"Het verlangen naar de oppervlakte".
Anna Enquist schreef het stuk als gastredacteur voor de Trouw. Hoe komt het dat de huidige cultuur de diepte zo drastisch afwijst?, vroeg ze zich af. Verder schrijft ze onder andere: Het bedwingen van angst voor de diepte, denk ik. Voor stilstand, verstilling. Eenzaamheid, machteloosheid. Angst dat er niemand naar je luistert en je uiteindelijk alleen bent met je eigen gedachten en gevoelens. Als een klein kind in zijn bed in een donkere kamer. Monsters verschuilen zich achter de gordijnen en onder het bed houdt een draak zich voorlopig nog stil. Het kind is alleen in een onoverzichtelijke en onbegrijpelijke wereld waar een enorme dreiging van uitgaat. Niemand zal hem beschermen, niemand weet hoe bang hij is.
Petje af en een diepe buiging is wat mij rest. En een vleugje stilte om haar woorden te absorberen.
Ik moet nog iets nakijken. Een goeie vriend vroeg me om voor aanstaande week een dag te prikken en iets leuks uit te zoeken om te gaan zien, "dan gaan we samen op stap" waren zijn woorden door de telefoon.
Rothko in het Gemeentemuseum? Me laten meevoeren in de diepte en die wonderlijke wereld van zijn intense kleuren? Of naar Apeldoorn voor een tentoonstelling met als mooie titel "Sounds of Silence"
Bij die laatste hoor ik klanken van Simon en zijn collega Garfunkel en zie ik beelden uit "The Graduate" voorbij flitsen.
Of toch naar het Foam in Amsterdam? De foto's van Vivian Maier schijnen de moeite waard te zijn..!
Of naar het Kröller-Müller Museum om ons blind te staren op het werk van Armando? Altijd lastig als er zoveel keuze's zijn. Maar ik moet vandaag een knoop door hakken.
Vannacht droomde ik dat ik bovenop een berg stond en het landschap overzag. Het licht was zo bijzonder dat het nauwelijks te bevatten was. De ijle lucht zorgde er samen met de indrukken voor dat ik naar adem moest happen. De redding was een zonnebril, maar geen gewone. Ik had een ingebouwde zonnebril, een mens kan soms raar dromen.
Mijn innerlijke zonnebril schoof als vanzelf getinte glaasjes voor mijn ziel zodat die niet verblindt zou raken door al het schitterende Aardse licht. Ik moest me even later losrukken van de top en in beweging komen om stap voor stap de weg naar beneden te aanvaarden. Terug naar de realiteit en het ritme van de dag. Ik had geen keuze.
Een keuze. Waarnaar toe deze week? Ik heb gelukkig nog even...
Fijne Zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten