Een draak temmen gaat niet, tam maken wel.

Ik hoor het regelmatig van anderen ben zelf ook helaas geen heilige op dat gebied. Iets niet voldoende zien aankomen of ineens, voor je het goed en wel in de gaten hebt, in een valkuil beland zijn. Soms is het leren heel hardnekkig en blijft het je overkomen.

Bij een leerproces om valkuilen van te voren te signaleren en te voorkomen dat je er (weer) in valt hoort helaas een tijdspanne, niet van te voren te bepalen, onbekend en niet af te dwingen hoe lang. Het verschilt nogal van persoon tot persoon hoeveel tijd het kost om het onder de knie te krijgen.  

Ongeduldig worden door het uitblijven van resultaat ligt al snel op de loer. Jezelf op de kop of anders gezegd op je sodemieter geven ook: "Wat ben ik toch een enorme stomkop, stommerd, nu deed ik het wéér. Ik ben werkelijk dom. Zie je wel dat ze gelijk hadden? Ik leer het nooit." geeft ook zeker geen positieve energie. Daar ga je je niet echt prettiger en gelukkiger door voelen.
Een tegeltje aan de muur met de wijsheid: "Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, helpt ook niet." Persoonlijk vindt ik tegeltjes met spreuken erop heel irritant en ezeltjes best grappig, maar dit even terzijde.

Een draak is een gevaarlijk uitziend beest en verschijnt in onze verbeelding in allerlei verschillende vormen. Ik kan me nog een sprookje herinneren wat ik als jochie graag las. Jan Pikkedang (ik moest soms ook gniffelen om zijn achternaam). Jan was vreselijk sterk en trok, toen hij volwassen was, de wijde wereld in. Hij beleefde een spannend avontuur. Een enorme roofvogel was zijn vervoermiddel, hij doodde een zeven(!)koppige draak en redde een beeldschone prinses. Voilà, eind goed al goed. Ze leefden nog lang en gelukkig. Gelukkig eindigen sprookjes zo, ik was altijd gerustgesteld wanneer ik die laatste zin las.

Ooit zij mijn leraar Tom tegen me: "Mart, je kunt je innerlijke draak niet temmen, wel proberen tam te maken". Mooi gezegd en ook gevoelsmatig direct helder wat hij ermee bedoelde. Wanneer je ondanks alles probeert een draak te temmen zal deze altijd je vijand blijven, nooit echt te vertrouwen zijn en hij laat zich niet regeren en negeren. Als je een draak tam probeert te maken heb je misschien een vriend voor het leven en weet je wat je aan elkaar hebt.

Wanneer je weer in een valkuil bent gevallen, glimlach er dan om en klim die kuil uit. Sla het stof van je kleding en vervolg je weg.
Met een beetje vriendelijkheid naar jezelf gaat leren veel gemakkelijker, frustraties zijn soms dodelijk.

Fijne dag, hou je ogen open voor een valkuil en geniet van een lieve draak. :-)

Kunst en het leven, leven als kunst, leven is een kunst.

Wat bezielt mensen nu eigenlijk om kunst te maken? Waarom zou je je al dat werk op de hals halen en storten in een wild avontuur gevuld met bijvoorbeeld het soms niet weten, onzekerheid, frustraties, afwijzing, falen enz.?
Kans op succes is zeker niet altijd gegarandeerd, soms wordt het werk van een kunstenaar pas jaren na overlijden op de juiste waarde geschat en roemt iedereen zijn of haar werk. Kunstenaars leven soms van weinig geld, in erbarmelijke omstandigheden, met als gezelschap drank en drugs. Waarom toch een keuze voor zo'n soort leven?  
Volgens mijn bescheiden mening maken mensen kunst om iets duidelijk te krijgen wat betreft zichzelf en dat mysterieuze fenomeen dat LEVEN heet. Wie ben ik, wat doe ik hier en hoe en waar zal ik zijn na mijn dood?
Bezieling lijkt een sleutelwoord te zijn. Wanneer je voelt dat je kunstenaar wilt worden (we hebben het even niet over hoeveelheid aan talent) of bent, en de geest eenmaal uit de fles is, dan is er geen houden meer aan. Je moet omdat je moet en niets anders kunt zijn. De kunst zit in je bloed, je lijf, je hele zijn.

Diepte-bezieling-realiteit-perspectief-dynamiek-passie-structuur-verlangen-visie-kracht-patroon-vorm-spanning-innerlijk-echt-fantasie-kleuren-strepen-kader-beperking-ongeremd-energie-canvas...
Een rijtje woorden die betrekking hebben op kunstwerken maar ook op het leven zelf.

Vijf kunstwerken, vijf afbeeldingen, vijf indrukken van gevoel van leven.
Welke van de vijf vertegenwoordigd jouw gevoel op dit moment?
Ben je tevreden? Of kom je in beweging om als kunstenaar van jouw leven een ander beeld te creëren?
Leven is tenslotte een kunst.
Veel plezier en een fijne dag! :-)

p.s. Ik kan niet achterblijven natuurlijk en ga zelf voor het schilderij van Piet Mondriaan (boven-midden).
      In beweging, gerangschikt, avontuur, passie, bezieling en prachtige klanken van muziek.

Kunstenaars:
Links boven: Vincent van Gogh
Boven in het midden: Piet Mondriaan
Rechts boven: Edvard Munch
Links onder: Jackson Pollock
Rechts onder: Claude Monet

Functiebesprekingen zijn in volle gang.

IK heb het druk.
Er is een drukte van belang, een komen en gaan in mijn kantoor, een kleine rommelige ruimte in mijn lichaam.
De periodieke functiebesprekingen van verschillende onderdelen van mijn lichaam zijn in volle gang. Soms wat serieuze gesprekken en essentieel overleg, maar veelal geklaag over ditjes en datjes, drama, drama, drama.
IK probeer met mijn volle aandacht te luisteren.
Een paar voorbeelden hoe het hier er op dit moment aan toe gaat?
Elleboog roert zich omdat er af en toe een pijntje is aan de aanhechting met het bot en wil niet meer zoveel belast worden. Hij vindt het nog steeds stom dat de dokter heeft gezegd "golfersarm" terwijl hij voor de golfbewegingsfunctie nog nooit is ingezet.
Haren hebben ook een klacht, het schijnt er niet meer zo goed uit te zien en ze vragen om een knipbeurt van een kapper. En wel een goeie ook. Niet zomaar een goedkope, dit keer. De haren hebben genoeg van al die vreemd kijkende mensen. Ik heb rustig gezegd dat dat maar inbeelding is.
De ogen vinden nu dat het echt tijd wordt om eens opgemeten te worden want ze worden moe van het corrigeren van de beelden die ze voorgeschoteld krijgen. Of ik nu eens snel een afspraak kan maken.
De tenen hebben last van geprik van elkaars nagels i.v.m. de lengte en willen geknipt worden.
De voeten hebben last van een te dikke eeltlaag, of ik daar iets aan wil doen, want ze schijnen het gevoel met de aarde een beetje kwijt te raken. Ook hebben ze aangegeven wat meer te willen rennen en dansen, of ik daar iets aan wil gaan doen. IK heb gezegd het in beraad te houden.
Hart schijnt niets te klagen te hebben, gelukkig. Ik citeer: "al die liefde die ik ervaar is als een warm bad".

Mijn lever heeft ondertussen aangegeven dat drank best lekker is, maar een beetje minder mag wel, dat kost minder werk en energie. Mijn buik komt een beetje in opstand en wil niet meer uitdijen want andere delen, de edele, kijken hèm er een beetje op aan. (fluister) Ze schijnen de anderen te hebben laten weten dat buik het algehele beeld devalueert.
Mijn spieren vinden dat sommige in mijn lijf niet, nauwelijks of onvoldoende geactiveerd worden. Zij verlangen een meer eerlijke taakverdeling en voor sommige luie spieren mótivatieprikkels. De spierpijn die de activatie in het begin gaat opleveren moet ik maar voor lief nemen. Ze hebben het beste met me voor, zeiden ze. (zucht)
Tanden en kiezen wensen minder suiker te verduren te krijgen door snoep en koekjes vanwege de halfjaarlijkse controle die er binnenkort weer gaat komen. Ze vrezen voor de controleurs in hun witte uniformen die de A.P.K. al dan niet met behandeling afgeven.
De afdeling hersenen heeft maar één grote wens, meer ZENMOMENTEN..!!

Misschien moet ik daar maar eens mee beginnen vandaag. :-)
IK wens jullie ook veel mooie momenten van zen.

  

Vertrouwen in en leven met contrasten.

Vannacht werd ik wakker gemaakt door de flinke donderslagen. Scherpe bliksemflitsen gaven een schijnsel van kort durende, maar ook mooi licht, in mijn slaapkamer. Ik hoorde de regen tegen mijn raam aan kletteren, het klonk als regen met grote druppels. De wind zorgde voor de achtergrondmuziek.
Vanochtend, vroeg wakker, bekeek ik mijn achtertuin. De vlinderstruik die behoorlijk groot is, had duidelijk last van het water wat er nog aan de takken hing. Diep gebogen hingen ze naar beneden, last van al dat vocht. Gelukkig waren er geen takken afgebroken, kennelijk zijn ze sterk genoeg om al dat gewicht te dragen.

Wat mij zo blij maakt zijn de natuurlijke "hulptroepen" die in actie komen om te helpen. De zwaartekracht die ervoor zorgt dat de het water naar beneden valt, de wind die blaast en ervoor zorgt dat vocht een andere plaats krijgt en de zon die af en toe tussen de wolken zich laat zien en voor de verdamping zorgt.
Uiteindelijk heb ik straks weer een vlinderstruik met gebogen takken in de lucht en met voldoende water in de grond voor de komende dagen. Wat een geweldige veerkracht heeft zo'n struik.

De vlinderstruik hoeft zelf trouwens bijna niets te doen, alleen maar vertrouwen te hebben dat het ook weer goed komt en dat contrasten in het leven erbij horen. Als donker bestaat, dan bestaat licht ook. De een kan niet zonder de ander, ze geven elkaar bestaansrecht. Als mooi bestaat, dan moet er ook iets lelijks bestaan.
Last hebben en ervaren, soms eronder gebukt gaan, is geen fijn gevoel. Vertrouwen hebben dat ook het tegenovergestelde bestaat is noodzakelijk. Best mooi gezegd allemaal, maar dan?
In beweging komen, dat is een keus die je kunt maken. In beweging komen en zodanig actie ondernemen dat de last uiteindelijk verdwijnt. En op de hulptroepen vertrouwen.
Zwaartekracht, wind, de zon. Of misschien verschijnen ze wel in een andere vorm?

Fijne zondag, ik wens je veel, heel veel zon. :-)

p.s. Een beetje nagenieten na zo'n donder en bliksemnacht met Moussorgski. Nacht op de kale berg...:-)

Crisisgevoel for SALE..!

Wanneer je op dit moment door de binnenstad loopt is het eigenlijk overal hetzelfde beeld. Sale, sale, sale!
Kennelijk kunnen de winkeliers hun spullen niet meer slijten, weinig klanten, hoge zomerse temperaturen en de crisis doet zijn werk. Steeds meer winkelpanden staan er verlaten bij, de activiteiten zijn gestopt en als voorbijganger kijk je naar een donkere lege ruimte met soms de laatste post nog op de deurmat.

We zitten in een crisis. Als je het gedurende de dag, week, maand of jaar maar vaak genoeg hoort dan begint het woord crisis zijn werk te doen. Als een gif sluipt het je systeem binnen en nestelt zich.
Het gaat zich, in onze wereld, gedragen als zand tussen de tandwielen van een motor. De tandwielen gaan knarsen, hebben steeds meer moeite om rond te draaien en komen op den duur in een beweging op weg naar uiteindelijke stilstand.

Het is nu zomerreces en dus komkommertijd voor de journalisten. Politici zijn op vakantie, ontspannen zich, laden hun batterij op en bereiden zich voor op wat komen gaat. Misschien een politiek heet najaar. De crisis, de algehele malaise en "hoe komen we daar uit?". Veel vragen, oneliners, discussies en elkaar een vinger geven. Maar wie heeft er een juiste visie en loodst ons naar een betere tijd?
We kunnen met z'n allen elkaar aankijken en/of wijzen, maar schieten we daar werkelijk iets mee op?
Die heeft het gedaan? Nee, zij hebben het verkloot?

De crisis, het woord en de ellende die eruit voortkomt gaat "tussen je oren" zitten, het kan binnen no-time als een soort gif  in je leefsysteem worden opgenomen met alle gevolgen van dien. Het werkt op je gevoel, humeur, brengt angst en een onbehaaglijk gevoel van onzekerheid.
We kunnen ook zelf gevoelsmatig de crisis de stad uit jagen, beter nog het land, besmeurd met pek en veren. Want wat schieten we ermee op om dat crisisgevoel vast te houden?
Anti-gif, een sterk elixer, om in te nemen is een noodzaak. Wat hebben we, jij en ik, nodig? Wie weet er een goed medicijn?
Ideeën zijn van harte welkom, ik zal ze in een blog opnemen, dan kan iedereen ze nalezen en er een voordeel van hebben.
We gaan gewoon weer terug naar samen en delen.
Buiten is ook een antigif te vinden, de zon.
Binnen ook, in je hart, liefde.

Fijne dag.

Potjes, flesjes en jezelf losmaken.

"The changing dances of engraved signs".
Dat is nu eens een mooie zin om de dag mee te beginnen. Helaas heb ik de zin niet bedacht, maar het lezen of nog beter hardop lezen ervan heeft een gelukzalig effect op mij en veroorzaakt een glimlach.
Giorgio Morandi (1890-1964) was een Italiaanse schilder en gespecialiseerd in stillevens, hij werd ook wel in zijn tijd "de flessenman" genoemd, daarnaast is hij ook bekend geworden vanwege de landschappen die hij heeft geschilderd.
Een paar jaren geleden zag ik zijn werk voor het eerst, afgebeeld in een tijdschrift. Ik werd direct geraakt door het licht, de vormen, kleuren en zijn techniek. Ik proefde de Italiaanse zon, at pasta en dronk rode wijn. Intense schilderingen gevuld met die prachtige warmte en stilte.
Potjes en flesjes. Op het eerste gezicht onhandig geschilderd en neergezet, maar het resultaat heeft een emotionerend effect op de toeschouwer. Het lijkt zo simpel, met een beperkt thema eindeloze variaties creëren. Doorgaan, doorgaan, steeds maar weer, dieper, intenser, totdat je uiteindelijk krijgt wat je wilt. Een kunstproces, soms gepaard gaand met frustraties, onmacht, gevloek en getier. Maar ook dat heerlijke en intense gevoel, gelukkig zijn met het bereiken wat je voor ogen had, in je hart, je hoofd en je hele zijn.
   
Er gaat een verhaal rond in de wereld, maar ik weet helaas nog steeds niet of dat nu in de loop der jaren een geromantiseerd en/of mythisch verhaal is, dat hij soms met één hand op z'n rug gebonden schilderde.
Morandi wilde namelijk geen rechte lijnen schilderen, die leidden hem maar af van hetgeen hij wilde. Hij schilderde, maar wat hij ook probeerde en zich voornam, het lukt niet. De lijnen bleven veel te recht naar zijn zin. Het penseel ging in de linker hand (hij was rechtshandig), om nu zijn goede hand uit te schakelen maakte hij die op zijn rug vast.
Ik blijf stiekem hopen dat het verhaal waar is, het is zo mooi.
Wat je echt wilt, bereik je, gewoon doorzetten.
Het Italiaanse gevoel; ik wens je een fijne warme dag.

   

Liefdessloten op de Waalbrug.

Is er iets aan het ontstaan in Nijmegen? Aan de Waalbrug zag ik aan de zijkant drie sloten hangen, op slot en zonder de passende sleutel.
Liefdessloten, op één ervan staan de namen van Dennis en Hienke. De sloten zijn stille en sterke getuigen van liefde en de verbintenis tussen twee mensen. Een prachtig, bijzonder en kostbaar moment zal het zijn geweest, het slot vastmaken, elkaar kussen en de sleutel in de Waal laten vallen.
Ik weet niet hoe lang die sloten er al hangen, misschien sinds kort? Er is op de sloten nog geen roest te zien.

Het schijnt dat het aanbrengen van liefdessloten ergens in de jaren tachtig is ontstaan, in Hongarije. Een beweging ontstond. Nu zie je op veel plekken op de wereld allerlei bruggen behangen met sloten. In de film: "Ho voglia di te" is een scene te zien waar een slot wordt bevestigd aan een brug, een mooi moment.
Het stukje film onderaan de tekst heeft geen ondertiteling en dat is juist zo mooi. Geniet van de Italiaanse klanken van de uitgesproken woorden, het klinkt als muziek in je oren.

Alhoewel we met z'n allen ons best doen is Nijmegen nog steeds geen Rome, Milaan of Parijs, maar een begin is in ieder geval gemaakt. Een stap is gezet. Drie sloten...
Dennis en Hienke, aaaahhhh.

Ik ben benieuwd hoe de Waalbrug de komende tijd eruit gaat zien, misschien wel behangen met verschillende sloten. Ik verheug me op de verandering, wordt vervolgd. :-)  
   

Waar stopt Nijmegen en gaat het verder?

Gisteren besloot ik te wandelen vanaf de bibliotheek in Nijmegen naar Fort Lent op de dijk richting Bemmel. Een mooi stukje lopen. Heerlijk maar ook pittig met deze hoge temperaturen. Mijn bescherming tegen uitdroging was een flesje water wat ik had gekocht bij de cafetaria op het plein voor het Valkhofmuseum.
Onderweg trof ik allerlei overblijfselen aan van de afgelopen warme en bruisende zomerfeesten, papier, lege flesjes, condoomverpakking, sigarettenpeukjes, zakjes waar wiet in had gezeten. Wat een heerlijk feest is het toch geweest.  
In mijn gedachten kwamen de herinneringen bovendrijven aan de huiselijke sfeer van De Kaaij en het bijzondere eilandgevoel aan de oevers van de waal aan de Lentse kant. Dat waren nog eens prachtige dagen.

Ik passeerde de achterkant van het museum het Valkhof en zag achter het glas mensen heen en weer lopen langs tentoongestelde foto's of zittend en bladerend in een boek. Een bezoek aan die expositie staat ook nog op mijn "to do" lijstje. Wat haat ik dat woord toch en wat heb ik een verschrikkelijke hekel aan lijstjes met dingen erop die je nog per se moet doen, alhoewel ik de praktische kant er weer wel van kan inzien. Zonder lijstje zwem je soms doelloos rond in je dagelijkse bestaan. Op lijstjesgebied voel ik me soms bijna een kleuter die met de voeten op de grond stampt, ik wil niet, ik wil niet.

   
Verder met mijn wandeling, richting Waalbrug. Traianusplein oversteken en het begin maken van de tocht over de brug die op dat moment trilde onder het gewicht van een aantal vrachtwagens die zand vervoerden. Ik kwam duidelijk richting bouwactiviteiten. Het einde van de brug naderde en daar sloeg bij mij de verwarring toe.
Hier was ik al een tijdje niet meer geweest, ik was gewend om rechtsaf een bocht te nemen om zo op de dijk te komen. Dat ging dus niet lukken. Ik zou ergens met een flinke bocht (en dat was ver lopen) wel weer richting dijk komen, maar dat was gezien de warmte wel veel gevraagd.
Gelukkig was daar een vriendelijke wegwerker die me vertelde dat ik incognito (was ik in korte tijd een of andere beroemdheid geworden?) wel het talut af kon lopen, best hoog en steil. Ik bevond me dus ondertussen, doordat er allerlei hekken open stonden, op de bouwplaats van een verlenging van de route na de Waalbrug. In mijn rechterooghoek zag ik iets wat leek op traptreden in aanbouw, verpakt in van dat zwarte bouwplastic. Daar kon ik gelukkig, maar ook voorzichtig, naar beneden. Traptreden zonder echt al een trap te zijn, een bouwproces. Maar ik was er, ik stond op de dijk richting Bemmel.
Een lekker tochtje met een gevoel dat me iets te vertellen had. Waar is voor mij het einde van de stad Nijmegen? Lent hoort bij Nijmegen, keurig door ons geannexeerd, maar is voor mij gevoelsmatig nog steeds een dorp, liggend voor de grote stad.
Bijzonder toch dat gevoel en weten niet altijd, of nog niet, met elkaar in overeenstemming zijn?
Het gevoel zal vast groeien, er komt bij mij een moment dat Nijmegen gevoelsmatig over de Waal is gegroeid. Groei vraagt aandacht, liefde, tijd en een vruchtbare voedingsbodem.
 
        
  

Mike Disfarmer: Foto's met een ziel.

Je proeft, ziet en ervaart het. Portretfoto's met een ziel. Fotograaf Mike Disfarmer (1884-1959) was in staat om portretfoto's te maken die iets speciaals hebben, diepgang. Alledaagse mensen uit de omgeving van zijn studio en de verre omgeving, in hun gewone kleding, kwamen om (misschien 1 keer per jaar) zich te laten fotograferen. Alleen, echtparen met of zonder kinderen, familie, geliefden.
Op zichzelf niets bijzonders om mensen te fotografen, wel is het het moeilijkste deel van de fotografie. Regelmatig zie ik op dit moment foto's op het internet voorbij komen die zo plat zijn als het papier waar ze uiteindelijk op worden geprint. "Diepgang" is ook zoiets ongrijpbaars. Soms bijna niet te pakken, terwijl je het wél voelt. Het lijkt wel of het je roept.  

Mike Disfarmer gaf iets extra's tijdens de opnames. Hij stelde z'n modellen niet op hun gemak voordat hij aan de slag ging, integendeel zelfs, ze waren veelal onzeker. "Rare man die fotograaf.". Hij verdween onder z'n zwarte doek, wachtte op een goed moment van afdrukken, wat nog wel even kon duren, en legde het moment vast. Soms met gebruik van lange sluitertijden waardoor iemand "Wel goed stil moest zitten", ze waren gewaarschuwd.
Geen masker, opsmuk of tierelantijntjes. Ik ken iemand die nu zou zeggen: "geen poespas".
Het zijn beelden van gewone mensen, ongepolijst, niet veel geld, veelal van het platteland en ten tijde van de Amerikaanse depressie.
In de jaren zeventig zag Peter Miller tijdens een reis de negatieven en ging ermee aan de slag om de foto's te publiceren. Mensen in de omgeving van de fotostudio die de oude foto's van hun familieleden in bezit hadden konden soms alle drukte rondom die oude plaatjes maar niet begrijpen. Tegenwoordig worden door verzamelaars over de hele wereld forse bedragen voor de foto's betaald, ze zijn gewild. Er is iets mee, iets wat andere foto's veelal niet hebben. Zoals een verzamelaar in de documentaire zo treffend zegt: "Ik kan me niet losrukken van die gezichten en hun uitdrukkingen."
Er zit een ziel in de foto's van Mike Disfarmer.
Kijk en geniet:
http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/f/fotograaf-mike-disfarmer.html
http://www.disfarmer.com/

Je tweede natuur.

De volgende uitspraak komt uit de film: The Great Dictator van Charlie Chaplin. "The trouble mr. Jacob is, you are so used to bad times, you are unhappy without them.".
Deze tekst galmde bij mij nog even na, een gouden vondst, een zin die veel zegt. Gelukkig zijn met een ongelukkig gevoel, gewenning, bij mr. Jacobs was het een onderdeel van het systeem geworden.
Door allerlei omstandigheden en/of gebeurtenissen kan er zich iets gaan vormen wat je eigen ik kan gaan kleuren. Er ontstaat een (gekleurde) ik en het systeem. Dat wat misschien niet je oorspronkelijke zelf is, is aangenomen als zó ben ik. Zo ben ik, voel ik, leef ik, denk ik en wat al niet meer.
Ik heb even gezocht in de grote informatiebron, het internet. "Men kan aan iets zo gewoon raken, dat men het doet, alsof het altijd in onze natuur had gelegen, alsof het ons altijd eigen geweest ware.", Rethorica-Aristoteles.  
Ik was nog heel jong toen mijn moeder een opmerking over de oorlog maakte, ze heeft nooit veel over die verschrikkelijke jaren verteld, maar ze zei opeens: "Dacht je nou écht dat wij in de oorlog nooit een feestje hadden?"
Ik was even in verwarring. Maar natuurlijk trouwden mensen in oorlogstijd, kregen kinderen, waren jarig. Ze zei er wel snel achteraan: "We hadden alleen weinig (taart, drank enz.) om het mee te vieren".
Ik had er nooit bij stil gestaan dat er ook af en toe een feestje was, op dat moment nieuwe informatie en inzicht.

In verwarring zijn of raken. Je tweede natuur een (systeem) prikkeling geven. Even op het verkeerde of andere been gezet worden. Dat is wat kunst soms ook met je doet of kan doen.
Een beeld van Maurizio Catalan is daar een mooi voorbeeld van. Het is te zien in het museum Boijmans van Beuningen http://www.boijmans.nl/nl/   
Ik ga niet verklappen wat er aan de onder de vloer te zien en te ervaren is, ga kijken en geniet van even op je andere been staan!

 

De andere kant van het niet weten.

Vierdaagse Intocht 2013. Een zelfgemaakt bord, maar dan de achterkant. Een latje, drie bandjes om het vast te maken (ik kan er maar niet opkomen hoe ze heten!) en een stuk karton. Ooit een deksel of een bodem van een doos. Wat zat erin, groenten? Of komkommers?
Ik heb geen idee wat er in die doos heeft gezeten. Maar ik heb ook geen flauw benul wat er qua tekst op de voorkant stond, nooit gezien.
Hup...en dan een naam? Gefeliciteerd met je zoveelste keer? Schat, ik hou van je? Ik weet het niet.
Er staat vast niet op: "Is het hier oorlog"? Die tijd ligt alweer ver achter ons, van die actiegroep hoor ik niet zoveel meer.
Ik weet het gewoon domweg niet.
Wat ik wel weet is dat het morgen maandag is, als er niks geks tussenkomt zoals het einde van de wereld. Morgen is het maandag, dat hebben we zo'n beetje met z'n allen afgesproken, wel zo praktisch. En ik weet redelijk wat ik deze week moet doen, staat in mijn agenda genoteerd als ik het niet vergeten ben op te schrijven.
En verder? Ik weet meer niet dan wel. En dat is het mooie en grappige van het "niet weten". Het kan je namelijk best veel opleveren.
Het "niet weten" levert op z'n minst fantasie op, stimulans en een drive tot in beweging komen. Jezelf afvragen hoe en wat, hoe het in elkaar steekt, hoe dingen zijn, zich ontwikkelen of bijvoorbeeld moeten. Het niet weten. Als je wilt, dan kun je daar ook van genieten. Maar laat het niet weten geen verlammende angst opleveren of van die beruchte beren op de weg creëren, daar heb je alleen maar last van. En een oude volkswijsheid zegt het al: angst is een slechte raadgever.
Niet weten wat er op het bord staat..:-)
Ik hoop dat je vandaag veel dingen niet weet, kijken wat het je brengt?

Mocht de persoon die het bord vast heeft, zich alsnog melden en de tekst laten weten wat er op het bord stond, dan zal ik het zeker (!) melden. Maar stiekem hoop ik dat dat niet gebeurt.


 

Feestje in Nijmegen.

Waar was het feestje? Hier was het feestje.
Al een beetje bijgekomen van al dat feestgedruis? Nijmegen vibreert vandaag nog een ietsiepietsie na, de rust heeft zich al aangekondigd, restanten worden weggeveegd en opgeruimd.
Tijdens de intocht van de wandelaars, met veel muziek en enorm veel mensen met een bos gladiolen in hun handen om iemand te feliciteren met de prestatie, had deze meneer er nog twee te gaan. Of, dat is het meest waarschijnlijk, voor de volgende ronde, want het was warm, bloedheet. Proost. De achterkant van de vierdaagse.

Nadat s'avonds de stoet de Via Gladiola had verlaten en de ijverige vuilnismannen bezig waren de troep op et ruimen na het feest zag ik deze Donald Duck liggen op het laatste stuk van de route. Een gelezen Donald, laten vallen op de grond, vergeten. Misschien vond vader of moeder dat hij of zij het maar niet moest oppakken, veel te vies, laat maar liggen.
De vindplaats van de DD was voor de VIP tribune. Daar waar dames en heren (met of zonder kids) graag verpozen en de intocht bekijken vanaf hun positie. V.I.P.? Wat ben je dan? Héél belangrijk?'
Ik heb even gekeken op het internet. VIP is voor het eerst geïntroduceerd in 1927 voor een advertentie in een Russische krant die verscheen in Paris, een vliegreis voor "Vesima Imenitaya Persona".
Agatha Christie (van de detectives) heeft daarna de term overgenomen in een van haar publicaties, daarmee kreeg het meer bekendheid. Hoe bedenk je zo'n term? Ach het zijn weetjes, leuk voor een quiz.
Zelf ben ik o.a. een ROP, een Redelijk Onbevangen Persoon. Met de nadruk op redelijk dan. Objectief, onbevooroordeeld, onpartijdig, ongedwongen. Ik zei al, met nadruk op redelijk.
Wat ben jij? Reacties kun je me sturen, ik ben benieuwd naar je creatieve geest.
Ik wens je een fijne creatieve dag!

De laatste dag van de vierdaagse en het feest.

Vandaag is, jammer genoeg, alweer de laatste dag van de vierdaagse en de zomerfeesten. Vandaag is het ook "heldendag". De wandelaars hebben vier dagen gelopen, gestreden, afgezien, overwonnen, sommigen zullen hebben gevochten tegen tranen van pijn en vermoeidheid, anderen gestrompeld vanwege spierpijn of ander blessureleed. Maar ze hebben ook heerlijk genoten onderweg, gelachen, gezongen, misschien nieuwe vrienden gemaakt, of wie weet een nieuwe liefde ontmoet. Lang leve de contrasten, die geven de wereld vorm en kleur.
Als gladiatoren, veroveraars van het vierdaagsekruisje en overwinnaars van de kilometers worden onze helden vandaag binnengehaald. De triomftocht over de Via Gladiola zullen ze zeker niet snel vergeten. Onder begeleiding van muziek en applaus en ontvangst van gladiolen lopen ze de laatste meters hun tocht. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me: wat zullen ze zich gedragen voelen door zoveel mensen. Daar komt toch een heerlijke energie van vrij? Innemen, opzuigen en er heerlijk van nagenieten.

Morgen begint het gewone leven weer, Nijmegen is dan weer Nijmegen en de Via Gladiola is weer St. Annastraat, alleen de naam al (zucht), een metamorfose. Weg feest, weg muziek, weg mensenmassa, weg energie. Morgen alleen nog maar flarden van kleine stukjes papier, een paar stukjes plastic hier en daar, een vergeten slinger. Alleen nog sporen van wat ooit bijzonder en ongewoon was.
En dan? Tja, dan pakken we de draad weer op en gaan we met z'n allen gewoon weer door.
Gewoon weer door? Maar ik wil niet gewoon, maar juist ongewoon! Gewoon is een vreselijk saai woord. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!
Maar het kan toch niet alle dagen feest zijn? De "blokker-tegeltjes" komen nu snel op mijn netvlies, er gaat binnen in mij een alarmbel af. Ik wil even geen blokkerbesmetting.  
Kunnen we niet proberen gewoon ongewoon te zijn? "Let's be special".
Veel plezier vandaag!

Bonte wereld.

"Zwartgoud", staat er op het bord geschreven. Gisteren was er heerlijke koffie op ""De Kaaij" in Nijmegen. Gezet door een aardige man in een omgebouwde boot met daarin een mooi koffie apparaat. Echte heerlijke koffie, echt aan te bevelen.
Tijdens het aanpakken van de koffie viel mij de tatoeage op zijn been op. Ik vroeg of ik er een foto van mocht maken, bingo. Maar ik heb er meer en wil je het zien? Hij ging er met trots voor staan, bingo 2.
Ik heb mijn beeld in het kader van het thema "de achterkant van de vierdaagse". Mart heeft weer gescoord.
Nee ik ben nog net niet verslaafd, maar voel me soms met mijn "benieuwd zijn" als een kijker in een bonte wereld. De wereld van afbeeldingen, vormen, kleuren en lijnen.
Voorbeeld twee. In het beeld vastgelegd tijdens de intocht richting roze gekleurde Hertogstraat, daar maken ze het bont en roze. Geweldig gewoon. Go with the flow en mee met de muziek...
Drie mensen in het beeld, twee keer vierkanten en een keer lijnen. Als extra het verschil in sandalen en een "beeldgesprek" tussen riem en horlogebandje.
Het is een bonte wereld, ik hou van deze planeet. :-)
Maak je het niet te bont vandaag? Geniet. Nog twee dagen feesten te gaan.            

De bron toont zich als een lekkere milkshake.

Daar zit je dan, in het licht, bij het raam, in het begin van de donkere nacht. Gebogen zit je aan tafel, in je rechterhand een beker bedrukt met het logo van McDonalds. Je lange haren vallen voorover en bedekken een deel van je gezicht. Je lippen vormen zich rondom het rietje om de milkshake naar binnen te zuigen. Ik hoor in gedachten het geluid wat je maakt.    
Waar denk je aan? Heb je soms ruzie  gehad en zit je daarom nu alleen aan een tafeltje? Of is een hartsvriendin met wie je zo'n leuke avond hebt gehad eventjes naar het toilet gegaan? Ruzie met je vriendje gehad, of is hij opgestaan om beneden nog iets te gaan bestellen?

Vragen die bij mij opkomen als ik achteraf naar het beeld kijk. Vragen en veronderstellingen wat er aan de hand is, hoe iemands leven er uit ziet of zou kúnnen uit gaan zien in de toekomst. De vragen, veronderstellingen en de beelden die het oproept komen volgens mij uit "de bron". De bron van inspiratie en leven, die van mij en die van jou, is een onuitputtelijke bron. De stroming vanuit de bron is kennelijk ooit in gang gezet en stopt misschien pas wanneer je het aardse met het eeuwige verwisselt.
Vanuit de bron lijkt het maar te blijven stromen, maar altijd in een wisselend tempo. Er is geen maatstaf voor en "geen peil op te trekken". Ik kan ook aan de bron als fenomeen niet de juiste woorden geven om de bron uit te leggen, ook niet aan mezelf. Blijkbaar is het niet precies te vangen of het laat zich niet vangen, in welke kunstvorm dan ook. Misschien mogen we ook niet weten over het hoe en wat, dat brengt ons in verwarring? Ongrijpbaar, onbestuurbaar, maar wat uit de bron komt is niet onbruikbaar, dat is het mooie ervan.
Het gebruik van de bron voelt voor mij als bewegen. Net zoveel uit de stroom nemen als wat toereikend is, niet teveel en niet te weinig, precies goed. Wanneer de stroom een stroompje is geworden, geduldig (zucht) wachten totdat er meer van dat goeds komt. De bron is immers een kostbaar geschenk en met geschenken moet je zeer zorgvuldig omgaan. En er dankbaar voor zijn.
Jezelf vullen, vervuld en gevuld raken. Jij en ik. Blijf lekker in beweging en beweeg mee met alles wat er is.
Ik wens je vandaag fijn bewegen toe..! :-)

Beeldvergiftiging oplopen.

Al spittend in mijn "externe harde schijf archief" kwam ik deze afbeelding tegen, ooit op een avond gemaakt met mijn mobiele telefoon.
In deze tijd van financiele crisis en een haperende en stagnerende economie, worden we gedwongen om bepaalde keuze's te maken. Bezuinigingen vliegen ons om de oren, daar weten we ondertussen alles van.
Mensen zijn het vaak meer niet dan wel met elkaar eens. Het lijkt ook veel gemakkelijker en simpeler om het niet met elkaar eens te zijn, misschien is dat wel onze tweede natuur geworden. Of zit het in ons bloed, onze manier of systeem van leven?
Het is volgens mij nu een tijd van bezinnen en (her)ijken. Als je het leven zou zien als een weegschaal dan is het wel handig om goed geijkt te zijn, dan weet je waar de nul zit en de balans tussen positief en negatief. Tenslotte zoeken we ook allemaal naar een juiste balans die past.
Dus wat willen we met z'n allen? Zullen we een poging wagen het eens te worden? :-)

Terug naar het beeld. Een reclameposter van Ola ijsjes. Op het eerste gezicht misschien onschuldig en je krijgt zin in ijs, zeker met dit warme weer vandaag.
Verder kijkend dan ons toekomstige ijsje groot en lekker is zit er wel meer in het beeld. Kijk je mee? Ik zal een poging wagen om een opsomming te geven.
Links een jongetje, met in zijn handen een grote kartonnen afbeelding van een koekje. Je kent ze wel, best lekker, maar o zo verantwoord en met een lage "gezellig" gevoelswaarde. Hij kijkt met een wat sip gezicht naar het jongetje wat rechts in beeld zit, die met dat heerlijke waterijsje van Ola. Het jongetje rechts lacht niet naar hem, maar trekt een lange neus. Ik wel en jij lekker niet!
Moeder links, heeft een jurk aan met bloemen erop en leest in haar tijdschrift. De jurk die ze draagt versterkt het beeld dat ze niet slank is, een grote hoeveelheid van de stof bolt op terwijl ze zit. Haar haar is donker en opgestoken, paars truitje aan en een grijs vestje die haar schouders bedekken.
Moeder rechts heeft blond haar, niet opgestoken. Een strak zittend truitje, een geel gekleurd topje eronder, ketting om haar hals, lichte strak zittende broek, rode schoenen met een hakje. Ze kijkt met haar ogen half dicht naar het ijsje wat ze vasthoudt en lijkt weer een lik (!) te gaan nemen.
Het jongetje rechts, lange spijkerbroek en blond haar.
Wat is nu de boodschap van de reclame? In het ijsje zitten minder calorieen dan in zo'n schijnbaar verantwoord koekje, je wordt er kennelijk niet dik van als je zo'n ijsje eet. Dat beeld wordt door de blonde moeder bevestigd. Maar de raket lijkt ook wel sexy t.o.v. het koekje, dat nemen we dan maar mee in ons onderbewuste. Raket staat tenslotte ook voor stoer en spanning. Raketten gebruik je in tijden van oorlog en wapengeweld.
Keuze's en afwegingen die we met z'n allen maken. Wat willen we?
Mooi woord; beeldvergiftiging oplopen...
Ik ben benieuwd wat jullie vandaag op gaat vallen in de reclame.
Fijne dag!                

Het plopt en plopt.

"Ik hou van kerels met verf in de boks". Die uitspraak zal ik nooit meer vergeten, het zei veel, te veel. Een tijd later ging het dan ook mis en uit tussen haar en mij. Ik had wel verf maar op de verkeerde plek bedacht ik me een paar jaar later. Op het moment dat die uitspraak weer vooraan in mijn herinnering kwam, "plopte" er ook tekst omhoog: "Ik heb verf in mijn hart".
Misschien had ik dat moeten antwoorden, maar die tekst kwam op dat moment gewoonweg niet.
Ken je dat verschijnsel? Plopjes? Je kunt er veel andere benamingen voor verzinnen: gedachtes, gevoel, impulsen enz., maar plopjes is er wel een mooi en grappig woord voor.
Plopjes, ze komen soms op de meest onverwachte momenten. Soms zo onverwacht dat ik er persoonlijk van kan schrikken als het een heftig plopje is wat over een serieus onderwerp gaat. Een andere keer komen ze ook ongelegen. Ben je net met iets bezig, neemt een plopje je in beslag en vraagt klaarblijkelijk aandacht.
Ook bekruipt de twijfel me regelmatig als er weer eens een plopje komt. Was dat mijn eigen gedachte op het moment van ploppen, of werd ik gestuurd door iets vreemds en onverklaarbaars uit de kosmos, of zoals je wilt, uit de hemel door onze lieve heer of door Allah persoonlijk?
Het intrigeert me. Is er iemand die ergens op een knopje drukt en een plopje laat opkomen? Ben ik een op afstand bestuurbaar mens? Ben ik te beïnvloeden door kosmische krachten? Het puzzelt me.
Misschien heb ik een te rijke fantasie of teveel films gezien: "Mart, may the force be with you".

De vreemdste plopjes krijg ik bijna altijd onder de douche. Sta ik daar lekker, onder een stroom van warm water al dan niet met (een deel) van mijn lijf in het schuim, of er ploppen allerlei dingen naar boven waar ik schijnbaar iets mee moet.
Zo is het ook via een plopje met deze blog gegaan, maak een blog aan, wat een goed idee om te gaan doen! Maar waar kwam dat dan weer vandaan? Was dat mijn eigen "ik" die riep?

Gisteren stond mijn beamer nog op de eettafel en voor de beamer stond een accubak met een dode tak erin. De accubak staat er normaal gesproken voor sier, decoratie en om me te laten herinneren hoe, qua vorm, de natuur in elkaar steekt.
Er kwam een plopje. "Maak een foto, gebruik de beamer en het glas". Resultaat? Beamer aan, licht laten schijnen door de accubak en tak verlichten. Foto maken. Ik was direct geboeid en gevangen door dat speciale licht.
Altijd benieuwd zijn naar wat er gebeurt met vorm en licht. Maar is dat nou inspiratie of toch gewoon een heerlijk plopje?
Ik wens je heel veel schitterende plopjes toe in de komende tijd!

Op naar The Wizard of Oz.

De zomerfeesten zijn gisteren officieel van start gegaan, Nijmegen is gevuld met kloppende zomerharten. In elke belangrijke straat van het centrum hoor je muziek, is er bier en wijn. En het "Wein, weib und gesang" gevoel.
Gelukkig is er een geweldig feest in deze tijd van crisis, het kan iedereen weer een beetje een positief gevoel  geven na alle kommer en kwel berichten die we te horen krijgen. Even lekker uit je dak gaan is nog steeds een geweldig medicijn en antigif.
Overmorgen gaan de lopers aan hun eerste wandeldag beginnen, vroeg aan de start en voldoende voorbereid (of niet) op wat komen gaat. Licht bepakt staan ze aan de start met water (regenkleding lijkt dit jaar gelukkig overbodig), iets te eten voor de energie en hongerklop en meestal ook een routekaart. De mobiele telefoon gaat natuurlijk ook mee tijdens de tocht, dat ding (steeds platter, maar ook weer groter) lijkt op dit moment wel de grootste steun, vriend en gereedschap die een mens ter beschikking heeft. We lijken zonder steeds moeilijker te kunnen leven.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik voel me niet compleet zonder mobiel op zak, zonder camera trouwens ook.  

De Tocht, je levenspad. Zonder routekaart en handleiding hoe dingen moeten, dat is nog eens naakt, komen we op de wereld en moeten het vanaf dat moment maar uitzoeken. We leren veel, heel veel. Soms zijn bepaalde ervaringen die we opdoen hardnekkig om te leren en doen we die gewoon een aantal keren opnieuw totdat we het onder de knie hebben. Op naar het volgende onderdeel. Ondertussen vervolgen we onze tocht totdat het onvermijdelijk moment komt dan we de aarde zoals we het kennen ook weer verlaten.
Maar waar naar toe? Naar de grote "Wizzard of Oz" die het antwoord weet hoe we "thuis" moeten komen?
Of weten we het allemaal eigenlijk best wel, maar zijn we ons dat niet bewust en is onze routekaart eigenlijk ons hart?
Zijn we het misschien vergeten of mogen we ons dat niet meer meer herinneren? Is dat beter?
Natuurlijk niet. Als je alles van te voren weet is er niks aan, weg is je avontuurlijke tocht, weg momenten van tragedie en gelukzaligheid.
Geniet van het stukje pad wat je vandaag bewandelt, laat je horen, zing en blijf benieuwd.

          

De achterkant van de vierdaagse!

Vandaag gaan de zomerfeesten in Nijmegen weer van start. Ieder jaar weer een heerlijk feest om mee te maken en natuurlijk ook de tijd om te fotograferen.
Wat kom je zoal tegen?
Heb je behoefte aan inspiratie?
Kijk eens naar de "Achterkant van de Vierdaagse", soms enorm de moeite waard.
Ik wens iedereen fijne en gezellige zomerfeesten!! :-)

De uitnodiging...

Pierre-Auguste Renoir (1841-1919) schilderde dit prachtige werk "La Promenade". Je proeft de warmte, ervaart het prachtige licht en de losse toets van de penselen die aangestuurd zijn door een werkelijk meesterlijk schilder. Een impressie van een moment. Als toeschouwer wordt je betrokken tijdens een intiem samenzijn.
Er is hier sprake van een uitnodigend gebaar: "Zal ik u voorgaan?", in die tijd was er nog sprake van gepaste afstand, van u en als man galant zijn.
Hoeveel galante mannen zie je nog rondom je heen of op straat? Soms sta ik zelf werkelijk verbaasd van een blik en oogopslag die je kunt krijgen wanneer je een vrouw vóór laat gaan bij een deur of haar in een jas helpt. Mannen probeer het maar eens uit!

Terug naar het uitnodigende gebaar van de man. Ik heb de afbeelding van het schilderij gespiegeld in Photoshop, zie onderstaande twee voorbeelden. De een is het origineel, de ander een gespiegelde versie. Ik ga niet verklappen welke het origineel is, misschien ken je het wel en anders kun je het ook opzoeken op internet.
Ervaar je de gevoelswaarde? Bij welke afbeelding heb je meer het idee van een (veilige) uitnodiging?
Bij welke van de twee afbeeldingen blijft je blik meer op de jurk van de vrouw gericht of op het gebaar van de man? Waar zit de mooie speelsheid van de romantische setting, de lichtere toets van ik wil wel, maar...
Test jezelf als je wilt en wees benieuwd naar wat je gevoel je te vertellen heeft.

Steichen en het raffinement van vormgeving en licht.

"Light is a charlatan."

Gisteren in het Foam geweest in Amsterdam. Een geweldig mooie tentoonstelling met een overzicht van een deel van het werk van fotograaf Edward Steichen (1879-1973).
Diep onder de indruk van de eerste tot en met de laatste ingelijste foto. Wat een vormen, verbeelding, licht en de prachtige techniek van het afdrukken van dit vroege werk van hem. Er staat niet teveel op een foto en ook niets te weinig, genoeg is genoeg en met reden. In elke foto doet elke getoonde element ertoe, heeft zijn eigen plek, stem en geluid in deze "Symphonie of images".
Wat me opviel was het raffinement wat hij uiteindelijk kreeg door gebruik van het licht, ik werd erdoor geraakt, beroerd en verleid. De fantastische stofuitdrukking van de getoonde mode op diverse foto's riep bij mij verschillende gevoelens op. Als fotograaf voelde ik me nederig, bij het ervaren van zoveel talent en visie. Als man bracht het me een actiegevoel om direct met mijn geliefde te gaan shoppen om daarna s'avonds chique naar de opera te gaan. Een lust voor het oog zou ze zijn en veel bewonderende blikken zou ze oogsten.
De vrouwen op de foto's waren gekleed, dat is het juiste woord, gekleed. Het prachtige lichaam bekleed met wonderschone ontwerpen. Leven de jaren twintig en dertig. Prachtig om te zien.

Ik realiseerde me ook, toen ik op de verschillende bijschriften keek, dat er behoorlijk wat foto's waren uit de jaren dat mijn ouders het levenslicht zouden zien. 1926 en 1929. Dat gaf me ook een speciaal gevoel.
De wereld, een deel van de mensen, althans zij die het zich konden veroorloven, zag er kennelijk zó uit op dat moment. Heel bijzonder om daar voor een moment bij stil te staan, ik nam het mee in mijn beleving.

Verschillende foto's waren ook een féést van de herkenning. Winston Churchill, Jack Dempsey, Katherine Hepburn, Marlene Dietrich, Gloria Swanson, Colette. Hoe zou dat voelen om als fotograaf zoveel persoonlijkheden te fotograferen?
Het was voor mij heerlijk om even in de tijd te mogen stappen die in de foto's werd afgebeeld.
Als je nog tijd hebt, ga dan kijken: www.foam.org
Ik wens je veel kijkgenot!


        Gloria Swanson 1924



                                          Joan Clement         

Vierdaagse..!

Nog maar een paar nachtjes slapen en het is weer zover, dan gaan de bruisende zomerfeesten weer van start in Nijmegen. Dagen lang veel volk op de been en vier dagen lopers op het wandelparcours, knokkend voor het welverdiende kruisje met als apotheose de grandioze intocht op de Sint Annastraat. Vier dagen wandelende mensen, de gladiatoren van zandpad, rijksweg en asfalt.
De tijd van feest, veel feest, bier, heel veel bier. Ook de tijd van heerlijk fotograferen, er gebeurt namelijk zoveel in de dagen die gaan komen.

Op deze foto nog niet, het is nog stil. Gelukkig voor mij wachtte deze artiest, met pruik een soort mengsel tussen André Rieu en Geert Wilders, op wat nog zou gaan gebeuren. Hopelijk een leuke show met veel publiek. Ik liep langs de kapel en had een kort moment om dit te schieten, hij stond heerlijk met zijn handen werkloos en ingepakt in zijn  zaken, zijn buitensporig grote cello de rug toegekeerd. Waar keek hij naar?
De cello, te groot voor het doek op de achtergrond wat een decor moest voorstellen, stond er ook rustig  bij, in blijde afwachting om te mogen optreden. De Mariënburgkapel zag het met lede ogen aan.
Stilte voor een optreden. Gelukkig is mijn camera zacht van geluid.

Vragen.

Een foto aan de wand, naast me iemand die zegt: "Wat mooi!.". Ik reageer daarop: "Kun je aangeven wat het maakt dat je het mooi vindt?" Even nadenken. Het even wordt al snel iets langer. "Ik kan de woorden niet vinden, dat is gek."
Er wordt niet veel gevraagd naar het waarom je iets mooi vindt. Het heeft wel een effect als jet het doet; de ander raakt in verwarring en gaat plotseling en soms ook diep denken, voelen zo ook mooi zijn.
"Tja, waarom?" Het onder woorden proberen te brengen van het waarom geeft jezelf en de ander informatie waar je beiden iets mee kunt.
Benieuwd blijven. Benieuwd naar de ander en vooral ook naar jezelf. Benieuwd ernaar zijn is iets heel anders dan louter nieuwsgierig.

Blijf ook benieuwd naar jouw foto's of anders gemaakte beelden. Neem geen genoegen met: "Wat mooi." Mooi of lelijk zeggen niet zo heel veel, het geeft je weinig informatie waar je iets mee kunt doen om mee verder te komen.
Het is heel fijn om even te genieten van een glorieus moment, je krijgt een een paar prachtige veren, maar om je verder te ontwikkelen is het goed om ook een volgende stap te zetten op je pad.
"Smaken verschillen" is een aloud gezegde, maar ook dat levert niet zoveel op voor je. "Tja, mijn smaak is het niet." Wat ook veel gezegd wordt is: "Het spreekt me niet aan", anders gezegd: "Het spreekt niet tot me of mijn verbeelding". Maar is er tijdens het spreken tot je wel voldoende geluisterd?
Ik hoop dat je veel vragen krijgt vandaag...:-)

Toeval, het valt je toe.

Stel je eens voor. Fotograferen terwijl je camera aan een vlieger hangt. Niet door een zoeker kunnen zien wat je ziet en wat je nu eigenlijk in beeld brengt.
Op het gevoel, gevoel en het instinct de ruimte geven. Afwachten wat er op een negatief (hoeveel fotografen hebben nog dat geduld?) later is terug te zien en soms een onverwacht cadeautje krijgen van een beeld wat je nooit had kunnen voorspellen zo wonderschoon.
Dat is dus echt loslaten. Maar niet de vlieger.

Gerco de Ruijter fotografeert zoal een tijdje. Met een vlieger, camera eronder vastgemaakt aan een stok en een omgebouwde afstandbediening die ooit aan een modelauto toebehoorde. Je laten leiden door de wind en ondertussen zelf meelopend (met de vlieger aan het lichaam bevestigd om niet los te schieten) door het landschap.
Foto's met een behoorlijk ongewoon perspectief en soms in een uiteindelijk abstract beeld. Het laat ons het landschap ervaren zoals we dat nooit eerder hebben ervaren. Heel bijzonder.
Voor meer van deze fotografie zie: http://www.gercoderuijter.com/gerco/

Koop een vlieger en ga mee met de wind...

 

Het moment

In de fotografie het "moment pakken" om die bijzondere foto te maken? Je moet er instinct, het gevoel en het geduld voor hebben. In het voetbal hebben ze het soms over die spits die er een neusje voor schijnt te hebben waar de bal terecht komt en zo een doelpunt weet te scoren. Een neusje? Hij voelt het aan. Waarmee? Heeft hij soms voelsprieten die een ander niet heeft?
Als fotograaf heb je soms ook dat moment, dat ene moment, misschien gebeurt dat maar een keer in je leven. Hopelijk iets vaker, ik wens je er veel toe.

Fotograaf Henri Cartier-Bresson sprak ooit over het herkennen van het belang van een gebeurtenis en de organisatie (compositie en vlakverdeling) van de vorm of vormen.

                      Dat ene moment.
                      Henri Cartier-Bresson

Verleden en toekomst

Wij kijken van links naar rechts en toevallig (is dat wel zo?) schrijven we ook nog van links naar rechts.
In dit mooie Nederland rijden we als we ook te maken hebben met tegenliggers aan de rechterkant van de weg. De meeste mensen zijn rechtshandig, een kleiner aantal linkshandig.
De hemel en de lucht zijn altijd boven, hel en aarde onder, dat is best handig om niet de oriëntatie kwijt te raken. Gevoelsmatig is verleden links in ons beeld en toekomst rechts. Dat is duidelijk te zien in het voorbeeld. Wanneer ik de afbeelding in Photoshop spiegel dan klopt het gevoelsmatig niet.
De mens gaat op een gegeven moment in de evolutie lopen en loopt zo naar de toekomst en niet in zoals in de afbeelding rechts naar het verleden. Klopt het?

            

Dit romantische stelletje, hij achterop en de blondine wijdbeens (het is een detail) voorop rijden zo een gezamenlijke prachtige toekomst tegemoet. Zij kijkt smachtend naar hem, hij kijkt stoer en vastberaden terug. Als je met je ogen een lijn trekt dan kom je uiteindelijk weer bij de naam Harlequin terecht, dat heet naamsbekendheid in je geheugen prenten.  

Nog een mooi voorbeeld. Een omslag van een ander boek met als titel "Verborgen verleden". Het verleden ligt aan de rechterkant, achter haar rug en ze is of gaat bezig om ernaar te kijken, misschien wel om het geheim te delen in deze triller. De staart van haar haren leiden de kijker naar het donker, het verborgen verleden.  

Beeldelementen

Met enige regelmaat hoor en hoorde ik de vraag: "Mart, hoe kom ik van die platte en steeds weer dezelfde foto's af? Ik kom altijd thuis met steeds weer hetzelfde"
Ja, soms hoor en proef je de frustraties. Mensen fotograferen tegenwoordig vaak en veel, heel heel veel. Ze komen bijvoorbeeld thuis met een foto of 6.000 die ze op vakantie hebben geschoten. Hoeveel daarvan verdwijnen er in de prullenbak of komen er op de pc of externe schijf om nooit meer te worden bekeken? De macht van het getal een indrukwekkend aantal.

Een paar jaar geleden sprak ik een oud-cursiste van mij op straat. Ik vroeg haar hoe het ging met het fotograferen? "Ben net op vakantie geweest naar Egypte", vertelde ze (op dit moment moet je daar niet willen zijn!). "Bijzonder land om te fotograferen. Heb je mooie foto's gemaakt?"
"Vier en een half duizend!!", riep ze uit.
De kracht en macht van het getal. Daarvan moest ik onder de indruk raken?

Onderstaande foto is van fotograaf James Nachtwey. Ik heb veel respect voor deze man, het soort werk wat hij doet zou ik nooit kunnen doen. Hij is te vinden op de meest gevaarlijke (oorlogs) gebieden die er maar te vinden zijn en maakt met respect en probeert zonder eigen mening over wie er nu de schuld heeft van het conflict zijn foto's te maken.
Hij wil ons de ogen openen, dwingt ons met zijn foto's ze niet te sluiten.

De foto laat ons een vrouw zien in een omgeving met veel graven en verschillende grafstenen. Ze zit gehurkt op de grond, de burka lijkt om haar heen gedrappeert, veel stof. Door de burka die ze draagt is het moeilijk te schatten hoe groot ze is, je kunt haar ook niet in de ogen kijken. Haar rechterhand ligt op een grafsteen, om de grafsteen is een stuk stof gebonden. Achter haar staan veel grafstenen.
Voor de uitdrukking in het beeld is het van belang dat ze haar rechterhand en niet haar linker om de grafsteen laat rusten op dat moment. Wanneer ze haar linker had gebruikt dan was het meer een gesloten beeld geweest, je was als kijker door iets tegen gehouden, gestopt. Nu kun je gelukkig naar haar toe komen, dichterbij, en kun je als het ware een beetje haar verdriet ervaren.
De drie grafstenen achter haar heb ik in het andere voorbeeld weggehaald in Photoshop. Zie je wat die stenen doen in het beeld? Ze zorgen voor meer diepte naar achteren, voor het gevoel van grote vlakte en zorgen er ook voor dat je als kijker begrenst wordt. Zo ontstaat er spanning tussen weidsheid en begrenzing. Je zou het heel toepasselijk "gevangenschap" kunnen noemen.
De vrouw zit tussen twee grijze stenen in, de andere twee verderop zijn een stuk donkerder van tint.
Onderdelen in een beeld hebben met elkaar van doen, reageren op elkaar. Kunnen bij ons als toeschouwers een gevoel, een opvatting, een oordeel enz. veroorzaken.
In het andere voorbeeld heb ik witte lijnen getrokken in het beeld tussen de verschillende onderdelen. Zie je de driehoeken ontstaan?
Ik ben blij dat deze foto in zwart-wit is gemaakt, de kleuren zouden afleiden, het geeft meer de emotie weer en de zinloosheid van oorlog en geweld.

"I have been a witness, and these pictures are my testimony. The events i have recorded should not be forgotten and must not be repeated" James Nachtwey  

Afghanistan 1998
Mourning a brother killed by a Taliban rocket.
James Nachtwey

Bewerkt

Onderzoeken en ontdekken!

Onderzoeken in de kunst is het ontdekken van jezelf en de mens.
Net zoals een ontdekkingsreiziger in vroegere tijden veel moed en visie nodig had en veel frustraties opliep om uiteindelijk zijn ontdekkingen te doen, is dat ook vaak bij een kunstenaar het geval. Er zijn in de kunst moed, lef, doorzettingsvermogen, knokken, visie en een portie hard werken nodig om je doel te bereiken.
Een aantal voorbeelden? Piet Mondriaan maakte uiteindelijk kunstwerken van vierkanten, rechthoeken en lijnen, met behulp van verf en plakband, Lucio Fontana pakte een mes, sneed dwars door het canvas heen wat hij op dat moment aan het beschilderen was en vond de diepte die hij zocht. Andy Wharhol begon soepblikken te schilderen en Gilbert and George stonden in een gallery op een ronddraaiende sokkel als levende kunstwerken en zongen er een Engels deuntje bij.
Zo zijn er talloze voorbeelden in de geschiedenis, van kunstenaars die "out of the box" konden denken, voelen en ervaren. De ontdekkingsreizigers van het leven, zo noem ik ze maar, verkenners van het onbekende.
Zelf wil ik, al heel lang, antwoord op de volgende levensvragen: Wie ben ik? Wat doe ik hier? Waar ga ik naar mijn dood naar toe?
"Wat heb IK dan aan dat ontdekken van die kunstenaars? Ik hoor het je bijna zeggen!

Sssttt, als je goed luistert, hoor je in het kunstwerk misschien het antwoord...

René  Margritte

 

De Zaaier...zal oogsten.

Vincent van Gogh, schilder. Wegbereider en ontdekker, van invloed voor latere schilders en vakbroeders.
Hij heeft zelfs zijn eigen museum in Amsterdam en een flink aantal van zijn werken kun je zien in het museum Kröller-Müller op de Veluwe.
Hij stierf jong, maar liet een fantastische beeldschat achter waar we met z'n allen nog lang en vaak van kunnen genieten. Probeer nu eens even zijn gekte, armoede, oor en het geld wat sommige schilderijen waard zijn te vergeten, ook al is dat misschien een beetje lastig. We zitten vol met allerlei romantische en diepdroevige verhalen rondom Vincent.

Laten we gewoon genieten van het beeld van "De Zaaier". Eigenlijk zou je vandaag nog het schilderij in het echt moeten gaan zien en ervaren. Ervoor staan en een diepe intense zucht slaken om zoveel schoonheid die in het schilderij is terug te vinden. Een moment van geluk.
Waan jezelf eens een zaaier, een zaaier die over zijn akker loopt en in het rond de zaadjes laat neerkomen op de akker van het leven, jouw leven. Wie weet wat er nog voor moois gaat groeien.

 

De Zaaier.
Vincent van Gogh (Zundert 30 maart 1853-
Auvers-sur-Oise 29 juli 1890)

In een "split second" van een moment...

Wie kent niet dat heerlijke gevoel? Je zit op een terras, je drinkt wat en kijkt naar de mensen rondom je heen of die aan je voorbijgaan, lopen, fietsen, rijden. Heerlijk toch?
Mensen bekijken, je realiseert je natuurlijk ook dat anderen dat ook doen? Terwijl jij en ik aan het kijken zijn geslagen worden we zelf ook bekeken, geanalyseerd en soms beoordeelt.

Het fotograferen op straat of op een locatie is mooie bezigheid. Je moet het wel een beetje durven, soms een drempel over gaan om de foto te nemen.
Als het lukt kan het een heerlijk gevoel geven. Je hebt de foto die je wilde, een moment in beeld gevangen.
Ik (je) stapt heel eventjes in het leven van die ander legt het moment vast, een moment uit een tijd van bestaan.

Traditionele rolverdeling met tropenhelm

Blik naar voren

                                                 

Onbevangen

Intense afleiding

                                           

Mannen, auto's en hun handen 

De kleur blauw...

Gisteren kocht ik op de rommelmarkt een aantal dvd's, een daarvan was de film Flightplan met in de hoofdrol Jodie Foster. Hieronder een foto van de dvd hoes met een afbeelding, een still uit de film.
De film gaat over een moeder die, samen met haar dochtertje, aan boord is van een (ultra modern en zeer groot) vliegtuig vanuit Duitsland naar America. In de bagageruimte staat de kist met daarin haar overleden echtgenoot.
De foto, wat valt op? Blauw, blauw, blauw...duidelijk aanwezig. Blauw, rode lippen, de mond iets open en een gladde huid. Ik heb het even opgezocht. Jodie Foster is geboren in 1962, de film is gemaakt in 2005, ze was op het moment dat de film uitkwam dus 43 jaar. In de film zelf ziet ze er, door het licht wat is gebruikt, de closeups enz, iets ouder uit. Op de foto lijkt ze een jonge moeder, zelfs een beetje meisjesachtig. Gedaan om ons te verleiden de film te gaan zien en te verkopen. Reclame is een mooi vak!
De hoeveelheid blauw? Blauw staat voor puur en zuiver. Wanneer je naar de foto kijkt kan er, onbewust, iets in je worden geactiveerd. Je gaat ogenblikkelijk iets voelen, ben je je dat bewust?
Wanneer je vandaag gaat winkelen of je doet je gewone boodschappen, kijk je misschien, al is het maar voor een kort moment, met andere ogen. :-)

Jodie Foster. Donkerblond haar, een lok links, eentje rechts. Donkere trui, blote hals. (knal) Blauwe ogen en rode lippen, haar mond iets open.
Lichtjes aan de linkerkant van de foto, de kleur blauw boven haar hoofd.

Blauw staat voor puur of zuiver. Kijk eens rondom je heen. Koop je weleens een pak melk?

The Madonna Conestabile, geschilderd door Raphael. Een schilderij met daarop afgebeeld Maria en haar kindje Jezus. Blauw, puur en zuiver, de onbevlekte ontvangenis. (het kindje Jezus lijkt wel heel leergierig).