Ik hoorde het hem aan zijn vrouw vragen. Welke kant op of welke richting dat was wat hij bedoelde. "Die kant op." was haar reactie. Het was een korte reactie, scherp, snerpend. Misschien waren ze samen aan het shoppen, had hij geen zin en zij spijt van haar voorstel. Wie weet.
Spreektaal is grappig om naar te luisteren. Bij ons in Nijmegen hoor je ook wel "Doe jij het raam even los?". Ik heb daar behoorlijk aan moeten wennen op het moment dat ik vanuit mijn geboorteplaats hier voet aan wal zette. Maar geloof me ik ben geen haar beter. Jaren had ik het over een "Rondblokje lopen" in plaats van een blokje om.
Ondertussen weet ik wel beter.
Ik vervolgde mijn route, ik was in onze broze en bruisende Keizer Karel stad op weg naar de Primark. Ja ik heb best wel lef maar dat realiseerde ik me pas toen ik uiteindelijk met mijn aankopen weer buiten stond.
Maandag, marktdag, zomervakantie en leuke prijzen. Ingrediënten om gisteren juist niet naar de Primark te gaan. Leuke prijzen? Wat dacht je van 2,50 per t-shirt? Ik bemerkte dat ik daar erg blij van werd. Met een glimlach liep ik langs een enorme rij kassa's, wilde geen papieren tasje en zo snel als maar mogelijk was vluchtte ik weer naar buiten. De winkel was tot de nok toe gevuld met vakantievierders en graaiende handen.
Op de markt zag ik helaas niet de kraam waar ik vorige week deze foto maakte. Misschien was de marktkoopman aan het genieten van een welverdiende vakantie.
Het is een simpel beeld. Een putdeksel met diagonale lijnen, zware blokken als plaveisel voor de weg, een rand van een stoep met een liggend kleed. Het lange kleed heeft warme tinten en een grappig design van blokjes en figuurtjes. Het kleed is al behoorlijk versleten. Een hoek van de stof is teruggeslagen en er is een vouw ontstaan.
De put deksel is van een firma uit Weert. Weegels Weert. Wanneer je gaat Googlen vind je allerlei fotografen die putdeksels fotograferen, maar dit even terzijde.
Ik was klaar met fotograferen en keek op en rond me. Een vrouw passeerde me met een vragende blik, haar ogen zag ik in het voorbijgaan verschieten in niet begrijpend. haar hoofd schudde. Wat ik toch in hemelsnaam zag?
Een kleed op de grond, een ontstane vouw, structuur en lijnen. Schilderachtig. De schoonheid van een ontstane vouw.
Context. Ik stond aan de zijkant van een kraam die gevuld was met schoenen. Het kleed is om praktische redenen neergelegd. Schoenen uit doen en met je voeten op het warme zachte kleed, in plaats van op de harde stenenondergrond en putdeksel, andere aantrekken. Een zorgzame en klantvriendelijke marktkoopman. Of marktkoopvrouw.
Het zou me niet verbazen.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten