Sfeer, een tafereel en banieren

Wanneer ik aan de wandel ga voor de nodige beweging, het schijnt niet alleen goed te zijn voor mijn lijf maar ook voor mijn brein én psyche, kom ik meestal qua beeld wel iets leuks tegen.
Het boek van Erik Scherder "Laat je hersenen niet zitten" schijnt een vurig pleidooi te zijn om vooral een half uurtje per dag te bewegen. Ik maak er graag een uurtje van als dat lukt. Tenslotte weet je het maar nooit?

Ik vind de titel kostelijk. Zou ik ooit mijn brein in de steek laten? Ik weet niet wat ik zonder die bovenkamer zou moeten doen. Sterker nog, ik zou niets meer weten of het niet weten meer kunnen gebruiken.

De sneeuwman met zijn nog uitgeschakelde lichtjes kijkt vrolijk maar mij helaas niet aan. Hij kijkt weg. Hij kijkt ergens naar toe. Hij kijkt naar wat er zich links van mij afspeelt. Ik draai me half om, doe mijn best, maar kan niet echt zien wat hij ziet.
Compleet met hoge rode hoed en rood jasje wappert z'n groene sjaal in de wind. Althans dat is de suggestie. Restanten van pas gevallen sneeuw willen mij samen met de rode wangetjes een koud gevoel bezorgen. Ik moet een beetje rillen van de kou als ik de sneeuwpop zie. Ik denk dat dat de bedoeling is, maar ondertussen sta ik met mijn jas open en geniet ik van de zonnestralen op mijn huid.

De kleine groene kerstboom in zijn hand met daarop een vrolijk prijkende gele ster lijken mij in extase te willen brengen. Al met al is het een grappig en gezellig tafereel.
Tafereel? Een scène, een deel van een toneelstuk.

Verder lopend bemerk ik dat ik toch een béétje in de stemming ben geraakt. Het woord gezellig vindt zijn weg in mijn brein en koppelt het aan leuk, eten en drinken. Mijn innerlijke jukebox vind moeiteloos de liedjes van Wham, Bing Crosby en een luid kelende Mariah Carey. Last Chrismas heeft opeens raakvlakken met White Christmas. En skiën lijkt ook goed voor het brein.

Verder wandelend ontwaar ik schijnbaar toch opeens het licht. Tegen een ietsje donkerblauwe lucht wapperen daar de vlaggen van Albert Heijn. Redder in de nood want ik moet ook nog boodschappen doen voor het avondeten. Het bijna hemelse blauw van de banieren lijken me te willen koppelen aan het beeld van Maria in het blauw. Maar zeer waarschijnlijk is de oorsprong van die koppeling te vinden in de eerste klas van de katholieke lagere school.

Binnen in de XLwinkel van AH is het een drukte van belang. Ik hoor gebliep. Bliepers zijn voor mij bliepende klanten, klanten die zelfscannen en daarna hun boodschappen in de grote blauwe kar laten zakken. Sommige handen lijken voor mij zelfs op kleine goederenliften, wat ik als beeld wel heel grappig vind.

Er lopen in de winkel ook véél lijstjesklanten rond. De lijstjesklanten lopen met papier en pen. De een heeft een kladje en een ander weer een schrijfblokje. Anderen doen het met hun mobiele telefoon. Ik zag er zelfs één met een tablet winkelen. Zou daar een kerstboodschappenlijstje op staan?

Bij Albert Heijn rondkijken en je ogen de kost geven is hemels. Het ballet van zoekende ogen en bewegende klanten is een lust voor het oog.
Jammie.

Fijne dag.