Realiteit, schoenen en There is no spoon

"De realiteit, onze wereld, is wendbaar, buigzaam, vorm te geven en net zo kleurrijk als dat je zelf wilt dat het is."
Die heb ik een paar dagen geleden nu eens zèlf bedacht. Best een mooie gedachte.
Volgens mij moeten we ons namelijk niet laten bepalen door het leven, maar zelf het leven bepalen wat we graag met hart en ziel willen leiden.
We kunnen zelf bepalen, véél meer dan we misschien wel denken. De mogelijkheden liggen soms voor het grijpen, nu nog een stap zetten. En het is toch héérlijk om op avontuur te gaan?

Een paar dagen geleden fotografeerde ik deze schoenen, buiten, in een winkelstraat op een tegelvloer. Het was druk op dat moment en een aardige dame vroeg me waarom ik alleen de voeten fotografeerde. Dat vond ze vreemd.
Ik legde haar in het kort uit wat ik had gezien. Lijnen van de vloer, windsels, ritssluiting en hakjes in de vorm van een driehoek van de schoenen, het donkere zwart van de outfit erboven. "Nee", zei ze. "Zo had ik het niet gezien."
Het is voor mij altijd een fijn moment, hoe kort ook, want veel tijd hadden we niet voor een gesprek, om te delen wat je nu eigenlijk ziet en ervaart.
Misschien kwam die mevrouw wel thuis en vertelde ze het aan haar man. Misschien zei ze wel tegen hem dat ze een fotograaf zag, die schoenen aan het fotograferen was. Of misschien kijkt ze nu wel met andere ogen naar haar eigen schoenen. Wie weet...wat voor een gevolgen dat moment had.

Er is een scene in een van de drie Matrix films waarin een jongetje een lepel laat buigen. Neo, de hoofdpersoon kijkt er met grote verbazing naar.
Het jongetje zegt in het verhaal: "Do not try to bend the spoon, that's impossible. Instead only try to realize the truth...there is no spoon." Neo vraagt hem: ""There is no spoon?"
Het jongetje gaat onverstoorbaar verder: "Then you'll see that it's not the spoon that bends, it's only yourself."

Fijne "yourself" dag. :-)

Ja maar, de onderkant en life is beautiful

"We hebben leren geloven dat negatief gelijk staat aan realistisch en positief aan onrealistisch" - Susan Jeffers.

Een paar dagen geleden was ik bij een filiaal van de Gamma om het broodnodige Latex te kopen, ik kwam te kort. Ondertussen is mijn werkkamer gelukkig al grotendeels klaar. En beetje verf doet wonderen, geeft weer een frisse kijk op de leef- en werkomgeving en doet een mens zichtbaar goed.
Wat dat betreft luister ik goed naar de reclame van de Gamma.

Buiten de winkel, met mijn emmertje aan de hand, raakte ik aan de praat met een man die ook spulletjes had gekocht om eens lekker te gaan klussen. Tenminste, dat dacht ik.
In een paar minuten tijd kreeg ik al te horen dat z'n vrouw het nu eindelijk eens tijd vond dat er wat gebeurde in háár huis, haar huis klonk mij een béétje vreemd in de oren. Mijn nekharen begonnen al in beweging te komen. De man zuchtte er diep en duidelijk hoorbaar bij toen hij me dit toevertrouwde.
En had een hekel aan klussen vertelde hij, kon het echt niet goed, maar het moest gewoon.
In een paar minuten tijd telde ik ongeveer een "ja, maar" of negen, maar misschien waren het er ook wel tien of meer.

Als je iets maar vaak genoeg doet of uitspreekt wordt het vanzelf een gewoonte. Een gewoonte wordt ook vanzelf een soort tweede natuur en die kan volgens mij voor een bepaalde gemoedstoestand zorgen.
Tja, het is ook lastig om van een gewoonte af te komen, als je dat tenminste al wilt. En ontwennen gaat meestal ook nog eens gepaard met ontwenningsverschijnselen.
Ach wie weet, zaten de man en zijn lieftallige vrouw wel even later samen gezellig aan een kopje koffie. Of hadden ze samen een aantal "ja, maren" te delen, dat kan natuurlijk ook. Ik hoop van harte dat het het gezellige kopje koffie was.

"Zittend op een steen ben ik altijd benieuwd hoe de onderkant eruit ziet.". Deze zin en gedachte kwamen gisteren plotseling in mijn hoofd. De locatie waar het gebeurde was wel een bijzondere. Het was nota bene op een kerkhof, ook bijzonder.
Benieuwd zijn en blijven, daar was ik over aan het nadenken. Benieuwd zijn geeft een sprankeling en trilling die gewoon heerlijk is. En datgene wat ik ontdek en ervaar in beeld brengen is toch zéker mijn ding.
Verbazen, genieten en erom lachen. Life is beautuful.

Om even het eerste deel van de tekst van Noa "Life is Beautiful" te citeren:
Smile, without a reason why
Love, as if you where a child,
Smile, no matter what they tell you
Don't listen to a word they say
Cause life is beautiful that way

De muziek komt natuurlijk uit de film La vita è bella.

Fijne Zaterdag

Herman Gorter, verzen en gepaste stilte

Zie je ik hou van je,
ik vin je zo lief en zo licht -
je ogen zijn zo vol licht,
ik hou van je, ik hou van je.

En je neus en je mond en je haar
en je ogen en je hals waar
je kraagje zit en je oor
met je haar ervoor.

Zie je ik wou zo graag zijn
jou, maar het kan niet zijn,
het licht is om je, je bent
nu toch wat je eenmaal bent.

O ja, ik hou van je,
ik hou zo vrees'lijk van je,
ik wou het helemaal zeggen -
Maar ik kan het toch niet zeggen.

Herman Gorter (1864-1927)

Gisterenavond tijdens de uitzending van "De Wereld draait door" kwam dit gedicht over tafel.
Tja, hier is vandaag, door mij, niets meer aan toe te voegen.
Alleen gepaste stilte,
en het natrillen van mijn hart.

Fijne dag.  

Verlokking, de langste en Femke

"Beware of her fair hair, she excells
All women in the magic of her locks,
And when she twines them round a young man's neck
she will not ever set home free again."

Dit prachtige beeld kwam ik gisteren tegen in het nieuwe boek van Umberto Eco. Het is geschilderd door Dante Gabriel Rosetti (1828-1882).
Wat een mooi en zacht beeld. Haar lippen. Zoals ze op haar stoel zit, een beetje onderuit en aar ons toe gedraaid. De zachte tint van haar huid. Het gebied van haar hals en schouder zijn een ware uitnodiging en verlokking om als man langs af te glijden.
Welke man wil nu niet in die magische lokken verstrikt raken en uiteindelijk voor altijd een gevangene zijn?


Hebben jullie gisteren ook zo genoten van het debat en geknok in de tweede kamer? Af en toe was er felle discussie, vuurwerk, op het scherp van de snede zijn en soms gewoonweg ordinair ruziën.
Ach, als je als neutrale toeschouwer kijkt wat er gebeurt, dan zijn het gewoon een aantal mannen die willen laten zien wie de grootste en de langste heeft. Gisteren werd dat in een nabeschouwing op t.v. ook nog eens benadrukt.
Het zijn de mannen die daar achter de microfoon staan. Ik mis één, het liefste zou ik er nog meer willen, vrouw tussen al die mannen. Vrouwen waar zijn jullie?

Ik persoonlijk mis Femke. Ik mis Femke die af en toe met een interruptie en prachtige woorden tussenbeide kon komen en eigenlijk uitriep: "En nu is het genoeg, zijn jullie nu helemaal betoeterd?"
Kennelijk is de voorzitter/voorzitster van de tweede kamer ook niet bij machte er iets aan te doen, van haar straalt niet datgene uit wat onze Femke wel in zich had.
Ik mis Femke, haar woorden, haar stem en haar krullen.

Misschien kan de voorzitter van de tweede kamer het vandaag bij de algemene beschouwingen het eens ànders aanpakken.
Gewoon die mannen bij elkaar roepen, in een rijtje laten staan en het commando geven. "En nu die broeken naar beneden en laten zien". Dan is beschouwen en direct duidelijk.
Dan kunnen ze tenminste ook meteen verder met wat de bedoeling is, het besturen van ons land.

Fijne dag.

Vogels, beschouwingen en "bad times"

Gisteren zag ik het weer gebeuren. Vogels die bij elkaar komen en zich verzamelen. Klaar om een zwerm te vormen om straks hun vlucht aan te gaan in een bepaalde richting.
Ik vroeg me tegen beter weten in af of er ook vogles bij zouden zitten die tegen elkaar ter begroeting zouden zeggen: "Hey hoe is ie?", "Jij ziet er goed uit zeg" of een andere variant: "Moeten we nu alweer met jouw familie op vakantie, schat?"
Nee, niks van dat alles. Gewoon simpel. Er is ergens vandaan een soort Goddelijk signaal, ze komen bij elkaar, groeperen zich en gaan vliegen.
Simpel als wat.



Vandaag zijn de algemene beschouwingen in de tweede kamer i.v.m. voorstellen op langere termijn van de regering. Dus met z'n allen discussiëren ze wat af over het hoe en wat van de regeringsvoorstellen  op langere termijn. Prinsjesdag hebben we gehad. Nu moeten 'ze daar met z'n allen aan de slag.
Het zal van iedereen de nodige energie kosten om voor hun achterban, die ze vertegenwoordigen, het beste "uit het vuur te slepen". Iedereen wil tenslotte het meeste en het beste voor zichzelf én voor anderen.
Lasten en lusten verdelen en nog het allerliefst op een zo éérlijk mogelijke manier.
Vogels schijnen het wat dat aangaat een stuk simpeler te hebben. Ze komen bij elkaar, groeperen zich. En zonder te mokken, klagen, zuchten of steunen gaan ze, wanneer ze compleet zijn als groep op pad.
"Piece of cake."

Zegt de ene man tegen een andere: "You are so used with bad times, you can't live without them". Deze tekst komt uit de film The Great dictator van Charlie Chaplin. Een mooi gezegde waarheid.
Het wordt in deze fantastische film, die zich afspeelt in het Joodse getto in Warschau, gezegd door een Joodse man die zijn vriend wat wijze verlichting wil geven. Sommige waarheden blijven bestaan ondanks de tijd en omstandigheden waarin we leven.

Vliegen als een vogel, vrijheid in de lucht. Maar je moet wel bij elkaar blijven om de kans op leven en overleven groter te laten zijn.
Geniet met volle teugen van de vogels als je ze ziet.

Fijne dag.

Spotify, crematie en benzinelucht

Sinds een paar weken heb ik Spotify ontdekt. Heerlijk muziek afspelen en luisteren onder het werk, pauze, stofzuigen of de koffie.
Het zoeken naar muziek, terugvinden, beluisteren is als het uiteindelijk bewonderen van een opgegraven schat als was ik een archeoloog.
De "ach ja, die" en "ik weet nog goed, dat..." vliegen soms door mijn huis en laten de muziek nog meer leven.
Luisteren en onder invloed raken door allerlei herinneringen die er opborrelen, langzaam of snel weer aan de oppervlakte komen, veroorzaken bij mij een gevoel van lichte en gelukzalige weemoed en een hang naar nostalgie.


Die eerste single, elpee of die éérste cd die ik kocht? Wat stond er op nummer één in de hitparade toen ik die voorzichtige romantische eerste kus gaf? Ik ben mijn muziekleraar nog eeuwig dankbaar dat hij mij en de rest van de klas liet luisteren naar klassieke muziek. De "Schilderijententoonstelling" van Moessorski was een "oor en eyeopener" en een start naar meer te willen horen en ervaren.

Muziek is voor mij vaak gekoppeld aan een bepaalde tijd en situatie. Ik hoorde een liedje terug wat gedraaid werd op de crematie van één van mijn opa's. Dat vindt ik persoonlijk wel een lastige. De muziek die op dat moment en in die situatie wordt gedraaid is dan voor eeuwig verbonden aan dood en afscheid. Maar het is aan de andere kant ook weer iets moois, dat eeuwige.
Ik kan de songs "My way" of "Old and Wise" en nog meer van zulks, bijna niet meer horen zonder een directe koppeling aan "Crematiemuziek", best jammer.
Ik geloof dat, als ik ooit dood ga en dat duurt hopelijk nog even want ik heb nog véél moois te beleven en te genieten, ik gewoon stilte wil. Geen muziek. Wat mensen dan op dat moment horen, tenminste dat hoop ik, zijn dan mijn klanken die resoneren in ieders aanwezige hart.

Muziek luisteren is lekker ontspannen, meezingen, je even dirigent wanen, luchtgitaar spelen, ritmisch bewegen door het huis, dansen door de kamer en af en toe reizen door de tijd.
Beleven en herbeleven. Nu nog ruik ik de benzinelucht van mijn brommer...

Fijne, muzikale dag.
    

   

Het verkeerde eind, een mevrouw en moeite doen

"Om creatief te kunnen leven, moeten we de angst het bij het verkeerde eind te hebben kwijtraken" aldus Joseph Chilton Pearce.
Kijk dat is nu weer eens móói gezegd, daar kunnen we iets mee! Noteren op een briefje en op een prominente plaats in huis hangen. Op een spiegel, keukenkastje, boven het bed, prikbord, op je agenda plakken of wat dan ook.
Een beetje hulp kan geen kwaad en is van harte welkom om het dagelijkse bestaan een beetje vorm te geven.

Deze foto heb ik gisteren, ik draaide me om, zag haar aankomen en had maar een paar seconden de tijd. Deze vrouw is bezig met het beklimmen van de prachtige trap in het Stedelijk Museum in den Bosch. En ik kan je verzekeren, het is een klim, een steile klim. Het geesteskind van de architect. Dank je wel voor dit cadeau.

Er is ook een lift in het gebouw, waar mensen gebruik van kunnen maken om naar de volgende etages te gaan, maar kennelijk besloot deze mevrouw de trap  te nemen. Waarom weet ik niet en daar zal ik ook niet achter komen, want ik ken deze mevrouw niet. Maar, een liefhebster van kunst en cultuur.
Wat ik aan het beeld zo bijzonder vind is het moment van stilstand, een moment van rust. Misschien moet ze héél even op adem komen, voor de volgende fase van de klim. Misschien staat ze een moment later even te genieten van de architectuur en is ze vol verbazing en raakt ze ademloos over de door de mens geschapen schoonheid. Wie weet. Ik zal het niet weten, want ik heb alleen deze foto, dat is het.

De kleding, de aan de arm hangende handtas en de informatie die ze in haar rechterhand vasthoudt, zijn de requisiten van het beeld. Soms worden dat ook wel populair "Props" genoemd, maar ik geef persoonlijk de voorkeur aan het eerste, stijlvoller, meer klasse en veel meer schoonheid.
Een moment van rust, al is het maar kort en dan weer je klim vervolgen op deze steile "Stairway to Heaven".
Ja want dat is het. Een steile trap naar de hemel, de kunst.

Voor kunst moet je moeite doen. Daarom is een bezoek aan zo'n museum niet alleen gezellig, leuk, interessant en hebben ze lekkere koffie, maar het is ook vermoeiend. Het kost energie en op den duur merk en voel je dat je volraakt. Je neemt niets meer op, je bent gevuld. Het bijtanken kan stoppen en de volgende stap is meestal die van richting huis.
Karl Valentin zei het al zo mooi: ""Kunst is schön, macht aber viel Arbeit"

Fijne dag.

Het pad, de route, dwalen en verdwalen

Een tijdje geleden zag ik een verfilming op t.v.van het beroemde verhaal van Alice in Wonderland, een verhaal om van te smullen. Er was een scene waarin Alice, die sinds haar tuimeling in het konijnenhol, allerlei vreemde figuren ontmoet, constant te horen krijgt wat ze allemaal moet doen. Op een gegeven moment is ze het enorm beu en steeds meer geïrriteerd begint ze te sputteren en uit ze haar boosheid.
"Maar het is je pad!" wordt haar gezegd. "Ik maak zelf het pad." antwoordt ze.
Dat is ook een manier dacht ik nog, wanneer je ontevreden bent of zelfs ongelukkig, gewoon je eigen pad maken!




Nu weet ik niet of dit ook voorkomt in het originele verhaal of alleen maar in deze filmversie, maar ik vond het wel een goeie oplossing van Alice. Gewoon het heft in eigen hand nemen.
Misschien is dit ook wel goed om te doen in ons leven. Wanneer je je niet zo lekker voelt op het pad dat je volgt en er begint van alles te piepen, kraken en aan je te knagen, dan lijkt er wel iets aan de hand te zijn. Tja, je kunt je erbij neerleggen en erin berusten of je kunt in actie komen. Je krijgt tenslotte de signalen niet voor niets. Er is alleen geen regisseur die roept: "Action". Nee, de regisseur van je leven ben je lekker zelf.

Eén keer per jaar of soms twee breng ik weleens een bezoek aan de IKEA. Leuk om eens rond te snuffelen. Je begint met niks en later heb je een paar dingen in een geleende tas en je eindigt vaak met een grote kar vol met spullen. Ach die zoete Zweedse verleiding is net zo onweerstaanbaar als de Zweedse balletjes in het restaurant.
IKEA is onder andere goed in de routing van de winkels. Een mooi beeld, die bij mij vaak op de lachspieren werkt en op mijn netvlies staat, is die van drommen mensen die achter elkaar lopend het pad volgen langs de verschillende afdelingen. Ondertussen kijken ze naar links en rechts naar uitgestalde, soms best mooi vormgegeven, spullen die ook nog eens handig zijn om in huis te halen.
Zelf raak ik af en toe een beetje in opstand als ik in de rij loop en snij ik stiekem een stukje af. Misschien heeft het iets licht puberaals, maar ik ga graag af en toe van het pad af, het avontuur lonkt dan.
Bij de Intratuin bestaat er trouwens ook zo'n uitgestippelde wandelroute. Daar staat, om een bepaald aantal meters, een leuke foto van een jochie, geplakt op een stuk karton. Hij lacht breeduit en wijst je de weg. Dat vind ik nou best grappig bedacht en een mooie oplossing.

Vandaag samen met mijn zoon per trein op pad naar Den Bosch. Zondag is museumdag bij uitstek, kunst en cultuur opsnuiven, ervaren, leren en proeven. Dwalen en verdwalen langs schoonheid.
Als je nog een tip wilt? Het stedelijk museum in Den Bosch is een echte aanrader om te bezoeken, zowel voor het prachtig ontworpen gebouw als voor de kunst die het herbergt. Een echte aanrader.

Dwalen en verdwalen langs en in de kunst is net zo bijzonder als dwalen en verdwalen in de ogen van je geliefde. Echt genieten.

Fijne zondag

Mijn lichaam is mijn tijdelijke woon en verblijfplaats

Mijn lichaam is mijn tijdelijke woon en verblijfplaats. Deze gedachte bleef me bezighouden, dat naar aanleiding van een stukje tekst wat ik las. Iemand schreef dat je eigenaar bent van je lichaam. Maar ik kan het straks, wanneer ik het licht heb gezien aan het einde van de tunnel en ben heengegaan, niet meenemen toch?
Dus stel ik dan maar: "dit lichaam van mij is mijn tijdelijke woon- en verblijfplaats." Hier moet ik het mee doen. Zo is het en met prima bouwstenen opgebouwd dankzij de liefde en een moment van passie en lust tussen mijn vader en mijn moeder. De kèus om in dit lijf te wonen heb ik al lang daarvóór gemaakt door de beslissing te nemen dit leven aan te gaan, lang voordat ik er uiteindelijk met liefde uit werd geperst en op de wereld kwam. Het wordt mij steeds duidelijker dat het zó moet zijn gegaan, al weet ik het natuurlijk niet helemaal zeker. Ik heb daarvoor geen bewijs.
Om bepaalde redenen mag ik, helaas, niet alles weten over geboorte, de dood en het waarom.
Schijnbaar kunnen wij mensen die goddelijke informatie niet aan of niet hanteren en zouden wij door al die info nog meer van slag raken, met alle mogelijke gevolgen.  

Het schept wel rechten en plichten om hier te wonen. Ik mag met dit lichaam doen wat ik wil, maar daar ben ik uiteraard ook zelf verantwoordelijk voor. Ik en ik alleen.
Ik moet er ook goed voor zorgen, zodat het zolang mogelijk mee gaat. Tenslotte wil ik er zo lang mogelijk mee doen, want hier op aarde ben ik nog lang niet klaar, uitgewerkt en uitgeleerd en het is een veel te leuke en bijzondere uitdaging hier te zijn.
Dat betekent dus goed eten, drinken, wassen, poetsen, onderhouden, laten repareren als dat nodig is, in beweging houden, laten rusten op z'n tijd, stress vermijden, beetje sporten enz. Maar ook er vóóral heel lief voor zijn, het is tenslotte één van de kostbaarste dingen die ik bezit op deze aarde. Oh en lekker vrijen, dat is ook heel goed voor mijn lijf. Bij die gedachte begint mijn woonplaats al direct een signaal af te geven van verrukking. Alsof het me wil bedanken dat ik dat ook even onder de aandacht breng.

Om mijn lichaam en geest eens gunstig te stemmen en op elkaar af te stemmen heb ik besloten om te gaan wandelen. Nu ís er een definitie van wandelen: "Het reizen te voet in gematigd tempo, zich met stappen voortbewegen, waarbij de voeten om beurten worden verplaatst zodat er zich altijd één voet op de grond bevindt bij tweevoetige voortbeweging en twee of meerdere voeten bij viervoetige voortbeweging."
Kijk hier kan ik wat mee, nu weet ik hóe ik het moet doen.
Voor de rest, dat vind ik grappig en een uitdaging, laat ik alles los. Dus wel óngeveer een doel en richting, maar niet vaststaand. Ik kan naar Amsterdam gaan of Maastricht en daar wandelen of gewoon bij mij in de buurt. Hoeveel kilometer per wandeling weet ik niet en wil ik ook niet weten, het kan per keer 500 meter zijn of 60 kilometer. Het gaat om de wandeling zelf, getallen doen er niet toe en leiden maar af van waar het om gaat.
Ik neem ook geen plattegrond mee, want ik hou niet zo van die vastgelegde wandelpaden die je dan persé moet gaan volgen en waar je niet van moet afwijken. Liever pak ik onderweg mee wat op mijn pad komt, geen toevalligheden want die bestaan gewoonweg niet, maar gewoon dat wat de bedoeling is, komt op mijn pad. En je zult me trouwens ook niet met van die handige stokken op mijn tocht zien.
Wat uiteraard meegaat is mijn grote vriend en reisgenoot, de camera. Fotograferen en zo in beeld brengen van de plekjes waar ik kom en de dingen die ik zie en ervaar is waardevol. Verder gaan ook alle zintuigen open voor geestelijk voedsel, het grote genieten en ervaren. Vreemde, leuke of bijzondere ontmoetingen met anderen zullen er ook zijn op mijn pad, die zijn natuurlijk van harte welkom.

De paden op, de lanen in!
Ik hou je op de hoogte...

Fijne Zaterdag in jouw lichaam.

Cate, verleiding en complimenten

Al fietsend, na een gezellige koffieafspraak, passeerde ik haar. De eerste foto trof me direct, als een bliksemschicht in mijn mannelijke gevoelswereld en liet me bijna de rand van de stoep raken. Gelukkig gaf ik net op tijd een ruk aan het stuur anders was ik door Cate al direct gevloerd.

Wat een vrouw, verleiding en wat een beeld. Alle registers zijn opengegaan, wat zich maar in de trukendoos bevond is gebruikt. Verleiding optima forma. Ze hebben het, alweer, geflikt.
Het maagdelijke, smetteloze, wit dat een bijna helder en ijl gevoel oproept. De haren gekapt alsof er een beetje wind is geweest, maar nèt niet teveel. De golven in haar haren in combinatie met de vorm van de S. Het kwakje inkt of verf wat als een soort zaadcel boven de I zwemt, er vandoor wil gaan, je mee wil voeren in de richting van haar ogen.


Die ogen waar je als man wel in wil verdrinken, reddeloos verloren. Ach wat maakt het uit als je er in mag verdrinken.
Haar lange slanke vingers, aan een hand die op de machtige S ligt. Bijna in stilstand, maar elk moment in beweging komend om je naderbij te wenken.
Haar lippen zacht op elkaar, maar niet teveel, die een boodschap lijken uit te zenden van. Je krijgt me niet, maar ik wil wel. Onbereikbaar, maar je blijft als man hopen.
Je maakt geen parfum, maar creëert er een. Je maakt geen beeld, maar een droombeeld.

Si is ook mooi gevonden. Oh ja, tegen die ja is geen enkele man bestand. De S heeft natuurlijk weer te maken met de aloude slang, satan, verleiding en de appel in de tuin van Eden.
Het hele beeld is een sirene en zet de zintuigen van menig man zeker op scherp.

Er zullen mannen zijn die het parfum gaan kopen om hun vriendin te verwennen, misschien hopend op een vleugje Cate. Er zullen vrouwen zijn die graag willen dat hun partner gaat kijken zoals naar dit droombeeld. Je kunt je daar van alles bij voorstellen, reclame kan veel veroorzaken.
Maar mannen, de liefde die je voelt voor de ander is veel intenser en sterker dan het allerbeste parfum op de wereld. Een parfum is mooi meegenomen, maar er gaat niets boven de geur van ware liefde. Liefde heeft tenslotte haar eigen krachtige, mysterieuze en niet te ontrafelen goddelijke formule.    

Als een wielrenner zoefde ik op het fietspad, naarstig op zoek naar de volgende foto en hopende die ook tegen te komen. Ik zag er vijf. Vijf keer Cate, Si en vijf keer verleiding.
Cate Blanchett, what's in a name. Dat de C voor de B uitgaat en haar achternaam een dubbele t heeft, maakt haar nog meer speciaal, mysterieuzer en aantrekkelijker.
En een ongelooflijk goeie actrice is ze ook nog, ik ben een fan. Elizabeth staat in mijn kast.

Complimenten ontvangen doet iedereen goed. Ik ontving er gisteren zeven. Met liefde lijst ik ze in en hangen ze straks aan de muur in de werkkamer van mijn hart.
Ik ben gevoelig voor complimenten.
En voor Cate.
Om Roy Orbison te citeren: "Pretty women, mercy..."

Fijne dag.

Een gun, suiker en koffie

Onze aarde. Gevuld met mooie bossen, diepe dalen, fantastisch stromende rivieren, eindeloze oceanen, kabbelende beekjes, heftige orkanen, zandstormen, en knallende bliksemflitsen.
Pure en eindeloze schoonheid waar we ons aan kunnen overgeven, diep van onder de indruk raken en met ah's en oh's in ons hart stil worden.

Maar dan is er ook nog op diezelfde aarde, de mens. We zijn toch het meest wonderlijke schepsel wat hier op twee benen rondloopt?
Ik blijf me over ons, en ook mezelf, weer elke dag verbazen.
Er gaat bijna geen dag voorbij of ik lees, hoor of zie weer iets wat een primaire gedachte in mij activeert: Wat gaan we nú weer beleven? En met nadruk op beleven!

Via, via, zo gaat dat op internet, kwam er gisteren een bericht onder mijn ogen dat de hoogste baas van Starbucks, in een open brief, zijn klanten verzocht om hun "Firearms" voortaan thuis te laten en niet mee te nemen voor een bezoek aan de "shops" en "outdoor seating areas".
Ik kreeg direct een beeld van allerlei John Wayne uitziende mannen en als Calamity Jane uitgedoste vrouwen die aan komen lopen, hun gun op tafel leggen en een kopje koffie bestellen alsof het zo de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dat is natuurlijk mijn fantasie en verbeelding. Ze zullen de gun toch wel in hun tas of zak laten? Wat een bijzonder land en contrasten.

In ons landje gaan de signalen om een heuse suikertax in te gaan voeren. Het schijnt, maar dat is al veel langer zichtbaar wanneer je rondom je heen kijkt, dat we met z'n allen teveel suiker binnen krijgen. Bewust of onbewust, dat is de vraag.
Af en toe hou ik mijn hart vast als ik over straat, of in een winkel loop en sommige mensen in het voorbij gaan voor me uit zie schuifelen. Soms is het ook niet meer dan schuifelen of langzame passen zetten.
Maar ik heb ook een diep gevoel van compassie met de schuifelaars. Bij een aantal flinke eters en drinkers is er een emotionele drang die je met een suiker, vet of hamburgertax maar moeilijk zult bestrijden.
Het blijft toch ook een bewustwording en soms is een ferme ""wakeup call" gewoon nodig.
Ons eten en drinken de komende tijd eens goed onder de loep te houden en zo iedereen een béétje gezonder te laten leven en zijn is een goed plan. Ik ben voor een grote verandering.

Gisteren had ik opeens, na het horen van Franstalige woorden en de bijbehorende klanken, een intense behoefte om in Parijs op een terras aan een klein tafeltje relaxend een kopje koffie te drinken. En in de avond, hand in hand, wandelend langs de Seine, samen badend in het mooiste avondlicht. Franse klanken hebben soms een wonderlijk en mooi effect.
De koffie drink ik trouwens zonder suiker, mocht je je dat afvragen. Ik drink koffie graag puur om de koffie zelf.

Fijne woensdag.

De 3A's en geven, gunnen en gezelschap

Gisteren was het dan zover, Prinsjesdag. Eigenlijk zou het best leuk zijn om gezien het feit dat onze Koning en Koningin drie dochtertjes hebben, het om te dopen tot Prinsesjesdag. Misschien ook wel goed voor de emancipatie. Volgend jaar?

Het voorlezen van de troonrede is, afgezien gisteren van de persoonlijke woorden van de Koning, bijna altijd een droog stuk met allerlei opsommingen van slecht nieuws boodschappen en nieuwe regels. Af en toe zie je genodigden die in de Ridderzaal aanwezig zijn gapen of een beetje knikkebollen.
Kan er niet een pauze ingelast worden met daarin een spetterend en aandoenlijk optreden van "De 3A's"?
Lijkt me een leuk idee om de dochtertjes van ons Koningspaar een vrolijke noot te laten verzorgen in de pauze. Een soort bonte dinsdagavond optreden, wat we vroeger wel eens op een schoolkamp hadden, maar dan overdag.

Ja, het slechte nieuws regeert, staat in de schijnwerpers en heeft volop onze aandacht. Aandacht voor het tekort zit daarin verpakt. Ik heb het maar voor een deel gevolgd gisteren, maar de teneur was: we korten en het is niet eerlijk zoals er gekort wordt. Iedereen komt op voor zijn of haar eigen stuk, De ouderen vinden het niet fair, de hogere inkomens ook al niet en ga zo maar door.
Natuurlijk we gaan er met zijn allen flink op achteruit en een behoorlijke groep mensen komt, nu al, behoorlijk in de knel met alle schrijnende gevolgen van dien. Ik weet ook niet een twee drie hoe we daar uit moeten komen en ben gelukkig niet een van de mensen die de kar trekken.

Maar misschien kunnen we vandaag, the day after, eens kijken wat we wel hebben en voor nu even roeien met de riemen die we hebben. En vooral elkaar iets geven, gunnen en wat meer gezelschap houden.
Want dat is, volgens mij, de uitdaging die telkens duidelijker wordt door deze algehele crisis. Hoe willen en gaan we met elkaar om? Zullen we met z'n allen eens gaan brainstormen?

Fijne dag.

Gieters, een kerkhof en koffie

Een paar dagen geleden liep ik te wandelen op een Nijmeegs kerkhof. Het was een mooie herfstdag, frisjes en een beetje vochtig. De nacht ervoor was er behoorlijk veel water naar naar beneden komen vallen. Af en toe waren er behoorlijk dreigende luchten die een signaal afgaven van "Ik kan nog meer laten vallen als ik wil".
Vastberaden én een tikkeltje eigenwijs had ik nog mijn dunne zwarte jasje aan. Ik weet het, de zomer lijkt nu ècht voorbij, maar ik heb een probleempje met loslaten van dat wat was en over te gaan tot de realiteit. Ik heb daar mijn tijd voor nodig.
Het kerkhof is voor mij niet direct een plek van afscheid, verdriet en tranen, maar veel meer een plek van rust. Die rust komt niet omdat de meeste geluiden van het razende verkeer worden weggefilterd en verzacht, maar meer door de rust in mezelf die daar als vanzelf ontstaat.

Vogels zitten op takken of vliegen rond op zoek naar voedsel. Een paar konijntjes die schichtig over het pad rennen en een enkel grappig eekhoorntje wat snel nog even is te zien voordat het uit het zicht verdwijnt.
Héél mooi allemaal, het leven is bijzonder.

Wat voor mij nog ontbreekt is een terras en een cappucchino. Of toch maar niet?
Sorry als ik je door mijn vorige zin misschien wat droevig maak, maar ik krijg op een kerkhof altijd behoefte aan koffie. Niet aan een goed gesprek met een ander, die behoefte heb ik niet. Met mezelf heb ik hele waardevolle gesprekken die veel kunnen opleveren. Dus als er al een terras zou zijn, dan ben ik de enige klant.
De dood is nu eenmaal een gewoon onderdeel van het leven zelf. Zonder dood geen leven en vice versa.
Ik weet maar één ding zeker en dat is het feit dat ik ooit doodga. De rest is onzeker en ongewis. Het leven is voor mij een prachtige ervaringstuin, waar ik graag in struin, soms verdwaal en leer. Elke dag.

Een groot contrast op het kerkhof? De foto heb je naar alle waarschijnlijkheid al gezien.
Mocht je een gieter willen gebruiken dan heb je een muntstuk nodig. Kennelijk hoort dit bij 2013.

Fijne herfstdag.

Space, uitdagingen en kansen

Maandag. Herfst, regen en vallende bladeren.
Ongetwijfeld zijn er nu weer mensen op pad naar hun werk om aan een nieuwe frisse werkweek te beginnen.
Een week die misschien, qua gevoel, ultra lang gaat duren wanneer het werk je niet bevalt, je een vervelende baas hebt, je niet begrepen voelt door collega's en daardoor niet gezien of gewoon vind dat je super stom en vervelend werk hebt.
Tja en dan? Op slot laten of ga je op zoek naar een sleutel?


Er zijn mogelijkheden, uitdagingen en kansen.
Een mooi voorbeeld is het project "Huis van Overvloed" in Lent bij Nijmegen.
Voor een bedrag van 900 euro hebben mensen daar een compleet huis gebouwd met, voor anderen, overtollige spullen en afdankertjes. Stel je eens voor, een compleet huis en voor dat bedrag. Wanneer je rond gaat vragen naar spullen die een ander over heeft komen mensen dus massaal in beweging om te geven en te helpen.
Het was een experiment en dat was in ieder geval zeer geslaagd.
Helaas is het huis een paar weken geleden afgebrand, tot nu toe is de oorzaak ervan nog niet bekend, en inmiddels is het met de grond gelijk gemaakt. Maar een duidelijk signaal is er wel afgegeven, yes we can!

Afgelopen vrijdag, de 13de, wat een dag om het bekend te maken, werd door de NASA enthousiast bericht dat de ruimtesonde Voyager1 ons zonnestelsel heeft verlaten en de volgende ruimte is ingegaan.
In 1977 werd de sonde gelanceerd en nu, zo'n 19 miljard kilometer verderop, is het zover.
We weten niet wat de sonde daar zal aantreffen, misschien wel énorme verrassingen. Het is toch ongelofelijk dat we iets kunnen bouwen dat zich nu 19 miljard kilometer van ons vandaan bevindt? Het het stuurt ook nog informatie door ook. Het getal laat mij een beetje duizelen, het is bijna niet te begrijpen en te bevatten.

De creatieve mens, mogelijkheden, kansen en uitdagingen.
Een nieuwe week. Laat je verrassen!

Fijne dag.

Jouw eigen "The King's speech"

Gisteren ook zo genoten van Koefnoen? Ik ben een fan.
Bij tijd en wijle hilarisch en heerlijk om voor een moment de wereld te laten zijn zoals ie is en van je stoel te glijden van het lachen.
Het is fantastisch hoe de makers, er telkens weer in slagen om in een korte tijd qua opnames in te spelen op de actualiteit.
Gisteren ging het onder andere over aanstaande dinsdag, Prinsjesdag. In een prachtige persiflage werd het voorlezen van de troonrede vergeleken met de rede uit de film "The King's speech".
Ooit zag ik samen met een lieve en betoverende vrouw de film met een glanzende hoofdrol voor Colin Firth. Wat een drama en wat een acteur, we hebben er samen van zitten smullen.

Iedereen wacht natuurlijk in spanning af hoe onze Koning het aanstaande dinsdag zal doen wanneer hij voor het eerst de troonrede zal voorlezen.


Vroeger bestond er nog de nar of de hofnar. Iemand gehuld in een narrenpak die, soms door geestelijke of lichamelijke afwijkingen, onbewust de spotlust kon opwekken.
Maar er was ook een intellectuele versie aan de verschillende hoven en soms niet zonder politieke invloed. In het Engels klinkt het heel fraai: The Jester.
Een op de lachspieren werkende figuur die de Koning allerlei dingen kon toefluisteren en laten weten zonder dat z'n hoofd er direct werd afgehakt, best machtig!
Koefnoen, onze eigen intellectuele narren die ons een spiegel voorhouden, heerlijk.

Zou het trouwens niet mooi en bijzonder zijn wanneer een ieder van ons de gelegenheid zou krijgen en nemen om zijn of haar eigen "King's speech" te houden?
Een openlijke verklaring dat je een verbond aangaat met je eigen IK? Stel je het eens voor!
Je beloofd trouw te zijn aan jezelf, jezelf te aanvaarden met alles erop en eraan. Je zult alles doen wat er in je macht en mogelijkheden ligt om goed, en eerlijk, voor jezelf te zorgen. Jezelf lief te hebben en te beschermen totdat de dood je scheidt. Jezelf te verbinden en met al je energie en kracht je plaats in te nemen in deze bijzondere wereld. Allerlei variaties in je persoonlijke tekst zijn er denkbaar.
Zou dat niet, naar jezelf toe, een bijzonder gebaar zijn?
Jammer dat het dromenboek al gedrukt en weggegeven is, deze had er zomaar in kunnen staan.

Leonardo de Caprio riep het al in de Titanic film: "I am the King of the World."
Mijn wereld.

Fijne Zondag.

Gedachtes, de Koning en de kleine Prins

Op het moment dat ik vanochtend wakker werd en op de achtergrond het getik hoorde van de regen, was mijn eerste gedachte: Shit, het regent ...alweer!
En ik had me nog zó voorgenomen na het lezen van een boek over "Krijgen wat je wilt en willen wat je hebt" om mijn éérste gedachte de volgende ochtend een mooie te laten zijn. Dat was in ieder geval een tip van de schrijver. En voor tips die wat opleveren sta ik altijd open!

De opvolgende gedachtes? Ik hoef vanochtend nergens naar toe, niet te werken, boodschappen te doen of met een fiets door de regen. Een grappige constatering dat het allemaal niet-dingen zijn i.p.v. wel-dingen.
Nog liggend in mijn bed kan ik proberen mijn gedachtes te sturen, maar dat is nog best een moeilijke opdracht. Maar goed, ik ben ook maar een mens, dacht ik nog.
Ja, wacht eens even? Máár een mens? Het klinkt alsof dat dan weer niet goed genoeg is?
Even parkeren die gedachte. Eerst tijd voor koffie en ontbijt. Tenslotte ben ik een aspirant-leerling op het gedachtegebied.

Aanstaande dinsdag is het Prinsjesdag. Voor het eerst zal onze Koning de troonrede voorlezen met daarin de belangrijkste plannen van de regering. Ik ben benieuwd, maar hou mijn hart vast, het zal wel slecht nieuws zijn. Het zou mooi zijn en van humor getuigen wanneer onze Willem-Alexander de troonrede zou beginnen met: "Beste mensen, ik heb goed nieuws voor jullie."
Best een leuke droom, die had zo in het dromenboek kunnen staan.
Nee, Prinsjesdag gaat meestal grotendeels over tekorten en tekort komen. En daarbij nog over onze maatschappij met bepaalde constateringen. Na de troonrede begint in de middag het gekrakeel, gesteggel, geruzie en gesoebat over de plannen, euro's en de verdeling van het geld.

Ik moet opeens weer denken aan een stukje tekst uit het boekje: "De kleine prins" (Le petit Prince). Als je het nooit hebt gelezen dan is het verplichte kost. Ren naar de boekhandel of bibliotheek!
Het kleine prinsje zegt ongeveer het volgende: "Ik snap jullie grote mensen niet goed. Wanneer ik je vraag om je huis te beschrijven dan vertellen jullie direct hoeveel het in geld waard is. Jullie hebben het niet over of het dak rode dakpannen heeft, er een mooi groen grasveld in de tuin ligt en rozenstruiken langs de muren. Niet over bloempotten voor de ramen met mooie planten erin."

Misschien wel een leuk idee om voor iedere politici, aanstaande dinsdag, op elke tafel in de tweede kamer, een exemplaar klaar te leggen. Eerst lezen over de essentie van dingen en dan mag je met elkaar in debat! Het kan die dag zo maar gebeuren dat ze elkaar anders tegemoet treden.

Geniet van een fijne zaterdag.

Geblaf en geswaffel van mannen met macht

Gisteren zag ik een lekker spannende film van een aantal jaren geleden die zich bijna compleet afspeelde aan boord van een kernonderzeeër. Een echte mannenfilm. In de eerste scene's zijn er nog een paar vrouwen in beeld, waarvan er maar eentje tekst had, maar daarna was het de beurt aan de mannen.
Dreiging van een totaaloorlog en het wel of niet indrukken van de knop om de boel te laten ontploffen. Ach, wij mannen houden het soms graag simpel om even bij te tanken. Afvuren of niet, dat was de vraag.

Poetin en Obama, ingrijpen of niet. Hoe dan wel, of toch maar niet? Het zijn mannetjes.
Een ingezonden brief van Poetin en afgedrukt in een Amerikaanse krant leverde al weer veel stof op voor discussie. Toen ik het een beetje volgde op de radio, die aanstond terwijl ik in huis aan het klussen was, bedacht ik dat het wel leek of Poetin een brief had gestuurd met een urineluchtje eraan.
Even laten weten aan het andere mannetje dat hij niet met zich laat sollen. Wie piest er verder en heeft de sterkste straal?
Soms hebben mannen ook het swaffelen nodig, mét of zonder macht.

Zou mevrouw Poetin s'avonds haar man in bed opgewacht hebben met een doorschijnende neglige aan, liggend op een Russische berenvel en hem zacht toefluisteren dat hij weer zo'n geweldige Siberische tijger was vandaag?

Ik maak me méér zorgen over het grote aantal mensen dat op de vlucht is en die ergens moeten zien te overleven terwijl er over hun hoofden door de mannen veel wordt uitgevochten.
Wat ik mis in al het het nieuws rondom die crisis, dat zijn de vrouwen. Waar zijn jullie, je mening en stem?
En nog belangrijker? De vrouwenenergie. Als er iets is was ons mannen tot bedaren kan brengen, elkaar weer een hand geven en eens rustig naar een oplossing kan leiden dan is het de zuivere energie van vrouwen.

Ondertussen zitten wij hier in de regen en herfst. Tijd om binnen het een en ander te doen en op momenten dat het lukt en het weer mee zit, lekker naar buiten.
Plannen maken voor het weekend, wat is er allemaal voor moois te beleven in de komende dagen?

Fijne vrijdag.

Thuis komen en zijn

"Ik ben het niet maar speel het wel."
In al zijn werken is steeds hetzelfde mannetje te zien als hoofdpersoon, al dan niet als lijdend voorwerp in een onderwerp, maar nooit echt lijdend onder hetgeen wat hij ondergaat of moet doorstaan.
Teun Hocks, fotograaf en schilder, maakt kunstwerken waarmee hij een glimlach op je gezicht kan toveren.
Dat heerlijke absurde. Ik hou ervan. Teun houdt je een beeld en spiegel voor die je ook stof geeft tot nadenken over momenten en situaties.
"Ik geef het geen titel want ik wil mensen niet iets af pakken." Wat een cadeau.

Moeite doen om naar een museum te gaan, traptreden te beklimmen als ware het de beklimming van een hoge berg, zware glazen deuren openduwen om het gebouw (lees; huis) binnen treden, dat vind ik persoonlijk een fijn gevoel.
Aan de kassa verwelkomd te worden en mijn kaartje in handen te krijgen is de bekroning en de sleutel tot het geluk. Ik ben thuis en zou wel willen roepen, Honey I'm home.
Oh, ik ben een rijk mens en bezit een aantal van dit soort huizen en welgesteld uitziende buitenverblijven, zo voelt het althans. Wanneer ik een museum binnenga ben ik vervuld met rijkdom en ga ik ook weer meer bij gevuld naar mijn andere huis.
Nu heb ik het niet over musea gevuld met Friese staartklokken en speeldozen of zo, daar is niks mis mee, altijd leuk om een keer gezien te hebben. Maar persoonlijk voel  ik me meer aangetrokken tot musea waar ik aan de slag moet om te beleven. Het woordje "moeten" zal ik direct even ontkrachten, het is meer een passie en drift. Als een soort junk heb ik af en toe mijn methadonshot nodig.

Een paar jaar geleden was ik met mijn lieve dochter in het Kröller-Müller Museum om te gaan kijken naar een prachtige en boeiende maar tentoonstelling. Daar raakten we samen in gesprek met een suppoost, een grote man, kaal hoofd en op zekere leeftijd. We hadden het over werken in het museum. Zijn mooie en trotse woorden zal ik nooit vergeten.
"Als ik hier s'avonds klaar ben ga ik naar mijn vrouw, naar mijn huis. Wanneer ik de volgende dag moet werken ga ik naar huis. Kortom, ik ben altijd thuis." Wat een rijkdom.

Fijne dag.  

Heerlijke opwinding over "Sunset at Montmajour"

Wat een dag! Het bericht verscheen en ging razendsnel de wereld over. Een nieuw schilderij gemaakt door Vincent van Gogh was ontdekt.
Op deze foto hangt er nog net even een smetteloos wit laken overheen, maar even later kon iedereen het aanschouwen. Een schilderij wat we nog niet kennen, door van Gogh schildert.
En onmiddellijk stijgt dan natuurlijk de waarde en de prijs van het geschilderde doek. Ik ben benieuwd wat het gaat opleveren.
Het schilderij komt uit een privecollectie, van wie weten we (nog) niet, dat is een geheim. Ultrageheim, als ware het een staatsgeheim. Stttt, mondje dicht.

Ach arme Vincent. Tot op de dag van vandaag bestaan er nog steeds verhalen over hem die in de loop van de tijd zijn aangedikt als ware het een dikke laag over laag geschilderde beeltenis.
Een gek, een oor eraf, zelfmoord, nooit een schilderij verkocht.

Vincent was een harde werker, keek analytisch naar zijn werk en was uitermate kritisch. Het was gelukkig niet snel goed en dat leverde, voor hem en ons, op den duur zijn allermooiste en beste werk.
Hij probeerde, denk ik, helderheid en duidelijkheid te krijgen over het hoe en waarom, ook in het dagelijkse bestaan. Hoe werkt het licht, vormen en kleuren? En hoe schrijf ik een taal die iedereen begrijpt?

Ik wordt zelf bij zijn schilderijen en kijkend naar zijn werk altijd heen en weer geslingerd tussen blijheid en droefheid, met alle wonderlijke schakeringen er tussen in. Geen ""50 shades of Grey", maar honderden kleuren waar je van kunt duizelen en licht in het hoofd kunt raken. Een betoverende reis op zielsniveau, met Vincent als reisleider.

Bij de Wereld draait door, gisteren op t.v., bekende één van de mannen aan tafel dat hij het geheim over de ontdekking van het nieuwe werk van van Gogh stiekem aan zijn vrouw had verteld. Hij zei het met een prachtige glimlach, hij had iets intiems gedeeld. Tja, zoiets móét je gewoon met iemand delen en als het kan dan graag met je geliefde.

Vincent was een dichter onder de schilders.
""Sunset at Montmajour", de titel alleen al doet me verlangen naar liefde, licht, zon en wijn.

Fijne dag.

Vrouwenbeelden èn de catwalk

Fietsend naar muziek optredens in het dorpje Wijchen zag ik ze van een afstand staan, twee behoorlijk grote beelden, vrouwenhoofden.
Het zijn er twee, ze zijn elkaars spiegelbeeld en gemetseld in rode baksteen. De vormgeving erg mooi en verstillend.
Het draaien van de hoofden op de hals geven een kijkrichting aan, zo kijkt de ene vrouw het dorp in en de ander het dorp uit. De bakstenen verwijzen naar de oude dorpskern en de ambachten van ooit.
De beelden zijn van kunstenares Elisabet Stienstra.

De plaats waar ze staan is een redelijk drukke rotonde met voorbijrijdende, soms scheurende auto's. Om en naast de vrouwen staan véél verkeersborden.
Ik heb er een tijdje bij stilgestaan, rond gelopen om te ervaren. Wat vindt ik er nu eigenlijk van?
Ik merk dat ik wordt heen en weer geslingerd tussen enerzijds de aantrekkingskracht van de haren, ogen, lippen, de jonge frisse uitstraling, de warmte van het rode, het kunstig metselen en anderzijds iets van "opleuken". Een gevoel bekruipt me dat men dacht dat een nogal saaie rotonde met veel borden iets nodig had om een uitstraling te krijgen?
Maar schoonheid hebben de vrouwen, dat staat voor mij vast.

In het dorp was het druk, veel mensen, terrassen, bier, wijn en muziek. Niveauverschil in de muziek was er zeker. Verschil in kwaliteit van de wijn die ik dronk ook.
Koopzondag. De winkels waren open en ik kwam in een winkelstraat in een plaatselijke modeshow terecht. Een rode loper, die nog leeg was, lag tussen het winkelende publiek door. Het duurde even, maar daar kwamen uiteindelijk de dames.
Langs de rand van die rode weg bekroop me het gevoel van duiden doden te sterven als ik hier tussen al die mensen zou moeten showen. Petje af voor de vrouwen en hun moed.
Rondom en naast mij zag ik allerlei mannen, die samen met hun vrouw waren gaan kijken, meegesleurd of niet. Ik zag ook hun gedachten: "Wat doen we hier? Hoe kom ik hier ongezien weg? En waar is het beloofde bier!"

De dame die de microfoon ter hand had genomen om wat achtergrond informatie te verstrekken was duidelijk geen beroeps. Jammer genoeg ontbrak het haar aan een assortiment aan opzwepende of flatterende woorden, een gemiste kans om mensen warm te maken voor een portie meer omzet in de kledingwinkel.
De vierde dame in de stoet was een vrouw waarbij tijdens het aan mij voorbijgaan de informatie klonk: "U ziet het dames, zèlfs een vrouw op leeftijd kan dit nog dragen." Ik zag de ogen van het catwalkmodel zich heel even sluiten, het woord zèlfs deed het 'm denk ik. Ik kan het natuurlijk mis hebben, maar volgens mij zag ik pijn.

In gedachten was ik bij de twee vrouwen op de rotonde. Jeugdig en fris, de tijd staat voor hun stil.
Goede wijn behoeft geen krans. Vrouwen ook niet. Maar wel een compliment. Je was mooi zoals je was op de catwalk.

Fijne dag.

Zen en weinig grond

Deze foto maakte ik op één van mijn favoriete plekjes in Nijmegen. De traptreden naar de St.Stevenskerk.
Ik kan op die plek even heerlijk zitten, kijken en af en toe mijmeren. Wanneer ik van bovenaf, de trap is redelijk hoog, voor me kijk zie ik het dagelijkse leven aan me voorbij trekken. Winkelende passanten, toeristen, lachende of huilende kinderen, verliefden die hand in hand lopen. Jonge vaders of moeders met een buggy, ouderen met een rollator.



Het geluid wat passerende vrouwen maken door de hakjes die ze dragen, veroorzaken een ritmisch geluid op de stenen waar ze overheen lopen. Achtergrondmuziek bij de levende beelden. Het leven is goed.

Links van mij was dit stukje groen te zien, gewoon aan het groeien tussen de scheuren in de oude traptreden. Het laat zich kennelijk door niets tegenhouden. Tenminste, zolang een mens het maar met rust laat en niet ingrijpt. Kennelijk lukt het haar om wortel te schieten en te groeien ondanks de weinige grond die ze tot haar beschikking heeft. Verbazend knap en een mooi voorbeeld. Een plant is een plant, èn meer.
Ik vroeg me af hoeveel grond ik nodig heb om werkelijk te groeien?

Ik dacht ook aan een stukje tekst die Paulo Coelho een paar dagen geleden verspreidde, wat een heerlijke zaaier is die man toch.
Wanneer je een bloem in het veld vraagt of zij zich nuttig voelt? Want je produceert toch telkens weer dezelfde bloemen? Dan krijg je als antwoord: Ik ben mooi en dat is de reden om te leven.
En wanneer je een rivier vraagt of hij zich nuttig voelt, ondanks dat hij steeds in dezelfde richting stroomt? Dan krijg je als antwoord: Ik probeer niet nuttig te zijn, maar een rivier.

En bedankt Paulo voor je inspiratie. Voorzichtig vraag ik aan het stukje groen, voel jij je nuttig? Krijg ik als antwoord. Ja Mart, ik heb je zojuist laten zien dat je maar weinig grond nodig hebt om te groeien.

Misschien zegt 'n lezer van dit stukje nu wel: "Wat heb je een prachtig moment van Zen voor jezelf gecreëerd Mart!"
Mijn antwoord zou zijn: "Ach nee, niet gecreëerd. Ik hoef niet nuttig aan het werk te gaan om het te krijgen. Het is."

Fijne zondag.

Kuisen en swifferen

Gisteren was ik behoorlijk aan het poetsen geslagen. Ramen zemen, stofzuigen. Stof de deur uit zien te werken, wat altijd maar tijdelijk lukt, om de een of andere mij nog onduidelijke reden is er altijd weer nieuwe en verse stof die je huis probeert binnen te dringen. Een foutje in de schepping? Heeft de grote geest echt een paar steken in zijn breiwerkje laten vallen?
Als je éven niet oplet en het blijft bijhouden draait het huishouden behoorlijk in de soep. Hoeveel procent in het leven is een mens eigenlijk wel niet kwijt aan opruimen en bijhouden van je leefomgeving?
Bed afhalen, wasmachine aan, bed opmaken. En tussendoor even 'n korte, diepe, intense en heftige zucht Dat ruimt bij mij van binnen een beetje op en zo sla ik twee vliegen in één klap.

Onder het poetsen hoor ik op de achtergrond op de radio een commercial over Swiffer. Wie heeft die naam bedacht? Best leuk. Is swifferen inmiddels al geaccepteerd als officieel werkwoord?
Handig, handig en direct kopen is het advies. Snel naar de Blokker.
Ik kom niet vaak en graag bij de blokker. Het ruikt er letterlijk naar poetsen en huishouden, voor mij een vorm van zelfkastijding om ernaar binnen te gaan. Als ik al door de winkel loop, zie ik veel dingen die ik naderhand niet nodig zou hebben. Véél poespas hoor ik een lieve vriendin fluisteren.

Vreselijk vormgegeven in allerlei verschillende variaties Boedha beelden. Het kan zovéél mooier. En schilderijlijstjes die ik niet boven mijn bank zou willen hangen. Als je me ècht in tranen zou willen hebben dan moet je een foto die ik ooit met hart en ziel gemaakt heb in zo'n wissellijstje stoppen, met van die vreselijke haakjes eraan. Voor mij een soort ultieme gevangenis voor het beeld, met haakjes als functionele tralies.
Handige dingen allemaal, koffiezetters, magnetrons, afvalbakken, strijkijzers. Het "kijk eens schat" gebaar die sommige mannen maken door hun vrouw of vriendin voor haar verjaardag een strijkijzer cadeau te doen heb ik trouwens nooit kunnen begrijpen.
 
Vandaag is het de beurt aan de tuin. Opruimen, snoeien en schoffelen. Het onkruid schiet, als ik me omdraai en even niet oplet, uit de grond.
Soms verlang ik intens naar een appartement in de stad, met een riant balkon en een hemels uitzicht op het water, landschap en mensen. Maar ja, een balkon moet je ook weer bijhouden toch? Voor je het weet hebben de meeuwen en duiven je balkon vol gedumpt met flatsen van uitwerpselen. Kortom, waar je ook bent, poetsen en opruimen moet nu eenmaal. En met koffie of thee op z'n tijd, lekkere muziek op de achtergrond en af en toe méézingen kom je er ook best wel met een "fungevoel" doorheen.

En altijd is er dan ook weer iets grappigs aan het fenomeen schoonmaken te vinden. Op internet zag ik o.a.de volgende mooie woorden: aanvegen, aandweilen, aanrakken, afboenen, aflappen, afwassen, afwissen, afnemen, afkuisen, afdoen, aanschuieren, kuisen, bezemen, boenen, borstelen, dweilen, hemelen, hekelen, kuising, nawerk, netten, opschonen, opruiming. Mijn favoriet is kuisen.

Mocht je vandaag gaan schoonmaken, poetsen, opruimen, kuisen of swifferen? Succes.

Have fun en een fijne zaterdag.

Retesnel gedrag

Gisteren kwam ik al wandelend en genietend, op weg om mijn mooi gelukte en geprinte foto's op te halen, mijn inmiddels hoogbejaarde buurvrouw tegemoet op de stoep.
Ze liep puffend en lichtjes hijgend achter haar rollator, vochtig van het zweet, want het was een warme dag. We raakten wat aan de praat, althans zij sprak, ik luisterde. Kom maar, dacht ik. Vertel maar wat je kwijt wilt.
De dokter had haar uitdrukkelijk gezegd om eens flink te gaan bewegen. Goed voor me, vertrouwde ze me toe. En ik vind het nog leuk ook. En ze gaf me een stralende en lieve lach. Gewoon een aardige dame.
En véél drinken, water bedoel ik, was mijn buurmannenadvies.


Schuin achter mijn buurvrouw, op de achtergrond, zag ik een wervende reclamefoto van KPN.
Het woord RETESNEL viel me op. Tja, je moet toch iets verzinnen om een telefoon te verkopen?
Later op de dag, na een soort uitgebreide sanitaire stop, plopte dat woord opeens weer omhoog. Was ik nu langzaam geweest in mijn veeghandeling, of best wel retesnel?

Een tijd geleden kwam ik terecht in een filiaal van een grote drogisterijketen. Daar kijk ik ook soms mijn ogen uit wat ze nu weer verzinnen? Opvallend was een grote soort displaybak met doosjes Paracetamol erin. Een reclamekaart erbij en aangeduid als een soort van Mars, Twix, M&M's?
Als ik een journalist was, zou ik best wel eens een goed gesprek met de directie van de winkelketen willen hebben over winst, geld, goed slapen en moreel gedrag.
Bij het afrekenen werd me gevraagd: "Of het zo mee ging?". Mijn aankopen waren niet zoveel, maar een tas was ik helaas vergeten. Ik kreeg er eentje van de aardige jongen achter de kassa, tenminste, die werd na een welgemeende "Doei, doei" voor me klaargelegd. Het is echt lachen wat je zo dagelijks tegenkomt.
De boodschappen pakte ik zelf maar even in. Maar ik moest wel snel zijn, de volgende klant probeerde me, qua uitstraling en energie al aan de kant te drukken.

In Nijmegen is al een tijdje een discussie gaande over het twittergedrag van een mevrouw. Ze is hoogleraar en verbonden aan de universiteit; sociale psychologie. Ze twitterde: "dat uitgestreken smoelwerk van Kamp op z'n bek slaan" en het even later:: "Wat een drukte om niks. Schoot even uit mijn slof. Sorry hoor,. Gebeurt zo vaak op twitter"
Onhandig gedrag, ondoordacht, niet slim gedaan, te retesnel getwitterd? Of toch gewoon een geval van vrije meningsuiting?

Ik weet het niet, ik zie en schrijf maar gewoon wat me opvalt.
De wereld is kleurrijk, mooi, bijzonder en soms ook retesnel.

Fijne dag.

De liefde en door de bomen het bos niet zien

Een paar dagen geleden liep ik een grote boekhandel in Arnhem binnen om weer eens heerlijk te snuffelen en te ruiken.
Ja, ik ben één van de vele ruikers die kicken op de geur die boeken nu eenmaal hebben én afgeven. De boekengeuren hebben op ons een effect die een beetje vergelijkbaar is wanneer je aan bloemen ruikt. Via de neus dringt het binnen en zorgt ervoor dat je je wat lichtjes in het hoofd voelt en héél gelukkig. De trillingen in het lijf zijn een voelbare resonantie.


Boeken. Op mijn tocht door de winkel kom ik al het moois tegen. Foto en kunstboeken, reisgidsen, prachtige geïllustreerde prentenboeken, mooie romans en essays. Het hof van Eden.
En veel, heel veel boeken over leven en spiritualiteit, plus diverse aanverwanten.

Hoe leven we? Hoe wil ik leven, gelukkig worden. Hoe kan ik het zijn en blijven? Eerste soort eerste hulp bij ongelukkig zijn. Nummerologie, horoscopen, I Tjing, Feng Shui. Allemaal doen ze hun uiterste best en roepen ze dat ze het weten, denken te weten of "the tools" hebben hoe je het het beste kunt aanpakken. Soms zie je werkelijk door de bomen het bos niet meer.

Één schrijfster heeft het over het kraken van een kluis. Je oor tegen de kluis aan drukken, goed luisteren en net zolang totdat je hoort dat de palletjes op de juiste plek vallen, de juiste cijfercombinatie. Kluis openen en de inhoud is voor jou. Ja, dat lijkt mij ook beter dan in een soort Goddelijke casino aan een eenarmige bandiet trekken en maar afwachten totdat het lot je gunstig gezind is? Online proberen, zie afbeelding, heeft dan opeens iets Goddelijk grappigs.
Ik weet het niet. Misschien maar uit elk boek het beste oppikken en inzetten. Komen we er dan achter hoe het beter kan? Best verwarrend en opeens heb ik sterk de behoefte aan koffie. Even landen op moeder aarde.

Op de hoek van het gangpad zit, op een bank, een wat ouder echtpaar. Samen kijkend en bladerend in diverse reisboeken. Beiden grijs van haar en mooi in de kleren gestoken. Hij streelt zachtjes en liefdevol onder het lezen haar rimpelige slanke. Zij heeft een betoverende glimlach en straalt van genoegen.
Liefde is de stèrkste energiebron, sterker dan wat dan. En ondanks alle pogingen in al die jaren van ontwikkeling nog steeds niet te bevatten, te duiden, vast te pakken of te omschrijven.
De liefde devalueert de rest tot min of meer praktische tips.

Fijne dag.

Fotografen zijn vertellers

Vandaag is de dag om me bezig te houden met de flessen die ik her en der klaar heb staan. Lampen klaarzetten, een geschikte achter en ondergrond maken en de verdeling en compositie. natuurlijk moeten ze ook nog wel of niet opgepoetst worden, ook dat is nog een keuze.
Maar voor alles van start gaat is het eerst wat moet gebeuren contact maken en hebben met de fles of flessen. Ja, je leest het goed. Ik moet contact maken met het onderwerp, want wat is nu een fles? Is het gewoon een levenloos ding waar je praktisch gezien iets in kunt doen? Of is er méér?

De meest nuchtere onder de mensen zouden zeggen: "Mart, niet kletsen maar aan de slag." Nee helaas, zo werkt het niet en ook niet bij mij.
Er is een schilder die ooit zei: "Je moet niet de appel schilderen, maar de àppel." Daar is véél mee gezegd. Want wat is nu eigenlijk een appel? Een stuk fruit wat je lekker vindt en in je mond stopt, of is er méér?

Fotografen, beeldenmakers, schilders, beeldhouwers, filmers, schrijvers en ga zo maar door, zijn vertellers.
Ze vertellen wat ze willen vertellen, niets meer en niet minder. Daar moet je het mee doen en als het goed is, dan is het genoeg.
Als je als beschouwer toekijkt en je hebt het gevoel dat je meegezogen wordt, meegenomen, aan de hand.
Geraakt, gepakt, ontroerd raakt, verleid wordt, opgewonden raakt, vrolijk, geëmotioneerd, in extase en als klapper bijna in katzwijm valt, dàn is het best een goed verhaal.

Ik las net nog een uitspraak van Julia Cameron: To kill creative dreams because they are "irresponsible is to be irresponsible to ourselves. Die nemen we vandaag maar mee in de bagage.
Een goed verhaal verteld iets over de verteller en vertellen is delen, zo heb je er allemaal wat aan.
Ik ga aan de slag want ik heb vandaag nog veel te vertellen.

Fijne dag.

Herfst, een vliegtuigmug en E.T.

Op 1 september is, meteorologisch gezien, de herfst begonnen. Astronomisch gezien moeten we nog even op de herfst wachten, maar je ziet, ruikt en ervaart het al een béétje rondom je heen. De eerste blaadjes vallen al van sommige bomen. De wind blaast anders, de voorbode is er. De herfst komt steeds dichterbij.

Nu heb ik de héle lange en best warme zomer geen enkele mug op mijn mijn slaapkamer gehad. Tot aan vannacht dan.
Ik lag nog héérlijk te slapen, maar opeens was ie er. Hij scheerde, als was hij een vliegenier uit de Tweede Wereldoorlog, een flink aantal keren langs mijn hoofd.
In mijn oren hoorde ik het geluid wat die ouderwetse vliegtuigpropellers maakten, je kent het wel. In mijn gedachten had de mug een klassiek stoere pilotenjack aan en op zijn hoofd zo'n lederen helm. Het bandje was, ook stoer, niet onder zijn kin vastgemaakt. Ik twijfel nog een beetje of ik nu een Amerikaanse vlag op zijn jas zag of de ondergaande Japanse zon.
In ieder geval werd ik door de vervelende en pestende, maar verder relatief onschuldige mug, ik ben gelukkig niet snel prikbaar, uit mijn dromerij gehaald.

Een mooie droom was het, want ik had samen met een collegakunstenaar een mooi werk bedacht en gemaakt. Een bijzondere en speciale fiets waarmee je door de lucht kon fietsen, als je tenminste maar hard genoeg trapte. Maar, je kon er een geweldige en intense ervaring door krijgen. Vergelijkbaar als die van dat jongetje dat door de lucht fietst met voorop E.T. in zijn mandje.
Hoe zou het trouwens zijn met E.T.? Hij wilde in de jaren tachtig steeds naar huis bellen om zich te laten ophalen. Soms probeer ik me zijn huis voor te stellen, maar dat is lastig.
Nu zou je de scene opnieuw kunnen verfilmen. E.T. met in zijn handen, och die lange vingers, een smartphone. Hebben ze meteen een steengoeie reclame. Langdurig het merk in beeld en kassa.
Nee, sorry, skip maar, slecht idee. Van E.T. moeten ze absoluut afblijven. Ik wil geen deel twee en ook geen sequelverfilming zien.
S'nachts gaat mijn fantasie soms met me op de loop, of door de lucht zoals je wilt. Gelukkig heb ik soms ook nog dat frisse en onbevangen gevoel van een kind, ik koester dat als een van mijn grootste schatten.

De herfst gaat ook nog bijzondere dingen doen. De komende dagen wordt het weer stralend nazomeren. Korte broek kan weer uit de kast en de zonnebrand binnen handbereik.
Geniet van deze stralende dag en mocht je E.T. zien of spreken groet hem van mij. Ik heb veel van hem genoten. Hij was een special Terrestrial. Maar wat wil je met zo'n mooie voornaam, Extra.

Fijne dag.

Alle duiveltjes zijn hier

Hell is empty and all the devils are here. William Shakespeare, The Tempest

Ja alle duiveltjes zijn hier en zijn soms zeer bepalend bezig in onze wereld.
Eergisteren las ik op het nieuws dat Rusland de wapenleverantie naar Syrië heeft opgeschort. Niet om een steentje bij te dragen aan rust en vrede voor de bevolking in dat land. Maar vanwege het feit dat het land geen geld heeft om de rekening voor de levering te betalen. Dat kan ook een reden zijn om geen wapens te leveren.

Zoals Darth Vader in Star Wars de jonge Luke Skywalker (zijn zoon) probeert over te halen om toch beslist naar de duistere kant te komen, zo staan de duiveltjes klaar om ons ook dingen te laten doen die we misschien niet willen.
De duiveltjes hebben een sterk gereedschap, de angst. De angst zorgt weer voor beren op de weg en laat bepaalde zaken en mogelijkheden zien in een daglicht met zeer spaarzaam zonlicht. Eigenlijk is de angst maar een armoedig fenomeen, maar als je niet oppast met grote gevolgen.
De angst voor het onbekende en het nieuwe. Angst om iets aan te gaan of te solliciteren. Angst voor anderen. De controle te verliezen. Angst om een relatie aan te gaan.
Als je eenmaal bang bent, staan de duiveltjes al te springen om toe te slaan.

Gisteren is de meteorologische herfst begonnen en de eerste blaadjes vallen al een klein beetje van sommige bomen. De dagen zullen korter worden, we gaan méér onze dingen binnenshuis doen. Ook trekken we ons een beetje in onszelf terug. Een heel natuurlijke beweging.

Maar eerst wachten ons nog een paar prachtige dagen met hoge temperaturen, héérlijk nazomeren.
Geniet van de dag en mocht je een duiveltje opmerken, gewoon met een glimlach tegemoet treden.
Daar kunnen ze niet tegen.

Fijne dag,

Ieder mens heeft een eigen verhaal

Ik geloof dat we allemaal in onze diepste kern gelijk zijn en gelijkwaardig. We zijn mens.
Wanneer je uiteindelijk de veilige omgeving van je moeder hebt verlaten en al dan niet huilend, krijsend of met een prachtige glimlach op de wereld bent geplaatst en je plek gaat innemen, dan gaat het grote avontuur beginnen. Ons leven is gevuld met een constante en prachtige uitdaging. Wijzelf zijn de pioniers van een onontgonnen geheel wat verkent en gevormd kan worden.

In mijn buurt woont een wat oudere man die ik regelmatig op straat tegenkom wanneer ik naar de glasbak, of brievenbus onderweg ben. Of naar het pompstation loop voor mijn portie sigaretten.
Hij is klein van stuk en heeft een behoorlijke buik. Het beetje haar wat hij nog heeft hangt, met een beetje gel of een andere pommenade erin, achterover geplakt over zijn kalende schedel. En altijd heeft hij een hondje bij zich. Zo'n klein bolletje wol van een hond, een soort levende knuffel. Het is heel leuk om die twee zo samen te zien, het lijkt alsof ze elkaar uitlaten.
Wat aan hem verder opvalt is zijn pak. Donker van kleur en zeker twee maten te groot. alsof zijn lichaam krimpt en het pak de maat blijft houden. Het lijkt alsof hij thuis alleen is, misschien is hij wel weduwnaar. Ik heb het vermoeden, maar zeker weet ik het natuurlijk niet.
Het zou fijn zijn als er thuis iemand op hem wacht die zegt: "Kom Jan, we gaan eens een nieuw fris en passend pak voor je scoren". Nu heeft zijn uiterlijk en uitstraling iets triest.

Een paar jaar geleden had ik een portretsessie met een jong meisje. Volgens haar tante, die de afspraak maakte en betaalde voor de sessie, was ze verlegen, héél erg verlegen zelfs. Ik werd nadrukkelijk en uitgebreid daarvoor gewaarschuwd, het zou mij niet lukken om mooie foto's van haar te maken.
Nou zo'n uitdaging ga ik graag aan!
Voordat ik met fotograferen begon en tijdens ons gesprekje vooraf, was de verlegenheid niet duidelijk zichtbaar. Maar tijdens het eerste kwartier van fotograferen wel. Ze zat vast in haar lijf en geest. Niet ontspannen en los genoeg voor de foto's die ik voor ogen had.
Ik legde de camera op een stoel en ik begon daarover een gesprek. "Ja, ik ben héél erg verlegen", vertelde ze me.
Ik geloof er niks van, gaf ik haar terug. Je bent onzeker, dat zie ik. Maar wanneer ben je verlegen geworden? "Nee, ik ben écht zo" gaf ze me terug.
Maar op het moment dat je veilig in je moeder zat en er een tijdje later uitkwam was je niet verlegen. Ik was gedurfd en stellig in mijn bewering, maar mijn hart vertelde me dat ik dit zo moest zeggen.
Het verhaal kwam plotseling op tafel. Ze was gepest vanaf haar vroegste jeugd, op school en niet zo weinig ook. Ze wist niet beter dan gepest te worden, had geen andere herinneringen, het was altijd zo geweest.
Het vertellen en delen gaf zichtbaar lucht en voelbare ontspanning.
Camera pakken en ervoor gaan, ze ging héérlijk uit haar dak en we kregen samen de foto's die we wilden.

Iedereen heeft zijn of haar verhaal. Maar dat verhaal kun je ook herschrijven, als het je niet bevalt. Gewoon pen en papier pakken en aan de slag gaan. De vrijheid is er om andere keuze's te maken om zo je verhaal plots een andere wending te geven.
Het maakt niet uit of het nu gaat om verlegenheid of een nieuw pak.

Fijne dag.