Krasse knarren, regelneef en een etalagewereld

Ik mis ze. Ik mis ze op dit moment en juist in deze tijd. Van Kooten en de Bie. Kees en Wim. Ik mis de scheurkalender.
Stapels verkochten we ervan rondom deze dagen. Honderden pakten we in cadeaupapier. Ieder jaar was het weer de meest verkochte kalender. Ieder jaar was het weer een succes. Ieder jaar was het weer lachen. Elke dag was er weer een nieuw hoogtepunt.
Oh wist je dat niet? Tien jaar lang was ik in een ver arbeidsverleden bedrijfsleider. Ik verkocht boeken, tijdschriften en kantoorartikelen. Maar het meest hield ik van boeken en gelukkig las ik graag en veel.

Zes jaar zwierf ik in die tijd per trein van stad naar stad, daar waar ik nodig was ging ik aan het werk. In een gebied tussen pak 'm beet Amsterdam-'t Gooi-Enschede-Maastricht-Breda. Er waren klanten van allerlei pluimage en ieder met hun eigen specifieke dialecten. Allerlei rangen en standen. Van grachtengordelbewoners tot aan hardwerkende Enschedeërs. Een menselijke mengelmoes van kleurrijk gedrag. Van heerlijke vlaai in Maastricht tot aan lekkere Arnhemse meisjes. Van de hartelijke Koningin Juliana tot aan het telefonisch een robbertje ordinair bekvechten met Rob de Nijs. Het was mooi, bijzonder en leerzaam.
Mulisch, Reve en Wolkers gleden door mijn vingers. Woorden van deze drie vermengden zich met de woorden van Allende, Lanoye en Ludlum. The Bourne Identity was een spannende kompaan in de wagon. Spanning en verwikkelingen op het ritme van spoor-dwarsliggers.

Ach van Kooten en de Bie. Woorden als regelneef, krasse knarren, doemdenken en oudere jongeren zagen in hun teksten het licht. "En wel hierom..." kreeg vleugels. "Do ist der bahnhof..." was een minuscule maar briljante daad van verzet. Geëngageerd zijn was toen een goed zittende jas.

Misschien is het omdat we richting de feestdagen gaan en we het eind van het jaar naderen dat ik wat sentimenteel ben vandaag.

Etalagewereld. Het woord spookt door mijn hoofd. Ik moet er iets mee en dat allemaal dankzij Gordon en Bram. Geven in de media werd uiteindelijk lenen en ter zijner tijd terugbetalen. Lenen transformeerde in publiciteit en niet meer dan een goedkope reclame. Als ik Bram zou zijn dan had ik het geweigerd. Maar Bram deed dat niet. Die wilde zelf ook graag in de etalage.

Etalagewereld. Ik kom er nog wel een keer op terug.

Fijne dag.