Vision, Noah en een ronde ark

"True dreams and visions should be as visible to the artist as the phenomena of the objective world." aldus kunstenaar Oskar Kokoschka.
Mooi gezegd.

De film NOAH, staat op mijn lijstje want het acteerwerk en de uitstraling van Russel Crowe is altijd de moeite waard om te gaan bekijken. En volgens mij moet je deze film gewoon in de bioscoop zien, op het grote doek. En je dan laten meenemen, meevoeren, meeslepen in een groot avontuur en visie. De film beloofd wat, de foto ook. Aan de stem van Russel zal het wel niet gaan liggen. De door Maximus uitgesproken woorden "Strength and honor" klinken na al die jaren, veertien jaar geleden werd de film alweer uitgebracht, nog altijd na.

Tja, visie. In mijn kindertijd leerde ik al op school over Noah en zijn ark. Twee aan twee werden de dieren in alle rust en orde in zijn ark geloodst. Hoe dat mogelijk was zonder onderling ruzie te maken begreep ik toen al niet, maar de tekeningen van het geheel staan nog op mijn netvlies.

Maar nu, anno 2014, lees ik dat wetenschappers en andere knappe koppen zich buigen over een kleitablet uit de zevende eeuw wat bijna uit het niets opdook.

Op dit kleitablet kun je lezen, zo hebben ze ontcijferd, dat de ark van Noah rond schijnt te zijn geweest en niet de vorm had die tot nu toe werd aangenomen.
De vorm had meer weg van een Coracle. Moest ik ook even opzoeken; een Coracle is een huidboot die op het water kan drijven en gemaakt is van takken, riet, biezen of botten en aan de buitenkant bedekt is met dierenhuiden.
Het idee van een ronde constructie is volgens curator Finkel van het Britisch museum, wat het kleitablet in het bezit heeft, zo gek nog niet. Hij zegt verder dat de Coracle nooit zou zinken en het feit dat de constructie rond was was ook geen probleem. De boot hoefde ook nergens naar toe te varen, alleen maar te blijven drijven. Geschatte afmetingen?
Ongeveer 3600 vierkante meter en met muren van zeker zes meter hoog.

Het is bijna niet voor te stellen, maar wij mensen beschikken gelukkig over véél verbeeldingskracht.
Dat talent hebben we gelukkig allemaal in ons.

Waren de Goden kosmonauten? Die vraag, dat was ook de titel van het boek, stelde Erich von Däniken aan de lezer. In zijn boek heeft hij het over afbeeldingen in grotten en op stenen tafels, duizenden jaar oude zeekaarten waar Amerika op staat vermeld en de (onder de ijskap liggende) bergen van de Zuidpool. En het mysterie van gebouwen die mensen met hun primitieve gereedschappen onmogelijk gemaakt zouden kunnen hebben zonder buitenaardse hulp.

Heerlijk, ik hou van mysterie en sommige moet je niet proberen op te lossen. Of wel?
Nou, als we dan toch een poging wagen laten we dan genieten van de ontdekkingstocht.
En een mooie film.

Fijne (tweede) paasdag.