Machines, zintuigen en Ebola

Terwijl ik een verdieping hoger sta en diep het Koningsplein in kan kijken zie ik ze staan. De Kermis is weer in Nijmegen. De opbouw ervan heb ik helaas door de drukte gemist. Nulijken voor mij de verschillende attracties als paddenstoelen uit de grond geschoten.
Kleuren en vormen. Schreeuwende en klanten lokkende woorden creëren grondtonen.

Mijn gedachten dwalen af naar het boek "War of the Worlds" van H.G. Wells. In het verhaal ploppen buitenaardse machines uit de grond om de macht van de Aarde over te nemen. In hun allesvernietigende drang om onze mooie Aarde te gaan bezitten branden ze de aardbewoners met bosjes tegelijk weg. Complete steden veranderen in rokende puinhopen.
Een machtig goed verhaal en een all time klassieker, met gelukkig een happy end. Zo eentje die alles overleefd en nog altijd inspireert. In gedachte maak ik een diepe buiging voor de geest van de schrijver.

Mijn ogen doen hun best om alles te zien. Zij zijn bijna het kostbaarste bezit wat ik heb, tenminste zo voelt het. Ik moet er niet aan denken dat ik blind door het leven zou moeten gaan. Maar aan de andere kant heb ik méér dan genoeg vertrouwen op de rest van mijn zintuigen. Die zouden zeer waarschijnlijk allerlei extra prikkels krijgen en geven zodat ik mijn leven zou kunnen leven.

De kermis. Plek van vertier en sfeer. Smartlappen en schreeuwende uitnodigingen. Beelden van schaarse kleding en vrouwelijke ronde vrouwen wenken me om vooral plaats te nemen in een attractie. Nou nee. Ik hou niet zo van al te hard ronddraaiende dingen die me uiteindelijk laten schreeuwen en gillen. Niemand hoeft dat te horen.
Schiettenten en eenarmige bandieten nodigen me uit maar gelukkig kan ik de verleiding weerstaan om er geld aan uit te geven. Ik zie volwassenen bijna wanhopige pogingen doen om een knuffel of goud uitziende horloges te bemachtigen. Het, ik heb 'm bijna, gevoel kent veel vormen. Een overwinningsroes hangt in de lucht. Mens versus machine is nog steeds een bijzonder gevecht.

Langzaam wandelend naar de plek voor een goed gesprek passeer ik een verlaten hokje waar kinderen later op de dag op een pony kunnen rijden. "Rit + foto gelijk klaar" is de boodschap. Een mooi beeld en uiteraard moet ik daar wel een foto van nemen. Die kans laat ik niet voorbij gaan.

Denkend aan uit de grond komende machines die vuur en verderf uitstoten en als symbool lijken op vuurspuwende draken uit allerlei enge oude verhalen en mooie mythologieën dwalen mijn gedachten af naar Afrika. Het Ebolavirus is een bizar en gruwelijk ding. Er wordt in dat prachtige werelddeel een gigantische strijd geleverd door artsen, verpleegkundigen en andere helpende handen. Respect en een hele diepe buiging van mij voor hen.

Fijn weekend.

Mart