Intocht, the day after en Maria Callas

De stem van Maria Callas vult met gemak de ruimte van mijn huiskamer, de tuindeuren staan uitnodigend naar buiten open. In de tuin proberen een paar eksters hoorbaar op de achtergrond Maria aan te vullen als achtergrondkoortje.

Wat een stem. Maria kon mixen en mengen. Ze kon je inpakken en in haar reiskoffer meenemen. Op het ene moment klinkt haar stem als een nachtegaal, lieflijk, breekbaar en maagdelijk. Een ogenblik later als een Koningin, diva en feeks. Maria was gezegend, bevoorrecht.

Terwijl de muziek op de achtergrond de sfeer van de dag meebepaald ben ik druk bezig, maar wel op een Zuid-Europees tempo vanwege de hitte. De foto's van de afgelopen dagen wandelen over het scherm. Ik ben op reis. Een reis door de tijd.
Schiften en deleten. Wat kan in de prullenbak en waarom doorstaat de rest die overblijft de schifting? Waarom is dat het kaf van het koren? Wat maakt die ene foto nu een kers op de taart of een briljantje?

Voor mij moet een foto nu eenmaal iets hebben. Een verhaal, hoe klein ook. Al is het maar één zin. Je moet niet zomaar iets doen. Elke foto heeft een bedoeling, een concept, raamwerk, standpunt of context. De foto's laten iets zien van mij als maker, mijn kijk, gevoel. Mijn eigenheid, mijn ik.
Om dat erin te stoppen kan ik dus zelf niet buiten schot blijven, ik moet aan de bak, met mijn billen bloot. Ook ben ik verantwoordelijk voor mijn fotokinderen. Met die meegenomen gevoelens en gedachten stijgen de foto's voor mij in waarde.

Het wordt weer eens tijd voor een mooie workshop, denk ik zo. Een paar dagen geleden kwam ik tijdens het feesten in Nijmegen per toeval iemand tegen die me vroeg hoe en wat? Hij had zelf het gevoel dat ie maar steeds op het zelfde "plaatsjesniveau" bleef hangen.
Mijn tip van de dag was om te fotograferen als was dat gene wat je wilt vastleggen een nog ongeschreven opstel. Een beeld met een kop, een staart en een einde. Je moet mij als kijker zien te pakken, me meevoeren, ontvoeren, ontroeren, verbazen, prikkelen. Laat me huilen of buikpijn krijgen van het lachen. Maar dat, zo vertelde ik hem, kun je alleen maar bereiken als jezelf niet buiten schot blijft. Jouw eigen ik, dat is je grootste goed.

Mijn tweede tip zou zijn om veel naar Maria te luisteren...

Fijne dag.