De toon en zijn manier van aanspreken veroorzaakte bij mij een glimlach. Elk moment kon de complete cast van Swiebertje opduiken, veldwachter Bromsnor zou zijn duimen achter zijn brede riem steken, zijn zwaard dreigend, zijn snor zwart en groot, zijn stem laag en bars. de altijd lieve huishoudster Saartje zou me een lekker koekje aanbieden.
Het had ook zomaar kunnen zijn dat verschillende karakters uit het boek Schoolidyllen van Top Naef uit de boekhandel van Dekker vd Vegt zouden komen lopen. Dat gevoel.
Ja, ik ken zo de klassiekers. Schoolidyllen heb ik nooit gelezen, echt een meidenboek, maar ik ken de titel uit mijn tijd dat ik nog in het boekenvak werkzaam was.
"Beste man" het was aardig bedoeld. Maar het klonk zo klassiek, oubollig en zeker niet van deze tijd. Wel héél grappig om zo te worden aangesproken. Of lag het dan uiteindelijk toch aan de kleur van mijn haar?
Voor mij stond een jonge man. Een student, dat zag ik zo. Zijn verhaal over het hoe en waarom hij me aansprak ging over de hartstichting, kinderen en noodzakelijke hartoperaties.
Hij had een voetbal in zijn handen die bijna constant heen en weer ging, draaide en van de ene hand naar de andere. De bal stopte geen moment.
Tijdens ons gesprek heb ik hem gevraagd waarom hij die voetbal bij zich had. Ik verwachtte iets van Oranje en het WK te horen en dat hij zelf een liefhebber was. Maar nee, niets van dat. Hij had de voetbal bij zich om zich te kunnen focussen. Hij was namelijk nogal chaotisch, tenminste dat vond hij zelf. De bal hielp hem. Hij moest ermee bewegen anders gingen zijn voeten met hem aan de haal. Volgens mij is er echt iets aan de hand in prikkelland.
Ik liep verder terwijl ik voor een kort moment nog even over een onbewoond eiland nadacht, Wilson en de uitzonderlijke vriendschap met een voetbal nadacht.
Een paar uur later zag ik een item bij het journaal over een of andere lunchroom-app. Groen voor okéé, oranje voor twijfelachtig en rood voor absoluut niet doen.
Gaan de app's nu werkelijk nog meer meebepalen? Sommige zijn best handig, dat geef ik grif toe. De buienradar is een goed voorbeeld.
Maar een plek uitzoeken om iets te gaan eten wil ik voelen, voelen of het okéé is. Voelen of datgene wat de lunchroom of het restaurant uitstraalt me ook bevalt. En ik wil zien of het er druk is. Meestal is dat al een goed signaal. Als er geen klant te bekennen is loop ik door. Kortom, ik wil graag dat mijn zintuigen tegen me praten. Ik wil gewoon niet te afhankelijk worden, misschien is dat het wel.
Waarom opeens Swiebertje en het boek van Schoolidyllen opdoken in mijn hersenpan? Gisterenochtend stond ik voor mijn slaapkamerraam, de gordijnen open, de dag was begonnen. Mijn blik viel op waslijnen. .
In haar boek "Met andere ogen" noemt Alexandra Horowitz dat een zoekbeeld. Je kent vast wel het effect dat wanneer je een rode auto koopt het plotseling lijkt het of iedereen op de weg een rode auto heeft en ook nog van hetzelfde merk en type. Je oog valt erop. Plotseling.
Mijn oog viel dus op de waslijnen. Waarom weet ik niet, ik heb ze namelijk in mijn tuin nooit gehad. Het viel me wel op dat er nog zo weinig van over zijn. Ik kan met enige moeite in 14 buurtuinen kijken en telde 4 tuinen met waslijnen.
De laatste maanden lees ik behoorlijk wat over prikkels, zintuigen, waarnemen en synchroniciteit. Ik herinnerde me ineens een mooi en indringend beeld van lang geleden: mijn moeder die met een schort voor een vochtig lapje over de lijnen haalt. Afnemen noemde ze dat. Er kon namelijk weleens vogel- of duivenpoep opzitten. Het afnemen, de handeling, dat lapje over de lijnen, als jochie was dat voor mij schoonheid. De schoonheid van een beweging. Misschien was het toen al duidelijk wat ik later beroepsmatig zou gaan doen.
Mijn moeder weet niks van een pc, tablet, email, sms of een mobiel. Een app zou ze al helemaal niet begrijpen.
Wel had ze vroeger kijk op waslijnen. En zij hield van Schoolidyllen.
Beste man...
En bedankt voor het gesprek en de inspiratie!
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten