En ik ben het natte nu wel voor even beu. De grond is vochtig en nat. Fietsen is soms nat regenen. Luchten zijn vaak grijs. Mooie en indrukwekkende zonnestralen zijn vaak ver te zoeken en waaiwinden die gepaard gaan met hagel kunnen dwingend zijn. Dekking zoeken is dan ook binnen blijven. Ik moet opeens denken aan een beer in winterrust. Die houden namelijk geen echte winterslaap, maar zijn meer in winterrust. Winterrust lijkt mij het summum van zijn.
Groen nodigt mij uit. Het stuurt in de natuur signalen om flink te genieten en erop uit te gaan. Om adembenemend te ervaren. Vandaag ga ik er dan ook maar op uit om de groenen in het bos te ontmoeten. Of liever gezegd te kijken of er ontluikend fris en nieuw groen te bekennen valt. Of er in het bos zichtbare sporen van lente-voorspel zijn.
Heel wat anders is het groen van een schoonmaakdoekje. Meer een gifgroen om me erop te wijzen dat het ook opgepakt wil worden en aan de slag wil. Schoonmaakdoekjes hebben soms een ongeduld attitude. Heel wat anders zijn de groenen van een potje peterselie of een dekseltje van de Knorr. Grappig, bij de naam Knorr heb ik direct een associatie met een varken terwijl er toch in het potje Chicken Tonight Kerrie zat.
Ik hou van de lente. Het hardop uitgesproken woord doet iets met mijn tong. Tijdens het vormen van de letter L voel ik hoe het puntje van mijn tong voorzichtig mijn gehemelte raakt. Terwijl Herfst hardop uitgesproken me laat blazen als een waaiwind. Zomer voelt als de veel zzzz achter elkaar wat beelden oproept van slapen op het strand, in het gras, een dutje in een tuinstoel of gewoon midden op de dag. De W van winter voelt hard aan, de rest van de letters (inter) doen vrolijk mee aan de harde inzet.
Nee, de lente. Ik ga voor het woord en het jaargetijde. Maar ik weet ook dat er in het bos valkuilen kunnen zijn. De valkuilen van het ongeduld.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten