Geen Robben, van Persie, Krul of Hunt meer die ons in spanning houden. Geen Louis die een of ander goocheltrukje uit de hoek hoeft te toveren. Het is klaar.
En de troostfinale dan? Wat mij betreft hoeft die niet gespeeld te worden. Of je nu 3de of vierde uiteindelijk wordt, dat herinnert niemand zich straks meer.
Een troost is er wel. Wij zijn niet vernederd.
Over tot de orde van de dag. Ik ben van start gegaan.
In mijn stukje tekst van gisteren over Kleineren en Brazilianen gaf ik al een voorzet. Vandaag ga ik bloggen. Het zeker geen wetenschappelijk onderzoekje worden maar meer een test en voor mij inzicht over hoe en wat. Het idee ontstond onder de douche, waar de meest mooie ideeën zomaar opborrelen en kennelijk ben ik niet de enigste die dat overkomt. Dus het uitgangspunt en waar ik inzicht in wil proberen te krijgen is het fenomeen inzicht.
Ik ben dus nu gewoon begonnen met schrijven en checken, voelen, registreren wat er bij mij van binnen gebeurt of niet. Bij tijd en wijle zal ik de schrijverij uploaden, ik weet niet precies om de hoeveel tijd, soms wat sneller, soms wat langzamer. Maar in ieder geval, mocht je mee willen lezen oid dan zou ik af en toe de pagina verversen.
De schrijfsels zal ik hoogstwaarschijnlijk af en toe aanvullen met filmpjes, foto's of zoiets. Ik moet namelijk reageren op signalen en impulsen die er zijn en komen.
Hoe lang deze test gaat duren, weet ik ook niet. Het kan een uur zijn of misschien wel acht. Ik ga net zolang door totdat het gedaan is en de impulsen stoppen. Eten, koffie en dergelijke is er genoeg in huis. Afspraken zijn er niet. Dus hierbij....de aftrap is gegeven...! De bal is in het spel.
Okee, de kop is er af, het begin is er. Ik krijg een impuls om eerst even de situatie te schetsen. Huiskamer, bank, laptop op mijn knieën, scherm omhoog en typende vingers. Aangekleed ben ik nog niet, natuurlijk heb ik wel wat aan want tenslotte ben ik geen kinky-blogger. Raar woord trouwens dat kinky. Ik heb de neiging om de oorsprong ervan op te zoeken maar doe het niet. Misschien later.
Zo werkt inspiratie dus? Maar het is ook gekoppeld, zo lijkt het althans aan een keuze. Ik heb de vrijheid om de keuze te maken tussen opzoeken of juist niet. Misschien onthou, parkeer ik het wel en komt er later nog een impuls van het willen weten...
Dus aankleden gaat straks gebeuren, wanneer ik er aan toe ben. Wanneer ben je ergens aan toe en hoe werkt dat dan? Ook zo'n fenomeen. Dat voel je. Je voelt wanneer je ergens aan toe bent en wanneer niet. Het gevaar bestaat dat wanneer je iets doet waar je nog niet aan toe bent er iets als een boemerang op je af komt suizen en dat met terugwerkende kracht.
Voelen schijnt dus voor ons, voor mij een belangrijke iets te zijn. Mijn hoofd kan iets anders vertellen, maar mijn gevoel zegt me....En uiteindelijk gaat het om een prettige balans en geen revolutie of opstand in mijn innerlijke systeem huishouding.
Ik krijg een signaal om koffie te gaan pakken. Zin in!
Zin in! Ja die hoor ik de laatste maanden of misschien wel het laatste jaar steeds vaker. Zin in.
Op twitter zie ik het ook regelmatig voorbij komen. "Vandaag een gesprek met een nieuwe opdrachtgever. Zin in..!" Zoiets dus. De "ik heb er zin in" PR.
Waarschijnlijk hoopt men dat andere potentiële klanten dat "Zin in..." geweldig zullen vinden?
Tot nu toe gaat het goed. Ik krijg meer impulsen dan ik qua snelheid van typen en schrijven aan kan. Grappig. Mijn hoofd is druk doende, mijn voelsprieten zijn aan het tasten.
En dan heb ik de verschillende nieuwspagina's nog niet eens bezocht. Wel heb ik de koffie als ondersteuning naast me staan zodat die schiet nou op, ik heb er zin in signalen zijn gestopt.
Mijn nieuwsgierigheid (hoe werkt dat eigenlijk?) heeft me laten kijken naar de bezoekers-statistieken. Er staan al 64 tikken op de teller. Misschien dat vandaag de grens van 40.000 bezoekers wordt overgestoken.
De macht van het getal. Ongeveer een jaar geleden begon ik met dit avontuur en een stuk of 40 kijkers en lezers per dag, nu is zo'n 350-400 een heel normaal aantal.
7.08 Ik krijg de eerste verschijnselen naar een ontbijt. Komt goed, nog even uitstellen.
Oranje vlaggetjes, ik ben benieuwd hoeveel huizen er vanavond nog in het Oranje zijn gehuld. De vlaggetjes, spandoeken enz kunnen de doos weer in. De juichpakken in de mottenballen en Designer Donders van het scherm. Ik zag trouwens bij de Lidl gisteren een werkelijk enorme hoeveelheid spelletjes liggen van met afbeeldingen van voetbalheren vd Grijp, Derksen en consorten. Ik heb het idee dat er nog daar veel van over zijn. Trouwens, ik verheug me nu alweer op de vrije markt van Koningsdag 2015. Hoeveel oranje spulletjes zullen daar voor de verkoop liggen?
Ik scrolde even naar boven en zag de foto. Welkom in Nijmegen...Nijmegen is er al bijna klaar voor. Zaterdag gaan we weer feesten. De zomerfeesten. Zaterdag is de stad vol met toeristen, aanstaande wandelaars en feestvierders. Ik zal me daar ook lekker instorten, compleet met camera.
Ik ben ook compleet met camera, zonder voelt toch als gemis. En ik mis al zoveel.
Okee, verder en mijn impulsen registreren. Ik ben even naar de nos pagina gegaan. Er is keuze. Iets over Oranje lezen, iets over Gaza, Argentijnen bespotten Brazilië? Een vader die zijn kinderen doodgeschoten heeft? Keuzes maken en kijken waar mijn ogen blijven hangen.
Huston, Amerika, Guns, Te triest voor woorden. Vier kinderen dood en een vijfde zwaargewond. De zwaargewonde dochter waarschuwde de politie. Vader heeft urenlang in de auto gezeten met een pistool tegen zijn hoofd.
Er zijn een aantal industrieën die een zekere hoeveelheid macht hebben in deze wereld, wapenindustrie is er eentje van. Een paar weken geleden schreef ik nog in mijn blog over de wapenbeurs in Parijs, nota bene de stad van de liefde. Wapens, een exportproduct.
Waarschijnlijk is er bij de vader iets geknapt, radeloos, hopeloos.
Wat ik ook bijzonder vind? Dat ik kan schakelen van het een naar het ander en dat dat een dan gewoon vervaagd, wegebt. De vader, de schietpartij, de kinderen zijn nu naar de achtergrond. En ik lees alweer verder, een ander item dient zich aan.
Kennelijk is dat iets om te kunnen overleven als mens. Ik kan dingen naar de achtergrond verplaatsen, parkeren. Er minder aandacht aan schenken. Het is niet zoiets als ter kennisgeving aannemen, maar meer een mezelf beschermend vermogen. Wanneer ik nu de hele dag aan die doodgeschoten kinderen zou denken, of de wapenindustrie, dan zou ik waarschijnlijk een trieste dag hebben. Wat een ingenieus systeem hebben we toch. Ik kan nu gewoon verder lezen.
Wel bemerk ik, voel ik, dat er een grijsfilter of een deken over mijn gevoel lijkt te liggen. Het grijsfilter van de afschuwelijkheid van zo'n bericht.
Maar het besturingssysteem in mij werkt behoorlijk goed. En ik maak ook natuurlijk weer een keuze om me te laten slepen of juist niet. Loslaten is ook een hele kunst, een levenskunst...
Wat een beeld. Tyfoon Neoguri.
Gisteren joeg er een tyfoon over Japan. 250 kilometer per uur.
Een dode en tien gewonden. Mijn impuls zegt me dat het dus meeviel.
Kan iets meevallen? Wat is meevallen?
Volgens mij heeft dat met verwachtingen te maken. Iets valt mee of juist tegen en dat afgezet tegen wat je hoopte, verwachte. Kennelijk hebben we in ons systeem ook een soort natuurlijke weegschaal. Iets erbij of iets eraf en balans of niet. En dan de uitdaging hoe we omgaan met verwachting en uitkomst.
Wist ik wat me te wachten stond toen ik uit de vagina werd geperst? Het leven is wonderlijk, soms heel gecompliceerd. Gelukkig komt er voor mij steeds meer duidelijkheid over hoe dingen werken.
Wat een beeld..! Een bijzondere structuur en vorm.
van Vincent van Gogh. Wonderlijk hoe inspiratie werkt. ik realiseer me dat er enorm veel plaatsjes/ afbeeldingen in mijn interne archief moeten zitten. En pijlsnel schiet er dan weer een kastje of lade open en floep. Vincent.
Hier ka ik uren naar kijken, tenminste naar het echte schilderij, niet zo lang naar de foto.
Als je voor het schilderij staat, of zit, dan proef je de verf en de nacht. De siddering van de verschillende blauwen, bewoners in ruststand. Uitzicht en inzicht.
1889, Saint-Remy.
En op de achtergrond klinkt dan de stem van Don McClean. Starry, starry night. Inspiratie en impulsen.
Een goed kunstwerk is spiritueel geladen. Het schilderij heeft op mij een pulserende werking. Uitzicht en inzicht, inzicht door uitzicht. Dichterbij, ja wat? Laat ik het gemakshalve even iets noemen. Iets zonder naam.
Ondertussen heb ik Spotify aangezet en klinkt de nacht door mijn in ochtendlicht badende huiskamer. Ik ben thuis en tegelijkertijd met mijn gedachten bij Vincent, zijn strubbelingen, onvrede, gevecht, de absint en zijn kunstproces. Loslaten, Vincent moest veel loslaten. En dat had zo zijn prijs.
Wat ene mooie en indrukwekkende tekst. Genieten.
"De positie van de kunstenaar is een nederige. Hij is in feite een doorgeefluik." Een mooie uitspraak van Piet Mondriaan. Moest ik aandenken, weer zo'n signaal. Vandaag is het voor mij signaal-verzamel-dag.
Ondertussen ben ik verplaatst, van bank naar bureau. Nog steeds in de huiskamer, met uitzicht op de groei in de tuin, het vocht van de gevallen regen en de voorzichtige nog schuchtere zonnestralen. Ben nog steeds geraakt diep geraakt door de nacht en het blauw van Vincent.
Kennelijk raakt het dieper, misschien anders, dan het eerdere bericht over de schietpartij in Amerika. Hoe kan dat? Heeft dat met "ver van mijn bed" te maken, raakt het andere snaren of is er spraken van een referentiekader?
Het laatste slokje koffie gaf ook weer inspiratie. Op de bodem bevonden zich luchtbelletjes verbonden met een beetje koffie. De luchtbelletjes hadden iets van elkaar weg, leken op elkaar. Dezelfde vorm, maar de grootte ervan verschillend. Zouden er twee gelijken zijn op zo'n moment? En waarom wel of niet?
Ondertussen heb ik mij ontbijt gemaakt. Twee sneetjes brood met kaas, een met hagelslag (puur). Ik weet het, vrij traditioneel enz maar ik hou van kaas, brood en hagelslag. Chocolade en stengeltjes. Over vorm en structuur gesproken. Wonderlijk.
Ooit vroeg ik in een Franse winkel om gesneden ham. Die hadden ze wel maar dan lekkere dikke plakken. Nee, dunne moest ik hebben. De dame achter het snijapparaat keek me aan met een afkeurende blik. En niet begrijpend. Zuinigheid en dunne plakjes. Hoeveel vakantieherinneringen kunnen we opslaan?
Vorm en structuur zijn belangrijk, essentieel. Zeker ook voor ons eten.
Ik heb me altijd verbaasd dat komkommer anders gaat smaken wanneer je de komkommer in een andere vorm gaat snijden. Plakjes smaken anders dan staafjes komkommer. Of ben ik de enige die die ervaring heeft? Of is het inbeelding misschien?
Met de inspiratie zit het tot nu toe wel goed. Het stroomt en stroomt. En ik wandel, stap of neem een hink stap sprong naar een ander onderwerp. En dat is mijn reactie op wat er komt, zich aandient, op de deur van mijn zijn klopt.
De rozen in mijn tuin lijken ook blij te zijn met de komst van het zonlicht. Ze lijken vrolijker. De bloeiende vlinderstruik met haar intense kleur. De scheuten van de alsmaar groeiende olijfboom. Een paar vogeltjes die al langs kwamen. Een mens heeft niet zoveel nodig al ie denkt. Of misschien denken we wel veel te veel, zouden we wat meer het gevoel in vriendschap kunnen omarmen.
Ik ga douchen en kijken wat douchen behalve een schoon en fris lijf nog meer te bieden heeft...
9.26 klaar. Schoon en fris.
Wat het me opleverde? Mijn gedachten gingen van lekker ruikend naar wat moet het in de middeleeuwen hebben gestonken tot aan beelden uit de film Parfum. Van prikkelende, zinnelijke geuren tot aan gezichtsherkenning. Van het spelletje wie is het tot "Ik herken je aan je litteken!", tenminste zo herkende iemand me deze week. En bedankt, ik had kennelijk niet meer indruk gemaakt.
Douchen is gewoon lekker!
En waarom moet ik nu ineens denken aan dat "Petje Pietamientje" uit die pindakaas reclame? Sommige dingen vergeet je gewoon nooit meer. Voor altijd opgeslagen in het archief.
Scheren deed ik nog niet, komt straks wel. Dat is een dagelijkse handeling waar ik niks mee heb. Met een elektrisch apparaat aan de slag, heen en weer. Een raspend geluid. Kijken en voelen of het er allemaal af is.
Meestal ben ik ondertussen ook met andere dingen bezig. Wat moet er nog vandaag of wat ga ik doen, gedachten laten gaan over spullen. Herinneringen die opborrelen als ik naar de spullen kijk.
Koppeling, een bijzonder fenomeen, koppeling. Je hebt iets in handen en direct gaan allerlei gedachtes, ervaringen en herinneringen hun werk doen.
Koppeling. Willen wij altijd maar vooruit? is dat onze natuurlijke houding en beweging? Kijken we achterom om informatie te vergaren om te zien hoe we vooruit gaan? Ik denk het wel.
Proberen we het opeens anders te doen dan voelt dat raar en vreemd. Kunstenaars maken graag van een vervreemding gebruik om de aanschouwer bij de les te houden, iets duidelijk te maken.
Ondertussen lees ik even mijn lijstje van notities die ik gisteren maakte, handig zo'n mobiel met ingebouwde notitieruimte. Geen pen en papier meer nodig. Geen potlood en geen gummetje.
Notities:
Apothekersnagel (handig om medicijnen mee op te lepelen)
Een Non-fettisch hebben.
"Ik ben artistiek op de groei" uitspraak.
"De economie is de hoeksteen van onze samenleving geworden"
Een reclame met daarin een creditcard met aflevergarantie?
"Ze zaagden een berg af"
Voetbaljargon: Passlijnen klinkt als Paaslijnen.
Het tussendoorschap in een winkel (letterlijk)
Zo hoor en bedenk je nog eens wat. Ook dat is inspiratie.
Maar er is nu om 10.41 een lichtelijk signaal van uitdroging. Wat is er met de de stroom aan de hand?
Het lijkt een tijdelijke stop in te willen lassen. Misschien is het krijgen of ontvangen toch gekoppeld aan energie en vermoeidheid?
En als dan de boodschap op de foto ook nog helder is? Ik trek er even op uit.
Misschien tot later.
In ieder geval wens ik je een fijne "day after" dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten