Een zeemeeuw, een Passer Domesticus en Yoda

Met een dik aangezet en luid getjilp werd ik door Mus onthaald als was ik gladiator Maximus himself. Mijn verlangen en gedachten gingen direct uit naar Toscaanse wuivende halmen en een zacht droge wind die samen met een late zon de dag afsloten.

"Wat kijk jij vrolijk uit je ogen?" merkte ik op. Ik zag dat er iets was, zijn ogen glinsterden en glommen. "Och Mart." zei Mus "Ik heb zojuist de allermooiste landing gemaakt. En voordat ik landde de meest spectaculaire duikvlucht."
Ik kon het me zo voorstellen en genoot mee met het plezier van mijn vriend die maar een krappe 30 gram op de weegschaal zou halen. Tenminste zo staat het in de informatie dat ik op internet onder ogen kreeg. Huismus, Passe Domesticus in het latijns. 14 cm en maximaal 30 gram wegend.

Ik vertelde aan Mus zijn Latijnse naam. Zijn uitdrukking veranderde naar bedenkelijk. Ik vroeg hem zorgzaam naar het waarom.
"Ik wilde eigenlijk graag een Zeemeeuw zijn. Ik hou zielsveel van de zee. Haar regelmatige wisselen van eb en vloed, de schuimkoppen en woelige baren en ook hou ik van verse vis. Maar helaas. Het mocht niet zo zijn is me te verstaan gegeven. Mijn rol is een andere. Ik werd een mus. Een piepklein musje."
Mijn wenkbrauwen gingen nieuwsgierig omhoog, deden hun ding en gaven uitdrukking aan de opwinding die ik intern voelde.
Ik zag Mus kijken. "Geduld, Mart, geduld. Alles op zijn tijd. Ik licht het nog wel een keer toe, maar stap voor stap. Teveel ineens weten is niet goed."

Ik moest me dus inhouden en dat deed ik dan maar, ik wilde het contact met Mus niet verstoren. Voor mijn gevoel heeft hij iets wat me verder kan helpen in mijn zoektocht.
In gedachten hoorde ik muziek en herinnerde me het verhaal over Jonathan Linvingstone Seagull, een ongeduldige Zeemeeuw. Een rebelse Zeemeeuw die probeerde te ontsnappen aan zijn ouders en al zoekende de wijde wereld invloog."
Het dunne boekje staat in mijn kast, tussen allerlei andere boeken en sullen. Het is een bijzonder verhaal over een bijzondere vogel. Ik nam me voor om het boek maar weer eens snel uit de kast te pakken.

Mus zat ondertussen op de armleuning van mijn tuinstoel terwijl ik de gemaakte beelden van die dag op mijn camera bekeek. De foto van het piesende mannetje zorgde ervoor dat we beiden in een deuk lagen. Het gedrag van sommige mensen leveren weer creatieve reacties op. Ik schonk al lachend een glas wijn in.

"Wonderlijke wezens jullie zijn.", hoorde ik vanuit de tuin terwijl ik in de keuken stond. In gedachten zag ik de mooie prinses Leia.
"Je klinkt als Yoda." zei ik tegen Mus. Zijn koppie ging vragend omhoog.
"Mus, dat leg ik je nog wel een keer uit. Alles op zijn tijd. Stap voor stap. Teveel ineens weten is niet goed". Ik zag hem een beetje beteuterd kijken maar hij begreep mijn grap.
"Quid pro quo." Hanibal Lector had inmiddels al de plek van Prinses Leia ingenomen.

Fijne dag.

p.s. Ik hou wel van een mooie Quote.

“Don’t believe what your eyes are telling you. All they show is limitation. Look with your understanding. Find out what you already know and you will see the way to fly.” 

Richard Bach, Jonathan Livingston Seagull