dinsdag 27 januari 2015
Paradise, Maria Lani en een blik
Every time she closed her eyes.
Het refrein van Coldplay's "Paradise" schalt door de kamer. Ik vind het een geniaal nummer. Qua tekst en zeker qua compositie. De stemmen van de bandleden veroorzaken muzikale golfbewegingen die je vanzelf laten meedeinen alsof je je op een schip van Admiraal Michiel de Ruyter bevindt. Golven van oceaanwater mengen zich in mijn verbeelding als vanzelf met de muzikale golven en de prettige emoties.
Er was even een pauze met een kopje thee. Het scherm van de laptop open, internet, mail en twitter onder handbereik. De wereld is groot. Het stedelijk museum laat me via een tweet weten dat het vandaag (gisteren dus...) de geboortedag was van Kees van Dongen. Het bericht staat geschreven bij een schilderij van Kees van Dongen, het beeld van Maria Lani gemaakt in 1928.
Ik ben wel een bewonderaar van Kees van Dongen's werk maar deze kende ik nog niet. Was me nog nooit onder ogen gekomen. Ik zag haar voor het eerst en ze sloeg in als een bom, maar dan wel een uiterst prettige bom. Ze maakte op mij een diepe indruk. Indruk door haar grote ogen, het rood van haar gestifte lippen, al dat blauw en dat bijzondere mooie licht. Het licht is intens en hartverwarmend. En het lijkt overal vandaan te komen, uit alle hoeken, vanuit allerlei windrichtingen. Het goudgele licht aan haar rechterkant, voor mij links, is van een andere orde en waarde dan de rest van het licht.
Ze kijkt me niet aan. haar blik gaat richting linksonder. Ze lijkt haar het hare van te denken. Wat zou er in haar omgaan? Ik weet het niet en zal er nooit achter komen en dat is een geschenk. Het blijft een mysterie...
Terwijl ik Coldplay en hun verbeelding van het Paradijs, ik was al met de vijfde of zesde herhaling bezig, op pauze heb gezet. Kijk ik nog eens en nog eens naar haar blik. Haar blik lijkt te veranderen als ik op play druk. Het blijft wonderlijk hoe het werkt.
Ik ben in mijn leven twee keer in het Louvre geweest. Zet mij in de ingang en ik ben als kind aan huis, in een snoepwinkel, in het paradijs. En twéé keer zag ik haar. Twee keer zag ik life de Mona Lisa. Ze was vastgelegd. Vereeuwigd en verbeeld in olieverf en op populierenhout. La Gioconda keek me beide keren aan. Ze bleef kijken hoe ik haar blik ook probeerde te ontwijken om ook het andere geschilderde te zien. M.L's ogen zijn niet alleen uitnodigend, onderzoekend en peilloos diep, maar ze zijn ook een beetje dwingend. Volgens mij geniet ze ook van alle aandacht.
Nee dan Maria Lani (M.L.). Ze kijkt me niet aan, ze ontwijkt en is in gedachten misschien wel héél ergens anders. Misschien denk t ze aan iets wat paradijselijk zou kunnen zijn. Misschien is het paradijs niet ergens ver weg of een niet bestaand iets. Misschien is het paradijs wel heel dichtbij.
En ik? Ik moet toch weer eens snel terug naar het Louvre. Maar eerst naar het Stedelijk. Eerst naar Amsterdam.
Fijne dag.
maandag 26 januari 2015
Expositietip: IK ZIE, IK ZIE. Over licht & illusies
Museum Boerhaave presenteert vanaf zondag 30 november t/m maandag 6 april 2015 (tweede paasdag) de familietentoonstelling IK ZIE, IK ZIE. Over licht en illusies. Met verrassende spellen beleeft de bezoeker de wonderlijke eigenschappen van licht. Illusies, hands-on activiteiten en een levensgrote perspectiefkamer laten je ondervinden dat je hersenen je maar al te vaak voor de gek houden. Ontdek waarom een diamant schittert en tover de kleuren van de regenboog tevoorschijn met een prisma. Stap binnen in onze perspectiefkamer en word zelf onderdeel van de illusie. Of betreed de levensgrote ‘donkere kamer’ waar je oog in oog staat met de werkelijkheid – op z’n kop geprojecteerd!
Bron en lees verder...
Smile, de vorm en de kringspier
Ik noemde in de inleiding een ding omdat ik zaterdag maar niet op de naam kon komen. Moest het even opzoeken. Een bolder dus. Schepen en boten kunnen daar een stevig touw of kabel omheen doen. Simpel en handig.
Volgens een encyclopedie op internet zijn gerelateerd termen aan bolder: beting, bekklamp, gangboordbolder, middenbolder, kikker, krab, klamp, klampb. Als ik de eerste twee en de laatste vier hardop opzeg ontstaat er bijna iets van poëzie. Er ontstaat zowaar een ritme in de klanken. Het leven lijkt soms een mysterie maar dan wel inclusief een lach.
Op zoek naar dé vorm fotoserie. De teller staat nu op 600 and still counting. Voorlopig ben ik nog niet klaar met de klus over de vorm. Grappige situaties, kromme teksten en spelfouten worden afgewisseld met gevonden structuren die neigen naar het abstracte. Vorm is als vorm eindeloos en heeft voor mij een ongekende diversiteit. Het heelal is rondom de Aarde maar het eindeloze is dichterbij dan waar we het in eerste instantie zouden verwachten. Zoiets.
De zoektocht neemt mij bij de hand en niet andersom. En ik? Ik geef me graag over. Dat levert me het meeste op. Als ik namelijk ga zoeken naar de vorm dan vind ik het niet, maar laat ik los en zoek ik niet dan struikel ik er zowat over en maakt mijn camera overuren. Ik blijf het wonderlijk vinden hoe het werkt.
Humor? Humor is nodig. We moeten iets te lachen hebben, dat is gewoon gezond. Gisteren schreef ik al een stukje tekst over de boeken die ik kocht. Het boekje De Kus is een schot in de roos en van harte aan te raden mocht je het in een boekwinkel tegenkomen. Ik heb al met verbazing gelezen over neuskussen, neuzen, ruiken en elkaar besnuffelen. En met een glimlach las ik over speeksel uitwisselen en de enorme diversiteit aan begroetingen die er op de wereld bestaan.
In het boekje is ook een leuk citaat opgenomen wat ooit door Gary Grant, filmster en filmkuskenner bij uitstek, de wereld in werd geslingerd. Hij zag in de kus "een anatomische nevenschikking van twee kringspieren in aangespannen staat".
Ja Gary had wel gevoel voor humor.
Fijne dag.
zondag 25 januari 2015
Een beeldhart, leven in liefde en de kus
De brug bestaat uit een herhaling van bogen, de kleinere boog op de voorgrond vraagt er bijna om om mee te mogen doen in het totaalbeeld. En ik? Ik geef de kleine boog een kans.
Stap voor stap en zo pas voor pas zettend was er weer van alles te ervaren langs het water. Het had die ochtend behoorlijk gesneeuwd en ik proefde de schoonheid. De intens blauwe lucht deed me denken aan verre oorden. De wereld is zo groot, de kosmos zo oneindig en dit zo dichtbij. Langzaam raakte ik weer eens in vervoering. Een volwassen man met een kloppend beeldhart.
Opeens hoorde ik een stem me vragen of ik haar nog kende? Voor mij zat een vrouw die ik, zij het met enige vertraging wel kon plaatsen. Weliswaar langzaam, maar wat is tijd, vielen herinneringen op hun plek. Het complete beeld met geluid was binnen no-time helder.
Na een hé hallo en hoe is het met jou's te hebben uitgewisseld kwamen we al snel tot de conclusie dat we elkaar ruim dertig jaar niet hadden gezien of gesproken. In dertig jaar kan er veel met een mens gebeuren.
Ze zat te wachten op haar date. Een man uit de buurt van Amsterdam die ze sinds een tijdje kende via chat en telefoon. Ze was een beetje zenuwachtig over of ie het wel kon vinden, op tijd zou zijn en of het echt zou klikken.
Haar man was drie en een half jaar geleden overleden. Plotseling. Ik heb lang genoeg gerouwd toch? Ze keek me vragend aan. Vragend om bevestiging van iets wat ze zelf wel wist. Ik vervolgde mijn pad maar niet na haar nog gezegd te hebben dat ze het woordje toch maar moest vergeten. Haar gezwaai zei me voldoende.
De wandeling vervolgen is de trappen opgaan richting markt, handel en bedrijvigheid. Zij brachten me weer naar het centrum en daar wachtte de boekhandel. Ik ben zo blij dat hun oude naam terug is? Niks selexyz of Polare, gewoon weer Dekker van de Vegt. Dat klinkt. Het klinkt duidelijk en heeft een boeken-echo.
Opruiming en tweede hands. Joepie! Mijn vingers gleden over kaften en omslagen. Mijn ogen streelden beelden. Mijn innerlijke tastte af. Mijn bedenkelijke vragen zouden me onherroepelijk en dwingend helpen mijn hartstocht en koopdrift in toom te houden.
Niets is toeval. Het is een open deur, ik weet het. Leven in liefde werd de eerste aankoop. Deepak Chopra over het terug naar de bron van innerlijke kracht en met antwoorden op vragen als "Ben ik de moeite waard om van te houden?" en "Kan ik wel van anderen houden?" Zijn antwoorden zijn een onverbloemd, ja (die van mij trouwens ook...).
Het twééde boek is ook een bijzondere en zeker ook geen toeval. Ik was er gewoon voor in de stemming.
Alain Montandon schreef een mooi boekje over De Kus met als ondertitel "Kleine geschiedenis van het leukste dat er is" De auteur zal me meenemen langs cultuur en kusgeschiedenis, zo wordt me beloofd. Hij zal me voeren langs erotische, beloofde, geroofde en gedroomde kussen. Een mooie belofte.
Stilletjes ben ik benieuwd naar mijn kennis aan het water. Ik hoop dat er een chemie was. Een aantrekkingskracht. En ik hoop dat ie goed kon zoenen. Ik gun het haar van harte.
Het werd weer eens tijd.
Fijne dag.
zaterdag 24 januari 2015
Brillo, spierballentaal en het huishouden
Terwijl ik op zoektocht ga naar de leeftijd kom ik meer informatie regen. Ik dacht kennelijk al die jaren dat het van oudsher een Nederlands product is? Hoe kom ik daar nu bij?
Brillo is ontwikkeld in 1913 in New York. De naam Brillo komt uit het Latijn en betekend bright. Okay, weer wat geleerd. De ouderwetse verpakking van Brillo ademde voor mij altijd degelijkheid en openluchtmuseum.
In ieder geval ging ik gisteren dan ook maar langs een Blokker winkel. Na een gezellig gesprek met een nieuwe klant en haar wens naar enkele glamourfoto's, bright en glans is dan wel toepasselijk in dit relaas, stond ik voor de Blokker. Ik was al een tijd niet meer geweest, eerlijk gezegd mijd ik die winkel zoveel mogelijk, en keek ik mijn ogen uit. De Blokker was gerestyled. De winkel was een tijd geleden een ware metamorfose toebedeeld. Zo aan de uitstraling en gedaantewisseling te zien had het ook wat gekost.
De handige huishoudhulpjes, poetsdoeken, glasservies, pannen en potten, magnetrons en mixers stonden op schappen en stellingen alsof het kleding in een moderne boetiek betrof. Het interieur was opgewaardeerd, het zag er cooler uit en meer van deze tijd. Mijn sfeerbeeld van tegeltjes met volkswijsheden, snuisterijen, olielampjes en wc-eend bestond al jaren. Sufheid en praktische oplossingen zonder passie gingen wat mij betreft hand in hand met droog en nuchter.
Ja het is mooi. Maar wat ik nog wel mis in de vernieuwde Blokker is een lounge en chill deel. Ik zou er zo graag een hoekje willen waar je lekkere cappuccino kunt drinken, verse muntthee of desnoods een gezond detox-sapje. En een loungestoel of bank waar ik in stilte kan mijmeren over wijsheden als "God schiep de vrouw, maar wie schiep de man", "Wie niet werkt zal niet eten" of een van mijn alltime-favorites "Van het concert des levens krijgt niemand een program".
Brillo is veranderd in Mr.Muscle. Het kartonnen doosje is nu een plastic bakje geworden en is af gesloten met een afdeklaagje wat op aluminiumfolie lijkt. Schuursponsjes heten voortaan ook Mult-Use Soap Pads. Ouderwetse degelijkheid heeft spierballentaal gekregen.
ik heb gerestyled
jij hebt gerestyled
hij heeft gerestyled
wij hebben gerestyled
jullie hebben gerestyled
zij hebben gerestyled
Maar verder is alles nog bij het oude en moet het huishouden gewoon gebeuren.
Punt uit.
Fijne zaterdag.
Abonneren op:
Posts (Atom)