Roos, regendruppels en een dartelende Messi

Ik mis het jochie in Messi. Misschien ben ik wel te veel een romanticus en is het te wijten aan mijn gevoelige inborst, maar ik mis het jochie.
Maar natuurlijk speelt hij nog sterk, is ie goed, talent verloochend zich niet en echt verstoppen kun je dat ook niet.
Maar de vorm, de echt grote vorm? Volgens mij is dat een tikkeltje naar de achtergrond verdwenen. En ik heb een vermoeden hoe dat komt. Volgens mijn bescheiden mening ging het mis door de grote sponsorcontracten. Messi mag niet meer met stoppelbaard afgebeeld worden anders wordt zijn sponsor boos. Messi is regelmatig op t.v. in een commercial te zien terwijl hij zijn vingers door zijn haar laat gaan. Messi wil geen roos, Messi wil zijn haren perfect in model.
Ik mis op dit moment de straatvoetballer, de liefhebber, de échte passie, ik mis het contact met zijn Oma die in de hemel toekijkt. Ik wil Messi weer zien dansen, dartelen en dollen...
Maar hij lijkt gevangen door wurgcontracten en de angst voor roos. Kleine Messi, waar is jouw stem?

Ik las een goed bericht op de site van de sponsor. Feit: "Als u denkt dat u de enige bent die last heeft van roos of een jeukende, geïrriteerde en droge hoofdhuid, hebt u het mis. Ongeveer de helft van de mensheid krijgt op een bepaald moment last van een ongezonde hoofdhuid. U bent dus niet de enige." Dus de helft van de mensen die ik op straat passeer heeft misschien wel last van een ongezonde hoofdhuid? De huid van het straatbeeld heeft voor mij opeens een ander gezicht.

Gisteren was ik nog even aan de wandel, in de zon en voordat de druppels vielen. Bijna als vanzelf deed ik het hek open en stapte het kerkhof op, niet zo heel ver van mijn huis vandaan. Rust. Spaarzame geluiden van een paar vogels. Af en toe een knetterende uitlaat van een brommer in de verte.

Ik hou van een kerkhof. Slenteren, verwonderen, bijtanken en mijmeren. Het contrast opzoeken van de dood en mijn eigen leven, het op de juiste waarde schatten. Ik ben blij dat ik leef, wil het intens beleven. Een letterlijke omarming.
Scheef hangende graven, prachtig diepgroen mos, verwaaide taken, verdorde blaadjes en een huppend konijntje. Grafteksten met "ik mis je", "je gaf zoveel" of "te vroeg heengegaan" laten me even stilstaan. De mooiste tekst staat op de foto. "Wat je in je hart bewaart kun je nooit verliezen".

Code geel was voor die dag afgegeven, ik wordt een beetje Gallisch van die weercodes. Ook die wakkeren de angst maar aan. Oppassen, oppassen! Op de site van het NRC las ik het bericht: KNMI waarschuwt voor ‘gevaarlijk weer’ en geeft code geel voor zuiden. Gevaarlijk weer?

Ik wil met mijn haren (zonder roos trouwens) en mijn kop in de wind. Ik wil regendruppels voelen zoals Count Laszlo de Almásy in The Englisch Patient. En ik wil een flinke klap onweer horen zonder code geel in mijn achterhoofd.
Natuurkrachten horen bij ons leven, kleuren hebben ze zelf méér dan genoeg.

Fijne dag.