Winterbanden, snijbestendige kleding en een appeltaart

Winterbanden, snijbestendige kleding en appeltaart. Zo op het oog woorden die niet zoveel met elkaar te maken hebben, maar ik heb ze achter elkaar geplaatst om te laten zien wat ik s'ochtends zo oppik in het nieuws. Woorden die bij mij blijven hangen, me opvallen. Er gebeurt iets en dat heet dan met een mooi woord inspiratie. In mijn hoofd draaien radertjes hun snelheid, er klinkt geklik en er vallen woorden op hun plek.

Winterbanden. In de Volkskrant de vraag of winterbanden in Nederland wel echt nodig zijn. Volgens leasemaatschappijen is er gemiddeld minder autoschade met dan zonder die banden. Maar, zo wordt ook gezegd, leaserijders zijn geen "normale" automobiliste en dat daarom "veralgemenisering", wat een mooi woord, niet mogelijk is. Bovendien bestaat de kans dat automobilisten met gemonteerde winterbanden aan "risicocompensatie" doen. Ik heb zin een partijtje scrabble.
Méér risico nemen omdat je je redelijk veilig waant? Weinig sneeuw en een paar herfstblaadjes is misschien een kwestie van snelheid aanpassen? Een alternatief zouden "vierseizoensbanden" kunnen zijn.
In gedachten en onder het drinken van warme koffie  hoor ik prachtige muziek van Vivaldi.

Snijbestendige kleding. Ook al zo'n mooie uitdrukking. De schaatswereld is in rep en roer vanwege een aantal behoorlijk zware ongelukken die binnen twee weken plaats hebben gevonden. Een gebroken ruggenwervel, een gebroken rug, een klaplong, gebroken ribben en een slagaderlijke bloeding. Er klinkt vanwege de drang naar meer veiligheid om helmen en snijbestendige kleding. Terwijl ik dat vanochtend las dwaalden mijn gedachten even af naar zo'n maliënkolder die vroeger werd gedragen door soldaten en ridders. In gedachten zag ik jeugdheld Floris op doorlopers al schaatsend op een Friese plas. Met hoge snelheid, maar wat is eigenlijk snel, op houten schaatsen maakt hij een lange neus naar Lange Pier.

En dan de appeltaart. Die stond niet in het nieuws maar was te lezen in een email die ik kreeg van mijn uitvaartverzekering. Ik ben al jaren lid van de DELA coöperatie. Best okee allemaal, als ik ooit moet gaan en dat duurt hopelijk nog heel lang dan wordt het allemaal keurig geregeld.
Diezelfde DELA beloofd mij in de email een lekkere appeltaart. Wanneer ik op het onderlijnde woordje hier klik en mijn gegevens achterlaat dan krijg ik via de HEMA een overheerlijke appeltaart en verdere informatie over een spaarrekening. Tja meneertje, niets is te dol voor onze trouwe klanten. Nee, maar bedankt voor het gebaar.
Mijn gedachten dwaalden al snel af naar een plakje hotelcake en snel kouder wordende koffie uit zo'n kleurloos kopje met bijpassende neutrale schotel.

Gisteren zag ik op het nieuws een indrukwekkende blauwe kist. Het was de kist, het kon qua vorm voor het zelfde geld ook een doos zijn, van Seth Gaaikema. Het was prachtig blauw.
En terwijl automobilisten zich buigen over wel of geen winterbanden en schaatsers hun rondjes draaiend zich proberen te beveiligen vanwege messcherpe schaatsen denk ik erover om zelf maar eens een appeltaart te gaan bakken. Nog nooit gedaan. Maar er is altijd tijd voor een eerste keer.

Fijne dag.

Fotografiecursus Beeld en Groei

In de cursus Beeld en Groei gaan we dieper in op fotografie (techniek en vormgeving) en op het fenomeen Beeld. Dat gekoppeld aan jou als fotograaf en beeldenmaker geeft diepgang aan jouw persoonlijke ontwikkeling.
De opzet van de cursus, de inhoud en de onderwerpen geven een verrijking waar jij misschien wel naar op zoek bent? De cursus is geschikt voor de gevorderde fotograaf.

Tijdens de bijeenkomsten gaan we aan de slag met o.a. de volgende onderwerpen:
- Het beeld leren te begrijpen en te waarderen
- Persoonlijke ontwikkeling
- Van kijken en zien naar het waarnemen
- Beeldelementen wat zijn dat en wat doen ze?
- De kunst versus onze beleving

- Wakker worden, zijn en blijven…
- Het beeld in onze dagelijkse omgeving

Huiswerkopdrachten:
- De groei van een boom
- Het signaal van Rood
- De invloed van kunst op mijn omgeving
- Mijn persoonlijke landschap
- Mijn huis en mijn thuis
- Jouw zelfportret

De cursus bestaat uit 6 bijeenkomsten van 2 uur
Minimaal aantal deelnemers 4
Maximaal aantal deelnemers: 6
Gereedschap: Fotocamera (spiegelreflex, compact of systeemcamera)

Cursusdata:
Maandag 10-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 17-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 24-11-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 01-12-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 08-12-2014 20.00-22.00 uur
Maandag 15-12-2014 20.00-22.00 uur

Kosten: € 120,00

Wil je je aanmelden of wil je misschien meer informatie?
Stuur een email naar: info@beeldencoaching.nl
www.beeldencoaching.nl

Expositietip: Fototentoonstelling in De Rotterdam

Fototentoonstelling in De Rotterdam

MARIE-JOSÉ JONGERIUS | CONCRETE WILDERNESS
1-11 t/m 30-11-2014

APM Terminals Maasvlakte II en het Nederlands Fotomuseum presenteren van 1 tot en met 30 november 2014 de tentoonstelling Concrete Wilderness van de Nederlandse fotograaf Marie-José Jongerius. De foto’s zijn op groot formaat te zien in de indrukwekkende hal van De Rotterdam, het grootste multifunctionele gebouw van Nederland, ontworpen door architectenbureau OMA van Rem Koolhaas.

In opdracht van APM Terminals volgde Marie-José Jongerius met haar camera de bouw van een nieuwe containerterminal op de Tweede Maasvlakte. Deze fotografie opdracht is een vervolg op Lunar Landscapes, dat in 2012 in het Nederlands Fotomuseum was te zien. Voor dit project richtte zij haar groot-formaat camera op het nieuwe landschap bij nacht. Stap voor stap en uiterst gedetailleerd legde zij vast wat in het schaarse (kunst)licht zichtbaar werd. Haar fotografie symboliseert daarmee de stappen in een denkproces, niet alleen over wat dit nieuwe land zou kunnen zijn maar ook over welke beelden ons houvast zouden kunnen bieden om de onmogelijke genius loci van deze zandvlakte te kunnen verstaan.

Korte biografie

Marie-José Jongerius (De Bilt, 1970) studeerde fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en behaalde in 2000 haar Master fotografie aan de AKV/st.Joost-Avans Hogeschool in Breda. Ze werkte met Dana Lixenberg in New York en exposeerde in onder meer de ADC Gallery in New York en het Riverside Museum in Los Angeles. Naast autonoom werk maakt zij foto’s in opdracht voor New York Times Magazine, ELLE en Vogue.

Bron en lees verder...

FOTOWEDSTRIJD “ZOMERHERINNERING(EN)”

FOTOWEDSTRIJD “ZOMERHERINNERING(EN)”

Doe mee, stuur je foto in en maak kans op een fantastische prijs!

Spelregels:
- Maak of kies je beste foto die het thema duidelijk weergeeft
- Stuur deze (digitaal in een groot formaat), per email naar:info@beeldencoaching.nl
- Snel insturen vergroot je kans op meer stemmen!
- Sluitingsdatum inzendingen 01-12-2014
- Per persoon mag je 1 foto insturen
- Vermeldt in een email je naam, adresgegevens en telefoonnummer
- Foto’s worden tentoongesteld op de website van www.beeldencoaching.nl
- (daar geef je dus automatisch jouw toestemming voor)
- Door alle websitebezoekers (publieksjury) kan op jouw foto worden gestemd
- Stemmen gebeurd via een email aan: info@beeldencoaching.nl
- Voor de drie foto’s met de meeste stemmen zijn er drie leuke prijzen beschikbaar

- Bekendmaking van de uitslag is zo snel mogelijk na 20 december op deze website
- Winnaars worden ook via een email op de hoogte gesteld.

Er zijn drie fantastische prijzen te winnen..!

Eerste prijs: Een twee uur durende privéles fotografie van Mart van Zwam + De Digitale fotografie Bijbel van Michael Freeman
Tweede prijs: Digitale Fotografie Zwart-wit van Michael Freeman
Derde prijs: Camera Work; The complete photographs

Bakken, eindig en een koekenpan

Zo, de zomertijd is weer voorbij. Alle klokken die niet automatisch zijn aangepast heb ik gisteren weer terug gezet op de originele tijd. Alles is gewoon weer bij het oude. Meestal duurt het bij mij weer een paar dagen voordat ik eraan gewend raak alsof mijn tijdsritme even hervonden moet worden, maar dat gaat zoals elk jaar wel weer lukken.
Ik ben benieuwd wie ik in de komende dagen als eerste met een diepe zucht hoor uitspreken dat "het nu weer zo veel vroeger donker is..". Misschien in het voorbij gaan op de markt of in de supermarkt terwijl ik geduldig in de rij sta te wachten? We gaan het zien.

Heel Holland Bakt. Oftewel, het programma is klaar. De tijd is om. Gisteren heb ik er nog een klein stukje van gezien. Ik kan me voorstellen dat het programma een succes is en er bijna twee miljoen mensen naar kijken. Gewoon, simpel, geen excessen, aanstellerij of gedoe. Een mooie zonnige locatie, een grote tent, een glimlachende Martine Bijl en een aantal mensen die hun best doen om er iets heel lekkers en moois van te maken. Ik moet zeggen dat het water me af en toe voor in de mond stond. En dat terwijl ik van te voren al zo heerlijk had gegeten.

Alles is eindig. Ik heb helaas een koekenpan buiten moeten zetten. Het kon echt niet meer. De antiaanbaklaag liet samen met de steel los. De pan was op. Uitgebakken. Einde van een zijn pannentijd. Ik heb hem buitengezet omdat ik nog niet weet of ie nu in de vuilniszak kan of dat ik 'm bij het oudijzer moet aanbieden?
Ik moest hem wel buitenzetten anders had ik er nooit afscheid van genomen. De pan is gevoelsmatig gekoppeld aan herinneringen. Eieren, vlees, pannenkoeken of gebakken aardappels. Er is veel lekkers in gebakken.
Maar de pan heeft ook het opgroeien van mijn kinderen meegemaakt. Qua lengte vlogen de centimeters er bij de kinderen aan terwijl de pan haar best deed om van de aangeleverde grondstoffen iets heerlijks te bakken. Aan tafel waren er gesprekken en gelach terwijl de pan om de hoek in de keuken meeluisterde en hoorde dat het goed was.

Alles is eindig. Heel Holland Bakt is klaar, de winnaar is bekend en een koekenpan ligt buiten te wachten op het vervolg. Bij mij ontsnapt er een zucht. Het is nu s'avonds alweer zo vroeg donker...

Fijne dag.

Op zoek naar dé vorm...Nr: 515

Op zoek naar dé vorm...Nr: 514

REPORTAGE-FOTOGRAFIE: Voetbalclub Union

Machines, zintuigen en Ebola

Terwijl ik een verdieping hoger sta en diep het Koningsplein in kan kijken zie ik ze staan. De Kermis is weer in Nijmegen. De opbouw ervan heb ik helaas door de drukte gemist. Nulijken voor mij de verschillende attracties als paddenstoelen uit de grond geschoten.
Kleuren en vormen. Schreeuwende en klanten lokkende woorden creëren grondtonen.

Mijn gedachten dwalen af naar het boek "War of the Worlds" van H.G. Wells. In het verhaal ploppen buitenaardse machines uit de grond om de macht van de Aarde over te nemen. In hun allesvernietigende drang om onze mooie Aarde te gaan bezitten branden ze de aardbewoners met bosjes tegelijk weg. Complete steden veranderen in rokende puinhopen.
Een machtig goed verhaal en een all time klassieker, met gelukkig een happy end. Zo eentje die alles overleefd en nog altijd inspireert. In gedachte maak ik een diepe buiging voor de geest van de schrijver.

Mijn ogen doen hun best om alles te zien. Zij zijn bijna het kostbaarste bezit wat ik heb, tenminste zo voelt het. Ik moet er niet aan denken dat ik blind door het leven zou moeten gaan. Maar aan de andere kant heb ik méér dan genoeg vertrouwen op de rest van mijn zintuigen. Die zouden zeer waarschijnlijk allerlei extra prikkels krijgen en geven zodat ik mijn leven zou kunnen leven.

De kermis. Plek van vertier en sfeer. Smartlappen en schreeuwende uitnodigingen. Beelden van schaarse kleding en vrouwelijke ronde vrouwen wenken me om vooral plaats te nemen in een attractie. Nou nee. Ik hou niet zo van al te hard ronddraaiende dingen die me uiteindelijk laten schreeuwen en gillen. Niemand hoeft dat te horen.
Schiettenten en eenarmige bandieten nodigen me uit maar gelukkig kan ik de verleiding weerstaan om er geld aan uit te geven. Ik zie volwassenen bijna wanhopige pogingen doen om een knuffel of goud uitziende horloges te bemachtigen. Het, ik heb 'm bijna, gevoel kent veel vormen. Een overwinningsroes hangt in de lucht. Mens versus machine is nog steeds een bijzonder gevecht.

Langzaam wandelend naar de plek voor een goed gesprek passeer ik een verlaten hokje waar kinderen later op de dag op een pony kunnen rijden. "Rit + foto gelijk klaar" is de boodschap. Een mooi beeld en uiteraard moet ik daar wel een foto van nemen. Die kans laat ik niet voorbij gaan.

Denkend aan uit de grond komende machines die vuur en verderf uitstoten en als symbool lijken op vuurspuwende draken uit allerlei enge oude verhalen en mooie mythologieën dwalen mijn gedachten af naar Afrika. Het Ebolavirus is een bizar en gruwelijk ding. Er wordt in dat prachtige werelddeel een gigantische strijd geleverd door artsen, verpleegkundigen en andere helpende handen. Respect en een hele diepe buiging van mij voor hen.

Fijn weekend.

Mart

Kunst: Topstuk Titiaan in de Galerij Prins Willem V

Topstuk Titiaan in de Galerij Prins Willem V

Den Haag, 29 augustus 2014 - Van 10 oktober t/m 7 december 2014 wordt een topstuk van Titiaan tentoongesteld in Galerij Prins Willem V aan het Buitenhof in Den Haag. Het gaat om het schilderij Venus verrijst uit de zee (De geboorte van Venus) uit de National Galleries of Scotland in Edinburgh.

Godin van de liefde

Dit schilderij van Venus is een mooi voorbeeld van Titiaans kunst. De godin van de liefde, die volgens de mythologie als een volgroeide vrouw werd geboren uit het schuim van de zee, staat tot haar dijen in het water en wringt in gedachten verzonken haar lange natte haren uit. Met haar sensuele gestalte vult zij het hele doek en lijkt daardoor bijna lijfelijk aanwezig. Titiaan maakte van haar een vrouw die in alles voldeed aan het geldende schoonheidsideaal: vol en rond op de heupen en dijen, kleine borsten, roomblanke huid en een weelderige bos rood haar. Naar zestiende-eeuwse Venetiaanse begrippen was dit de mooist denkbare vrouw.

Titiaan, een virtuoos schilder

Titiaan (1485/1490-1576) was de invloedrijkste schilder uit de bloeitijd van de Venetiaanse schilderkunst, de zestiende eeuw. Hij had een goot gevoel voor kleur, dynamiek en natuurlijke details en schilderde naarmate hij ouder werd steeds virtuozer. Titiaan verkeerde met de groten der aarde, zoals keizer Karel V en verwierf grote roem bij opdrachtgevers, verzamelaars en collegaschilders.

Bron en lees verder...

Expositietip: Agatha Zethraeus. Vriendin, leerling en model van Piet Mondriaan

Agatha Zethraeus. Vriendin, leerling en model van Piet Mondriaan

05/10/2014 - 28/01/2015

In 1908 schilderde Piet Mondriaan (1872-1944) het portret Meisje in rood.
Er was lang verwarring over de identiteit van het model, maar recent staat vast dat het ‘meisje’ kunstenares Agatha Zethraeus (1872-1966) is. De Zweeds Nederlandse Zethraeus stond niet alleen model voor Mondriaan, maar was ook een oud-leerlinge en vriendin. De twee hadden mogelijk een amoureuze affaire en hielden tot zijn dood contact. In de jaren dat Mondriaan zich ontwikkelde van het impressionisme tot de abstractie, verdiende Zethraeus haar brood als schilderes van figuratieve landschappen, stillevens en stadsgezichten. De ontdekking van een serie doeken uit Zethraeus’ nalatenschap, vormde de aanleiding tot onderzoek naar de kunstenares. Dat resulteerde in een tentoonstelling en publicatie, waarin de band tussen Zethraeus en Mondriaan centraal staat.

Bron en lees verder...

Doordrukstrip, van je welste en de kosten

Mijn met vingers druk ik de pilletjes één voor één uit de doordrukstrip. Doordrukstrip. Het woord is een mooi woord. Een strip. Wanneer je aan de achterkant drukt dan vallen de pilletjes aan de voorkant uit hun beschermende verpakking. Het is soms, met een nog niet al te wakker en fris hoofd, een gefriemel van jewelste en once in a while valt er dan ook eentje op de grond en kan ik die niet meer terug vinden. Een tijdje terug zat er ook al eentje verstopt in de mouw van mijn badjas.

Sinds kort is de verpakking van de medicatie verandert. Oh, wat ik slik is niet iets om zorgen over te hebben. De medicatie is bedoeld om mijn schildklier aan de gang te houden, die werkt gewoon te traag. Mijn schildklier is mijn kachel zo heeft een internist me ooit uitgelegd, die houdt mijn lijf en mij dus aan de praat.

De pilletjes zitten dus sinds kort in een andere verpakking. Waren het eerst van die kleine bruine apothekerspotjes die ik keurig in de glasbak kon laten glijden, nu is de verpakking een doordrukstrip geworden. Dat veranderen van verpakken komt, volgens de apothekersassistente, de kosten ten goed. Het schijnt dus goedkoper te zijn. Of te worden? In mijn nota's heb ik het verschil namelijk nog niet teruggevonden.

Een doordrukstrip. Terwijl ik het ene na het andere pilletje met water als glijmiddel inslik vraag ik me voor een kort moment af hoe ik die kleine krengetjes er over pakweg een jaar of dertig uit die verpakking moet zien te frummelen. De gedachte en de vraag laat ik maar snel van me afglijden en oplossen in de lucht. Dat zien we dan wel weer. Misschien heb ik tegen die tijd wel een huisrobot tot mijn beschikking. Dat lijkt me wel een gaaf ding. Als liefhebber van een goeie science fiction film lijkt me dat wel wat.

Het wordt de hoogste tijd voor het ontbijt en een vers kopje koffie. Wanneer ik mijn tekst herlees ga ik namelijk weer twijfelen.
Is het nu van je welste, van jewelste of vanjewelste? En is science fiction, sciencefiction of science fictionfilm wel correct geschreven?

Ik ga het opzoeken. Straks.

Fijne dag vandaag.

Mart van Zwam

Gênant, de geest en een Bon Voyage

Mijn beleving kende gisteren bijna geen grenzen.
Een van de eerste indrukken die ik kreeg was deze reclamefoto van Tele2. In een overdekt winkelcentrum stond ik voor een moment lichtelijk verbaasd stil. Ik bemerkte dat mijn wenkbrauwen omhoog gingen en een aantal nekharen overeind.
De reclameboodschap begreep ik niet, kon het maar niet pakken. Een niet al te knappe man die voor een spiegel lijkt te staan en een poging doet om nog lichtelijk gespierd over te komen? Verwacht Tele-2 daarmee te scoren en meer Galaxy’s te verkopen?
Af en toe zijn reclame’s om je te bescheuren.

Op het einde van de dag vindt ik het lekker om te relaxen en de opgedane indrukken de ruimte te geven om een plekje te krijgen. Het is tijd om thuis te komen en alles te laten zakken. Met andere woorden, tijd nemen om te relaxen.

Met de afstandbediening in de hand was ik gisteren via de televisie op reis van het ene kanaal naar het andere. Ik bleef hangen in een show van Dr.Phill. On stage hoor ik een man lachend vertellen dat hij graag wil dat zijn vrouw meer op  Beyoncé gaat lijken. Ze moet dit en ze moet dat en hij heeft een heel lijstje met wensen. Over zichzelf is hij zeer tevreden, doet er in zijn perfectionisme drie uur over om zich aan te kleden. Met perfect geëpileerde wenkbrauwen en strak baardje kijkt hij mijn huiskamer in.
Ik hoor hem vertellen dat hij zijn haren zo’n 300 keer per dag kamt en het aantal selfie’s komt neer op 15 a 20 per dag. Die informatie klinkt als een soort recept.
Na tien minuten hou ik het voor gezien, ik haak af. This is to much. Muziek aan, glaasje wijn en een tuinstoel lijkt een goeie remedie.

Soms komen in zo’n ontspanningsmodes de beste en mooiste invallen. Met klanken en noten op de achtergrond die meebewegen op de golven van inspiratie maak ik snel een paar aantekeningen die ik voor later kan gebruiken. Ik merk dat beeld en persoonlijke groei als woorden blijven hangen en terugkomen. Ze kloppen op de deur, laten zich horen, ze dienen zich aan. “Beeld en groei…”, een mooie titel en bruikbaar als rode draad voor een aantal nog te plannen bijeenkomsten. Het idee is nog vers en fris. Het verdient zorg en aandacht.
Als je iets loslaat dient iets anders zich aan dat heb ik al vaker bemerkt. De kunst is volgens mij om alle zintuigen hun werk te laten doen en de signalen op te pikken. Een open mind hebben en houden.

Deepak Chopra schreef ooit een mooi stukje over de geest: “De Geest kent geen ruimte, tijd en dimensies. Het vuur kan hem niet verbranden, het water kan hem niet doordrenken, de wind kan hem niet drogen, wapens kunnen hem niet doden; hij is eeuwig en onbegrensd en onveranderlijk, zonder begin en zonder einde; hij is nergens in het bijzonder en overal in het algemeen. Deze geest is de wezenlijke ik.”

Dus als ik loslaat kan mijn geest op een avontuurlijke reis.
Bon Voyage

Fijne dag vandaag.

Remmen, vallen en stoppen

Als ik beweeg en ademhaal dan voel ik een plekje in mijn ribbenkast, misschien is daar wat gekneusd. Een aantal licht geschaafde vingers, een beurse plek op mijn been. Voor de rest valt het bij nader inzien wel mee. Het lijf doet het nog goed.

"Doorgaan tot de allerlaatste roker" kopte de Volkskrant gisteren. Een inkoppertje en een duidelijke hint. De krant was door mijn lieve vriendin liefdevol klaargelegd. De tekst over roken en de gevolgen ervan lag duidelijk zichtbaar en niet te missen op tafel. Twee pagina's schreeuwden om mijn aandacht.

Maar natuurlijk zal ik er aan moeten geloven, ik wil er ook aan geloven. Roken is gewoon niet goed, het is ongezond en ronduit slecht.
Een deel van mijn hersenen lijken na het zien en lezen van het artikel direct allerlei acties op touw te zetten. Daarboven in mijn hoofd is het een drukte van belang.
Mijn lijf reageert ietsje trager en later. Er is nog niets aan de hand lijkt het te willen vertellen. Er zijn nog geen ontwenningsverschijnselen die parten spelen, geen zucht naar iets wat er gemist wordt. Het voelt alsof er ergens nog een reservoir zit. Daaruit kan straks worden geput om mijn lijf als vertrouwd te laten voelen.

Het roken zit in mijn systeem, tenminste dat kan ik met dat deel van mijn hersenen wat voor rede vatbaar is bedenken. Dat systeem vraagt om een herprogrammering. Het andere deel, wat nu in paniek is geraakt in verband met het komende stoppen is in actie gekomen. Het is niet aanspreekbaar en geeft even niet thuis. Dat deel is bezig om plannen te smeden en een strategie te ontwikkelen. Smoezen worden bedacht en excuses zijn in voorbereiding. Allerlei redenen klinken straks in heldere taal. Een reclamebureau zou zich de vingers erbij aflikken. Maar wat is een goed moment om te stoppen?

Een paar dagen geleden las ik nog stukjes tekst in een mooi boek wat gaat over onze zintuigen. In dat boek wordt onze huid beschreven als een soort ruimtepak. "Onze huid bevindt zich op de grens tussen ons en de wereld."
Gisteren was mijn huid voor een kort moment in contact met het koude en ruwe asfalt. De voorrem van mijn fiets schoot los en draaide zich razendsnel vast in het voorwiel. Voordat ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde viel ik opzij en lag ik languit op de grond.

Terwijl ik me afvroeg wat er was gebeurd en ik korreltjes van het afvalt in de rechterkant van mijn gezicht voelde drukken zag ik een auto aankomen. Het was een blauwe auto die me voorbij reed. Kennelijk was het geen goed moment om te stoppen.
Langzaam probeerde ik me op te richten en de wirwar van twee tassen, een krom stuur en een vastzittend voorwiel te ontrafelen. In deze beweging, die meer aanvoelde als een slow-motion, zag ik haar aankomen. Ze kwam met haar rolstoel uit een zijstraat, nam met een sierlijke beweging de bocht en stond, terwijl ik aan het ontrafelen was, naast me stil. Met een zorgzame en lieve lach werd gevraagd of ze me ergens mee kon helpen. Dit was een goed moment om te stoppen.

Nu ik nog.

Fijne dag.