FietsParKeur, het keurslijf en de angst

Navelstrengfiets. Ik kwam bijna niet meer bijna toen ik het las. Het beeld was helder. Ik zag direct voor me wat de schrijver, Dirk de Wachter, bedoelde.
Die Dirk kan het zo mooi uitdrukken. Ik kan mezelf wel een fan van hem noemen.
Vlamingen spreken dat woord trouwens heel letterlijk uit. Dus fan is dan plain en simpel, fan.

Bij een "Gratis bewaakte fietsenstalling" (een andere dan die van blog 29-06-2014) in Nijmegen kwam ik gisteren dit beeld tegen. FietsParKeur.
Wat wil dat aangeven? Is het een soort keurmerk voor fietsenstallingen? Geeft het aan dat het er veilig genoeg is?
Mocht een van de lezers het antwoord weten dan hoor of lees ik het graag.

Op het nieuws was er gisteren een item over het verbod om te fotograferen in zwembaden. Ik dacht, daar gaan we. De touwtjes van het keurslijf worden wat strakker aangetrokken.
In de film Titanic komt een prachtig gefilmde scene voor waarin een moeder de keurslijf-touwtjes van haar nog piepjonge dochtertje even wat extra aantrekt. Ik moet daar ineens aan denken, maar dit even terzijde.

Volgens mij lijkt het erop dat de angst ons stevig in haar greep heeft, de overhand krijgt, de regie. Begrijpen doe ik het zeker wel. Na al die vreselijke gebeurtenissen rondom een aantal enorme psychopaten als Mark, Benno en anderen zit de angst er goed in. Wat gebeurt er met foto's die worden gemaakt in zwembaden?
Ik waag me al tijden als liefhebber en onschuldige fotograaf niet meer in speeltuinen.

Ook bemerk ik bij mezelf dat ik op straat voorzichtiger ben geworden wanneer er kinderen in beeld komen.
Ik weet nog dat een jaar of vier geleden een cursiste de studio binnenstapte, ze was nog een beetje ondersteboven en beduusd. Ze vertelde dat ze die dag vreselijke ruzie had gehad in het speeltuintje bij haar in de buurt. Met een huiswerkopdracht in haar achterhoofd fotografeerde ze een mooi en onschuldig spelend meisje. Het gevolg was een krijsende moeder en gewis van foto's.
Op dit moment is het oppassen wie en wat je fotografeert en dat voelt als een ingesnoerde angst en beperkende vrijheid.

De angst lijkt te regeren. Ik denk het, maar voel het ook. In mijn plaatselijke Lidl hangt een Defibrillator, in het overdekte winkelcentrum in de stad zag ik er ook al eentje. Lijkt mij een goed idee want je zult het maar nodig hebben. Maar hoe werken veiligheidssystemen door op ons gevoel van onveiligheid?

Vorige week zag ik in de bioscoop ook nog een waarschuwing in beeld verschijnen, vlak voordat de film begon. Groot op het scherm werd nog eventjes aangegeven, door middel van een educatieve afbeelding, wat je moet doen in geval van nood. Er zou iets kunnen gebeuren.

Ik geloof dat ik me de komende tijd maar eens ga focussen op signalering en op de angst die regeert. Dat kan best een mooie serie foto's opleveren.

Een navelstrengfiets. Zie je het al voor je?

Fijne dag.