Fotografieworkshop: "Ontdekkingen in Park Sonsbeek"

"Ontdekkingen in Park Sonsbeek "

Fotografieworkshop (basis)**
29 mei 2016 Locatie: Arnhem
Tijd: 13.00-17.00 uur
Maximaal aantal deelnemers: 6
Prijs per persoon: € 47,50*
(incl. btw, koffie of thee)
Gereedschap: Compact, systeem of spiegelreflexcamera

Programma:
Van kijken naar zien, naar waarnemen/ camera-instellingen/ compositie/ vlakverdeling/ praktijk

Tijdens deze fotografieworkshop gaan we al wandelend door het prachtige en Park Sonsbeek in Arnhem. Glooiend en zéér fotogeniek. Het park kent veel mooie en bijzondere plekken. We staan op verschillende momenten uitgebreid stil voor uitleg, handige tips, om te kijken en te fotograferen.

Wil je nu eens weten waar al die knopjes voor dienen, welke instellingen optimale en schitterende resultaten geven? Meld je dan aan en ga mee wandelen.
Wil je leren wat compositie en vlakverdeling inhouden? Hoe je, als je dat al wilt, het beste kunt flitsen?

Bron en lees verder..

Interne feedback, terreur en een gekkenhuis

Na een aantal dagen van weinig andere stemgeluiden dan die van mezelf en mijn innerlijke te hebben gehoord vielen die van de buitenwereld extra sterk op.

Zo hoorde ik een jongetje van een jaar of vijf de woorden "Het spijt me, vergeef je het me?" gebruiken. Echt waar, ik overdrijf het niet. Zo sprak het kind tot z'n moeder die hem even tevoren stevig vermanend in bus had toegesproken.

Zo hoorde ik twee studentes het hebben over interne feedback en een onderzoek naar socialisatie. Ze waren geestdriftig en enthousiast in gesprek, gingen er volop in en met een geluidsniveau zodat ik het wel moest horen.

Zo hoorde ik ook een telefoongesprek tussen twee mannen. Ik kon er niet omheen, kon het niet ontwijken. Het gesprek was kort, duidelijk en helder. Snel uitgesproken woorden ratelden als kogels uit een machinegeweer. Het gesprek was nog maar net achter de rug of er volgende een nieuw overleg.

Ik moest letterlijk even naar adem happen en had zin in rust en de weidsheid van een landschap met koeien. Gewoon en simpel. Ik had zin om herkauwende koeien in de wei te zien met groen gras onder hun lijven. Stiekem wilde ik wel een koe zijn. Voor eventjes dan.

Had ondertussen ook wel qua beeld en informatie opgevangen dat het in verschillende V en D's een gekkenhuis was. Uitgevallen pinautomaten, stroomstoringen en over elkaar tuimelende koopjesjagers. De wereld draait door, gewoon door. En Brussel lijkt ver weg.

Een andere stem liet me in de werkelijkheid terugreizen. 'Er is een fatale alliantie tussen journalisten en terroristen' volgens Jacco Pekelder. Een scherpe geest. Jacco is als terrorismedeskundige en historicus verbonden aan de Universiteit Utrecht. 'Zo is er een fatale alliantie tussen journalisten en terroristen ontstaan. Journalisten schrijven, terroristen plegen aanslagen. En dat versterkt elkaar. Mensen hebben het gevoel dat ze middenin een wervelwind staan. Sociale media hebben die perceptie versterkt, ondanks het teruglopende aantal doden bij aanslagen.' Een indrukwekkend artikel van de Volkskrant.

17 miljoen inwoners op 41.543 km². Soms zou ik wel voor eventjes een herkauwende koe willen zijn. Of Swiebertje die bij Saartje op de koffie gaat in de tijd van voor de terreur, social media, mobiele telefoons en interne feedback. Maar ik weet ook dat tijdreizen (nog)niet bestaat.

Fijne dag.

Kleurrijk, content of thought en David Hockney

“Ik schilder waar ik van houd en wanneer ik zin heb”. Ik ben een bewonderaar van zijn werk en van de man in kwestie. David Hockney weet veel mensen te raken en dat is fijn. Een blijmoedig karakter heeft ie, dat vinden ze ook bij het programma Het Uur van de Wolf. Schrijf maar in je agenda, mits je wilt. 31 maart 2016 om 22.55 uur op NPO 2. Dan is er de documentaire "Hockney" te zien. Mocht je zijn werk niet kennen dan zeker kijken. Ik beloof het je, het is de moeite waard.

Ik moest even moeite doen om het door te hebben en te begrijpen maar vond de tekst een mooie toevoeging op het bericht over Hockney. In de reclametekst voor het programma word hij omschreven als een man met een blijmoedige karakter die een lange one-man-campagne voert tegen het pessimisme van de wereld.

Ik hoop dat de documentaire net zo gaat raken als wanneer je zijn werk in het echt ziet en ervaart. Het is nu alweer een jaar geleden dat er in het Noord Brabantsmuseum (zie blog 22-02-2015) prachtige Hockney's aan de muur hingen. De intense kleuren en de visie van de kunstenaar waren een feest voor ogen en voedsel voor de ziel. Het was een voorrecht om het te mogen zien.

“Van Gogh zorgt ervoor dat je de wereld om je heen iets intenser ziet”, aldus Hockney. En net zoals bij Vincent valt het woord Bohemian bij Hockney met regelmaat. Onconventioneel. Vrij en geen concessies.

'Politiekeovertuigingsdaders'. Het woord ging bij Pauw over tafel. Gisteren zag ik de herhaling van het programma. Wanneer advocaat Sprong aan het woord is dan kun je vaak wel iets verwachten. Uiteraard ging het over Molenbeek en de (gefilmde)arrestatie. Ik zag een jongen, een tikje naïef, een huis uitkomen en het op een lopen zetten. Geen kans om te ontkomen. Er stond een groepje zwaarbewapende mannen op hem te wachten. Een van hen schoot en raakte zijn been. Het wegrennen, tegen beter in, deed een beetje koddig aan. Koddig terwijl de realiteit ondertussen vocht voor haar bestaan.

Realiteit en de angst zijn op dit moment strenge regisseurs van het leven, zo komt het in ieder geval op mij over. Misschien vraagt de wereld om meer kunst, om meer Vincent's en meer David Hockney.

Drie keer méér. Een 'content of thought'.

Fijne en kleurrijke dag.

"Trappartij en het wonderlijke licht"

"Trappartij en het wonderlijke licht"

Op zoek naar iets moois en nieuws voor aan de muur? In huis of op kantoor..?

Deze foto kun je rechtstreeks bestellen.

Er is een keuze uit de volgende mogelijkheden: op canvas, hout, ingelijst en op aluminium Dibond.

Bijvoorbeeld: Foto op canvas, formaat 60 cm x 45 cm € 75,00 (gratis verzending!)
Bestellen? Klik hier...

Helden, Barsoom en Dejah Toris

Muntjesgooien. Het kan je hobby maar zijn. Alhoewel, om het een hobby te noemen klopt uiteraard niet want de gooiers waren gewoon dronken en hadden als doel om de voetbalwedstrijd van hun PSV te bezoeken. Bedelende zigeunervrouwen waren in Madrid het slachtoffer. Een supporter stak zelfs voor de ogen van de vrouwen een bankbiljet in brand. Wat een beeld, wat een supporters, wat een sportminnaars, wat een helden, wat een visitekaartje. Wat een uitnodiging om als toerist of als vluchteling naar Nederland te komen.

Zaterdag en weekend. Een paar dagen geleden werd Exomars gelanceerd. De Europese sonde is op weg naar Mars. Ze gaat zoeken naar sporen van leven op de rode planeet. Spannend, maar ik kan ze nu al vast vertellen dat ze niet weten wat ze gaan meemaken hier op Aarde. De informatie de ze ontvangen zal onze planeet op de grondvesten laten schudden. Hopelijk houden we hier het hoofd koel.

"Mars zo noem je het en je denkt dat je het kent. De rode planeet. Geen zuurstof, geen leven. Maar je kent Mars niet, want de echte naam is Barsoom". De voice-over introduceert en leid me de film John Carter in. Niet geheel per toeval want vandaag is het de sterfdag van Edgar Rice Burroughs (1 september 1875- 19 maart 1950). En niet geheel toevallig schreef ik gisteren nog een blog over een nieuw uitgebrachte Tarzan verfilming en schrijver Burroughs.

Burroughs bedacht ook de held John Carter. John Carter is vanaf de Aarde naar Barsoom getransporteerd en na een periode van gewenning stort hij zich in avonturen, zwaard en degen gevechten en ontvangt hij de liefde van Dejah Torris. Uiteindelijk wint de liefde. Altijd. Gelukkig wel.

Lang, lang geleden kocht ik in een piepklein maar volgepakt tweedehandsboekwinkeltje in Cecil Court (Londen) een paar boeken van Edgar Rice Burroughs. Ik legde de ponden op de kleine toonbank. Sindsdien waren ze van mij. Niet om alle boeken te sparen, ik heb een hekel aan sparen, maar om te vergaren.

Het zijn oude Engelstalige boeken uit 1919 en 1921. Ze zijn klein van stuk en gebonden. Ze zijn een beetje beduimeld en hebben van die ouderdomsvlekjes. Maar vandaag lonken ze op hun plekje als nooit tevoren.

Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. Het is maar hoe je het ziet of bekijkt. Dejah Toris komt van Barsoom, Mars dus, en rijgt je aan haar zwaard wanneer je kwaad in zin hebt.

Helden waren het in Madrid. Muntjes gooien naar bedelende zigeunervrouwen. Daar weten ze op Mars wel raad mee.

Fijn weekend.

Alsmaar meer, slingeren en een karakterfoto

Typisch dat een proces over 'minder, minder, minder...' steeds langer en langer duurt. Vind ik typisch en eigenlijk vind ik er ook wel iets van. Sommigen zouden misschien zeggen alweer, omdat ik wel vaker ergens iets van vind. Aard van het beestje zullen we maar zeggen. Maar er is ook niets slechts aan. Je moet gewoon iets vinden, maar dan wel met open vizier, hart en respect voor anderen.

Dat een pleitnota al is uitgelekt, tja dat zal dan wel iemand hebben geflikt. Wie? Dat gaan ze wel uitvogelen. Wordt vervolgd.

Uitgelekt? Er schijnen zo'n half miljoen reddingsvesten rond te zwerven op het Griekse eiland Lesbos. Er is een life jacket graveyard ontstaan die alsmaar groter, groter en groter wordt.

Bij het geschreven en gebruikte woord zwemvestenkerkhof moest ik direct denken aan het woord olifantenkerkhof. Kwestie van associatie. Ik had net daarvoor een trailer gezien van een nieuwe Tarzan verfilming. Zag er indrukwekkend en prachtig uit. Ik vrees alleen dat er weinig is overgebleven van het oorspronkelijke verhaal en dat de special effects zullen overheersen. De trailer oogt op en top Amerikaans terwijl Tarzan, in het oorspronkelijke verhaal behalve een inwoner van Afrika en Koning van de Jungle ook nog een Engelse Lord was.

Er zijn al véél Tarzan verfilmingen geweest. Maar wie nu de Tarzan het beste gestalte gaf. Nee, ik kies niet voor Johnny Weissmuller, zoals zo velen, maar ben nog altijd een fan van Lex Barker in zijn rol als Tarzan. Gelukkig ben ik daar niet de enige in. Schrijver en geestelijk vader Edgar Rice Burroughs (1-9-1875 -19-03-1950) dacht daar ook zo over en noemde Lex ooit "De enige Tarzan met méér tussen de schouderbladen dan alleen maar spieren". To the point en een groot compliment, lijkt me.

Misschien moet ik maar eens een mooi stukje proberen te schrijven over jeugdhelden en het effect ervan op je latere volwassenleven. Een essay lijkt me wel wat en een uitdaging. Misschien moet het gaan over sociaal gedrag, liefde en hart voor de natuur. En over respect hebben, krijgen en het strijden voor alles wat goed is. Over overleven, ontmoeten en je weg vinden. Strijden tegen blanke overheersers en opkomen voor de onderdrukten? Het lijkt me wel wat.

"Me tarzan, you Jane". Simpel en helder. Een filmquote die haar gelijke bijna niet kent of het moet deze zijn "Frankly my dear, i don't give a damn". Maar dat komt uit een héél ander verhaal en film.

Ondertussen slinger ik me vandaag door de vrijdag heen. Laag bij de grond in plaats van hoog door de bomen. Ik zal niet gaan schreeuwen zoals de jungleheld. Beloofd is beloofd.

Ondertussen ben ik blij met het gemaakte zelfportret. Een buitenkansje en een gelegenheid. Een karakterfoto, geen selfie (!), die wel wat laat zien en zegt.

Fijne slingerende dag.

Glasambulance, faux pas en de Boekenweek

Lastige groente, zinkgaten, veiligheidsbewust, poreuze grenzen en leren omgaan met een bomgordel. Adaptive cruise control, welgevallig, etiquette deskundige, rokjesgate en vertrutting? Hoe bloemrijk wil je het hebben?

Het is Nationale Boekenweek en wanneer je goed luistert dan klinkt onze taal kleurrijk en als een symfonie. Zo hoor je het ene moment iets wat op een sonate lijkt, dan weer lijkt het een grote solo voor piano. De woorden wisselden elkaar gisteren in hoog tempo af, ik kon het bijna niet bijhouden en typte me bijna te pletter. Het mooist vond ik toch wel de zin "Een geliefde plek voor smokkelaars om mensen af te zetten."

Mijn tandarts trekt met zijn linkerbeen. Ik kon er niets aan doen maar floepte het er zomaar uit. Ik weet het, het is er eentje met een enorm lange baard maar het blijft een leuke.

Niet geheel toevallig liep ik gisteren langs een kapot stuk glas en een reclame van de glasambulance. De zoveelste ruit, de zoveelste keer. Het is een mooi ontworpen plein met veel licht en open ruimte, maar het glas is kwetsbaar. En een schijnbare uitnodiging. Tenminste wanneer je dat als uitnodiging ervaart.

Wist je trouwens dat een overtreding van etiquetteregels faux pas wordt genoemd? Ik wist het niet, maar kwam dat tegen terwijl ik naar de juiste spelling en schrijfwijze zocht.

Misschien moet ik nog even toelichten wat nu die pijl op de foto doet? Het is een wegwijzer die aangeeft hoe te rijden in de onderliggende parkeergarage. Het plein heeft de prachtige naam Plein 1944. Om ons te helpen herinneren welk afschuwelijk leed er was tijdens en na het bombardement, een vergissing naar later bleek, in Nijmegen. 800 mensen vonden op het plein de dood. Waarschijnlijk waren het er meer omdat onderduikers niet mee konden worden geteld.

Even terug naar het versplinterde glas en de glasambulance. Er kwam gisterenavond laat nog een foto op internet voorbij. Eentje uit Syrië. Op de foto lagen de huizen en winkels in puin en de straten vol. Er stond welgeteld één man op de foto en twee gekleurde stoffen zakken met daarin vermoedelijk zijn hele bezit.

Je hebben en houwen verliezen. Het is boekenweek!

Je hele hebben en houwen verliezen en geen emo-ambulance in de buurt weten.

Fijne dag.

By the way, iets vaags en de werkelijkheid

Wat ik zo mooi vind om te doen, beeldend en fotografisch, is om dingen uit de werkelijkheid te halen. Een muur deels gevuld met zonlicht en schaduw kan met behulp van camera en haar instelling, de uitsnede en een ietsie pietsie Photoshop zomaar veranderen in iets vaags. In een beeld met vlakken en een bijna dwingende grensbepalende verticale lijn. Met van rechts in beeld komende, bijna niet te identificeren, strenge en scherpe vormen. Bij elkaar bezien vormen ze de ingrediënten voor het uiteindelijke zwart-wit beeld.

Ik heb gisteren maar niet meer gekeken naar de zoveelste herhaling van 'The Matrix' op televisie. Ik heb wel de kans gehad, maar heb hem gewoon niet gepakt. Grappig. In het begin van de film heeft Neo, het hoofdpersonage in het verhaal, ook een gestelde keuze. Doorgaan met het leven te leven zoals het is of om mee gaan op ontdekkingsreis, maar dan wel eentje in de werkelijkheid, dus zonder alle opschmuck en tierelantijntjes. Een rauwe wereld. Een wereld waarin mensen opgejaagd en vernietigd dreigen te worden door machines.

Nee, heb dus niet gekeken maar dat kwam meer door de voetbalwedstrijd tussen PSV en Atlético Madrid, het late tijdstip en omdat mijn teller van de film zien of gezien hebben al de tien nadert. PSV heeft by the way uiteindelijk na penalty's verloren. Mijn excuses voor het Engels maar ik vind het nu eenmaal mooier klinken dan tussen twee haakjes en strafschoppen. Alhoewel? Ik had natuurlijk ook à propos in de zin kunnen gebruiken maar dat mooie Franse woord levert alleen maar nóg meer zin in vakantie op. En dat terwijl er nog veel werk ligt te wachten.

Nu we het trouwens toch over à propos en by the way hebben? Wist je dat er een bedrijf bestaat met die laatste naam? By the Way is een bedrijf met expertise in bermherstel. Ik zag dat voorbijkomen terwijl ik by the way in de zoekmachine typte. Maar ik dwaal nu af, wat in het kader van bermherstel dan ook wel weer grappig aandoet.

Even terug naar The Matrix, de keuze en/of het leven omarmen zoals het is? Ik hoorde vanochtend Hugo Borst voorlezen. De Volkskrant heeft diverse mensen uitgenodigd om voor de camera hun favoriete beginpassage voor te lezen. Hij koos 'Alsof het voorbij is' van Julian Barnes. Ik hoorde Hugo "zag ik af van het leven..." zeggen. Vond ik ook al mooi klinken. Het decor, al voorlezend, was een voetbalveld met lege tribunes. 'nam ik het zoals het kwam'. Prachtige woorden. Intussen dreven ze mee op de wind die deed waar wind nu eenmaal goed in is.

Wat is werkelijk en wat niet? Ik weet een paar dingen héél zeker. Dat PSV heeft verloren, vanwege een gemiste penalty en dat het Boekenweek is. Dat laatste komt omdat dat is zo afgesproken. En afspraak is afspraak.

Fijne dag.

De snelbinder. Brug bij Nijmegen.

De Snelbinder.
Fotografie Mart van Zwam 

De snelbinder. Brug bij Nijmegen. 

Op zoek naar iets moois en nieuws voor aan de muur? In huis of op kantoor..?

Door op de foto te klikken kun je deze rechtstreeks bestellen. Er is een keuze uit de volgende mogelijkheden: op canvas, hout, ingelijst en op aluminium Dibond.

Bijvoorbeeld: foto op canvas, formaat 75 cm x 50 cm € 90,00 (gratis verzending!)

Haast, passie en een hete adem

Edwhs. Ik kreeg gisteren een email met daaronder grt. Grt, meer niet. Het kon er nog net vanaf. Grt stond natuurlijk voor groet, dat snapte ik ook wel. Maar vond, en vind het nog steeds, een beetje karig. Misschien had de persoon haast? Was de energie op? Trok er iemand aan zijn jasje? Ik bleef met wat vragen zitten, maar besloot het maar zo te laten. Te laten voor wat het is. Grt, punt uit.

Edwhs. Zal wat lastiger te ontcijferen zijn? En daarna was het stil. Gisteren ook de vermoeide maestro Reinbert de Leeuw zien dirigeren? Het was bij 'De wereld draait door' (DWDD...). Even daarvoor sprak hij nog honderduit over Bach en de Matthäus Passion. Over de snelheid en het ontbreken van een metronoomgetal in de partituur. Vond ik boeiend. Het ontbreken van een richtlijn kan af en toe veel goeds opleveren denk ik. Iedere dirigent kan vanwege het ontbreken van er zijn of haar (waar zijn de vrouwen...?) tanden op stuk bijten. Want wat is snel en wat is langzaam? Behalve de interessante en open vraag hoorde ik ergens in de ruimte Chronos, God van de meetbare tijd, in stilte lachen.

Het kan ook zijn dat ik me dat laatste heb verbeeld. Misschien was het wel een soort van dat de wens de vader van de gedachte is. Zoiets dergelijks.

Reinbert oogde vermoeid. Had gisteren ook de generale repetitie achter de rug, zo verklaarde hij. Ik zag hem een beetje verontschuldigend kijken. Maar Matthijs moest door. Geen tijd te verliezen. Er stonden nog wat vragen open en er moest nog een stukje worden gespeeld. De zichtbaar vermoeide maestro putte uit zijn reserves, herpakte zich en ging staan.

Het programma denderde voort. Als een hogesnelheidstrein. Een trein die de hete adem van de reclame in haar nek voelt. De show must go on. En economische vooruitgang duldt geen tegenspraak.

Vandaag maar weer eens luisteren naar Johann Sebastiaan en zijn Matthäus. En er de tijd voor nemen. Gewoon omdat het kan en omdat het voedzaam is. En omdat Kairos, god van het geschikte ogenblik, me gunstig is gestemd.

Dus mijn innerlijke metronoom gaat op langzaam. Ik laat me niet opfokken, zo heb ik me althans voorgenomen. Niet door Matthijs, niet door de reclame en zeker niet door afkortingen.

Fijne dag.