Every time she closed her eyes.
Het refrein van Coldplay's "Paradise" schalt door de kamer. Ik vind het een geniaal nummer. Qua tekst en zeker qua compositie. De stemmen van de bandleden veroorzaken muzikale golfbewegingen die je vanzelf laten meedeinen alsof je je op een schip van Admiraal Michiel de Ruyter bevindt. Golven van oceaanwater mengen zich in mijn verbeelding als vanzelf met de muzikale golven en de prettige emoties.
Er was even een pauze met een kopje thee. Het scherm van de laptop open, internet, mail en twitter onder handbereik. De wereld is groot. Het stedelijk museum laat me via een tweet weten dat het vandaag (gisteren dus...) de geboortedag was van Kees van Dongen. Het bericht staat geschreven bij een schilderij van Kees van Dongen, het beeld van Maria Lani gemaakt in 1928.
Ik ben wel een bewonderaar van Kees van Dongen's werk maar deze kende ik nog niet. Was me nog nooit onder ogen gekomen. Ik zag haar voor het eerst en ze sloeg in als een bom, maar dan wel een uiterst prettige bom. Ze maakte op mij een diepe indruk. Indruk door haar grote ogen, het rood van haar gestifte lippen, al dat blauw en dat bijzondere mooie licht. Het licht is intens en hartverwarmend. En het lijkt overal vandaan te komen, uit alle hoeken, vanuit allerlei windrichtingen. Het goudgele licht aan haar rechterkant, voor mij links, is van een andere orde en waarde dan de rest van het licht.
Ze kijkt me niet aan. haar blik gaat richting linksonder. Ze lijkt haar het hare van te denken. Wat zou er in haar omgaan? Ik weet het niet en zal er nooit achter komen en dat is een geschenk. Het blijft een mysterie...
Terwijl ik Coldplay en hun verbeelding van het Paradijs, ik was al met de vijfde of zesde herhaling bezig, op pauze heb gezet. Kijk ik nog eens en nog eens naar haar blik. Haar blik lijkt te veranderen als ik op play druk. Het blijft wonderlijk hoe het werkt.
Ik ben in mijn leven twee keer in het Louvre geweest. Zet mij in de ingang en ik ben als kind aan huis, in een snoepwinkel, in het paradijs. En twéé keer zag ik haar. Twee keer zag ik life de Mona Lisa. Ze was vastgelegd. Vereeuwigd en verbeeld in olieverf en op populierenhout. La Gioconda keek me beide keren aan. Ze bleef kijken hoe ik haar blik ook probeerde te ontwijken om ook het andere geschilderde te zien. M.L's ogen zijn niet alleen uitnodigend, onderzoekend en peilloos diep, maar ze zijn ook een beetje dwingend. Volgens mij geniet ze ook van alle aandacht.
Nee dan Maria Lani (M.L.). Ze kijkt me niet aan, ze ontwijkt en is in gedachten misschien wel héél ergens anders. Misschien denk t ze aan iets wat paradijselijk zou kunnen zijn. Misschien is het paradijs niet ergens ver weg of een niet bestaand iets. Misschien is het paradijs wel heel dichtbij.
En ik? Ik moet toch weer eens snel terug naar het Louvre. Maar eerst naar het Stedelijk. Eerst naar Amsterdam.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten