Water, waarde en waardigheid

De lange stoet zwarte auto's zoekt zich een weg door het schilderachtige Hollandse Landschap. Zoevend over het asfalt en onder begeleiding van politiemotoren passeren zij mensen, kruisen ze op en afritten en rijden ze onder viaducten. In grote groepen staan toeschouwers langs de kant, in de berm, op een viaduct, met één been in de vangrail en de ander op de weg. Bloemen vallen zachtjes en geluidloos op het grijs van de snelweg en vlaklangs de passerende auto's. Hoorbaar is een mix van rubber en applaus. Ze waren onderweg, ze zijn nu thuis.
Het was indrukwekkend en prachtig in beeld gebracht. Stijlvol en passend.
Nederland heeft zich aan de wereld laten zien. Zo doen wij dat hier.

Wij en hun. Oost en west. Twee beelden zullen mij bijblijven, daar zal ik het meest aan terugdenken over pakweg een jaar of wat.
Het eerste beeld is van een rokende en zwaarbewapende man. Klein van stuk, een uniform en dikke buik. Dat ze zich aan de regels moeten houden en wanneer dat niet gebeurt dan is het snel gedaan en kunnen ze gaan. Om zijn woorden kracht bij te zetten neemt hij een trek van zijn shaggie, de opgerolde tabak is al half opgerookt. Hij probeert indringend te kijken. De scene zou, ware het niet dat het dit keer om echte dode landgenoten ging, er een kunnen zijn goedkope actiefilm. Ik verwachte elk moment een Sylvester Stallone verkleed als journalist te zien opduiken.

Het tweede beeld. Een oud vrouwtje, met schort voor, komt aangelopen over de zanderige weg. In haar handen draagt ze iets. Wanneer ze dichterbij komt zijn duidelijk twee schoenen zichtbaar, een linker en een rechter. Een paar herenschoenen.
Terwijl ze ondertussen zegt dat mensen er misschien wel naar op zoek zouden kunnen zijn, plaatst ze de linker en rechterschoen behoedzaam en met aandacht bovenop andere spullen. Ze had de schoenen gevonden. Misschien wel op haar erf of tuin.

Terwijl het beeld me gisteren niet losliet en ik in gedachten klanken van Lara's theme uit Dokter Zhivago hoorde genoot ik ondertussen van de zon. Schilderachtige kleuren en een groeiende paprika in mijn tuin. Het leven is soms zo simpel en soms zo gecompliceerd.
Naast me hoorde ik gefladder. Het lijkt wel of mijn inmiddels grote vriend Mus mij deze dagen meer bezoekt dan op andere dagen. "Gaat het een beetje?" vroeg hij zorgzaam.
"Jawel." gaf ik als antwoord. "De tijd zal ons iets leren en de onderlinge verdeeldheid."

"Natuurlijk." zei mijn gevederde bezoeker. "Heb je nog wat vers water Mart? Het bakje staat droog, het was zo warm vandaag en mijn gezin heeft dorst."
Water, waarde en waardigheid.
Schoonheid zit in alles.

Fijne dag.