Lekkerland, Luilekkerland en Utopia

Luilekkerland
Pieter Breughel de Oude

Eergisteren werd ik gebeld door een mevrouw die zich voorstelde als Lekkerland. Op zich klonk dat al lichtelijk hilarisch, maar ik kon het gelukkig even aan de kant schuiven en parkeren. Tenslotte moet je iemand serieus te woord staan toch?
Waarom ze belde? Of mijn faxnummer eindigde op 35. Een fax?
Kennelijk en door mij zeker te weten was ze verkeerd verbonden,verkeerd nummer of zoiets. Ik antwoordde dat ik géén fax had.
Een fax versturen, doen mensen dat nog? Kennelijk wel. Ik dacht dat die apparaten allang passé waren en je alleen nog in het openluchtmuseum een fax kon bekijken.

Lekkerland. Ik dacht ook direct aan luilekkerland. Utopia?
Luilekkerland. Ook wel Lolland, Land van Cocagne of Het land van melk en honing genoemd. Daar waar het goed is.
Ik kan me nog afbeeldingen herinneren die ik als kind zag in een oud verhalenboek. Dikke en opgeblazen mensen die niets anders deden dan eten, drinken en luieren. In mijn herinnering staarden mijn kinderogen er gebiologeerd naar. Zou zo'n land echt bestaan? In mijn gedachten wilde ik daar wel zijn.

Luilekkerland. het klinkt ook gewoon lekker. En drie maal een l en twee maal een k in één woord?
Na het telefoontje van lekkerland, ik heb ontdekt dat dat een bedrijf is die o.a. snoepgoed en tabak leveren aan pompstations, bleef het idee aan een Utopia in mijn hoofd ronddwalen.

Utopia, het op televisie zichtbare maar imaginaire land, schijnt verkocht te zijn aan Duitsland.
Ik wens de Duitse kijkers over een tijdje alvast veel koekjes, snoep en chips-plezier.

En is er straks niets in huis? Dan is er vast wel een pompstation wat nog open is.

Fijne dag.