Ik heb een nieuw projectje. In mijn tuin zijn nu mini komkommers, trostomaatjes en voorzichtige beginsels van paprika- aubergine- en pompoenplantjes te vinden. Aarde, water en plantjes. De natuur gaat gewoon haar gang, zo is ze, en geeft me wat het geeft.
Het geeft mij in ieder geval een héérlijk gevoel. Af en toe betrap ik me erop dat ik minutenlang naar mijn plantjes kijk om te zien of ik ze zie groeien terwijl me ondertussen een gevoel bekruipt dat het leven in de dop zo simpel is en tegelijkertijd volmaakt.
Ik hou van groeien en vind dat een wonderlijk fenomeen. Iets is klein en is gevuld met een bepaalde potentie om groter te worden. Het groeit en groeit totdat het einde van de groei is bereikt. Iemand of iets heeft dat ook al van tevoren bepaald. Geen groei zonder einde. Een part of the deal zou je kunnen zeggen.
Eergisteren werd er me nog gevraagd of ik gelovig ben. Nou nee, ik geloof niet in een God volgens die of die opvatting of leer, maar wel geloof ik in iets wat je Goddelijk zou kunnen noemen. Goddelijk is ook weer niet voor mij wat de lading dekt. Voor sommige dingen lijken er geen woorden voor te bestaan of te vinden.
In ieder geval verbaas ik me en ben ik ongewoon benieuwd.
Wat is groei en waarom zit daar een schijnbaar einde aan gekoppeld? Dus als er iets start dan is daar ook een eindigheid aan. Het één kan niet zonder het ander? Is het dat?
Een soort wet van het Universum?
Zo zie je maar dat het kopen van plantjes en en het planten ervan weer het nodige oplevert. De vragen zijn de vruchten. Ik glimlach om mijn eigen taal vondst en ben als een kind zo blij.
Waar ik ook zo van genieten is het groeien van mensen. Mensen groeien op van baby, naar peuter, kleuter tot volwassen. Leren en ervaren. Groeien, elke dag elke minuut, elke seconde.
Maar wat doe je dan met al die leermomenten? In een kastje stoppen en er nooit meer naar omkijken of inzetten en een doel geven.
Een paar dagen geleden hoorde ik een man op leeftijd op televisie zeggen dat: "Meneer ebola het immigratieprobleem in drie maanden oplost." Tja, het is te triest voor woorden.
Niets geleerd, denk ik dan. In de tweede wereldoorlog hadden ze gas, de gevolgen kennen we.
Ondertussen kijk ik nog 'n keer naar mijn tuinaanwinsten. Vanavond maak ik een zomerse salade klaar.
Verbeeld ik me het nu of is alles alwéér een paar millimeter gegroeid?
Fijne groei-dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten