Zomer, vier jaargetijden en de balans

Fotografie Mart van Zwam 

"Wat luister je naar?" vroeg Mus terwijl  ik zag hoe een druppel water langzaam , in bijna zichtbare slow-motion, vanaf zijn snavel op de armleuning van de tuinstoel drupte.
"Vivaldi, the four seasons." Ik zag Mus z'n koppie heen en weer wiegen bewegen draaien en draaien  wat je nu hoort is het stukje over de verbeelding van onweer tijdens een zomerdag. Zo direct neemt het wel weer af, wordt het weer rustiger en warmer.
Zomer, zaterdagmiddag tegen het einde van juli. De tijd was snel gegaan, de zomer ook.
Ik zag dat Mus duidelijk onder de indruk was. Die Vivaldi was echt een genie, hij kon met deze muziek de verschillen en overgangen van de jaargetijden héél duidelijk weergeven. Deze muziek, deze verbeelding, de eigenheid van alles en de contrasten van  de jaargetijden brengen mij altijd in een staat van dankbaarheid en geluk. En diepe verlangens.

"Goh." zei Mus. In mijn hoofd proefde ik het verschil tussen een h of een d op het einde van het woord. "Goh." klonk het nogmaals met dan in een combinatie met een diepe zucht die daar aan vooraf ging. "Die Vivaldi kon er wat van. Wat een gevoel heeft die man erin gelegd." Ik keek de Mus aan en knikte.
Aan het einde van zo'n kleurrijk muziekstuk kun je maar beter niets zeggen, woorden moeten geen ballast worden.

"Maar waarom zijn er eigenlijk vier jaargetijden, waarom geen vijf, zes of zeven?" kwetterde Mus.
Dat antwoord moest ik hem schuldig blijven, ik heb werkelijk geen idee. "Waarom heb jij twee vleugels en twee pootjes en ik twee handen, twee voeten en één penis?"
"Kwestie van balans?" Mus keek me vragend aan. Mijn hoofd zocht naarstig naar een verklaring. Mijn hart heeft geen verklaring nodig. Mijn hart is een allesweter.

"Ik moet gaan, kijken hoe het thuis is." zei mijn fladderende vriend. Ik riep hem nog na, wilde nog mijn groeten doen aan mevrouw Mus. Maar hij hoorde me niet, de herfstklanken waren al ingezet.
Mijn hart kwam in opstand. Nee nog niet, alsjeblieft nog niet.

Fijne Zondag.