Afrika kwam. Later, terwijl ik uitstapte, zou ik aan haar kleding zien dat het inderdaad zo was. Wat een sprankelende kleuren, ons land wordt steeds mooier gekleurd.  
Wanneer ik een taal niet versta klinkt het voor mij als muziek, ritme en accenten op tonen, afwisseling. Anders is het als ik de taal wel versta, maar het dan hoor praten met een zwaar accent van de moedertaal. Bijvoorbeeld? Als ik een Franstalige vrouw Engels hoor praten met een zwaar Frans aangezet accent dan klinkt het bijna als een symfonie. Direct voel ik dan de combinatie zon, gras, rode wijn en Franse kaas. Ik kan goedkoop op vakantie, geef me het geluid en ik ben al op de plaats van bestemming.

We stopten en verschillende mensen stapten in. Op de lege plek naast me ging een vrouw zitten met een donker getinte huid. Ze had dopjes in haar oren, ik hoorde flarden van muziek, muziek die ik niet thuis kon brengen,. Ritme, dreunen, bassen.
We waren een paar minuten onderweg toen de vrouw naast me zich omdraaide en met een flinke stem naar achteren riep: "Kan het wat zachter?". Nederlands met een dik accent, duidelijk.
Van achter uit de bus klonk nu iets wat ik niet verstond, ik weet nu nog steeds niet of mijn tijdelijke buurvrouw het wel begreep wat er werd gezegd.
Na een paar minuten, draaide ze zich weer om en beet nu met een scherp aangezet accent of het wat zachter kon en of ze dachten dat ze de enige in de bus waren. Ik hoorde ook het woord "gekwetter" vallen. Vanachter klonk nu tegengas, dit verstond ik wel.
"Ach, rot op, ga terug naar je eigen land" schold mijn buurvrouw, met nog dopjes in haar oren. In mijn hoofd, klonken de woorden "eigen land" nog even na. Alsof ik tussen de bergen van Zwitserland stond en de echo hoorde van die twee laatste woorden.
Eigen land. wat is dat eigenlijk?
Gelukkig mijn halte, snel de bus uit. Ik was weer in mijn wijk, mijn straat en uiteindelijk mijn huis. Oh nee, klopt niet, niet mijn huis, het is van de woningbouwvereniging. :-)
Ik huur en pas op het huis.

Ik wens je een fijne zomerse dag!
         
      

In de ban van mijn smartphone.

Jaren geleden zat ik naast mijn pc, luisterend naar het geluid wat mijn modem maakte. Aaaahhh, verbinding met het magische internet. Het duurde even maar uiteindelijk was er verbinding. Yes, ik was online. De wereld opende en ontvouwde zich voor me op het scherm en ik haalde met schijnbaar speels gemak mijn post binnen, lang leve de virtuele postbode.
Minder papier en lege enveloppen meer voor de oudpapierbak. Ik hoefde niet meer op de postbode te wachten met mijn neus tegen het raam geplakt, de controle van post ontvangen was aan mij. Ik was aan de macht. Ik weet niet hoe dit bij vrouwen werkt, maar mijn mannelijk gevoel was een sterk gevoel.

Nu hoef ik niet meer te checken of er mail is. Het wordt voor me gedaan, het emailsysteem heeft die taak overgenomen. Nu, met een constante verbinding met het net mis ik soms dat geluid en gekraak van mijn modem om verbinding te maken en dat magische moment als het dan uiteindelijk lukt.
De ontwikkelingen staan niet stil, het gaat allemaal snel, heel snel. Soms duizelingwekkend snel. Sinds een paar jaar heb ik een smartphone, hallelujah. Bijna overal verbinding en, mits de dekking van het systeem goed is, kan ik dwalen en zoeken in een wereld gevuld met informatie. Nog niet zo heel lang geleden dacht men dat de aarde niet rond was maar plat. Nou, als er iets plat is dan is het wel mijn mobiel.

Vanmiddag zag ik een kreet op Facebook opduiken: "Wat vrouwen nooit voor elkaar kregen? Mannen zittend te laten plassen. De smartphone lukt het lekker wel."
Klopt. Staand plassen en tegelijkertijd je telefoon bedienen geeft risico. Stel je voor dat hij in de pot valt? Je moet er niet aan denken. Ik kan me nog een tijd herinneren dat we een stapel tijdschriften op het toilet hadden liggen. Nu is daar ook Wifi.
Ik ben toch niet de enigste die op de w.c. aan het internetten is? Nee toch? :-)

In de ochtend liep ik wandelend naar mijn afspraak, maar stond ik even stil. Ik kreeg een appje en appte onmidelijk terug, zo ging dat even door, heen en weer teksten. Je kent het wel. Glimlach, tekst, glunderen, tekst. Even kletsen zonder een stem te horen, geen uitdrukking op het gezicht van de ander, wel een lachend gezichtje :-) Ik was duidelijk in beslag genomen.
Op een gegeven moment keek ik op en daar stond hij voor me en schijnbaar rustig te wachten totdat ik klaar was. Een oude man. Dun grijs haar, bril op, overhemd en een broek met bretels. Zijn handen om de handvatten van een rollator. Hij kon er niet langs, ik versperde de weg.
"Sorry, ik had het even druk" zei ik. De man:"Geeft niet, je moet wel laten weten waar je bent hè".
Ik maakte snel ruimte en hij vervolgde, met zijn eigen snelheid, zijn tocht. In het voorbijgaan wensten we elkaar een fijne dag.

Hoe snel is mijn wereld vandaag? En die van jou?
Rustig aan vandaag en veel ZEN!