Groei, de Lente en 'Adieu God'

Zachtjes, héél zachtjes
en ook nog eens langzaam
nadert het voorjaar.

Wees stil om haar niet te storen,
wees onder de indruk
om haar recht te doen.

Niet dat het nu uiteindelijk zo'n indrukwekkende regels gevuld met woorden zijn geworden, maar het legt wel de vinger op de goeie plek. De lente komt eraan.

Het groeit in mijn bescheiden tuin. Het plopt en doet. Doet wat het moet doen. Het groeit omdat dat nu eenmaal de bedoeling is of schijnt te zijn. Wie of wat dat bedacht heeft? Ik heb geen idee, maar ben er zo blij mee dat ik er intens gelukkig van kan zijn. En dat elk jaar weer.

Intussen verandert mijn tuin in een soort van inspiratietuin. Oh, er valt nog genoeg te doen. Ik kan nog wel vooruit. Qua tijd en opbrengst schiet het niet op omdat de afleiding groot is. Misschien wel te groot. Dan is er weer een ronde en verroeste plaat die ergens rondslingert, dan valt mijn blik op een hartvormige steen. Dan weer zijn het de vogels die roepen of een kat die stiekem, alsof ik dat niet in de gaten heb, mijn tuin tijdelijk wil bewonen. Er is altijd wel wat. Daarom schiet het niet op, volgens Aardse begrippen dan wel te verstaan.

Een blik op mijn mobiele telefoon is ook funest. Bij ieder geluidje lijkt hij (of is het het?) me te roepen. Bij ieder geluidje val ik als een hongerige of zelfs verslaafde aan. Ik wil blijkbaar niets missen. Kan het uiteindelijk wel als het erop aan komt. Dat weet ik gelukkig ook.

Een piepje, of nieuwsplopje zoals je wilt, ging over een woordenclash tussen Tijs van den Brink en Midas Dekkers. Tijs, niet echt mijn favoriet (en dan druk ik me nog mild uit) en altijd slecht op foto's staand, interviewde Midas voor het programma 'Adieu God?'. Ik moest wel even kijken. Bij Midas hing ik aan de lippen, genoot van elk woord en bemerkte dat ik een lift kreeg tijdens zijn reis. Een reis door zijn geschiedenis, denkwereld en meningen.

"Er is niemand die op ons past.".

Arme Tijs. Ik zag hem al snel verbleken. "Mislukte kindjes" en "Mormels" vanwege zijn zwaar gehandicapte zus die tot het einde in een inrichting verbleef. Midas was op stoom en raakte op drift. "Een dierentuin uit de hel van Jeroen Bosch.".

"Zij werd liefderijk in leven gehouden, waar het misschien beter was geweest om haar liefderijk niet in leven te houden." De gesputter en de protesten van Tijs lieten Midas nog meer kolen op het vuur gooien. Ik zag het ondertussen in de Hel al aardig warm worden. "De schepper die dat in elkaar heeft geknutseld, zou ik wel eens in een donker steegje willen tegenkomen..."

Adieu God. En wat een indrukwekkende uitzending.

"Elke dag levertraan was erger dan het misbruik bij de Katholieken...".

Verdoofd maar ook helder en wakker liep ik door de (inspiratie)tuin. Op zoek naar voorwerpen, groei en nog te bewerken beelden. Een vroegere vlam noemde me ooit, toen bij haar de verliefdheid over was, 'nou niet bepaald een man van de wereld'. Klopt niet. Ik ben een man van de wereld, maar misschien niet volgens Aardse maatstaven en metingen.

Ik wil nog wel verhuizen, dat gaat ook nog wel gebeuren. Mijn tuintje neem ik dan mee. Gewoon omdat dat kan.

Fijne en inspiratievolle dag.