En allemaal wilden ze veilig aan en terugkomen, maar het liep helaas totaal anders.
Hoe het nou precies heeft kunnen gebeuren is nog niet duidelijk en misschien zullen we dat ook nooit met zekerheid gaan weten. Tot nu toe wijzen allerlei mensen, al dan niet met een politieke bijbedoeling, naar elkaar. Zij waren het. Hij zit erachter. Het was een complot met medewerking van die en die.
Feit is dat er een vliegtuig neerstortte met passagiers en die komen niet meer terug, nooit meer.
En dat is al erg genoeg.
Gisteren had ik nog een boeiend gesprek met een Mus die al héél lang geleden mijn tuin als zijn verblijfplaats heeft uitgekozen. Onder de rand van de dakgoot, in een ruimte tussen de stenen, heeft hij samen met z'n lieve vrouw ieder jaar een nest met jonge musjes.
Met een dampende kop koffie zat ik in mijn tuinstoel te mijmeren en dacht ik na over rouw, verdriet, verdeeldheid, vingerwijzen, separatisme en beschuldigen.
Mus kwam aangevlogen en landde op de leuning van de andere houten tuinstoel. "Kijk Mart. Hoe meer ik jullie leer kennen des te minder begrijp ik." kwam de mus direct ter zake terwijl hij heen en weer hipte op zijn dunne fragiel uitziende pootjes.
"Jullie mensen zijn zo bang voor de dood en toch gaan jullie zo lichtzinnig met jezelf en anderen om. Jullie willen eigenlijk geen oorlog met elkaar maar verkopen elkaar wel het wapentuig om te moorden. Dat is krom en vreemd. Ik begrijp dat gewoon niet."
Maar de mus was nog niet klaar, vloog naar een waterbak die iets verderop aan een vlinderstruik hangt, dronk wat en kwam een tikkeltje opgewonden weer teruggevlogen.
"Kijk..." zei de mus. "Jullie doen echt dingen die voor een mus niet zijn te volgen. Jullie mensen stappen bepakt met van alles en nog wat vrolijk in een vliegtuig. Het vakantiegevoel stroomt. Jullie stijgen op en vliegen héél hoog. In ieder geval hoger dan ik ooit zal kunnen. Maar beneden, héél diep beneden is het een bende, is het hommeles, is het oorlog..."
Ik was stil en wist niets terug te zeggen, trok mijn schouders op en knikte begrijpend. De mus had een punt.
"Ik hoop dat jij nooit in onze tuin een separatist wilt worden" zei ik bijna smekend. "Natuurlijk zou ik dat nooit willen." zei de Mus. "Waarom zou ik? Dat is niet des Mus."
Ik keek hem na terwijl hij op zoek ging naar wat eetbaars.
Niets is toeval en alles hangt met alles samen. Ik denk dat velen van ons er inmiddels wel van overtuigd zijn dat dat zo is. Dat alles met elkaar in een constante verbinding van energie is verweven en voor eeuwig en altijd verbonden is, dat is wel duidelijk.
Gisteren maakt ik deze foto. Grond. Een ontelbare hoeveelheid steentjes in verschillende grootte, vorm en kleur zorgen voor vorm en omlijsting. Een restant van regenwater wat nog niet is opgedroogd, verdampt of in de grond is getrokken.
Uit het niets verschijnt een hart, een verbeelding van het hart.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten