Deurslot, zeurslot en het effect

Zo simpel kan het zijn. Iemand plakt twee ogen op het slot van een deur en bezorgt anderen een glimlach-moment.
Na het zien van de ogen grijp ik naar mijn mobiel, ondertussen glimlachend, en maak er een foto van. Thuisgekomen plaats ik hem op mijn website, knal de foto op Facebook en Twitter en voilà het beeld doet wat het moet doen.

Eigenlijk is het zoals het effect van die vlinder die met het klappen van haar vleugels aan de andere kant van de aardbol een orkaan kan laten ontstaan. Maar dan in het klein. Misschien geen orkaan van glimlachen maar dan toch. Gezien de reacties heeft het in ieder geval effect op kijkers. Hoeveel is niet met zekerheid te zeggen, gelukkig niet want we hoeven uiteindelijk ook weer niet alles te weten.

Gisterenmiddag werd ik op straat begroet door een oude kennis. Na het gebruikelijke "He hallo...", "Hoe gaat het...?" en "Lang niet meer gezien...?" te hebben uitgewisseld kwam er een eenrichtingsverkeer-communicatie op gang. Tijdens de woordenstroom werd er door de kennis duidelijke gas gegeven en ik luisterde. Mijn oren waren druk aan het opvangen, mijn hoofd knikte begrijpend en verschillende instemmende klanken gingen retour afzender.

Het duurde en het duurde. Niets deugde en alles was fout. Het lag duidelijk aan die en die, aan hen en hun, aan hullie en gullie. Iedereen had het gedaan en het leven leek één groot duidelijk complot. Nu heb ik niets tegen een beetje gezeur en klagen op z'n tijd, soms geeft het lucht en creëert het zelfs ruimte. Maar tijdens het aanhoren en ontvangen van de zeurklanken en de klaagenergie dacht ik opeens aan die grappige ogen boven het sleutelgat.

Terwijl mijn "gesprekspartner" een hap lucht nam en er zodoende een moment van ruimte ontstond zag ik mijn kans schoon. Ik moest mijn kans nemen. Het was nu of nooit. Een opborrelend woord werd als met gebruikmaking van een katapult de ruimte ingeschoten. "Zeurslot".
Een paar verbaasde ogen keken me aan. Tja, het woord "Zeurslot" bestaat nu eenmaal niet en soms hebben woorden een onvermoede energie en effect.

"Het gezeur zet jou op slot...". Ik had direct met die zin een verklaring voor het woord gegeven. Eraan toevoegend dat ik alleen maar gezeur had gehoord en verwijten naar die anderen. Ik vertelde hem ook dat ik tijdens het gesprek afhaakte en dat zo zonde vond en uiteindelijk jammer. En dat hij er uiteindelijk niets mee opschoot.

Het woord had zijn werk gedaan. Hij zou er over nadenken en me bellen als er behoefte was aan een goed "Heen en weer gesprek" en koffie of iets sterkers. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik na een welgemeende handzwaai door.

Opgeplakte ogen op een deurslot en de sleutel in een Zeurslot steken.
Levenskunst.

Fijne glimlach-dag

Pril, de overgave en verbaasd zijn

En hoe was jullie slow-dag? Fijn of goed? Was het slow genoeg of kon de snelheid nog een tandje minder? Soms is minder namelijk méér. Staat ook lekker haaks op een inmiddels beroemde vraag uit een politieke overwinningsspeech. Op de pamfletborden die inmiddels langs de straten zijn geplaatst zijn de posters weer zichtbaar. 18 maart kunnen en mogen we weer. We gaan weer stemmen.

Het toilet thuis kent diverse stilleven plekjes. Gisteren pas ontdekte ik er weer eentje. Op het toilet. Je kunt maar iets doen onder het toiletteren. Een soort van Mutitaskend-toiletbezoek.  Het viel me opeens op dat de driehoekige vorm van de roze steen zo mooi overeenkomt met de driehoek in de zwart-wit foto erachter. Een leuke ontdekking. Het gevoel van verbaasd raken en zijn was een slow-dag pareltje.

Wist je trouwens dat het woord Multitasken van oorsprong een term is uit de computerwereld? Ik niet. Weer wat geleerd.
Multitasken is het uitvoeren van meerdere handelingen of processen op het zelfde moment en gebruikmakend van dezelfde processor. Bij mij ontstaat een grappig en mooi beeld van een mens als processor. Maar dan wel eentje waar af en toe een virus in rondwaard die de boel een beetje lijkt te willen verstieren.

Ik heb een mooi vak. Gisteren mocht ik een pasgeboren baby fotograferen. Drie dagen oud, kersvers, pril, teer en zacht. Een kleine aanwinst op de groei. Een leuke opdracht om te doen. Verbaasd raken over zoiets moois en kwetsbaars en ondertussen fotograferen. Een baby in volle overgave rustend op de schouder van haar moeder. Een stilleven. Puur in combinatie met overgave. Ik genoot er nog even van na terwijl ik een slokje koffie nam en voor mij op de tafel een bordje met een beschuit met roze muisjes zag staan.

Slow-dag. Gisteren zag ik nog een mooi stukje uit een documentaire over het restaureren van een schilderij. Langzaam , stukje voor stukje en laag voor laag kwam er tijdens de behandeling vuil en stof los. Beetje voor beetje werden beschadigde plekjes bijgewerkt. Het eindresultaat was een compleet geheel, een gevoel van diepte en bijzonder mooie prachtige kleuren. De sprankeling van het kunstwerk was terug.

Tijdens het op de computer bewerken van de babyfoto dacht ik, al multitaskend,  aan de mens als fenomeen. Ik zag de combinatie van lagen, het schoonmaken en de eventuele restauratie. Mensen zijn mooi en sterk maar ook fragiel en kwetsbaar. Ik dacht aan overgave.

"Maybe I Am Amazed..." klinkt er uit de speakers terwijl ik mijn stukje schrijf. Indrukwekkende titel en dito tekst, maar het woord Maybe kan in mijn geval worden vergeten. Ik ben onder de indruk en dat verbaasd me niets.

Vanochtend ga ik naar de markt. Even erop uit. Koffie, slenteren, kijken en genieten. Als er een mooi beeld ontstaat dan zal ik het wel weer gaan fotograferen. Maar ik ga me vooral prettig verbazen. Dat zit er dik in.

Fijne dag.

Een winkelformule, investeren en een slowdag

Het was heerlijk om gisterenmiddag even door de stad te stiefelen. Een kwestie van fiets parkeren en erop los zwerven en slenteren. Dwalen en kooplustigen, verdwalen tussen op elkaar lijkende winkels. Ze hebben allemaal een gemeenschappelijk hoofdtaak en doel, zoveel mogelijk spullen aan de man of vrouw brengen.

De winkel van de Schoenenreus heeft Sale, wie niet zou je zeggen, maar het is er donker. De winkel is dicht, het personeel zit thuis, de keten is failliet. Een keten is ook maar net zo sterk als de zwakste schakel.
Ik passeer het mooie pand, inclusief lift, waar ooit de Slegte was gevestigd. Gevestigd vind ik een mooi woord. Gevestigd, solide en vast.
Winkelformule's lijken jammer genoeg tijdsgebonden te zijn. Iets is uit of in en klanten kunnen grillig zijn zoals deze winter die qua wind soms meer op de herfst wil lijken.

Als ik morgen een winkel zou willen starten dan is er snel een pand gevonden. Ik zou veel keus hebben en zou wel flink kunnen afdingen op de huur. Er staan nogal wat panden leeg in de binnenstad. Oude winkel herinneringen, ben vroeger héél lang detaillist geweest, borrelen op. Nee, hoor ik mezelf zeggen. Nu ben je qua beroep waar je moet zijn. Dank je. Ik geef maar even een respons want innerlijke stemmetjes moet je gewoonweg niet negeren.

Als ik daarna door de drukst bevolkte winkelstraat van Nijmegen loop zie ik daar aan het einde van de straat het winkel pand van V&D opdoemen. Op doemen is het juiste woord. Er lijkt een grauwe deken over de winkelformule te hangen die bij mij een gevoel van mededogen oproept. Hoe zal de stad er straks uitzien en de sfeer proefbaar zijn als er een slot op de deur komt die niet meer opengaat. Een slot waarvan de investeringsmaatschappij, die eigenaar van V&D is, de sleutel bij het grofvuil legt? Mijn gedachten dwalen van investeerders naar werknemers met een V&D hart. Investeerders hebben één belangrijk hoofddoel, het woord zegt het al. Het is het woord van het hoofd, niet die van het hart.
Ik wens alle hard werkenden in de formule een prettige stressloze zondag.

Een paar straten verderop passeer ik de Mood conceptstore. Ik moet er gewoon even naar binnen. Een hartverwarmende winkel. Ze verkopen er mooi ontworpen spullen. Echt anders dan gewoon en toch ook qua inrichting plain and simple. Ik hou van vormgeving, maar most of all is het voelbaar dat de drijvende krachten achter de winkelformule mijn hart aanspreken.

Ik passeer weer 'n op slot zittend winkelpand. House off shoes is er ook al niet meer. Zo kan zou ik wel een lijstje kunnen opstellen, maar gelukkig is er dan toch weer iets verderop licht te ontwaren. Een shop-in-shop formule. Bijna duizend vierkante artikelen van verschillende ondernemers. Duurzaamheid staat er hoog in het vaandel en een lunchroom, waar je raw food en veganistisch kunt eten.Binnen zie ik van alles moois en zo prachtig vormgegeven. Mijn hart grinnikt een beetje vanwege een Wonderbag Slowcooker. Daar schijn je dus mee met koken de nodige energie te besparen. Lijkt me een geniale vinding. Iets verderop pak ik een voorbeeld vast van een houten speelgoed die je eerst zelf in elkaar moet zetten. Eenmaal gebouwd komt ie in beweging door op het hout geplaatste zonnecellen. Een leuk cadeau en niet eens duur qua aanschaf.

Ik moet nog even langs de boekhandel, dat wil ik. Ik wil nog even de geur ruiken van inkt en papier. Het rek met kranten laat ik voor wat het is. De telegraaf zal wel weer opruiende berichten hebben en van de krantenjongen krijg ik straks een gratis NRC en beloofd is beloofd.
Het is er druk, dat doet mij hart goed. Er zijn veel kijkers en zoekers maar voor de kassa's staan rijen. Tafels met stapels boeken met nieuwe titels nodigen me uit. Een klein er tussen liggend boekje valt me op. Ik hoor mijn hart het woord uiteraard hardop verkondigen. Het boekje heeft zoete herinneringen en mooi geschreven boodschappen. Op de achterflap lees ik dat er van het verhaal in al z'n verschillende uitgaven al zo'n slordige 144 miljoen van zijn verkocht.

Een andere tafel die ik passeer trekt mijn aandacht. Er liggen verschillende boeken op, klein en groot. Het zijn kleurboeken voor volwassenen. Het schijnt hip te zijn om als volwassene te gaan kleur. Een hype is geboren. Een formule om weer wat rust te krijgen is ontstaan. Als ik eigenaar van de boekhandel was zou ik een project starten. Een project in samenwerking met de verkopers van Slow Cookers.

Keep calm and carry on, aldus de Britten.
Heb oog voor wat waardevol is, roept de Kleine Prins.

Fijne slowdag, zegt Mart

Een supermarkt-infuus, de accu en een zuchtmeisje

Dat het koud aan zou voelen wist ik. Tenslotte waren we er al uitgebreid voor gewaarschuwd. Gevoelstemperatuur min vijf zou het gaan worden. Maar positief bekeken? Er was eerst sprake van min twaalf, dus die zeven graden bijstelling waren al mooi meegenomen.

De supermarkt was druk beklant en ik had nog wat boodschappen nodig. Er hing een opmaat naar het weekend sfeertje want het was tenslotte alweer vrijdag. Haastige mensen probeerden zich te wurmen langs klanten die wat meer tijd hadden. Het tafeltje waar je een gratis bekertje koffie, thee of warme chocolademelk kunt nuttigen was bezet. Aan de tafel waren diverse mensen met elkaar in gesprek. Ik ving flarden van zinnen met woorden die vormen op. "Tegen de kou kun je je kleden..." werd al snel overlapt door "De uitslag is volgende week...". De tafel met stoelen is niet alleen een plek om te aan te zitten maar ook een soort deelplek. Een soort van gedeelde smart is halve smart plaats en gisteren duidelijk hoorbaar in de aanbieding.

Langzaam loop ik verder. De muziek op de achtergrond probeert me te verleiden tot het kopen van brie en wijn. De zachte stem van een chansonnière doet haar uiterste best en het lijkt haar zowaar te gaan lukken. De wijn hoeft niet want er staat nog een volle fles op de keukenkast, maar de brie en een stukje camembert laat ik langzaam op de klanken en de maat van het "zuchtmeisje" in het mandje glijden.

Ik moet nu wel mijn gedachten tot de orde roepen om de groente, brood, aardappels en de afwasmiddel niet te vergeten, wil niet graag thuiskomen en nog een keer rechtsomkeert maken. Gelukkig krijg ik een onverwachte en onbedoelde helpende hand.

"Doe jij de chippie's zoeken en doe jij de koekjes zoeken...". Ik hoor het een zware stem zeggen en zie twee kinderen een jonge en een meisje verschillende kanten opschieten. Het is vrijdagochtend dus ik kan me zo voorstellen dat het studiedag-kinderen zijn. Het woord laat me glimlachen.
Ondertussen wordt ene Chantal omgeroepen om een volgende kassa te openen. "Vier in de rij, Chantal erbij..." met op de achtergrond de klanken van een Mariah Carey nabootsende zangeres geven een meerwaarde en is bijna te veel van het goede. Ik hou het bijna niet droog van plezier. Heb er schik van en krijg zin om nog 'n rondje te lopen ook al heb ik qua boodschappen wat ik hebben moet. Wie weet kan ik nog wat cadeautjes in ontvangst nemen?

De iPhone in mijn zak trilt en ik hoor een toon. Een grote actiemand gevuld met pakken lekker uitziend en verleidelijk ogende chocoladekoekjes kan mooi dienen als parkeerplaats voor mijn winkelmandje. ""Jenny don't be hasty" vangen mijn oren als muzikale begeleiding op. Parkeren in combinatie met onthaasten.
Het bericht dat "Levensklem" en "Ik ben aanwezig" me nu volgen op Twitter en een leuke app doen hun werk tijdens deze vrijdagochtend-inspiratie-infuus sessie.

Mijn iPhone en ik hebben iets gemeenschappelijks. Haar accu kan leeg raken. Als de dreiging groot is dan geeft ze me een grappig visueel beeld en leg ik haar snel aan de stroom. Kan ze lekker bijtanken.
Mijn accu was gisteren een beetje leeg. Genoeg geluisterd, uitgelegd, gekletst en advies gegeven deze week. Maar gelukkig is die zelfde accu, met dank aan de supermarkt en haar klanten, binnen no time weer vol.

Bijtanken. Een beroerde Mariah Carey imitatie, Chantal en haar tocht naar de kassa en de klanken van een Franstalig Zuchtmeisje deden hun werk.

Fijn weekend.

Mijn inbox, het reizen en virtuele zevenmijlslaarzen

Ik hou van mijn inbox. In het postvak ontvang ik mail uit allerlei windstreken en plaatsen. Of ik het MoMA wil bezoeken is de vraag. In het MoMA is een prachtige tentoonstelling te zien met het late en knipselwerk van Henri Matisse; The Cut-Outs. Het adres van het museum? 11 West Fifty-third Street. Op de plattegrond die aan de website van het museum hangt zie ik mooie en kaarsrechte rechthoeken. Het doet me denken aan een van de Mondriaan schilderijen. Vanuit mijn interne inspiratiebron krijg ik Boogie Woogie klanken er als vanzelf en gratis ook nog bijgeleverd.

New York. W53rd St. Het adres heeft een soort swingende allure als ik het zo bij de getekende vakjes zie staan. Mijn gedachten gaan op reis, dwalen met zeven mijls laarzen af. Ik kom terecht bij Leonard Bernstein's opera The West Side Story. Beelden van jonge dansende mensen uit de musicalverfilming vermengen zich met de muziek zoals Bernstein het heeft gecomponeerd. Romeo and Julia, maar dan in New York. Romantiek afgewisseld met swingende Jazz en rivaliserende bendeleden in The Big Apple. De opera als geheel schuwde niet om het probleem van tot op het bod verdeelde bevolkingsgroepen zichtbaar te maken en vaak door ouderen onbegrepen jongeren.

I love to travel. Er komt een aanbieding binnen om voor een last-minute en voor een appel en een ei naar Berlijn te gaan. De tekst beloofd een bezoek aan Slot Charlotteburg, de Postdammer Platz, de Gendarmenmarkt, het Rijksdaggebouw, de Berliner Dom en de Brandenburger Tor & Unter den Linden. En er zal voldoende tijd zijn om te gaan shoppen. Shoppen in de zin van kopen, maar dat is duidelijk. De nadruk van de aanbieding ligt uiteraard op de bezichtiging van de geijkte toeristische plekjes en de behoeftebevrediging van het kopen. Ich bin ein Berliner. De woorden van Kennedy schieten door me heen.

Ik hou van reizen. Het Rijksmuseum nodigt me uit om op vrijdagavond te komen kijken naar de Late Rembandt tentoonstelling. Onder het genot van een drankje en live muziek en genietend van de verhalen van hun Late Rembrandt experts kan ik in alle rust genieten van de tentoonstelling. De nadruk in de mailing ligt op jij kunt. Ik mag, mits tegen betaling van 35 euro (inclusief drankje), genieten terwijl het museum voor het grote publiek gesloten is. Gevoelens van uitverkoren te zijn komen direct bovendrijven en dobberen heerlijk rond op een zojuist opgeblazen luchtbed. Beelden van zon, strand, witte wijn en een gevoelstemperatuur van van een graad of 28 valt mij ten deel.

J'aime voyager. Een schilderij van Paul Gauguin van twee meisjes op Tahiti bracht 300 miljoen dollar (260 miljoen euro) op. Waarschijnlijk is het ene van de hoogste prijzen ooit voor een kunstwerk betaald. Het schilderij schijnt jammer genoeg naar Qatar te gaan verhuizen. Het emiraat heeft ook al ooit de kaartspelers van Paul Cézanne gekocht voor een slordige 250 miljoen dollar.

Vandaag schijnt het hier, buiten het huis, qua gevoelstemperatuur -5 te gaan worden. Dat is tenminste voorspeld.
Die kou gaat mij niet deren. Binnen is het warm, er is koffie en straks thee met pure chocoladekoekjes.

En ik blijf gewoon nog even doorreizen en (ver)dwalen. Op reis rond de wereld met aan mijn voeten virtuele zevenmijlslaarzen.

Fijne dag.

Rembrandt, vorm en de realiteit

Op de vraag: "Wat zou je in de cursus willen leren?" komt met regelmaat het antwoord: "Ik wil de realiteit leren fotograferen, dat wat ik zie vastleggen met mijn camera...". Vaak is mijn reactie dan anders dan denk de meeste cursusgevers zouden zeggen. Dé realiteit is er wel maar voor is ook voor iedereen anders qua beleving. Als uitleg en aanvulling vertel ik dan dat wij, ieder voor zich, met onze ogen misschien iets anders zien. Dat onze beleving zeer waarschijnlijk een andere is. En ook dat onze verschillende camera's en de instellingen daarvan ook al een duit in het zakje doen. En daar komt dan ook nog eens bij dat er tijdens het nabewerken (bijvoorbeeld met behulp van Photoshop) een gemaakte foto verschillend kan overkomen. Dus ja, wat is dan nog werkelijk of de realiteit?

Zo gek als die opmerking en aanvullingen klinken is het misschien niet. Laaiend enthousiast en opgewonden als een klein kind zat ik gisteren voor de buis te kijken naar een paar getoonde schilderijen uit de komende expositie in het Rijksmuseum. Te zien waren werken van Rembrandt die de meester maakte in de laatste jaren van zijn leven.

Uit de monden van de uitgenodigde mensen die er verstand van hebben klonk door dat Rembrandt zo vrij was. Ontdaan van allerlei bijna aardse zaken en ingewikkelde dingen zoals een florerend bedrijf was hij, met zo op het oog laatste inspanningen en krachten, gaan schilderen. Rembrandt was failliet gegaan, had z'n zoon verloren en was op leeftijd. Vrijheid om van alles los te komen komt soms tegen een hoge prijs. In het geval van Titus, zijn zoon, was de prijs te hoog. Véél te hoog.

Door een deel van de onderschildering te laten zien en er twee penseelstreken wit aan toe te voegen was de vorm van een mouw ontstaan, hoorde ik een van de mensen met bijna overslaande stem verkondigen. Met de achterkant van zijn penseel kraste de oude man er met zwierig op los. Krassen transformeerden bij Rembrandt en in zijn beleving als vorm en uitstraling. Gelukkig doet het dat ook bij ons toeschouwers.

Soms is niets wat het lijkt. Een kras suggereert haren en krullen. Het uitsparen van verf in een bovenste laag creëert samen met een onderliggende laag een beeldende vorm. Vormen die als vanzelf ontstaan door een combinatie van. Het geheel, de hele schildering is een impressie van wat Rembrandt ons wilde laten zien. Waarachtig een grote meester..!

In de grote lijst die boven mijn bureau hangt en die gevuld is als een collage van beelden herbergt een kaart met daarop een badende Hendrickje Stoffels. Hendrickje was Rembrandts geliefde. Op beeld tilt ze haar hemd omhoog en kijkt naar het water waar ze voorzichtig met haar voeten en enkels in staat. Een bijna verstild kijkje op het nemen van een bad. Stilletjes hoop ik dat ze na het bad intens de liefde heeft bedreven met haar Rembrandt.

Het is weer genieten geblazen in het Rijksmuseum. En die realiteit? En wat is werkelijk?
Fotografeer jouw beeld en wereld en laat me jouw beleving zien zei al vaak tijdens een cursus.

Voor geliefden is er denk ik niets mooiers dan elkaar de beleving te laten zien. Ik laat de mijne zien, jij de jouwe. Beleving en zienswijzen geven gelaagdheid en diepgang. Je leert met uitwisselen en delen elkaar zo mooi kennen. En er blijft honger. Honger naar méér.

Ik krijg trek na al die beelden van Rembrandt...op naar het Rijksmuseum. Maar ik moet nog even geduld hebben.

Fijne dag.

Groen, waaiwinden en de valkuilen van het ongeduld

Er komt weer nieuw leven in de tuin. Groene voorzichtige blaadjes komen er al weer aan de rozenstruiken. Gele knoppen verschijnen aan de klimmer die tegen de schuurmuur opgroeit. Er zijn  nieuwe scheuten aan de vlinderstruik. Voorbode's van een aanstaande lente, ook al duurt het nog wel even voor het zover is en zou er met gemak nog een heuse Elfstedentocht kunnen komen. Maar een voorbode is een voorbode. Het voorspel is begonnen.

En ik ben het natte nu wel voor even beu. De grond is vochtig en nat. Fietsen is soms nat regenen. Luchten zijn vaak grijs. Mooie en indrukwekkende zonnestralen zijn vaak ver te zoeken en waaiwinden die gepaard gaan met hagel kunnen dwingend zijn. Dekking zoeken is dan ook binnen blijven. Ik moet opeens denken aan een beer in winterrust. Die houden namelijk geen echte winterslaap, maar zijn meer in winterrust. Winterrust lijkt mij het summum van zijn.

Groen nodigt mij uit. Het stuurt in de natuur signalen om flink te genieten en  erop uit te gaan. Om adembenemend te ervaren. Vandaag ga ik er dan ook maar op uit om de groenen in het bos te ontmoeten. Of liever gezegd te kijken of er ontluikend fris en nieuw groen te bekennen valt. Of er in het bos zichtbare sporen van lente-voorspel zijn.

Heel wat anders is het groen van een schoonmaakdoekje. Meer een gifgroen om me erop te wijzen dat het ook opgepakt wil worden en aan de slag wil. Schoonmaakdoekjes hebben soms een ongeduld attitude.  Heel wat anders zijn de groenen van een potje peterselie of een dekseltje van de Knorr. Grappig, bij de naam Knorr heb ik direct een associatie met een varken terwijl er toch in het potje Chicken Tonight Kerrie zat.

Ik hou van de lente. Het hardop uitgesproken woord doet iets met mijn tong. Tijdens het vormen van de letter L voel ik hoe het puntje van mijn tong voorzichtig mijn gehemelte raakt. Terwijl Herfst hardop uitgesproken me laat blazen als een waaiwind. Zomer voelt als de veel zzzz achter elkaar wat beelden oproept van slapen op het strand, in het gras, een dutje in een tuinstoel of gewoon midden op de dag. De W van winter voelt hard aan, de rest van de letters (inter) doen vrolijk mee aan de harde inzet.

Nee, de lente. Ik ga voor het woord en het jaargetijde. Maar ik weet ook dat er in het bos valkuilen kunnen zijn. De valkuilen van het ongeduld.

Fijne dag.