Na het zien van de ogen grijp ik naar mijn mobiel, ondertussen glimlachend, en maak er een foto van. Thuisgekomen plaats ik hem op mijn website, knal de foto op Facebook en Twitter en voilà het beeld doet wat het moet doen.
Eigenlijk is het zoals het effect van die vlinder die met het klappen van haar vleugels aan de andere kant van de aardbol een orkaan kan laten ontstaan. Maar dan in het klein. Misschien geen orkaan van glimlachen maar dan toch. Gezien de reacties heeft het in ieder geval effect op kijkers. Hoeveel is niet met zekerheid te zeggen, gelukkig niet want we hoeven uiteindelijk ook weer niet alles te weten.
Gisterenmiddag werd ik op straat begroet door een oude kennis. Na het gebruikelijke "He hallo...", "Hoe gaat het...?" en "Lang niet meer gezien...?" te hebben uitgewisseld kwam er een eenrichtingsverkeer-communicatie op gang. Tijdens de woordenstroom werd er door de kennis duidelijke gas gegeven en ik luisterde. Mijn oren waren druk aan het opvangen, mijn hoofd knikte begrijpend en verschillende instemmende klanken gingen retour afzender.
Het duurde en het duurde. Niets deugde en alles was fout. Het lag duidelijk aan die en die, aan hen en hun, aan hullie en gullie. Iedereen had het gedaan en het leven leek één groot duidelijk complot. Nu heb ik niets tegen een beetje gezeur en klagen op z'n tijd, soms geeft het lucht en creëert het zelfs ruimte. Maar tijdens het aanhoren en ontvangen van de zeurklanken en de klaagenergie dacht ik opeens aan die grappige ogen boven het sleutelgat.
Terwijl mijn "gesprekspartner" een hap lucht nam en er zodoende een moment van ruimte ontstond zag ik mijn kans schoon. Ik moest mijn kans nemen. Het was nu of nooit. Een opborrelend woord werd als met gebruikmaking van een katapult de ruimte ingeschoten. "Zeurslot".
Een paar verbaasde ogen keken me aan. Tja, het woord "Zeurslot" bestaat nu eenmaal niet en soms hebben woorden een onvermoede energie en effect.
"Het gezeur zet jou op slot...". Ik had direct met die zin een verklaring voor het woord gegeven. Eraan toevoegend dat ik alleen maar gezeur had gehoord en verwijten naar die anderen. Ik vertelde hem ook dat ik tijdens het gesprek afhaakte en dat zo zonde vond en uiteindelijk jammer. En dat hij er uiteindelijk niets mee opschoot.
Het woord had zijn werk gedaan. Hij zou er over nadenken en me bellen als er behoefte was aan een goed "Heen en weer gesprek" en koffie of iets sterkers. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik na een welgemeende handzwaai door.
Opgeplakte ogen op een deurslot en de sleutel in een Zeurslot steken.
Levenskunst.
Fijne glimlach-dag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten