Op zoek naar dé vorm...Nr: 579

Influenza, Joe en migranten

De mooiste omschrijving was die van de Volkskrant. "De stem die als een kolengraver langs een steengroeve schraapt..." Joe Cocker overleed eergisteren.
Joe was rauw, ongepolijst, intens en doorleefd. Joe was bier en zeker geen fruitige rode wijn. Joe moest je met de volumeknop op voluit beluisteren. Een andere optie leek er voor zijn muziek niet te zijn. Met Joe kon je zonder gêne mee galmen en luchtgitaar spelen. Bij Joe's muziek kon je alle remmingen laten varen. Joe was een sleepboot en zeker geen plezierjacht.

Het was geen droom vannacht. Het leek alsof iemand me bij mijn lijf pakkend heen en weer schudde. Langzaamaan realiseerde ik me dat ik lag te rillen in mijn bed. Half drie en ik wist het direct. Een diagnose kon ik zelf al stellen, een of andere onverlaat heeft me aangestoken.
Mijn keel voelt als schuurpapier en de hoest laat van zich horen. Rauw en met kracht. Mijn huid is gevoelig en ik blijf rillen.
Twee paracetamolletjes later en ik kan even uit bed. De tabletten zijn de welkome hulptroepen tegen het  influenzavirus. Mijn lijf geeft signalen af dat het wel goed komt en dat het even tijd nodig heeft om te herstellen. Er is daarbinnen een intense strijd gaande.
Morgen is het eerste kerstdag en er staat een heerlijk diner op het programma. Dan ben ik denk ik wel op en een stuk fitter. Herstellen gaat bij mij gelukkig snel.

Migranten. De sticker kom ik met regelmaat tegen in de binnenstad van Nijmegen. Tijdens het passeren dacht ik aan al die mensen in de wereld die in opvangkampen wonen. Waarom? Omdat er her en der iets uit te vechten valt.
Vandaag heb ik ook een migrant, het influenzavirus.

Half zeven in de ochtend. Ik ga onder de wol, heb nog een stapel boeken en verschillende films te bekijken. En tussendoor maar even de ogen dicht en het lijf z'n werk laten doen.

Ooit zal er wel een eind aan dit leven komen, maar als ik terugkom en opnieuw moet leven dan wil ik zijn zoals Joe. Lijkt me gaaf. Rauw, ruw en intens. En dan met zo'n strot de wereld verbazen.
Of zijn zoals Rothko en een wereld van kleur achterlaten waar men nooit mee klaar zal zijn. Kleuren, hun onderlinge strijd, vriendschap en liefdesrelatie op een drager als bondgenoot.

Trusten en een fijne dag.

iPhone scene nr: 023

iPhone scene nr: 022

Sfeer, een tafereel en banieren

Wanneer ik aan de wandel ga voor de nodige beweging, het schijnt niet alleen goed te zijn voor mijn lijf maar ook voor mijn brein én psyche, kom ik meestal qua beeld wel iets leuks tegen.
Het boek van Erik Scherder "Laat je hersenen niet zitten" schijnt een vurig pleidooi te zijn om vooral een half uurtje per dag te bewegen. Ik maak er graag een uurtje van als dat lukt. Tenslotte weet je het maar nooit?

Ik vind de titel kostelijk. Zou ik ooit mijn brein in de steek laten? Ik weet niet wat ik zonder die bovenkamer zou moeten doen. Sterker nog, ik zou niets meer weten of het niet weten meer kunnen gebruiken.

De sneeuwman met zijn nog uitgeschakelde lichtjes kijkt vrolijk maar mij helaas niet aan. Hij kijkt weg. Hij kijkt ergens naar toe. Hij kijkt naar wat er zich links van mij afspeelt. Ik draai me half om, doe mijn best, maar kan niet echt zien wat hij ziet.
Compleet met hoge rode hoed en rood jasje wappert z'n groene sjaal in de wind. Althans dat is de suggestie. Restanten van pas gevallen sneeuw willen mij samen met de rode wangetjes een koud gevoel bezorgen. Ik moet een beetje rillen van de kou als ik de sneeuwpop zie. Ik denk dat dat de bedoeling is, maar ondertussen sta ik met mijn jas open en geniet ik van de zonnestralen op mijn huid.

De kleine groene kerstboom in zijn hand met daarop een vrolijk prijkende gele ster lijken mij in extase te willen brengen. Al met al is het een grappig en gezellig tafereel.
Tafereel? Een scène, een deel van een toneelstuk.

Verder lopend bemerk ik dat ik toch een béétje in de stemming ben geraakt. Het woord gezellig vindt zijn weg in mijn brein en koppelt het aan leuk, eten en drinken. Mijn innerlijke jukebox vind moeiteloos de liedjes van Wham, Bing Crosby en een luid kelende Mariah Carey. Last Chrismas heeft opeens raakvlakken met White Christmas. En skiën lijkt ook goed voor het brein.

Verder wandelend ontwaar ik schijnbaar toch opeens het licht. Tegen een ietsje donkerblauwe lucht wapperen daar de vlaggen van Albert Heijn. Redder in de nood want ik moet ook nog boodschappen doen voor het avondeten. Het bijna hemelse blauw van de banieren lijken me te willen koppelen aan het beeld van Maria in het blauw. Maar zeer waarschijnlijk is de oorsprong van die koppeling te vinden in de eerste klas van de katholieke lagere school.

Binnen in de XLwinkel van AH is het een drukte van belang. Ik hoor gebliep. Bliepers zijn voor mij bliepende klanten, klanten die zelfscannen en daarna hun boodschappen in de grote blauwe kar laten zakken. Sommige handen lijken voor mij zelfs op kleine goederenliften, wat ik als beeld wel heel grappig vind.

Er lopen in de winkel ook véél lijstjesklanten rond. De lijstjesklanten lopen met papier en pen. De een heeft een kladje en een ander weer een schrijfblokje. Anderen doen het met hun mobiele telefoon. Ik zag er zelfs één met een tablet winkelen. Zou daar een kerstboodschappenlijstje op staan?

Bij Albert Heijn rondkijken en je ogen de kost geven is hemels. Het ballet van zoekende ogen en bewegende klanten is een lust voor het oog.
Jammie.

Fijne dag.

Enthousiasme, David en een staat van zijn

"Enthousiasme vertaalt zich kortom in een verheugd opveren van zowel lichaam als geest". Mooi gezegd door Joke J. Hermsen in haar boek Kairos.

Die woorden zijn een mooie omschrijving van de staat van zijn die ik had toen ik één van de vele gangen van het Viktoria and Albert museum in Londen doorliep. Het was mijn eerste bezoek aan dit prachtige museum en ik was direct verkocht. Overgeleverd en opverend aan de 51.000 m2 die het museum groot is.

Een overzicht van 5.000 jaar kunst uit verschillende landen. Azië, Afrika, Europa en Noord-Amerika terwijl ik erdoorheen wandelde aan me voorbij. Ik was op wereldreis in het land van de kunst en wist niet waarnaar te kijken, bang dat ik iets zou missen.

Ja, je kunt daar zomaar iets over het hoofd zien als je even niet oplet. Ze hebben daar zalen vol met van alles. Van Paintings & Drawings hebben ze er bijvoorbeeld een slordige 202.500 stuks en in totaal zijn er 500.000 foto's. Getallen om van te duizelen, maar zo heb je even een indruk.

Een ander voorbeeld van een staat van zijn? Om een hoek aanbeland keek ik in een lager gelegen verdieping. Daar staat de David van Michelangelo. Weliswaar en jammer genoeg een replica, maar toch. Daar beneden stond zomaar opeens David. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. 5.17 m hoog en wonderlijk mooi vormgegeven.
David staat cool als een eigentijdse James Dean met zijn slinger losjes over zijn schouder. Voor hetzelfde geld was het een leren jasje geweest en droeg hij een wit t-shirt en jeans. Maar deze David is naakt en gezegend met een onvoorstelbare sixpack. Zijn linkerknie is gebogen, zijn rechterarm lijkt klaar te zijn om in beweging te komen. Dit is een uitgebeelde moment. Dit is het moment  nog net voordat hij op de reus Goliath afstapt en hem met zijn slinger te grazen neemt.

Een museum, een staat van zijn en het moment.
Enthousiasme kent geen landsgrenzen.

Fijne dag.

iPhone scene nr: 018

Londen, beauty en diva

Twee honderd miljoen bezoekers heeft de straat per jaar. Een wereld van geur, kleur en ongelofelijk véél vormen. Oxford Street is een straat om te bezoeken. Een straat om te beleven, een straat die je gewoon eens in je leven gezien moet hebben. Een straat met gigantisch veel prikkels. Daar is zelfs een appel het slachtoffer van geworden.

We zijn weer thuis na twee nachtelijke busritten, de verlatenheid van Oostende, de deprimerende sfeer van Calais, vlakke paspoortcontroleblikken, de heerlijk zilte zeelucht, het mooie geluid van meeuwen, voelbare opgewondenheid van toeristen en de ochtendkou aan dek van de boot die ons naar Dover bracht.

De schilderachtige aankomstrotsen van Dover heb ik dit keer helaas gemist. Ze lagen ergens in het donker. Gelukkig was er nog wel een piepklein stukje van te zien op de terugweg dankzij een schamel licht in de verte. Bijna leek het alsof ze lichtjes heen en weer bewogen als een laatste groet. Misschien was dat een wens of misschien was dat wel de deining van de veerboot die dat veroorzaakte. Als dromer hou ik het op het eerste.

Londen is mooi. Londen is fantastisch. Londen is bruisend en swingend en prachtig in haar vorm. Haar ogen, heupen en dijen zijn zinnenprikkelend. Haar geur is niet exactly te duiden. Het is een mengsel van The Underground, de geur van specerijen, bier, invloed, historie en verontschuldigingen. De talloze "excuse me's" doen er toe. Ze vormen Londen voor wat het ook is. Londen is druk. Londen laat zich graag bezoeken. Londen weet dat ze mooi is.

Londen strekt zich uit als een diva terwijl ze zich veelvuldig en van alle kanten laat fotograferen. Ze ontbloot zelfs verleidelijk een schouder als je dat zo graag wilt. Ze staat een selfie toe mits je wel iets van haar, al is het op de achtergrond, laat zien. Op een zonnige dag, zaterdag was het zo'n dag, is ze van een adembenemende schoonheid, een beauty van zachtheid. Dan ligt ze badend in het licht, met boven haar een intens blauwe lucht.

Maar Londen kan ook ruw zijn. Medogenloos. Ze kan je met een slaapzak in de Underground op de koude tegels laten slapen als je niet uitkijkt. Londen is als de aandelenbeurs. Ze kan mensen laten stijgen tot enorme hoogtes of laten dalen tot een diepte waar je van kunt schrikken. Je bent gewaarschuwd.

Londen is de plek waar je jezelf kunt zijn of juist niet.
Londen. Zucht.

Inspiratie: Reizen door ruimte en tijd.

Managen, representant en een liefdebank

Ik ben nog een beetje aan het bijkomen maar met koffie, wat relaxen en passende muziek op de achtergrond en soms op de voorgrond moet dat wel gaan lukken. Er is altijd vooruitgang en dat is ook een levensbedoeling denk ik.

Ik was gevraagd om mee te doen als "Representant" voor een systeemopstelling. Een systeemopstelling is een variant van de bekende familieopstellingen. Ik kan helaas niet uitweiden over het hoe en wat, want wat daar hoort hoort daar, maar wel mijn ervaring daarvan proberen te delen.

Als representant stond ik voor het management. Afwisselend en soms tegelijkertijd voelde ik me lijfelijk moe, gespannen, geïrriteerd, onbegrepen, onder immense druk en niet gezien. Stekende hoofdpijn en aan de grond vastgeplakte voeten in schoenen die niet vooruit konden komen werden aangevuld door gespannen uitvallen naar verschillende medewerkers. Een oprecht gevoel voor de zorg ten aanzien van cliënten werden gedwarsboomd en geterroriseerd door de druk van het geld.

Een van de energie slurpende kanten van het representant zijn en te voelen is het zuiver proberen te scheiden. Wat is van mij, wat hoort bij mij en wat is van die ander? In de opstelling van gisterenavond dus de managers.
Vanochtend voel ik een behoorlijke dosis compassie voor de mensen die de boel managen. Het lijkt mij in deze tijd niet makkelijk en bij tijd en wijle zal de druk groot zijn.

Beslist, ik zou bijna zeggen dat het zo moest zijn, geen toeval dat die systeemopstelling juist gisteren plaatsvond. Tenslotte is dit de tijd van het uitzoeken van zorgaanbieders, vragen, voorwaarden en bepalingen. Mag ik mijn eigen dokter kiezen? Wat wordt er vergoed? Je zou er gespannen van kunnen worden of in een opbrandingsfase terecht kunnen komen. Maar gelukkig is er nog de farmaceutische industrie, die kunnen in deze tijd vlot leveren denk ik zo.
Volgens mij is het geen slecht idee om in onze maatschappij de druk van de ketel af te gaan halen in plaats van de deksels van "apothekerspotjes"..?

Na dat laatste woord te hebben geschreven heb ik opeens reuze zin in een partijtje ouderwetse scrabble. Gewoon het bord op tafel en gezellig de hersenen hun werk te laten doen. En ondertussen lurken aan een kopje warme choco is ook al niet verkeerd. Over ontspanning gesproken...?

De managers. Ik denk ook aan de managers die bij de banken managen. Maar ook de mensen bij de verschillende voedsel en kledingbanken die op hun manier managen.
Misschien is er nog een variant mogelijk? Ik heb nog letters en leg ze liefdevol op het speelbord. "Liefdebank".
Hoeveel punten is dat waard?

Fijne dag.

Inspiratie: VIDEO SOLIDARIDAD PRIMARIA

Krasse knarren, regelneef en een etalagewereld

Ik mis ze. Ik mis ze op dit moment en juist in deze tijd. Van Kooten en de Bie. Kees en Wim. Ik mis de scheurkalender.
Stapels verkochten we ervan rondom deze dagen. Honderden pakten we in cadeaupapier. Ieder jaar was het weer de meest verkochte kalender. Ieder jaar was het weer een succes. Ieder jaar was het weer lachen. Elke dag was er weer een nieuw hoogtepunt.
Oh wist je dat niet? Tien jaar lang was ik in een ver arbeidsverleden bedrijfsleider. Ik verkocht boeken, tijdschriften en kantoorartikelen. Maar het meest hield ik van boeken en gelukkig las ik graag en veel.

Zes jaar zwierf ik in die tijd per trein van stad naar stad, daar waar ik nodig was ging ik aan het werk. In een gebied tussen pak 'm beet Amsterdam-'t Gooi-Enschede-Maastricht-Breda. Er waren klanten van allerlei pluimage en ieder met hun eigen specifieke dialecten. Allerlei rangen en standen. Van grachtengordelbewoners tot aan hardwerkende Enschedeërs. Een menselijke mengelmoes van kleurrijk gedrag. Van heerlijke vlaai in Maastricht tot aan lekkere Arnhemse meisjes. Van de hartelijke Koningin Juliana tot aan het telefonisch een robbertje ordinair bekvechten met Rob de Nijs. Het was mooi, bijzonder en leerzaam.
Mulisch, Reve en Wolkers gleden door mijn vingers. Woorden van deze drie vermengden zich met de woorden van Allende, Lanoye en Ludlum. The Bourne Identity was een spannende kompaan in de wagon. Spanning en verwikkelingen op het ritme van spoor-dwarsliggers.

Ach van Kooten en de Bie. Woorden als regelneef, krasse knarren, doemdenken en oudere jongeren zagen in hun teksten het licht. "En wel hierom..." kreeg vleugels. "Do ist der bahnhof..." was een minuscule maar briljante daad van verzet. Geëngageerd zijn was toen een goed zittende jas.

Misschien is het omdat we richting de feestdagen gaan en we het eind van het jaar naderen dat ik wat sentimenteel ben vandaag.

Etalagewereld. Het woord spookt door mijn hoofd. Ik moet er iets mee en dat allemaal dankzij Gordon en Bram. Geven in de media werd uiteindelijk lenen en ter zijner tijd terugbetalen. Lenen transformeerde in publiciteit en niet meer dan een goedkope reclame. Als ik Bram zou zijn dan had ik het geweigerd. Maar Bram deed dat niet. Die wilde zelf ook graag in de etalage.

Etalagewereld. Ik kom er nog wel een keer op terug.

Fijne dag.

Fotografie: Op zoek naar dé vorm...

Op zoek naar dé vorm...Nr: 559

iPhone scene nr: 010

Putten, een parel en een sopraan

Het is pauze en ik sta in een soort niemandsland met een glas in mijn hand dat gevuld is met dampende zwarte koffie in zo'n glas waar naar alle waarschijnlijkheid straks ook de rode wijn in geschonken zal worden.
Achter me is een ruimte te zien die gevuld is met zo'n slordige vijftig mensen. Binnen zijn luisteraars en genieters van klassieke muziek. Voor me staat een klein huisje. Er tussenin is het groen met paadjes, allerlei voorwerpen kunst en glas en bomen. De bomen zijn bijna bladloos. Ik zie van het vocht glinsterende stammen en kronkelende vormen. In het huisje voor me is Klaartje zichtbaar achter het raam haar ding aan het doen.

Klaartje is sopraan en bereidt zich voor om met het ensemble na de pauze weer verder te gaan met het optreden. Haar lippen zijn in beweging, lijken te prevelen, maar héél zachtjes hoor ik haar repeteren. Er gaat straks wat komen en mijn verlangen en oren staan op de stand hoopvol.

Barokmuziek staat er vanmiddag in Putten op het programma. Muziek van Bonporti, Scarlatti en Corelli. De namen van de componisten lijken op verre vakantiebestemmingen en laten me verlangen naar een "Room with a view". Als je de film niet kent dan moet je die beslist eens gaan zien of het boek gaan lezen, ook dat is natuurlijk een optie.

Klaartje is klaar en loopt naar buiten. Haar boek met de noten, tekst en maten stevig ingeklemd tussen haar vingers. Nog even en het gaat gebeuren. Deel twee van het concert. Het is een intiem concert. De ruimte waar het zich afspeelt is niet groot, maar groot genoeg om de klanken met ons te laten spelen. Ons mee te voeren en verre reizen te laten maken.

De vier leden van het Bonporti ensemble beginnen. Ze spelen op violen, een cello en een barokluit. De vervoering begint, de verleiding om mee op pad te gaan is een fijne. De musici staan met hun rug voor glazen ruiten. Buiten staan bomen, is het groenig, vochtig en koud. In het herfstige landschap zou ik met liefde takken kunnen sprokkelen voor de houtkachel die in de ruimte staat.
De klanken nemen me mee op reis. Vertolkte gevoelens op muziek zijn reisgenoten in een innerlijk landschap. Als ik mijn ogen voor een moment sluit waan ik me zomaar in de Scala van Milaan.
Teatro alla Scala staat nog op mijn lijstje van dingen om te ervaren. Op dit moment zitten mijn reisgenote Marieke en ik in Putten. Ede, Lunteren en Barneveld zijn we op de reis gepasseerd.

Ik zocht het thuisgekomen even op. Barok schijnt van het Portugese barroco te komen. Het betekent "Onregelmatig gevormde parel". Maar er wordt ook verondersteld dat het uiteindelijk is terug te voeren op het Italiaanse barocco. Barocco; een term waarmee middeleeuwse filosofen een obstakel in de logica beschreven.

Ik hou het graag bij de eerste verklaring; Een onregelmatig gevormde parel.
Lijkt me logisch.

Fijne dag.