Vliegtuig MH17, een fiets en een leeg blikje

Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik ben nog een beetje aan het bekomen van de inmiddels afgelopen vierdaagse. Het was de laatste Vierdaagsedag met een intocht dat een rouwband droeg.

Geen officiële muziek. De militaire muzikanten konden s'ochtends hun instrumenten weer inpakken, de vlaggen gingen halfstok. De burgemeester vroeg aan een ieder om geen muziek te maken langs het parcours, wat trouwens lang niet overal gebeurde maar het was dan ook een verzoek. Nederland is in rouw vanwege de gebeurtenissen met het vliegtuig MH17.
Persoonlijk heb ik telkens een vreemd gevoel wanneer ik dat vluchtnummer lees. De letters MH zijn mijn initialen.

Terwijl we qua nieuws eigenlijk midden in de zogeheten komkommertijd zitten draaien de verschillende media overuren. Interviews met nabestaanden, persconferenties, een minister die snel het vliegtuig instapt voor overleg, onze minister-president die een andere president verzoekt om zijn invloed aan te wenden?
De directeur van het reisbureau die in eerste instantie had beloofd om nabestaanden per vliegtuig naar de plek des onheils te brengen moest al vrij snel zijn belofte terugnemen. "Het is daar een War-Zone, veel te gevaarlijk" verklaarde hij voor de camera's.
Ik nam nog een slokje koffie. Tja daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben om je dat te realiseren. En die War-Zone is helaas niet gisteren ontstaan.

9/11 hoorde ik vallen. Een buitenlandse journalist schreef dat. "Jullie hebben nu je eigen 9/11". Mensen roepen soms ook maar iets. Mijn hart kwam in opstand. Ik wil geen aangepraat trauma. En ook geen museum met brokstukken en bijpassende souvenirwinkel.

De vierdaagse is klaar, de helden zijn met duizenden bossen Gladiolen ingehaald. De Via Gladiola heet weer gewoon St. Annastraat.
Een van de allermooiste momenten van de Vierdaagse was voor mij de actie van een militair. Terwijl een groep keurig in het gelid marcherende soldaten een afvalbak passeerde mikte een van hen mis. Een leeg blikje viel naast een van de vele geplaatste afvalbakken. Ik zag 'n andere soldaat zich bukken en het blikje oprapen. Als was hij een basketballer mikte hij het ding met een boog alsnog in de bak.
Mijn Facebook-duim ging ervoor omhoog. Hulde en respect.

Het leven kan soms zo simpel zijn.
Gewoon elkaar een beetje helpen en een fiets heel laten.

Fijne Zondag.