"Ik ben aan het kijken naar die paprika die daar hangt en vraag me af wanneer hij rijp is."
Ik had toch al eerder verteld dat ik sinds kort een een moestuintje heb van een slordige twee vierkante meter? Het is niet groot maar ik geniet ervan om naar het groeiproces te kijken. Iedere ochtend en avond even kijken als een grondmedicatie.
"Waarom is er niet een soort kookwekkertje bijgeleverd? Want hoe weet ik nu wanneer dat groene ding rijp is?" Ik moest glimlachen om het net geschapen beeld, in gedachten hoorde ik zo'n Blokker wekkertje afgaan. het klonk als muziek in mijn oren.
"Geen idee." zei Mus. "Ik hoef me nooit met dat soort vragen bezig te houden. Ik eet wat me voor de voeten komt. Of pootjes in mijn geval."
Internet zou me later wel uitkomst geven, wat ik niet weet zoek ik wel op. Internet heeft tenslotte een schat aan informatie.
We gingen er maar eens goed voor zitten. Mus op de leuning van de ene stoel en ik met een kopje dampende thee onderuit in de andere. Ik voelde het aankomen. Samen konden we misschien iets dieper in het contact gaan en kreeg ik misschien een verklaring. Ik vroeg hem waarom hij eigenlijk hier was en hij geregeld met mij sprak.
"Ik ben als een Anomalie, een afwijkende, een uitzondering op de regel." zei Mus. "Ik ben een mus maar met iets extra's." In mijn gedachten vormde zich het woord Mus-Plus. De glimlach om de rijm gaf een prettige rimpel in de vijver van mijn hart.
"Wat vind jij van een stille tocht" vroeg ik hem met de deur in huis vallend. Kennelijk lag die vraag op het puntje van mijn tong. De laatste dagen was dat woord weer véél in het nieuws.
Ondertussen keek ik op mijn mobiel of de vijf al in de cijferreeks was te ontdekken. De vijf is een excuus-maatje om een klinkend glas in te schenken. Bijna was het zover.
"Een stille tocht is stil. Ik begrijp het wel, maar ik mis jullie demonstratiegedrag van ooit. Knuffels en bloemen laten vallen van viaducten en langs snelwegen op rouwwagens mikken is een mooi gebaar. Maar wat ik mis is een algehele verontwaardiging over de manier waarop jullie met elkaar samenleven. Ik mis jullie echtheid." Mus begon op toeren te komen als was het een ouderwets draaiende diesel.
"Zal ik een voorbeeld geven qua verontwaardiging?" Mijn blik was er een gevuld met verwachting. "Kijk eens naar cijfers uit 2012. De Nederlandse wapenexport groeide toen naar 22 procent, dat is een bedrag van 408 miljoen euro. Beetje morbide toch?" Mijn blik naar Mus werd een beetje glazig, was het al vijf uur?
"Maar maak je niet druk, alles komt weer op z'n pootjes terecht." Mus gaf me een vette knipoog en keek naar zijn eigen pootjes.
Een Mus met humor. Dat is wat ik nu even nodig had.
"Heb jij nog iets leuks meegemaakt?" mijn kleine gesprekspartner keek me verwachtingsvol aan. "Ja, iemand mailde me dat ik wel leuke foto's maak. Mijn dag kon niet meer stuk. De goedbedoelde veer die ik ontving was er een om te koesteren en in te lijsten."
"Twijfel? Denk maar aan de echtheid en jouw eigen authenticiteit. De vijf is gearriveerd en morgen is het gewoon dinsdag." Mus richtte zich op en begon zich klaar te maken om op te stijgen. "Eet smakelijk."
"Dank je, Mus-Plus. Morgen weer?"
Bijnamen ontstaan als vanzelf. En een paprika geeft wel aan wanneer hij rijp is. Een kwestie van vertrouwen. En alles komt tenslotte op z'n pootjes terecht.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten