Nightwatching, parels en 2014

Het zijn de kleine dingen die 't hem doen.
Een paar dagen geleden liep ik voor het eerst op de vrije markt in een oud en verlaten fabriekscomplex in Nijmegen. Ik was koud binnen en had nog nauwelijks kans gezien me te vergapen aan allerlei frutsels en kitsch wat her en der uitgestald stond en op de kramen lag of ik zag de dvd liggen. De afbeelding ervan straalde me als het ware tegemoet.
Ik was niet op zoek, maar vond hem toevallig wel. De film van Peter Greenaway "Nightwatching" is een parel en die parel was voor mij.
Het is een bijzonder intrigerende film. Over Rembrandt en het hele gedoe rondom het schilderen van de Nachtwacht, een schot uit een musket en allerlei intriges en ego's.
Rembrandt, zijn kunst en de Amsterdamse sfeer. Die sfeer is iets wat me al jaren mateloos boeit. Wanneer ik door Amsterdam loop kan ik het ruiken, proeven en voelen. Daar kan ik me intens gelukkig voelen.
Persoonlijk ben ik een liefhebber van Rembrandt's zelfportretten. Nooit lukte het een schilder om zichzelf zo enorm te analyseren, tot op het bod te doorgronden wie hij nu eigenlijk was en dat weer te geven in prachtig schilderwerk.

Dus ik had geluk. En het koste me maar twee euro. Een buitenkansje en een leuk prijsje. En wie het kleine niet eert is het grote niet weert.

Het is ook grappig om over "geluk hebben" te lezen. Afgelopen week zag een Amerikaanse taxichauffeur op de achterbank van zijn auto een tas met daarin 300.00 dollar staan. Vergeten door een klant die het geld had gewonnen met gokken in een casino. De taxichauffeur bracht het geld keurig terug, dat vond hij de normaalste zaak van de wereld. Kijk, daar heb ik nu respect voor.
Of dat bericht van die Britse pastoor die voor 400 euro een schilderij kocht wat hoogstwaarschijnlijk een echte van Dyck lijkt te zijn. Geschatte waarde een half miljoen euro.
Grappig is ook het bericht dat op twee verschillende plaatsen, tijdens twee verschillende kerstdiners in het Zeeuwse Yerseke op kerstavond tijdens het eten van oesters twee parels zijn gevonden.
Geluk hebben zit 'm in grote en kleine dingen. Ik ben al kinderlijk gelukkig met een mooie dvd van twee euro.

Het is bijna zover, 2014 staat te trappelen op de stoep om van start te gaan.
Ik wens jullie allemaal een héél fijn, inspirerend, gezond, lief en liefdevol, rijk en gelukkig nieuw jaar.

Fijne dag en "Hou je veilig."

Vuurwerkbommen, twitterende haaien en een slakkengangetje

"De wereld draait door." Nog altijd vind ik het een leuk programma en met een goed gevonden titel. En volgens mij slaat die titel op dit moment de spijker op z'n kop.
Terwijl ik dit stukje schrijf lees ik op het internet dat twee-derde van onze bevolking voor de afschaffing van het vuurwerk is. Bij mij in de buurt knallen de vuurwerkbommen. Ja, vuurwerk omwille van een feest en het markeren van een turningpoint in onze telling van maanden en dagen kun je het onderhand niet meer noemen. Het lijkt nu vooral te gaan om groter en harder te kunnen knallen, te laten exploderen. Een soort van wie er verder kan piesen of ik heb een grotere dan jij.
Misschien zou een rondleiding in een land waar de bommen om je oren vliegen soelaas bieden aan de afstekers om eens wakker te worden en zich te realiseren wat ze nu eigenlijk veroorzaken?

Ik las ook iets over twitterende haaien. Je gelooft het niet? Haaien met een ingebouwde zender die automatisch een tweet versturen zodra die bijters te dicht aan de kust zwemmen. Daarmee zou het gevaar voor zwemmers worden gereduceerd. Lijkt mij een goed plan. En twitteren op het strand heb ik ook wel eens gedaan, is best grappig.

De jongeren zijn massaal Facebook beu aan het worden. Veel ouders willen vriendjes met hen zijn terwijl zij het gevoel hebben dat ze in de gaten worden gehouden, bekeken. Een jongere heeft vooral ruimte nodig voor een zelfstandige ontplooiing en ontwikkeling. Maar ja hoe geef je die veilige ruimte in deze drukke en jachtige en soms onzekere tijd? Misschien wordt het weer eens tijd voor een gezellig ouderwets kopje thee?

En dan de digitale dokter, die breekt door. Terwijl de eerste gipsvlucht in Nederland arriveert met aan boord enkele ongeluksvogels en brokkenmakers, kwam dit bericht in de ether. Er is nu eHealth.
Het schijnt dat je via eHealth gewoon met een arts een videogesprek kunt gaan hebben over allerlei zaken en problemen. Je kunt ook zelf informatie inwinnen via onlinehulpprogramm's of  gaan appen. Dit allemaal om kosten te besparen. Experts zeggen dat het een vogelvlucht zal gaan nemen en voorspellen een gouden toekomst.
Mij lijkt het wel leuk om eindelijk eens met mijn huisarts te kunnen appen. Ik heb nog wel wat met haar te te bekletsen.

Wat hebben we nog meer? Negenjarige Almira uit ons eigen Nijmegen heeft het programma "Holland's got talent" gewonnen en mag naar Las Vegas om daar op te treden. Super gedaan en wat een stem voor zo'n meisje. Ik hoop echt dat ze daar in the City of Angels géén slechte grappen gaan maken over tulpen, windmolens of klompen.

En dan de Paus. Het schijnt dat hij vier maal zoveel publiek trekt dan zijn afstandelijke voorganger en dat de kerken weer méér bezoekers trekken. En hij heeft iets. Maar ik blijf een ongelovige.
Hij bindt mensen aan zich door de dingen die hij doet, zegt en zijn eenvoudige uitstraling. Staat dichter bij de mens. Misschien hebben veel doelloze, ronddwalende zielen wel een goed voorbeeld nodig. Een leider, een herder. Let op mijn woorden, deze man gaat 2014 véél kleur geven.

"Duizend bommen en granaten..." riep Kapitein Haddock met regelmaat in Kuifje.
Het is nu stil. Zeven uur in de ochtend en stilte voor de storm. En de wereld? Die draait ondertussen gewoon met dezelfde snelheid door.
Vandaag ga ik zelf maar met een slakkengangetje op pad...

Fijne Zondag.

Kliekjes, de Koning en een (kerst) halo

Fotografie Mart van Zwam 

Vandaag is het kliekjesdag. Waarschijnlijk zijn er in diverse koelkasten wel restjes te vinden van de afgelopen kerstdiners. Persoonlijk hou
ik ook wel van kliekjes. Het is héérlijk om een verrassende maaltijd te maken die uit verschillende, al dan niet opgewarmde, overblijfsels bestaat.
Het leuke van elk kliekje is ook dat je niet alleen telkens iets anders proeft, maar de herinnering aan het
tafelmoment er als vanzelf bij krijgt. Het lijkt een beetje een soort van menselijk herkauwen zonder dat het al eerder gegeten is. En ondertussen mijmer en geniet je nog even na.

Ik las vanochtend dat er in Engeland gemopperd wordt over de in alle openheid gedragen bontjas van de Koningin. Het is een oude jas die er nog mooi genoeg uitziet om te dragen en het is natuurlijk een zonde om zomaar weg te gooien of niet meer aan te trekken. Wat moet je anders met zo'n jas dan af en toe afdragen?
Tijdens haar kersttoespraak riep ze op tot reflectie.

Hare Queen is wel een stoere en sterke tante. Ik kan me herinneren dat ze ooit, toen ze nog wat jonger was, werd gefilmd terwijl ze op haar landgoed in een flinke plas water met haar landrover stil kwam te staan. Het ding deed het opeens niet meer. Ze reed zelf, geen lijfwacht of chauffeur te zien.
Ze stapte uit haar imposante four-wheel car en droeg warempel gewone laarzen zoals u en ik ook in de kast of schuur hebben staan. Ze belde met haar mobiel. Maar niet naar de Engelse ANWB maar zocht contact met haar opzichter. De goeie man zat ondertussen in de keuken met een kopje Royal Tea geduldig op haar te wachten. De Queen op dat moment in haar natuurlijke element en habitat.

En onze, nog een beetje kers(t)verse Koning? Hij sprak rustig en mooi tijdens zijn allereerste kersttoespraak. Saamhorigheid. Ik vond dat mooi bedacht en gezegd. We horen tenslotte als mensen bij elkaar en moeten het met elkaar doen en rooien. laten we er samen iets moois van maken en elkaar waar het kan helpen.
Ik ga ervoor.

Hij deed het mooi in het beeld van die huiselijke setting. Achter Willem-Alexander hingen drie geschilderde portretten van zijn dochters. Hij zat strak in het pak, ietsje van onderen gefilmd voor de nodige statuur en positie en droeg een (actieve) rode stropdas. De klok boven op de met groen behangen schouw met daaronder een knapperende haardvuur stond op twaalf uur en niet op vijf voor twaalf. Aan alles was gedacht. Chapeau voor de beeldenmakers en stylist(en).
Wat ik persoonlijk miste in het beeld was Maxima. Maxima geeft kleur, glans en aan onze Koning een halo.
Onze eigen Evita van de lage landen, haar licht is onbetaalbaar.

Fijne kliekjesdag en veel halo.

Laatste boodschappen, de kerstman en hij geloofd in mij

Fotografie Mart van Zwam

Gisteren liep ik al neuriënd en op mijn dooie akkertje nog eventjes naar de supermarkt. Het was een geruststellende gedachte dat ik nog maar twéé dingen nodig had voor de Kerstdagen. Aardappels en rozemarijn. Ik voelde me behoorlijk opgelucht en dat terwijl ik toch helemaal niet zo'n kerststresstype ben.

De straten en het trottoir waren alweer bezaaid met takken en takjes uit de bomen. De storm had zijn werk goed gedaan. Het is een kwestie van uitdunnen, de natuur doet haar werk en de gemeentereiniging de rest. Wat overblijft aan de bomen zijn de takken met hun uitlopers die stevig vast zitten. Een soort survival of the fittest.

In de supermarkt was de grootste stress voel- en ook zichtbaar verdwenen. De laatste kopers, die net als ik nog iets vergeten waren, pakten nog even de boodschappen die ze nodig hadden. Vakkenvullers waren, met Mariah Carrey op de achtergrond die met grote uithalen zong over wat ze het liefste had voor de kerst, volop aan het werk. De schappen waren behoorlijk leeg. Ook daar was er storm geweest, een menselijke koopstorm.
De schappen moesten weer worden gevuld. Alles weer klaar voor na de Kerstdagen. Ik stelde me allerlei huizen voor met een leeg gegeten koelkast en ruimte in de keukenkastjes.
Op. Leeggegeten.

En terwijl ik met twee volle tassen richting huis liep (de verleiding had me in haar macht gekregen want ik had toch eigenlijk nog maar twee dingen nodig?), passeerde ik een bushalte met een poster van Coca Cola aan de wand. Een kerstman in een rood pak. Witte baard en haren, gezonde blos op de wangen en een stevige buik met een zwarte riem eromheen, sprak me toe. De kerstman geloofd in mij stond er te lezen. Ik voelde een lichte opluchting. Hij geloofd in mij.
Een mooi gebaar van Santa. Maar het geloof in mezelf dat zit wel goed. Maar toch bedankt.

Een straat verderop hoorde ik André weer in mijn hoofd galmen. Het woordje hij was vervangen door het lieve woordje zij.

Ik wens iedereen een héle fijne en liefdevolle kerst.

Meer liefde, een blik en nog méér liefde

Fotografie Mart van Zwam

Overal in Nijmegen is het te lezen. Meer liefde. Sinds een tijd, ik weet niet eens meer wanneer ik de boodschap voor het eerst zag, is iemand bezig heel Nijmegen liefdevol te beschrijven.
In het centrum, allerlei wijken en ook in mijn buurtje.
Wie er zo actief bezig is, dat is nog steeds een raadsel. En langzamerhand blijven er weinig plekjes over waar je de tekst niet tegenkomt.
Alsof wij mensen eraan herinnerd moeten worden? Is dat wat de graffitiartiest wil? Komen wij liefde tekort?

Gisteren stonden ze voor me in de lange kerst-rij bij de supermarkt. Een man en een vrouw, beiden ergens in de vijftig. Allebei Iets te zwaar gebouwd en in warme kleding gestoken. Zij had keurig geverfd rood haar om het grijs te verdoezelen, hij had nog een restant van een weelderige bos en een keurig geknipt kort snorretje. Ze droegen beiden ene bril.
Zo op het oog gewone mensen. Gemiddeld, niet opvallend, doorsnee en er degelijk uitziend.
Samen hadden ze ook een keurige rolverdeling. Zij was het boodschappen doen zeer waarschijnlijk gewend. Kordaat, krachtig en praktisch. Hij deed zijn best zal ik maar zeggen.
Gewoon op Zaterdag samen de boodschappen doen. En héél misschien ging hij s'middags de auto wassen en zat zij even later met een kopje thee al klaar. Een mooi en keurig beeld.
Maar er was één ogenblik en dat duurde een paar seconden. Ik zag het. Zij keek met een blik naar hem waar de liefde vanaf spatte en kreeg een prachtige blik terug.
Ik zag het en genoot met volle teugen.

Vanochtend las ik een ontroerend bericht over liefde. Een 94 jarige vrouw wachtte op de luchthaven van Los Angeles op de overblijfselen van wat eens haar man was. Hij was gesneuveld in de Koreaanse oorlog en pas een tijd geleden alsnog geïdentificeerd.
63 jaar had ze op hem gewacht. En nooit, ondanks allerlei aansporingen, was ze hertrouwd. Uiteindelijk waren ze weer herenigd.
Wat een liefde. Ik proef een boek, toneelstuk, een film.

De liefde. Er is al veel over gezegd, geschreven en verbeeld. Maar nooit genoeg.
De bron kent geen bodem.

Ik wens je een liefdevolle dag.

Knuffel, Kerst en Klein

Fotografie Mart van Zwam

"Je moet ook beter opletten", zei de moeder op bestraffende toon tegen haar zoontje.

Ze had even daarvoor de knuffel uit een lege boodschappenwagen gevist. Aan haar linkerhand droeg ze twee stevige draagtassen met diverse kerstinkopen.
Ach jochie, dacht ik. Je was hem bijna vergeten. Thuis en zonder knuffel zou dat tranen opleveren, uren van verdriet en misschien wanhopige ouders. Maar gelukkig kwam het goed.

De stem van de vrouw en haar bestraffende toon klonken hard en scherp. Als je het mij vraagt? Teveel stress. Nog even met z'n allen doorbijten, het is bijna Kerst. Dan kunnen we met een gerust hart gaan genieten. Of niet?

De gedachte aan het kerstdiner, eventuele familieperikelen, nog nooit eerder gebruikte kookrecepten, sociale verplichtingen. Het lijkt voor veel mensen ieder jaar weer een heel gedoe te zijn. En de stress jaagt en vibreert door de lucht.

S'lands grootste grootgrutter probeert ons een mooie, bijna therapeutische boodschap mee te geven. geen Kerst-mis maar Kerst-lukt. Dat noem ik nu eens een positieve boodschap, alle lof voor zoveel opbeurende woorden. Als dat tussen de oren van mensen gaat zitten komt het misschien wel helemaal goed dit jaar.

Ondertussen laat Poetin allerlei mensen vrij vanwege een amnestieregeling. Waarschijnlijk zijn de meesten nog niet voor Kerstmis thuis om aan het diner aan te schuiven, maar ze komen in ieder geval vrij. En dat is het belangrijkste. En ondertussen plakte meneer Wilders nog even een uitdagende sticker op z'n deur. Dat kon nog net even voor de Kerst-reces van de tweede kamer. Hij wilde zo graag een statement maken en een boodschap uit dragen. Tja, als dat maar niet teveel tussen de oren van mensen gaat zitten.

En terwijl ik deze tekst schrijf op mijn laptop, hoor ik mooie woorden uit mijn speakers. "Have yourself a merry little Christmas." Prachtig gezongen en met een mooie boodschap
Laten we het maar klein houden, dat scheelt in ieder geval een heleboel stress.

Fijn weekend.

Een wolk, beroemd en exceptioneel zijn

Fotografie Mart van Zwam

Terwijl ik zo mijn fotoarchief aan het doorspitten en aan het archiveren ben kwam ik deze foto tegen. Een wolk, maar dan wel een bijzondere. Anders dan andere,speciaal.
Een mooi gevormde wolk. Gevormd door, ja door wat eigenlijk? Omstandigheden in de lucht, de atmosfeer?
Of had deze wolk het al vanaf haar bestaan in zich om een bijzondere wolk te worden?

Een paar dagen geleden las ik een uitspraak over "Onze Kromo" Ik hou wel van Kromo, onze Ranomi Kromowidjojo. What's in a name en een mooi voorbeeld van "the girl next door". Gewoon en toch ook bijzonder. Goedlachs en professioneel.
Iemand had het vroeger toen ze nog een klein zwemmend meisje was al gezien. Let maar op, dat wordt een hele grote. Dat was in ieder geval in de krant te lezen.

Maar hoe wordt je nu eigenlijk beroemd? Als je iets kunt wat andere mensen niet kunnen? Of omdat je iets vreselijks doet, iets stoms of exceptioneel?

Stiekem heb ik wel iets met beroemd zijn. Het is bij mij iets van een "guilty pleasure gedachte". Ik zeg wel eens gekscherend dat als er ooit een foto van mij komt te hangen in een museum dat ik dan klaar ben. Dan kan mijn camera aan de wilgen. Maar ik voorspel nu al dat wanneer dat gebeurt ik er dan wel tien wil. Dus ik vrees dat van dat voornemen niets terecht komt. Een mens wil altijd beter, meer en sneller. Kijk maar naar onze Kromo. Op elkaar afgestemde ingrediënten moeten er natuurlijk wel zijn. Natuurlijk talent, passie, doorzettingsvermogen, discipline. Maar ook er gewoon zin in hebben.

Beter dan beroemd worden is natuurlijk groot worden. Boven jezelf uitstijgen als een bijzondere wolk. Ik kick een beetje op plekken waar de groten der aarde ooit hebben geleefd, vertoefd, gewerkt of zijn begraven.
Bijvoorbeeld het huis van Anne Frank of het graf van Oscar Wilde. De plek waar Monet stond te schilderen, het huis waar Rembrandt zijn kunst maakte. Of de plaats waar Jean d'Arc in brand werd gestoken. Nog maar negentien was ze op dat moment, een zwart geblakerde bladzijde uit onze mensengeschiedenis.
Een andere plek die ik ooit heb bezocht en me nog goed herinner was de werkkamer van Charles Dickens. Daar stond zijn schrijftafel, een bijna magische werkplek. Daar schreef hij al staande zijn boeken,verschillende ervan zijn tot op de dag van vandaag klassiekers.
Een pelgrim ben ik niet, begrijp me niet verkeerd. Ik ga niet op zoek naar die plekken. Ook ben ik geen wellustige toerist die zo nodig moet om maar te kunnen vertellen dat ie daar is geweest. Maar als ik toevallig in de buurt ben dan wil ik wel graag even de plek ervaren en voelen.

Bijzonder en exceptioneel. Volgens mij kun je dat niet worden maar is het gewoon de bedoeling. En zijn we dat allemaal wel een beetje.

Fijne dag.

Vanzelfsprekend, integriteit en een pilsje

Fotografie Mart van Zwam

Volgens mij is het aan een groot aantal beelden om voor zich te spreken. Die beelden hebben een niet hoorbare en geluidloze stem, maar wel klank en klankkleur.
Dus over het hiernaast getoonde beeld hoef ik niks te schrijven of te zeggen, punt.
Maar geloof me op mijn woord, ik moet me wel inhouden. Het liefst zou ik me laten gaan en met passie lyrisch uitweiden over dit en dat. Maar nee, ik zal me inhouden en het beeld voor zich laten spreken.

Ik weet niet of jullie dat ook wel eens overkomt, maar regelmatig hoor ik mezelf zeggen: "Ja, dat beeld roept iets bij me op". Kennelijk heeft het dan toch op dat moment een stem? Bijzonder aan een beeld is dat het ook mijn stemming in meer of mindere mate kan veranderen.

Gisteren moest ik, na het aanhoren van een aantal politici, denken aan het woord vanzelfsprekend. Het item ging over integriteit, erecode en een commissie.
Het lijkt mij vanzelfsprekend dat je niet de opbrengst van de daklozenkrant in je zak steekt, niet met drank op achter het stuur zit, pensioenpremie betaalt of niet teveel declareert.
Maar ook: dat je rommel niet op straat gooit, een poging doet niet al te hard te rijden, stopt voor een rood stoplicht of anderen niet onnodig kwetst.
Als dat laatste gebeurt is het trouwens heel natuurlijk en normaal dat je dan je, welgemeende, excuses maakt. Dat spreekt voor zich.    

Ach een mens is ook een mens. Niet alles is zo vanzelfsprekend. Soms moet je beter of met meer aandacht luisteren om iets goed te kunnen horen en het dan op de juiste waarde te schatten.
Een mens is ook maar een mens en daardoor is er genoeg leven in de brouwerij.
Opeens krijg ik na het schrijven van het woord brouwerij als niet bierdrinker, ik ben meer een wijnman, wel zin in een pilsje. Het blijft bijzonder wat ook woorden kunnen veroorzaken.

Vanzelfsprekend is ook de stem van je geweten.

Ik wens je een fijne dag, dat is voor mij zonneklaar.

Witte kerst, sneeuw en genieten is een luxe

Fotografie Mart van Zwam

Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik verlang wel naar een flink pak sneeuw.
Onder het genot van een zelfgemaakt kopje warme chocolademelk, een mens kan soms snel tevreden zijn, kwam dat gevoel en die hang naar sneeuw opeens sterk opzetten.
Waarschijnlijk komt dat door de naderende kerst. Kerst is pas echt kerst als er het een witte kerst is toch? Of zoals mijn moeder vaak opmerkte dat de boerenkool pas echt lekker is als de vorst eroverheen is gegaan.
Waarschijnlijk heeft die hang en drang naar een witte Kerst te maken met het "I am dreaming off a white Christmas" lied. Die aloude evergreen zit gewoon verankerd in mijn persoonlijke systeem en innerlijke jukebox.
Ooit is dat zaadje daar gepland en elk jaar groeit het maar gestaag door.

En aangezien ik van fotograferen hou levert een wit landschap me ook nog eens mooie beelden op. Het is gewoon een genot om erop uit te gaan, te wandelen in de nog verse en maagdelijke sneeuw en te horen hoe het onder mijn voeten kraakt. Met gehandschoende en toch koude vingers proberen het knopje van het toestel in te drukken kan lastig zijn, maar is nog wel te doen. Eén keer in mijn fotografische leven lukte me dat niet omdat mijn camera was vastgevroren. Dat was wel even schrikken maar gelukkig met de camera onder mijn jas en met behulp van mijn lichaamswarmte kwam het weer goed. Geen gelede schade en eenmaal ontdooit weer klaar voor een volgende actie.

Het heerlijke na een wandeling in en door de sneeuw is het thuiskomen. De sneeuw afkloppen, alles wat gedroogd moet worden te droge hangen. De verwarming hoger zetten en dan een beker warme chocomel en het liefst nog met een flinke dot slagroom erop. Een mens kan eigenlijk snel tevreden zijn als ie er oog voor heeft toch? Genieten is een belangrijk onderdeel van levenskunst.

Maar genieten is eigenlijk ook een soort van luxe. Je kunt dat volgens mij pas echt wanneer de rest in orde is.
Je zult op dit moment maar in een tentenkamp in Syrië leven omdat het niet anders kan. Je bent weggevlucht van huis en haard omdat het daar niet meer veilig was. Ik zag gisteren weer de beelden van vrouwen kinderen en mannen in de sneeuw. Bijna 6,5 miljoen mensen zijn op de vlucht in hun eigen land, bijna de helft ervan is kind.

En ik? Ik verlang naar een beetje sneeuw voor een mooie foto. Genieten lijkt me toch een vorm van luxe.

Fijne Zondag.

Vrijdag de dertiende, Mary Poppins en "Hou je veilig..."

Ik zal je dan toch voor alle zekerheid maar even waarschuwen? Vandaag is het vrijdag de dertiende.
Typisch dat we er toch even bewust van worden op zo'n dag, gelovig of niet.
Ach het zal wat. Zelf ben ik daar niet zo vatbaar voor. Ik zal nooit op zo'n dag binnenblijven of extra voorzichtig zijn. Ook heb ik geen enkele moeite of last van ladders of zwarte katten. Afkloppen? Daar doe ik ook niet aan.
Waar alle ophef rondom die combinatie van dag en getal vandaan komt weten de geleerden en geschiedkundigen ook niet met zekerheid te vertellen. Sommigen houden het op de dag dat de heksen samen kwamen en anderen zeggen weer dat het met de tempeliers of Jezus te maken had.

Het zal wel. Vandaag is het gewoon vrijdag en de dertiende. Niks raars aan...toch? Of toch wel?
Nog héél even nadenken en ik breng mezelf nog aan het twijfelen.
Ik las, op zoek naar de mogelijke oorsprong van dit bijgeloof, een stukje tekst over een therapeut die gespecialiseerd is in irrationele angsten. Hij gaat ervan uit dat als je het woord Paraskevidekatriafobie uit kunt spreken dat je dan bent genezen. Ik weet het niet hoor, eerst zien en dan geloven.
Zelf ben ik meer van Supercalifragilisticexpialidocious, dat tovert altijd een glimlach op mijn gezicht en ogenblikkelijk begin ik dan de muziek erbij te zingen of te neuriën.

Ondertussen lees ik een stukje in de krant over die lieve oude Koningin van Engeland. Het schijnt dat ze ooit haar leden van de bewaking via email heeft gewaarschuwd dat ze met hun tengels van de nootjes af moeten blijven. Her en der schijnen er in het paleis (koninklijke) bakjes te staan met nootjes, amandelen enz.
Grappige oud dametje is die Queen toch. Maar als moeder? Wanneer wordt haar zoon nu eindelijk eens Koning? Een mooi Nederlands voorbeeld heeft ze dit jaar toch gehad?

Vandaag geen gedoe met katten, ladders. en andere soorten bijgeloof. Het is gewoon vrijdag, niks bijzonders. Of toch wel?
Ik besluit toch maar binnen te blijven vandaag. Niet dat ik bijgelovig ben, maar ik ga me gewoon in alle onschuld vermaken met Mary Poppins in de dvd-speler. In gedachten kan ik dan veilig over Trafalgar Square slenteren, me vergapen aan de Big Ben en een bezoek brengen aan die prachtige St.Paul.
En aan mijn lieve dochter die in Londen woont.

Fijn weekend en "Hou je veilig..."

Lijstjes, Franciscus en spacecake

Fotografie Mart van Zwam

En langzaam wandelen we richting 2014.
Op dit moment is het weer eens tijd om de balans op te maken. Mensen houden zich graag bezig met lijstjes. Wie vindt u de politicus van het jaar? Wat is qua politiek het moment van het jaar? Wat is uw hoogtepunt van het jaar?
Langzaamaan brengen we het jaar in beeld, in kaart en op lijstjes. Straks gaan we 2013 feestend afsluiten om weer fris aan een nieuw jaar te beginnen.
In het casino zouden ze misschien zeggen; nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Man van het jaar is, volgens Time magazine, de paus geworden. Paus Franciscus. Een man die de focus heeft gelegd op medeleven, best opmerkelijke dingen doet en ook zegt. De katholieke kerk had het absoluut nodig om haar image op te vijzelen en deze man is daar behoorlijk en in sneltreinvaart mee bezig. Vorige week heeft hij zich, tussen neus en lippen door, laten ontglippen dat hij in zijn studietijd "uitsmijter" was geweest. Ik vond het wel een grappig bericht, het maakte die Paus héél menselijk. We gaan met deze man nog wel wat beleven in 2014.
Ikzelf ben niet zo'n gelovige, maar interesseer me voor het fenomeen "beeldvorming".

Vandaag las ik dat een lid van Groen-links weg moet omdat hij een "tweet" de wereld in had geslingerd waarin hij het had over de loting van het wk-voetbal en de dood van de hoofdpiet. Ai, beetje dom en behoorlijk ongepast. Zie dat maar eens weer goed te breien...

Gisteren stond ik keurig voor het stoplicht met mijn fiets te wachten tot het moment dat het groen zou worden. Voor mij een moeder met naast haar een kindje, compleet met helmpje op. Een volwassen man kwam achter ons voorbij fietsen en fietste door het rode licht. Een mooi voorbeeld.
Zie dát als moeder, of vader, maar weer eens goed te breien....

Politiek moment van het jaar? "Wat kost dat nou zo'n stukje...spacecake?", Natuurlijk komt dat uit de mond van die Limburgse bengel met dat opvallende haar. Van wie anders?
Ik moet om die opmerking ook wel lachen. Maar qua beeldvorming hoe wij hier met elkaar omgaan heb ik zo mijn twijfels.

Gisteren schreef ik nog over de twee vleugels van een vogel; Wijsheid en mededogen. Die Franciscus weet dat natuurlijk allang, heeft hij vast opgepikt in zijn studietijd.
De Sixtijnse kapel. En de kunst van Michelangelo en Bernini. Dat staat allemaal nog op mijn lijstje om ooit nog eens te gaan zien en vooral te ervaren. Ik neem het me al jaren voor en het komt nog wel.

Oh ja die lijstjes moeten natuurlijk ook nog? Ik heb al drie mensen gesproken die mij vroegen of ik nog goeie voornemens had voor 2014.
Oh jee...Nee sorry, ik doe niet aan lijstjes.

Fijne dag.

Wijsheid, mededogen en knuffels

Fotografie Mart van Zwam

"Er is wijsheid en mededogen en die twee horen tezamen als de twee vleugels van een vogel".
Een gezegde uit het Mahayana boedhisme.

Daar kunnen we denk ik weer iets mee de komende decemberweken. Het mooie van diepzinnige uitspraken of quotes's? Wij gewone stervelingen kunnen er een héél fijn en diep gevoel van krijgen en het is ook nog eens heerlijk voedsel voor geest en hart.

Maar ja, wat doe je als de woorden zijn weggeëbd en hun klanken zijn verwaaid in de wind?
Komen we dan in beweging en gaan we weer snel over tot de orde van de dag of gaan we met de woorden aan de slag?  Het lezen of luisteren naar dit soort mooie uitspraken is fijn en leerzaam maar geeft misschien ook wel verantwoordelijkheid om ermee aan het werk te gaan. Zonder actie in welke vorm dan ook worden mooie woorden tot holle frasen.

Gisteren was er een bijzondere herdenking in Zuid-Afrika. Er werden handen geschud, zoenen ontvangen en gegeven, knuffels uitgewisseld. En natuurlijk werden er veel mooie en bijzondere woorden gesproken. Woorden die passend waren bij een bijzondere man.

Een van de meest mooie momenten was wel het schudden van de handen van Obama en Castro. Ai, daar werd even een brug geslagen na zo'n enorme lange tijd van....Ja van wat eigenlijk?
Zouden ze als vertegenwoordigers van hun land nog weten waar die ruzie nou eigenlijk over ging? Of hebben ze allebei, voordat ze elkaar zagen, nog snel even de geschiedenisboeken er op nageslagen?
Soms hebben mensen gedoe en ruzie, maar zijn ze een beetje vergeten waarover het nu ook alweer ging. Ik weet het niet zeker, maar misschien kan dat bij landen ook wel gebeuren.
Madiba zou het wel weten denk ik. Jammer dat we hem nu niets meer kunnen vragen.

Binnenkort is het Kerstmis en dan is er voor een kort, of hopelijk wat langer moment in de hele wereld rust, (tijdelijke) wapenstilstand en vrede. Ik verheug me erop en steek nog maar eens een paar kaarsen aan.
En verder? Folkert van der G. gaat binnenkort met proefverlof. Het is een test of hij buiten de gevangenismuren straks zijn leven kan gaan leven. Ik hou, een beetje, mijn hart vast en hoop vurig dat er niemand straks ondoordachte en domme dingen in zijn hoofd haalt.

"Er is wijsheid en mededogen en die twee horen tezamen als de twee vleugels van een vogel".
Mooi he?
Aan de slag.

Fijne dag.

Drijfveer, maandagochtend en benieuwd zijn

Fotografie Mart van Zwam

"Atmosphere is my style" zei de beroemde schilder William Turner over zijn werk.
Stijl? Tja, ik weet niet of ik een stijl heb van fotograferen. Maakt mij eigenlijk ook niet zo veel uit.
Ik heb wel een drijfveer, dat is wel zeker, die voel ik elke dag.
Drijfveer; ook weer zo'n mooi woord om te gebruiken. Het zou een mooi item zijn om eens rond te vragen aan mensen die ik ken. Wat is jouw drijfveer? Of met andere woorden; wat brengt jou überhaupt in beweging om je bed uit te stappen en de dingen te doen die je doet?
Of misschien moet doen? Ai, het woordje moet is een lastige, zeker op een koude maandagochtend in December.

Ambitie kan bijvoorbeeld een mooie drijfveer zijn, of geld, dat is  is ook een leuke en zeker ook gewoon praktisch. Tenslotte moet er ook brood op de plank.
Of misschien is de drijfveer wel een behoefte aan erkenning en aandacht. Of wil je misschien iets nalaten aan de wereld?
Maar het kan natuurlijk ook een stuk simpeler en meer aards. Wanneer ik vandaag door mijn buurtje wandel en aan een willekeurige buurvrouw zou vragen wat haar drijfveer is om de ramen te lappen, dan kan ik wel eens een antwoord krijgen in de trant van "Die moeten toch schoon of niet soms."

Mijn drijfveer? Ik ben gevoelsmatig gewoon benieuwd. Dat zet me in beweging en zorgt ervoor dat ik in actie kom en ook blijf. Ik ben benieuwd naar de wereld, hoe de dingen werken en de wereld zich ontwikkeld. Benieuwd naar mensen, wie ze zijn en waarom ze de dingen doen die ze doen.
En dat benieuwd zijn levert me sóms een sfeervolle en bijzondere foto op. De zachtheid in beeld gebracht. Nee, het zijn geen lakens op een bed of een andere soort stof, maar een detail van een blad van een plant.

Mocht ik je vandaag tegenkomen dan zal ik je vragen wat jouw drijfveer is, ik ben benieuwd naar je antwoord.

Fijne dag.

Professor, deeltjes en cellen

Fotografie Mart van Zwam

"U bent een kolonie van samenwerkende cellen." Direct na deze uitspraak bemerkte ik dat ik even aan mijn arm voelde. Wat een vreemd idee, ik ben een kolonie van allemaal cellen die iets doen en in beweging zijn.

Onze meest beroemde Professor, Robert Dijkgraaf, was weer een keer op t.v. en legde uit hoe het nu zit en wat ze weten over de kleinste deeltjes die wij mensen tot nu toe kennen.
Heerlijk, ik luisterde met volle overgave en genot naar deze man. Hij legt het zo makkelijk en in voor mij begrijpbare taal uit. Simpel, helder en beeldend. Dat kan ik tenminste volgen.
Nee, wis-, natuur- en scheikunde waren nooit mijn favoriete vakken. Niet echt mijn dingen.
Volgens mij mis ik daarvoor iets in mijn kolonie, of is er op een bepaald vlak geen optimale samenwerking.

"Space, the final frontier" ik hoor het Capatain James T. Kirk (let op de T. die gaf hem in de hardop uitgesproken naam iets extra's) nog zeggen. Als jongen genoot ik van het begin van elke aflevering van Star Track. Het klonk zo mooi, zo mysterieus en Space was zó groot. En natuurlijk was er altijd wel wat te beleven. Soms een of andere kwaadwillende en onverklaarbare energievorm of een zoveelste ontmoeting met vreemd uitgedoste buitenaardse wezens.

De foto die je bovenin ziet heb ik ooit gemaakt met mijn camera en een goed macro-objectief. In werkelijkheid zijn de regendruppels amper een paar millimeter groot. Of klein. En nee, helaas, het is niet "Space, the final..." maar gewoon het ongewassen glas van mijn keukendeur.

De wetenschap, een mooi iets en er blijven nog zoveel vragen onbeantwoord.
Terwijl ik me aan het klaarmaken was voor de nacht en mijn tanden poetste vroeg ik mijn spiegelbeeld of ik nu mijn cellen aan het kietelen was. Tja, zo ben ik, gewoon vragen hoe en wat.
Ook dacht ik aan die slimme Professor. Hoe zou hij zijn vrouw een compliment geven? Zegt hij dan op sommige momenten: "Schat je bent een prachtige kolonie van samenwerkende cellen?"
Ach, wie weet...

Fijn weekend.

Nelson Mandela, grenzen en gelijkheid

Fotografie Mart van Zwam

Wij mensen hebben iets met grenzen. Overal zie je ze, al dan niet zichtbaar, aanwezig.
Gisterenavond kwam uiteindelijk het droevige nieuws. Nelson Mandela was overleden.
Een moment om bij stil te staan.
En dan even dansen als Nelson.

Nelson Mandela had een persoonlijke grens, tot hier en niet verder. En hij was een man met visie, het moet anders, beter.
Zijn cel op Robbeneiland was klein, koud en kaal. In gevangenschap ging hij door met protesteren. Er was in zijn land geen gelijkheid. "Zij" waren anders. En werden ook als zodanig behandeld.

Tot hier en niet verder. We moeten de grenzen sluiten voor de Bulgaren en de Roemenen. 80 procent van de Nederlanders schijnt dat, volgens de laatste peilingen, te vinden.
"Wie onze tradities niet eert, is ons land niet weert" las ik gisteren op Facebook. Op zich niet zo'n harde uitspraak, maar misschien wel een signaal wat een deel van "onze" bevolking vind. Je past je maar aan, tot hier en niet verder. En van ons feestje blijf je af.
De angst voor die ander heeft ons in de greep en zet ons mensen in een zelf gebouwde gevangenis achter de tralies.

Over een aantal jaren start de mens activiteiten op de maan. Uiteindelijk bouwen we daar ook een hotel en het toerisme komt langzaamaan op gang. De vraag word als vanzelf gecreëerd. Want wie wil er nu niet een keer op de maan zijn geweest? Lijkt mij super.
En vanaf de Maan gaan we op een gegeven moment wel een keer naar Mars. Ik zie het helemaal voor me en nog gebeuren ook. Maar van wie zijn die planeten dan eigenlijk? Hoe gaan we dat bepalen en eventueel eerlijk verdelen? Wie krijgt uiteindelijk het grootste stuk van de taart?

"I had a dream" waren de woorden van dominee King.
Liberté, égalité et fraternité, een prachtige drie-eenheid uit Frankrijk.

En ondertussen zie ik Nelson dansen, toe maar...laat je gaan.

Fijne dag

Afscheid, ouderwets en toiletpapier

Fotografie Mart van Zwam

Dingen komen en dingen gaan. Ach het zijn tenslotte maar dingen, nietwaar?
Het volgende "slachtoffer" wat aan de beurt is, dat zijn de borden met het gele papier erin op de treinstations. Op de borden kun je altijd zo gemakkelijk en snel kijken hoe laat een trein vertrekt. Of, wanneer je weer eens een trein had gemist, hoe laat hij had moeten vertrekken!

Ik kan me nog goed herinneren dat ik in mijn treintijd, dat waren zeg maar de jaren dat ik een ov-kaart tot mijn beschikking had, vaak op die borden moest kijken. Ik reisde voor mijn werk, veel met de trein. Lange dagen, een koud, winderig en verlaten perron, een rokerscoupé, smerige koffie, de opkomst van de eerste games, ik was nog niet per mobiel bereikbaar en Patricia Paaij als snoepje van de maand in de playboy.
En veel boeken gelezen, héél veel boeken want ik werkte, in mijn vorig leven, in de boekhandel.

En mensen gezien en ontmoet, veel mensen. En ook veel landschappen ervaren, dorpsgezichten opgesnoven, cultuurverschillen geproefd en grote steden bezocht. En iedere dag weer de rit van en naar huis.
Nog héél even doorschrijven en ik pink niet alleen een traantje weg maar schrei zakdoeken vol.

Terug naar het heden. De gele borden gaan dus verdwijnen. Er is een andere aanduiding voor in de plaats gekomen en veruit de meeste reizigers kijken toch al op hun mobiel, al dan niet met gebruik van een of andere handige app. De gele borden schijnen trouwens straks voor een tientje (euro's) aan liefhebbers te worden verkocht.
Lijkt me wel een investering waard toch? Over een jaar of wat worden er waarschijnlijk hogere bedragen voor gevraagd. Nostalgie, hunkeren en smachten naar toen heeft tenslotte zijn prijs.

Dingen komen en gaan. Dat is ook een wetmatigheid. Mensen zijn in ontwikkeling en hebben daar ook behoefte aan. Nieuwe dingen uitvinden, ontwikkelen en in de wereld plaatsen.
Zo zijn wij, zo doen wij.
Of de ontwikkelingen goed zijn? Een waardeoordeel kun je geloof ik niet snel vellen. Dat zal de tijd ons leren. En die staat al op een tegeltje...

Ouderwets: achterhaald, antiek, archaïsch, belegen, conservatief, conventioneel, gedateerd, ingeworteld, nostalgisch, oubollig, oud, oudmodisch, pruikerig, square, uit de mode, uit de tijd, van vroeger, verouderd.

Ben ik toch blij dat ik nooit ouderwets wordt. Gewoon jong van hart blijven (tot nu toe lukt het nog).

Fijne dag

Groeien, zuchten en relativeren

Fotografie Mart van Zwam

"De natuur doet zo weinig mogelijk moeite. Gras probeert niet te groeien, het groeit gewoon. Vissen proberen niet te zwemmen, ze zwemmen gewoon. Bloemen proberen niet te bloeien, ze bloeien gewoon. Vogels proberen niet te vliegen, ze vliegen gewoon." aldus Deepak Chopra in een uitleg over de "Weg van de minste weerstand".
Heerlijk toch? Die Deepak is een wijze man. Wanneer ik deze tekst lees voel ik direct bij mezelf een hoeveelheid vastgehouden lucht met kracht uit mijn  mond ontsnappen.
Zo dat lucht op! Zo simpel kan het zijn...

En wij mensen dan? waarom doen wij zoals we doen? Of zijn wij van die enorme complexe wezens?
Persoonlijk denk ik van wel. We schijnen ons enorm druk te moeten maken om van alles en nog wat, belangrijke en onbelangrijke, grote en kleine issues.

Ik weet niet hoe jullie het gisteren vonden, maar ik vond het lekker fris. Op de fiets genoot ik van het heldere weer en de frisse lucht. De fietspaden waren getekend met witte sporen. De vorst is in het land en dat is goed voor de boerenkool. "Elk nadeel heb z'n voordeel" aldus Johan C.
Ook best een wijze man die Johan en in zijn tijd een Goddelijke voetballer.
 
Lopend in de stad, en op weg naar mijn afspraak, hoorde ik in het voorbijgaan een mevrouw tegen een andere mevrouw diep en klaaglijk en nogal luidruchtig zuchten en steunen. "Ik heb zo'n enorme hekel aan de winter en die verschrikkelijke kou, vind het maar niks. En dat gedoe, ik moet nog zoveel doen voor de kerst, ik weet nog steeds niet wat we gaan eten en wie er nou komen?"
De andere dame zag ik instemmend knikken en hoorde haar ja ja zeggen. Misschien had ze wel hetzelfde gevoel, ervaring en problematiek.
Ogenblikkelijk dacht ik aan een humoristisch geschreven boekje uit de jaren tachtig. Het had ook een leuke titel: "Wat doen we met moeder tijdens de feestdagen?"
Wanner ik dat soort dingen hoor bemerk ik dat ik de keuze heb uit twee verschillende opties. Of ik loop snel door, of ik wil méér van dat gezucht en gesteun. Gezucht en gesteun van een ander kan ik namelijk vaak goed gebruiken om mijn eigen persoonlijke dingetjes te relativeren. Ieder nadeel heb immers z'n voordeel zullen we maar zeggen.
Ik besloot nog een klein beetje aan uitspraken van de vrouwen tot me te nemen en vervolgde fris en opgewekt mijn pad. En bedankt.

Dit werkt beter dan het allerbeste medicijn. En ik hoef me niet druk te maken of dit wel of niet vergoed wordt door de zorgverzekeraar. Oh ja dat is waar, het is de tijd van het jaar om die weer met elkaar te gaan vergelijken. Nee, het dagelijkse leven wordt er maar niet gemakkelijker op gemaakt. Heb je alles gedaan verzinnen ze gewoon iets nieuws.

Hoe was het ook alweer? Oh ja, gras probeert niet te groeien, het groeit gewoon...ik ben wel een fan van Deepak. En van gras.

Fijne dag
 

Luchtalarm, bewaking en verdwenen onschuld

Fotografie Mart van Zwam

Gisteren was het in Nijmegen en omgeving een práchtige dag. Mooi weer voor een wandeling en geslenter door de stad.
Er was markt. Het was niet zo druk en ik hoorde in het voorbijgaan een marktkoopman tegen een collega verzuchten dat er "geen kloot te doen was".
Soms zit het mee en soms zit het tegen dacht ik nog. In gedachten hoorde ik Frank Sinatra de relativerende tekst "That's life" zingen. Ik hou van Frank. Een zanger die acterend zong, dat was zijn grote kracht en mede daarom was hij ook zo uniek.  

Om twaalf uur klonk het maandelijkse testalarm, het was alweer de eerste van de maand en gelukkig deed het alarm het. Best een geruststellende gedachte. mochten we het ooit nodig hebben.
Maar wanneer ik het alarm hoor denk ik altijd even een paar seconden aan die verschrikkelijke oorlog en wanneer ik daar aan denk hoor ik mijn moeder op een strijdlustige toon zeggen dat ze "Helemaal van Arnhem naar Amersfoort waren gelopen vanwege de evacuatie". Mijn moeder is een oude en pittige tante, een doorzetter die zich niet zomaar door het leven laat verschalken.

Na uitgebreid van mijn meegebrachte boterhammen te hebben genoten op een bankje en met een schitterend uitzicht op de Waal, slenterde ik langzaam richting bibliotheek. Ik was op zoek naar wat nieuwe leesvoer.
Mijn oog viel, vanwege het prachtige zonlicht, op allerlei bewakingscamera's die er aan de rivier, rondom het Holland Casino en verderop in de stad hangen.
We leven met z'n allen in een bijzondere, mooie maar soms ook heftige tijd. Ik weet inmiddels dat ik via mijn mobiele telefoon kan worden gevolgd. Men kan weten waar ik ben, wie ik bel, wat ik sms of app.
En wanneer ik daar bij stil sta, geeft me dat een bekeken gevoel. Soms heb ik als opstandige man de neiging om naar de bewakingscamera's te zwaaien. Misschien is het kinderachtig maar het heeft iets speels en onschuldigs en daar hou ik wel van.

In de bibliotheek vond ik wat ik zocht en wilde snel naar huis met mijn verworven schatten. Maar bij de uitgang moest ik nog éven langs een lid van de bewaking. De man in uniform probeerde een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te toveren, wat jammerlijk maar voor een deel lukte. Het was maandag?
Of misschien had hij wel slecht geslapen, ruzie met z'n vrouw of weet ik wat. Of had hij liever aan de Waal gezeten met meegebrachte boterhammen enz.
Ik glimlachte terug en probeerde mijn meest onschuldige gezicht op te zetten, zo reageer ik dan weer op bewaking. Mijn automatische en menselijke reflex.
Gelukkig ging er geen alarm af op het moment dat ik de bewakingspoortjes doorliep. Bijna niets is zo genânt dan dat het alarm afgaat, je de blikken voelt en je weer terug moet naar de kassa (en langs de bewaking).

De wereld is bijna geruisloos aan het veranderen. Ik doe mee, rustig en relaxed en bewegend op haar cadans. Maar het lijkt erop dat we de onschuld een beetje uit het oog zijn verloren. Waar is dat gebleven?
Kunnen we nog een paar stappen terug?
Interessante vragen voor een mooie decemberdinsdag.

Fijne dag.

Kijken, zien en afneuzen

Fotografie Mart van Zwam

"Niet gezien is niet geschilderd" zei mijn leraar steevast terwijl hij met een blik van een adelaar naar het werk keek waar ik zo mijn best op had gedaan.
En bedankt. Langzaam kreeg ik het gevoel en de overtuiging dat ik stekeblind was. Waarom had ik dat en dat dan toch niet gezien? Kwestie van leren kijken.
Bemoedigend sprak ik mezelf toe: "Het is een leerproces". En met een diepe zucht sjokte ik weer terug naar mijn ezel. Mismoedig voelde ik me héél soms, staande als een ezel voor de schildersezel.

Of je nu tekent, schildert, aan het beeldhouwen bent geslagen of fotografeert, een deel van het leerproces is leren kijken. Je moet je ogen de kost geven. Oftewel: de wereld is voedsel voor de ogen.
En ik ben altijd hongerig.

Kijken: Aanschouwen, Afneuzen, Blikken, Bezichtigen, Bestuderen, Bekijken, De ogen gebruiken, Gadeslaan, Gluren, Kieken, Met het oog waarnemen, Neuzen, Observeren, Onderscheiden, Ontwaren, Opmerken, Ogen, Rondloeren, Schouwen, Spinzen, Staren, Toeschouwen, Toezien.

Ik stop maar maar met het opsommen. Veruit het allerleukst vind ik het woord AFNEUZEN. Wist niet dat het bestond. Afneuzen...
Ik heb het even opgezocht. Afneuzen: Nieuwsgierig kijken. 
Helemaal míjn woord, het past me als een speciaal voor mij aangemeten colbert van Armani.

Ooit kreeg ik van een goeie vriendin te horen dat haar nieuwe vrouwelijke collega een rare man op de gang van het bedrijf was tegengekomen die haar van boven tot onder uitgebreid had bestudeerd. Althans zo voelde het voor haar.
Ach, had ze haar geruststellend toegesproken, je bent Mart tegengekomen. Dat stelt niks voor, hij is geen bedreiging, die hoeft niks van je. Mart kijkt zo, hij is fotograaf.

Ik was al van plan om vandaag naar de markt te gaan, maar nu helemaal.
Afneuzen...het moet niet gekker worden. Afneuzen...wat een hobby.

Fijne afneusdag.

Luisteren, vertellen en geloven

Fotografie Mart van Zwam

Gisteren had ik twee interessante, bij tijd en wijle grappige en leerzame gesprekken.Ik genoot met volle teugen en het maakte me weer eens, qua ervaring, rijker.
Mijn saldo en tegoed op mijn "bank van ervaringen" loopt behoorlijk op.
Ja, je leest het goed. Ik heb voor mezelf een bank opgericht. Na de Rabo, ABN, ING enz. is er nu ook de Ervaringsbank.
Mijn bank heeft 1 directeur, 1 aandeelhouder, 1 persoon in dienst en maar 1 klant.
Dat ben ik dus, want het is mijn mooie bank.
Mijn bank heeft geen tegoed aan geld, maar een schat aan ervaringen. Die ervaringen verkoop ik niet, maar wil ze eventueel wel delen. Zo kan er een mooie win-win situatie ontstaan.

Het éérste gesprek van de dag was tijdens een ontmoeting met een aardige en lieve vrouw die telkens wanneer ik iets aan ons gesprek probeerde toe te voegen er een schepje bovenop deed. Herken je dat?
Dus als je bijvoorbeeld het woord "verandert" gebruikt, dan werd het "héél veel verandert" en bij het woord "ongewoon" klonk ogenblikkelijk de aanvulling "héél erg ongewoon".
Er was voor de ander kennelijk een overtreffende trap nodig om me iets duidelijk te maken. Wat haar uiteindelijk gelukkig ook lukte.

Nee, een gesprek voeren is voor ons mensen niet zo gemakkelijk als dat we soms denken. Luisteren, ècht luisteren en horen wat een ander probeert te vertellen kan best lastig zijn.
Vragen stellen ook. Dat is al een kunst op zich. Daar is ook een mooi boekje over geschreven. De kunst van het vragen stellen. Enorm leerzaam, ik raad het je van harte aan.

Het twééde gesprek van de dag was een onderonsje met een man die me aansprak op het Centraal Station. Hij begon met de mooie openingszin: "Meneer, is dit alles?" en wilde tegelijkertijd een kaartje geven met die treffende vraag erop.
Uiteraard begreep ik direct dat er een "Ik probeer u over te halen om toch maar te geloven waar ik in geloof" meneer voor me stond. Ach, ik gun ieder z'n ding op een mooie vrije Zaterdag, dus ook zo'n ding.
In mijn hoofd hoorde ik na zijn "Is dit alles?" vraag, de muziek en gezongen woorden van Doe maar. De aanvulling van oehoehoeh...wat erbij hoort, bleef irritant hangen. Dat liedje ging voorlopig even niet mijn hoofd uit.
En bedankt.  

Nee, ik ben een ongelovige, een gelukkige vrije denker. En ik wil niet knielen voor een God. Ik wil echt niet geloven dat ik moet knielen om contact met een God te hebben. En ik vind het hier, in dit aardse, veel te leuk, interessant  en te gezellig om in zoiets te geloven.

Maar, ik heb het al vaker gezegd, ik geloof wel in de liefde.

In mijn gedachten hoorde in de stem van André die met een dik aangezet accent enorm uithaalde...Want zij gelooft in mij...enz, enz.
En bedankt maar weer.
Snel aan andere muziek denken...

Fijne Zondag

Zwanen, bomen en eenden

Fotografie Mart van Zwam

Nee, niet schrikken, er is namelijk nog geen ijs op het water te ontdekken!
Dit is een foto van bijna drie jaar geleden toen er al ijs was gevormd.
Soms moet je als fotograaf een beetje geluk hebben om de foto te maken die je wilde. Maar soms blijkt ook pas achteraf, thuis, dat je ontdekt dat je een foto hebt gemaakt die iets extra's heeft.

Twee stelletjes zwanen. Aan de linkerkant van het beeld een nogal uitsloverig type, die indruk probeert te maken. Maar helaas lijkt het erop dat zijn partner er even geen oog voor heeft. Aan de rechterkant een stel dat weg zwemt, samen, naast elkaar. Ze hebben een gelijk ritme en gaan ogenschijnlijk voor hetzelfde doel.

Mensen die mijn stukjes lezen en mij al wat langer kennen dan vandaag, weten zo langzamerhand wel dat ik me soms dingen afvraag. Om een voorbeeld te geven? Wanneer ik een dode eend aan de kant van een vijver zie liggen dan vindt ik dat zielig, maar meer niet. Maar een dode zwaan kan mij diep in mijn hart raken en zelfs uitmondden in geluidloos en voor de buitenwereld onzichtbaar huilen.
Ongeveer datzelfde heb ik met bomen. Een omgezaagde boom zien kan mij pijn doen. Maar struiken die met een bepaald doel uit de grond worden gerukt dat doet me dan weer helemaal niks.
Nou ben ik gelukkig op dat gebied absoluut niet alleen, er zijn veel meer mensen die soort dingen hebben.
Maar waarom raakt ons dat zo anders? Schijnbaar zijn wij behoorlijk selectief in dat soort dingen.
Maar misschien is dat maar goed ook.

Een zwaan. Zwanen leveren ons mooie beelden op. Van gebruik in een reclame voor de KLM (de opstijgende zwaan) tot het beeld om een romantisch gevoel uit te drukken.
Als ik de foto nog een keer bekijk dan hoor ik zachtjes de klanken van Tsjaikovski's "Zwanenmeer" in mijn hart, en zie ik een ballerina die prachtig en intens de schoonheid verbeeld.

Een ballet van eenden en schoonheid, gedanst op spitzen, bestaat geloof ik niet. Jammer.
Misschien voor mij wel een idee om ze binnenkort maar weer eens te gaan voeren en me tegelijkertijd af te vragen waar dat lekkere gevel van "eendjesvoeren" vandaan komt.

Een fijn weekend.



    

Meer, minder en de ontmoeting

Fotografie Mart van Zwam

Minder is meer. Dat is in de fotografie een mooie waarheid. Het beeld kan sterker en interessanter worden naarmate er minder op staat.
Weg met al die overbodige dingen, storende elementen, gedoe en poespas.
Het asfalt, een witte streep en de schaduw van een paal met twee verkeersborden eraan bevestigd.
En meer is er voor dit beeld niet nodig. Nu nog de titel toevoegen: De ontmoeting van streep en schaduw.
De titel geeft een zekere lading en tenslotte opstuwende waarde.

Het leven kan soms ook zo makkelijk zijn. Minder is meer. Geen toeval dat ik deze, door mij bijna vergeten, foto tegenkwam toen ik mijn fotoarchief doorspitte.

Ik ben een mooi en interessant boek aan het lezen, het gaat over "Statusangst". De angst om je status en positie te verliezen. De schrijver, Alain de Botton, omschrijft de angst, waar het vandaan komt, hoe het ontstaat en werkt. Een knappe geest die Alain, hij heeft het als filosoof maar mooi in de smiezen waar het nu uiteindelijk om gaat. We willen graag liefde en zijn tegelijkertijd ongelofelijk bang om het weer te verliezen. De liefde. Onze allergrootste schat.

Gisteren deed ik even mijn dagelijkse boodschappen bij het winkelcentrum in mijn buurtje. Verbaasd keek ik rond en zag dat de koorts weer was toegenomen, de kerstkoorts.
De aanbiedingen en aanprijzingen om vooral dit en dat te kopen nemen, met het oog op de naderende kerst en oud en nieuw, toe. Sausjes voor bij het kerstdiner, champagne en lekkere wijn.
De lidl, mijn beetje "Man bijt hond winkel" heeft zelfs een aparte afdeling ingericht wat ze Delicieux noemen. Mooi en stijlvol.

Thuis gekomen speurde ik even naar dat mooie woord Delicieux en zag op de website van de lidl een link naar de voedselbank.
Mijn mond viel een beetje open door wat ik las. Via een link kan ik een heuse cupcake doneren aan de voedselbank. En nog wel in een leuke geschenkverpakking. Kost me maar € 1,99..!!

Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit initiatief vind, ben er nog op aan het kauwen. Maar mocht je liefdevol willen doneren dan volgt hier de link: https://www.lidldelicieux.be/nl/voedselbank

Ondertussen kijk ik genietend van een kopje koffie, zonder cupcake maar met een plakje ontbijtkoek, naar de ontmoeting van streep en schaduw. Minder is duidelijk meer.
Het lijkt zo simpel? Maar is het dat ook wel?

Ik geloof dat ik het verhaal van "het meisje met de zwavelstokjes" nog een keer ga herlezen.

Fijne liefdevolle dag.

Kees, ijver en lieflijk

Fotografie Mart van Zwam

Wij zijn een nijver volk. Diep in ons hart houden we wel van keurig, opruimen en "klaar is Kees".
Terwijl ik dat "Klaar is Kees" opschrijf besef ik dat die uitdrukking ergens vandaan moet komen en dan is internet een prachtig en snel gereedschap. Kees schijnt te maken te hebben met Kaas, het is dus kennelijk een verbastering van Klaar is de kaas.

Zo dan weten we dat ook weer. Mocht je nog een gezelschapsspel spelen tijdens de komende kerstdagen en je krijgt die vraag voorgeschoteld dan weet je het antwoord en heb je mooi een punt gescoord.

We zijn dus eigenlijk, best wel, een nijver volkje, met al onze leuke dingen en eigenaardigheden. Wie komt er toch op het idee om haakjes te maken bij een afvalbak van de DAR (onze gemeente reiniging) om daar dan weer de zakken met plastic afval aan op te hangen? Ik vind dat geniaal bedacht, je moet er maar opkomen en het staat opgeruimd en keurig. Oh ja, natuurlijk ook bedankt namens alle vuilnismannen die niet meer hoeven te bukken. En de Arbodienst is er waarschijnlijk ook zéér content mee.
We zijn niet alleen keurig maar we houden ook van regels, dat schept duidelijkheid in onze wereld. En het leeft gewoon relaxed, je weet waar je aan toe bent?

Fotografie Mart van Zwam

Vandaag was ik eigenlijk op zoek naar het fenomeen "Schilderachtig" en wat dat dan eigenlijk is?
Schilderachtig: bijvoeglijk naamwoord, mooi en lieflijk zoals een schilderij. 
Dat is het woord verklaard in een woordenboek.

Schilderachtig en ontroerend. Je gaat gezellig met z'n tweetjes samen op pad. Lief en mooi zoals in een schilderij.
Keurig en opgeruimd, allebei een tas(je) met je spulletjes erin.
We houden tenslotte van opgeruimd en geregeld.

Ik voel een fotoserie aankomen: de mens en zijn eigenaardigheden. Met nadruk op aardig en lief.
En opgeruimd.

Ik wens je een fijne, schilderachtige, dag.

Een voorwiel, pubers en wakker worden

Fotografie Mart van Zwam

Af en toe kom je ze in de stad tegen, fietsen die één of meerdere onderdelen missen.
Altijd leuk voor een foto. Ze zijn als onderwerp makkelijk te fotograferen. Ze staan stil, als het moet urenlang, en ze poseren graag.
Een dankbaar onderwerp.
Wanneer ik zo door de stad kuier, vraag ik me soms af welke mensen het gereedschap op zak hebben om een fiets gedeeltelijk uit elkaar te slopen. Ik kan me niet herinneren zelf ooit met een aantal steek- of ringsleutels of zelfs schroevendraaiers door de stad te hebben gewandeld.
En je moet er ook wel een aantal bij je hebben want voor je het weet heb je de verkeerde maat op zak. En dan? Dan kun je géén fiets strippen.

Ik hou van de stad. Zelf woon ik aan de rand van Nijmegen, gewoon in een nogal stille en suffige buitenwijk.
Een van de weinige momenten van vertier die wij, ik, hebben is s'ochtends de stroom tieners op de fiets die door de wijk gaan. Fietsend op weg naar school en toekomst. Als ik ze zo zie rijden en met elkaar aan het kleppen zijn, betrap ik mezelf soms op een gevoel van...met de kennis van nu had ik mijn puberteit héél anders geleefd. Herkenbaar?

Pubers. Ik heb een beetje een hekel aan het woord. Het klinkt vanaf het standpunt van de volwassenen niet echt vriendelijk. Het is ook beslist voor de jongelingen géén geuzennaam.
Hoe vaak hoor ik niet ouders met een diepe zucht klagen dat hun kind zo'n lastige puber is? Och wel en wee, het is ook wat. Ik heb zelf, toen mijn kinderen nog onvolwassen waren vaak gedacht: zolang ze maar niet verslaafd raken en/of met justitie in aanraking komen dan valt het nog reuze mee. De rest lijkt dan, achteraf, een peulenschil, een makkie.
Maar ja, ik weet het, je moet een béétje geluk hebben. En als ouders je oren spitsen en de ogen open houden. En altijd alert blijven en waakzaam. Af en toe een schietgebedje doen helpt ook.
Verder is het gewoon genieten van hùn ontwikkeling en soms terugdenken aan je eigen puberale fase zodat je een beetje kunt volgen waar ze het in vredesnaam nu weer over hebben.

Ik hou van de stad en vooral in de nog prille ochtend. Ik hou van de stad en haar ontwaken. Langzaam rekt ze zich uit, ze steunt, rekt zich nog een beetje en kreunt. En langzaam, soms tergend langzaam, komt ze op toeren.
Af en toe krijgt ze het ook op haar mooie heupen, als het even tegenzit. Dan gaat het niet zoals ze het in gedachten had. Maar elke dag weer is ze klaar om te ontvangen èn op haar allermooist.

Fijne dag.

De Oversteek, feest en Nijmeegse liefde

Fotografie Mart van Zwam

En dit is 'm dan. De Oversteek. Dat is de naam van Nijmeeg's nieuwe brug over de Waal.
Eergisteren was de officiële opening met behulp van de burgemeester en een colonne militaire voertuigen met daarin nabestaanden van onze bevrijders uit de tweede wereldoorlog. Het was een gezellig en uitbundig feest in onze oudste stad aan de Waal.

Gisteren ben ik nog een keer geweest, een ideaal uitje voor de Zondag. Heerlijk met z'n allen wandelen over de nog lege rijbanen waar vanaf vandaag de auto's gaan rijden. Wandelen en genieten.

Vanaf weer een héél ander standpunt, namelijk de nieuwe brug, kreeg ik een frisse blik op de stad en haar omgeving. Ik leerde de stad weer héél anders kennen, een mooie en nieuwe ervaring erbij. Zo zag ik Nijmegen nog nooit. Dat was het cadeau van de stad aan mij. Ik hou intens van die "eerste keren", er komt nooit een tweede.

Terwijl ik zo aan het genieten was, in de kou en met mijn hoofd in de wind, hoorde ik op de achtergrond een tractor zijn werk doen. Het geronk van de motor klonk met drift en warme passie in de koude avond. Restanten van het feest werden door hard werkende mensen opgeruimd. De omgeving werd ontdaan van slingers, tenten, podia en extra''s voor de genodigden en notabelen van de stad. Het feest was voorbij.

Ik kom wel eens bij mensen op visite. Wat me dan opvalt is dat sommige, toch gezellige en gastvrije mensen, de kopjes en glazen al gaan verzamelen en naar de keuken brengen als je net het signaal hebt gegeven "dat je het héél gezellig vond, maar nu echt moet gaan". Ze beginnen dan al flink te ruimen voordat je je jas goed en wel aan hebt.
Of het moment dat je bij de voordeur nog één keer wilt zwaaien, maar die deur is dan al dicht. Ken je dat? Zwaaien voor een dichte deur voelt vreemd en staat raar.
Ik hou van rond en het is denk ik pas rond en af wanneer jouw gast echt uit het zicht is verdwenen.

Gisteren moest ik denken aan de woorden van Adriaan van Dis. Ik hou van Parijs, maar de vraag is of Parijs ook van mij houdt?
Als geboren en getogen Arnhemmer, maar al jaren hier wonend, kan ik met trots zeggen. Ja, Nijmegen houdt van me.
En ik van haar.

Fijne dag.

Simpel, kindness en een brug

Vierdaagse Nijmegen
Fotografie Mart van Zwam

"My religion is simple. My religion is kindness"
Met de Dalai Lama zou ik graag een keer een kopje koffie of thee willen drinken. Gewoon even onze hoofden tegen elkaar en met een open hart gedachten delen en uitwisselen.
Misschien kan ie mij een ietsie pietsie van zijn wijsheid geven over het hoe en het wat.
Waarom? Eerlijk gezegd raak ik af en toe van mijn pad af en sta ik verbáásd om me heen te kijken.

Verbaasd, niet radeloos maar eerder sprakeloos en met gepaste stilte.
Vrouwen die als slavinnen tientallen jaren in een huis vastzitten. landen die elkaar bespioneren en afluisteren. Bommen die dagelijks over de hele wereld afgaan. Ego's die elkaar zonder scrupules de loef af willen steken. Mensen die met woorden en commentaar een ander afmaken en de grond in boren omwille van nog hogere kijkcijfers. Een vrouw die 10 jaar dood in haar huis ligt zonder dat iemand haar ooit mist.
We wandelen langzaam naar 2014.

Is er een lichtpuntje? Gelukkig wel en licht is er altijd. Vandaag is het feest in Nijmegen en uiteraard ben ik daar te vinden.  
Onze nieuwste aanwinst "De Oversteek", een extra brug over de waal, wordt feestelijk geopend. Vanaf drie uur is het zover, dan starten de festiviteiten. Tussen 18.00 en 18.30 is de officiële opening, daarna mogen we eroverheen wandelen. En wandelen kunnen we tenslotte in het "Rijk van Nijmegen".
Een brug, het verbinden van punt A naar punt B. Het leven is soms zó simpel.

Mijn wens voor vandaag? "Let's build a bridge of kindness."

Waar ik ook aan moet denken is de tekst gezongen door The O'jays: "People all over the world, join in, start a love train." Een kaartje kopen is niet nodig.

Fijn weekend.

Krijger, leider en een dichter

Fotografie Mart van Zwam

Nu hadden ze het gisteren wèl voorspeld, maar ik heb geen vlok gezien. Sneeuw zou er komen. De eerste, weliswaar natte, sneeuw van dit seizoen.
Soms zitten de weermannen en vrouwen er een tikje naast, maar wat geeft het. Het komt nog wel.

Deze foto maakte ik vorig jaar tijdens een wandeling. Twee afdrukken van verschillende schoenen, een dames en een herenschoen. Naar de maten moet je me niet vragen, ik zou het niet weten. Mooi zijn de verschillen tussen de afdrukken. En de vrouw had een hak(je).

Maar wat mij meer bezighoud is het wel of niet ontmoeten van twee passanten. Het zijn beide afdrukken van een rechterschoen, maar ze staan in tegenovergestelde richting. Er zijn ook geen sporen te zien van stoppen en stilstaan. En de afdrukken staan héél dicht bij elkaar in de minimale hoeveelheid sneeuw dat er lag.
En zo te zien is er tijdens of kort na het passeren ook geen sneeuw gevallen.
Zouden ze elkaar hebben gemist of zat er tijd tussen het passeren? Zouden ze elkaar nèt niet hebben gezien?
Of vonden ze elkaar maar niks en liepen ze strak voor zich uitkijkend gewoon door? Dat kan natuurlijk ook. Maar ja, als ze elkaar al hebben gepasseerd dan was het wel héél close. Dan had hij haar heerlijke parfum wel kunnen ruiken en zij zijn robuuste aftershave.
Ach, mijn romantische inborst gaat met me aan de haal. Ik zal het nooit te weten komen en dat is maar goed ook. Misschien was hij wel een enorme macho en/of zij niet zo lief.
Wat maakt het uit, ik heb de foto. En mijn fantasie en voorstellingsvermogen.

Gisteren heb ik op de valreep van de dag nog even geleerd dat een man uit drie delen bestaat: een krijger, een leider en een dichter. De dichter in me is vandaag al aan bod geweest.
Nu de andere twee nog.

Fijne dag.

Stofzuigen, dokter Corrie en heldinnen van Venus

Fotografie Mart van Zwam

De mens.
Wat zijn we, als je het van een afstandje beschouwt, zoals ik af en toe probeer te doen, toch een grappig en bijzonder fenomeen.
Een paar dagen geleden liep ik door de drukste winkelstraat van onze schilderachtige stad Nijmegen en trof ik dit beeld.
Ja, we houden van de "Boel aan kant" hebben. En "Het kan maar klaar zijn". Deze etaleur-styliste was druk in de weer, met stofzuiger en al , om een mooi beeld te creëren. Warme huiselijkheid bij de V&D.


We moeten, of liever gezegd mogen, nog eventjes en dan gaan we met z'n allen richting 2014. Rondom valt het me op dat de koorts toeneemt. 'De kerstspullen worden gekocht en in de supermarkt komen de kerstbroden je stralend tegemoet. De feestdagen, de feestmaand komt eraan. Het aftellen is begonnen.

Na de hele "zwartepietendiscussie", ik zeg er nu niets meer over, hebben we nu een "Dokter Corrie" discussie. Het gaat om seksuele voorlichting, een item tijdens het weekjournaal op de schooltelevisie. Er melden zich vóór en tégenstanders. Ik heb er een klein stukje van gezien. Die Corrie, ze doet het wel grappig. Een soort karikatuur met een knipoog. Sex is spannend, bijzonder en leuk en als je het doet doe het dan vooral veilig.
Er schijnen al kinderen van hun ouders niet te mogen kijken. Extra ouderavonden om met elkaar in debat te gaan worden al haastig gepland. De kinderen die niet mogen kijken, kunnen van de schoolleiding tijdens de uitzending even iets anders gaan doen. Alvast aan het huiswerk beginnen of zo? Of stiekem met elkaar fluisteren over wat ze allemaal niet zagen?

En ik? Ik ben druk in de weer met foto's en het organiseren van een expositie. Foto's, 32 stuks om precies te zijn, voor het kunstfotografieproject "De rug van een vrouw laat haar zien en draagt veel...". Foto's van vrouwen, stuk voor stuk schitterende heldinnen van Venus.
Voor deze, nederige, fotograaf hebben ze zich ontdaan van persoonlijke wikkels en beschermende kleding. Ze zijn een drempel overgestapt om hun rug te laten fotograferen. Mooi, sterk, bijzonder én kwetsbaar.

Tijdens het werken hoorde ik met rauwe doorleefde soulstem James Brown. "Women" klonk door mijn huis.
She brings life into the world over and over again
No man in the world could ever bear those pains
She never lets you know when she feels bad
And she smiles when she feels sad
And when you
And when you feel blue, she knows her place
Right beside you

Een van de mooiste filmtitels? "En God schiep de vrouw".
En James Brown.
Gelukkig. En nog bedankt.

Vanochtend ga ik stofzuigen, moet ook nodig gebeuren, het kan maar klaar zijn.
En luisteren naar James...

Fijne dag.

Een wapen, wildbeheer en een tipi

Work nr. 007; One shot 2012
Kunstenaars: Nøne Futbol Club
Fotografie Mart van Zwam

De kracht van een beeld. Waar doet je dit aan denken? Precies, een pistool, een wapen.
In ieder geval iets verschrikkelijks.
Toen ik bijna twee maanden geleden door een lachende zoon in het museum werd geroepen om toch vooral te komen kijken, werd ik direct getroffen.
Voor me zag ik een voorwerp in de vorm van een wapen. Ik voelde direct sterke signalen en kreeg een primitief gevoel van op mijn hoede zijn. Maar waarvoor?
Dit is een kunstwerk en tegelijkertijd toch ook gewoon een, deels afgerold en gesneden, stuk tapijt..?!
Een beeld kan zó sterk zijn dat het direct een diepere laag bij een mens treft. Een wapen is een wapen.
Ik gebruik dit voorbeeld om maar eens aan te geven hoe sterk een beeld, in mij en in ons allemaal, verankerd zit.
Kunst maakt je bewust van kracht en energie.


Eergisteren raakte ik tijdens een fietstocht door het bos in gesprek met een man. Hij was in het groen gestoken en hield, veilig, in zijn handen een jachtgeweer vast.
Tjee, wat een beeld. Dit was een echte jager!
Tijdens ons gezellige en voor mij uiterst leerzaam gesprekje corrigeerde hij me vriendelijk. Nee meneer, wij zijn al lang geen jagers meer maar wildbeheerders. Dat klonk inderdaad een stuk minder erg en bloederig in mijn gevoelige oren. Op de achtergrond hoorde ik, voor het contrast, hondengeblaf. Schreeuwende en roepende mensen diverse knallen uit verschillende "Wildbeheerders-geweren". Ik schrijf dit woord maar, want tenslotte zijn het geen jagers meer.
Ze waren aan het jagen, pardon ik moet er nog aan wennen, aan het beheren. Konijnen en ander klein wild. Dit deden ze als groep vier maal per jaar om overlast voor de omwonenden tegen te gaan. Ja, onze wereld raakt langzaam maar zeker verder gecultiveerd.
Wat me warm trof was de man z'n verhalen over reeën en herten en de schoonheid ervan. "Och meneer, mijn vrouw vindt dat ook zo geweldig." Ik zag ze al voor me. Samen, voor dag en dauw in bos of veld. Dikke, warme kleding aan. Een thermosfles met thee of koffie en een paar lekkere boterhammen. Gedeelde passie en liefde voor schoonheid. Het Bambi gevoel.

Gisteren hoorde ik op de t.v. een oude indiaan in een interview uitleggen: Drie stokken hebben we nodig voor onze tipi. Samen symboliseren ze verleden, heden en toekomst. De onderkant, de bodem, is het fysieke. De bovenkant het spirituele. Wat een beeld, duidelijk en mooi.
In de wereld heb je jagers en wildbeheerders.

Fijne dag.

Emphatisch vermogen, de gelaagdheid en Kate Busch

Fotografie Mart van Zwam

"Het lezen van literatuur bevordert het empathisch vermogen."
Met andere woorden; door het lezen van literatuur (romans en poëzie) kunnen mensen leren zich beter in leven in anderen. Dat is de conclusie na een onderzoek door Amerikaanse wetenschappers.
Ze denken dat dit komt doordat literatuur gelaagde karakters beschrijft, je moet je ten volle inleven om een karakter behoorlijk te doorgronden. Dus moeite doen.
Ik ga maar eens snel een lijstje maken van wat ik nog niet heb gelezen, een mooie bezigheid voor de komende winter.

Gisteren, water en mist. Mist en water zijn een indrukwekkende en inspirerende combinatie voor iemand die zich met beelden bezighoud.
Ah, de MIST. Ik neem het beeld in me op en ogenblikkelijk hoor ik de éérste tonen van Kate Busch in mijn hoofd. Ik kan het niet stoppen, wil het niet stoppen.

Kate en haar bijzonder stemmetje die jaren geleden mijn puberlijf deed sidderen. Wat ze zong, waar het liedje in hemelsnaam over ging, wist ik, toen ik het voor het eerst hoorde, niet. Daar kwam ik pas véél later achter.
Maar de beelden die ik op televisie zag bij Toppop maakten een indruk die nooit meer vervaagde. Een mistig landschap. Een in het rood zingende en dansende jonge vrouw met lange haren. Rode lippen en een bloem in haar haar. Véél meer kon ik als puber niet verdragen. Het bekijken van Kate kon mij bijna net zo gek maken als was ik Heathcliff himself. Maar gelukkig voor mij riep de stem van Ad Visser me weer tot de aardse orde nadat de laatste klanken en beelden waren gestopt.  

Pas een aantal jaren later las ik het boek waar haar popsong over ging; liefde, karakters en de verschrikkelijke gevolgen. Ik was direct verkocht.

Mocht je ook een lijstje gaan maken voor de komende koude wintermaanden?
Schrijf dan Wuthering Heights van Emily Brontë erbij. Zelf moet ik het maar weer eens herlezen.

Fijne zondag.