Een beeld, een kiekje en een vooroordeel

Een vooroordeel kan een taaie rakker zijn. Soms is het goed om even stil te staan en te kijken naar wat er eigenlijk in beeld staat en waar. Een vooroordeel is denk ik snel gevormd. Mijn gevoel zegt me dat het in tijd langer duurt om het beeld te corrigeren dan dat het is gecreëerd. En een vooroordeel of een oordeel kan soms ook een eigen leven gaan leiden.

Vandaag las ik op de nieuwspagina van de NOS dat onze Koningin Maxima tijdens een receptie door een ambassadeur is "gekiekt". Het resultaat is een niet al te scherpe foto met daarop twee vrouwen tegen een rommelige achtergrond met op de achtergrond een aantal zichtbare mensen. Gewoon een kiekje zoals zoveel foto's dat kunnen zijn.

Maar onze Koningin ging op de foto met de echtgenote van de Surinaamse president en dat maakt de foto dan weer als een kiekje met een mogelijk politiek staartje. We gaan het zien. Mij lijkt het lastig dat je als bekend persoon altijd maar moet uitkijken of er een camera in de buurt is. En dat je je later dan maar moet afvragen hoe je uiteindelijk in het beeld gevangen bent.

Op de nieuwspagina van de Volkskrant zie ik onder de kop van "Alarmerende berichten uit de denktank van Poetin" een foto. Ik zie een man op een paard. Tegen een achtergrond van een blauwe lucht, witte wolken en ruw aandoende rotspartijen rijd een man van rechts naar links in het beeld, dus tegen mijn kijkrichting in.
De man is kalend, draagt een zonnebril die ook de zijkanten afsluit en heeft een ontbloot bovenlijf. Zijn broek heeft een groene kleur waarvan de broekspijpen in de bruine laarzen zijn gestopt. De handen van de man lijken de teugels van het paard strak vast te houden. Het hoofd van het paard hangt een stukje naar beneden waardoor het overkomt dat de afgebeelde man de baas is, controle heeft. De vastgeklemde teugels geven mij dat gevoel. Het paard lijkt trouwens op de foto maar één oor te hebben, maar ik heb het vermoeden dat de binnenkant van het linkeroor donker van kleur is waardoor het wegvalt in de donkere manen.
Er lijkt beweging in de foto te zitten, ik krijg in ieder geval als kijker het gevoel dat man en paard vooruit rijden, maar waar naar toe weet ik uiteraard niet.
Het geheel lijkt een kiekje, een vakantiefoto. Maar is het zeer waarschijnlijk niet.

Een kiekje. Er was ooit een fotograaf die Israël Kiek heette (Groningen 22-04-1811- Leiden 14-05-1899). Deze fotopionier maakte in zin studio veel mooie en portretfoto's. Maar ook werd hij, meestal s'nachts, uit zijn bed gehaald door dronken studenten die graag met z'n allen op de foto wilden. Het resultaat waren rommelig aandoende foto's, in de haast geschoten, een soort zooitje ongeregeld. Momentopnames.
Gedurende de jaren zijn dat soort toch wel mooie opnames kiekjes gaan heten. Een stijl was geboren.

Tijdens de herdenking van operatie Market Garden in Nijmegen maakte ik een paar weken geleden deze foto. Eén van de oorlogsveteranen in een voorbijrijdende jeep. Voor de lol en misschien wel uit een gevoel van baldadigheid pakte hij voor een kort ogenblik het machinegeweer en deed hij alsof er vijanden naderden. Een momentopname. Gelukkig staat hij op andere foto's uit de serie ook vriendelijk lachend en naar het publiek zwaaiend in beeld.

Koningin Maxima, President Poetin en een voor mij onbekende oorlogsveteraan. Ik zou er als kijker iets van kunnen vinden.

Fijne dag.