Gewoonte, lente en karakter

Lucio Fontana

"Nee, dat wordt toch weer niks" hoorde ik gisteren een buspassagier tegen een medereiziger verzuchten. Later op de ochtend klonk er ook een met klem uitgesproken: "Nee, wij doen dat hier altijd zo, dus dat blijft zo".
Tja, als je niet uitkijkt en sterk in je schoenen staat lijkt binnen no-time je lentegevoel en een goed idee om zeep geholpen.
Een mens is nu eenmaal een gewoontedier zonder het zich soms bewust te zijn.


Later op de dag las ik een stukje tekst over gewoonten en de mogelijke gevolgen.
"We zouden moeten proberen het goede en mooie te vinden onder de lagen van gewoonten en routine." aldus de filosoof Alain Botton.
Kijk eens aan, een wijze raad. Een mooi geluid, een frisse kijk, een ander perspectief en een uitdaging. Een nieuwe horizon glundert aan de einder.
Soms zitten wij mensen inderdaad vast aan onze gewoonten als een vastgeroeste moer aan een bout.

Een van mijn helden die ik in de loop van tijd heb leren kennen, helaas niet persoonlijk, is Lucio Fontana (1899-1968). Er is een mooi verhaal te vertellen rondom deze kunstenaar.
Stel je eens voor dat je aanvoelt dat je verder wilt, een echte stap vooruit wilt zetten, maar daar tegen aanhikt. Een periode van blokkade. Er moet iets gebeuren maar je weet nog niet wat?
Lucio Fontana wilde een stap voorwaarts zetten. In zijn atelier stond Lucio voor een opgespannen canvas en concentreerde zich. Het duurde een uur totdat hij met een mes uithaalde en in het doek stak. Het linnen scheurde en daarachter werd de ruimte zichtbaar. Een verbinding tussen voor en achterkant was geboren, met alle gevolgen voor de opvattingen en ontwikkeling van de mens. Je zou het ook kunnen zien als een ode aan de ruimte en de vrijheid.
Hij heeft het gebaar vaker herhaald in een aantal schilderijen, maar die eerste keer blijft de eerste keer.
Zelf zei hij over het snijden: "Saai wordt het niet, het gebaar laat zich herhalen als een kus of een boterham met kaas".
Stel je eens voor dat je een kus of een boterham met kaas beleefd als die eerste keer, hoe intens is dat?

Nu geloof ik ook zeker niet in toeval, alles heeft zo zijn bedoeling. Soms is iets helder en duidelijk, op andere momenten is er verhulling door een dichte mist van mysterie.
Ik ben namelijk bijna klaar met dit stukje. maar er komt nog een toegift in mijn postvak. Citaten.net stuurt me iedere dag een citaat, automatisch, hoef ik lekker niks voor te doen.
"Karakter is een lang volgehouden gewoonte." - Plutarchos

En bedankt, dat roept weer véél mooie vragen op.

Fijne lentedag.

Matisse, blauw en oud papier

Soms zijn nieuwsberichten te dol voor woorden en verschijnt er een glimlach op mijn lippen. Ik las het volgende kopje boven een nieuwsitem: "Kun je te goed zijn in het recyclen van huisafval?".
Het schijnt dat wij in ons land en grote delen van Noord-Europa te goed zijn in het recyclen van ons afval. Het resultaat is dat energiebedrijven met hun grote verbrandingsovens afval tekort komen en dus minder produceren. Het gevolg is dan schijnbaar dat gemeentes extra financieel gestraft worden omdat brave burgers te veel hun afval scheiden. En zo ontstaat er dan een "afvaldilemma".

In mijn huiskamer heb ik een ansichtkaart met daarop allerlei tinten blauw. De afbeelding laat mij een aantal blauwe vormen zien die op een bepaalde manier zijn gerangschikt. Het eindresultaat is de vorm van een vrouwenlichaam.
Door een operatie die verkeerd afliep was de grote kunstenaar Henri Matisse (1869-1954) de laatste jaren van zijn leven gekluisterd aan rolstoel en bed. Staand schilderen was er voor deze grote meester niet meer bij. Maar aangezien het bloed stroomt, de passie en het willen werken niet zomaar stopt, ging Matisse aan de slag met papier, lijm en schaar. Resultaten werden omgezet in absoluut fantastische inzichten en prachtige kunstwerken. Zijn periode van "papiers gouaches et découpés".

Indrukwekkend om te zien hoe iemand ondanks leeftijd en beperking tot prachtige dingen in staat is, schoonheid en beeld kan creëren. Maar misschien zouden we kunnen zeggen dankzij dit alles?
Veerkracht, doorzettingsvermogen en de wil tot. Een mens is tot veel instaat, misschien meer dan dat we ons soms realiseren.

Ondertussen kijk ik met een schuin oog naar mijn prullenbak die gevuld is met karton en papier.
Wie weet kan ik er nog iets van recyclen?

Fijne dag.

dr.Phill, het kerkhof en de wereld

Fotografie Mart van Zwam

Het is even na vijven en ik schenk eens een lekkere glas wijn in, verdiend na een dag hard werken.
Terwijl dr.Phill op de achtergrond volwassen mensen in zijn show introduceert die hun moeder al meer dan dertig jaar niet hebben gezien, valt het plaatselijke krantje op mijn deurmat.
Met mijn laptop aan, het krantje voor me op tafel en besnorde dokter Phill met een bijna overslaande stem nu niet meer zo op de achtergrond, dwalen mijn ogen over het papier. Een artikel vraagt om mijn aandacht.

Het schrijfsel gaat over geweld op een kerkhof. Een bejaard echtpaar loopt te wandelen en ondertussen maakt de echtgenoot een aantal foto's. Waarschijnlijk is hij gewoon een liefhebber van oude graven en mooi licht?
Ondertussen wordt een 44 jarige man boos want wij wil niet gefotografeerd worden. Er ontstaat wat duw en trekwerk en de 44 jarige werkt de man tegen de grond en grijpt hem bij de keel. Gelukkig lukt het om samen met zijn vrouw de boze man van zich af te schudden.

Even later heeft de stem van dr. Phill een meer zalvende toon gekregen. Het schijnt dat vader zijn kinderen jarenlang heeft geslagen en misbruikt. Moeder was ooit gevlucht en staat nu opeens in de studio en oog in oog met haar volwassen kinderen. Het komt goed, het is tijd om het een en ander te gaan helen.

Terwijl ik op het nieuws hoor dat het rondom het huis van Benno L nog steeds onrustig is, hij wordt door bezorgde en min of meer overspannen buurtbewoners belaagd, kijk ik naar mijn oogst op de laptop.
Een foto van een warmterooster op de vloer in de plaatselijke bibliotheek. Ik was daar als begeleider en leraar samen met een jongeman die pdd-nos heeft, een onderdeel van het autistische spectrum. Hij vindt de wereld verwarrend en lastig. Het is vergelijkbaar met een niet te begrijpen abstract schilderij.
Helemaal mee eens, maar stap voor stap kunnen we misschien voor wat meer overzicht zorgen?

Op mijn beeldscherm de foto. Een vierkant vlak. Lijnen, vormen en vlakken. Kleur, tinten, contrasten. Compositie en verdeling. Ik hoop dat Mondriaan over mijn schouder meekijkt. Een zacht stemmetje in me spreekt een hartelijk en welgemeend dank je wel uit voor de doorgegeven kennis en inspiratie.
Volgens Julia Cameron is je innerlijke bron je artistieke reservoir. Ik voel dat het klopt en blijf lekker putten.

Tijd om te koken, maar ik moet nog even aan de woorden van Dirk de Wachter denken. "De mensen leven op dit moment op een speedboot en wij psychiaters en andere hulpverleners roeien met onze bootjes er achteraan. Maar onze riemen zijn tekort."

Zullen we vandaag met z'n allen een beetje langzamer gaan varen?
Afgesproken.

Fijne dag.

Een vaas, kunst en een telefooncel

Fotografie Mart van Zwam

En opeens was er dan die bekende rode waas voor de ogen of een zwakke schakel in de bovenkamer, maar het gebeurde.
Een boze en gefrustreerde kunstenaar heeft in een museum in Miami een vaas van één miljoen dollar aan diggelen gesmeten.
De man was boos omdat het museum teveel aandacht zou besteden aan het werk van buitenlandse kunstenaars.
De vaas, nu in stukken, was van de hand van de beroemde Chinese kunstenaar Ai Weiwei. Misschien ken je hem wel? Dissident, kunstenaar en een man die ons met enige regelmaat een spiegel probeert voor te houden. Gelukkig voor ons is die spiegel onverwoestbaar.

Kunst roept en schreeuwt soms en maakt vaak wat los. De vaas was er een uit een serie van zestien, allemaal uit de Chinese Han-dynastie en zo'n 2000 jaar oud. En wat deed Ai Weiwei ermee? Hij beschilderde de, waarschijnlijk van zichzelf al prachtige, antieke vazen met felle kleuren.
Achter de installatie waar de vaas stond hangen ook nog eens een aantal foto's van de kunstenaar waarop te zien is hoe hij zelf een antieke vaas aan stukken laat vallen. Tja, kunst kan iets bij mensen losmaken. En dat is nou juist ook één van de bedoelingen van kunst. Tenminste dat geloof ik.

René Margritte

Kunst pakt je bij de kladden, brengt je aan het wankelen of zet je op het verkeerde been. Van kunst kun je ontdaan raken, verdrietig, vrolijk en blij. Je kunt er geboeid door raken en er tegelijkertijd een vrij gevoel van krijgen. Een staat van opwinding of juist niet? Misschien krijg je er de kriebels van of zeer prettige trillingen. Het trekt je aan of stoot je af, alles kan, alles is mogelijk.
Kunst heeft zo haar eigen energetische energie en bij kunst met een grote K is dat héél sterk aanwezig. Maar misschien vind je het gewoon mooi, ook dat is goed. Niks hoeft bij en van de kunst. De kunst zegt soms: "Ach, zie maar..."

Een kunstenaar heeft vrijheid nodig, daar schreeuwt het innerlijke om. De vrijheid om te doen wat de kunstenaar moet doen. Gewoon omdat hij niet anders kan.

Een kunstenaar als René Margritte laat ons zien dat wanneer je een ei probeert te schilderen er een vogel op het canvas kan verschijnen. René stelde ons vragen.
Bijvoorbeeld een vraag als: Wie was er eerder, de kip of het ei? Die vraag levert al veel stof tot nadenken en bijbehorende hoofdbrekens op. Maar tegelijkertijd ook de behoefte om dingen uit te zoeken en te ontdekken. Wie ben ik en wat doe ik hier?
In die vragen zit vaak een uitnodiging, zoals in een Chinese Fortune Cookie. Wil je een ontdekkingsreiziger zijn van het leven in het algemeen en jouw eigen leven in het bijzonder?

En een kapotte telefooncel dan die je tegen kunt komen in Zutphen? Nee dat is geen kunst, dat is gewoon agressie en vernielzucht.
Dat kan mijn kleine zusje ook...

Fijne dag.

Zeurpiet, tapdansen en hoop

Photo: John Stanmeyer 

Gisteren werd ik toch zomaar uitgemaakt voor een zeurpiet?! Het was een grappig moment en een glimlach kwam er op mijn gezicht. Op het moment dat ik het hoorde en zag op tv merkte ik ook dat mijn ego werd gestreeld. Voor eventjes was ik een beetje beroemd. Het voelde als "My minute of fame".
Premier Rutte noemde de mensen die zich druk maakten om het optreden en de uitstraling van onze Koning en Koningin tijdens de spelen van Sotsji maar zeurpieten. Hij zal toch niet mijn blog van afgelopen donderdag hebben gelezen?
Ach die Mark, hij moet het ook maar zien te redden in deze woelige tijden van belangen, verdeling en ego's. En onze Koning en zijn mooie Valentijn gun ik best een uitstapje en verzetje. Maar dan ook niet gaan zeuren als er kritiek komt!

Deze week was de week van het overlijden, het liep er volgens mij als een rode draad doorheen. Maandag werd het lichaam van Els Borst gevonden. Er is nog steeds een onderzoek gaande over het hoe en wat i.v.m. haar overlijden, maar hoogstwaarschijnlijk is het een misdrijf.
Arme Els. Ik krijg een beeld van haar lichaam op een koude garagevloer bijna niet uit mijn hoofd.

En dan was er ook nog het overlijden van Shirley Temple, het voormalige kindsterretje. Ze ontroerde in haar eentje een héle generatie. Shirley had iets wat ontroerde, ze pakte iedereen in. Ze had een x-factor. Fonkelende ogen, mooie krullen, altijd vrolijk, ze zong en kon ook nog eens geweldig tapdansen. En later schopte ze het maar mooi tot diplomaat.
Shirley paste precies in de tijd. In de tijd van hoop tijdens de crisis en oorlogsjaren.

"Hoop doet leven" is een oude volkswijsheid. Deze week werd de World Pres foto van 2013 bekend gemaakt. In beeld zien we migranten die in de nacht proberen met hun telefoons een signaal vanuit Somalië proberen op te vangen.
De juryvoorzitter Gary Knight zei over het beeld het volgende: "Dit is misschien wel het méést hoopvolle beeld dat heeft gewonnen in de geschiedenis van de World Press Photo"

Hoop is er altijd. En of dingen gaan lukken of niet is niet een kwestie van het lot. Het lijkt mij te simpel om het daar op af te schuiven. Het leven bestaat voor een groot deel uit keuze's maken en daarna in actie komen. 
En af en toe een beetje zeuren? Daar is niks mis mee.
Fijne dag. 

Pils, Poetin en Ireen

Terwijl onze buren aan de overkant van de plas een groot deel van het land niet droog houden en een Nederlands bedrijf een helpende hand is gaan bieden om het water onder controle te krijgen zit onze "Watermanagement- Koning" relaxed aan een pilsje.
Ondertussen heeft prinses Beatrix zich teruggetrokken op haar geliefde Drakensteyn en geniet ze daar van een welverdiende rust.
Het is nu aan de volgende generatie om aan de slag te gaan.

We zijn aan het oogsten, de medailles vliegen ons bij het, bevroren water, het schaatsen, om de oren. Het ene euforische moment volgt zo snel het andere op dat ik zelf bijna geen tijd heb om naar adem te happen en het allemaal te verwerken. Wij Nederlanders tellen mee, we doen er toe, kunnen een potje breken. Wat een héérlijk gevoel.
En we zijn er nog niet, er staat de komende tijd nog veel op het programma om te winnen. In de sport heb je nou eenmaal winnaars en verliezers.

Persoonlijk werd ik deze week getroffen door deze foto. Een proostende Poetin in het Holland Heineken House. The place to be...
Een oranje das die ongelukkigerwijs niet matched met de kleur van Poetin's stoere en sportieve outfit. Onze koning, wijdbeens zittend om zijn buik de ruimte te geven en met een oranje stropdas die ietsje te lang en op zijn kruis is gericht. Maxima die lekker meedoet in het geheel en het glas, fit als ze is, het hoogst heft. Erg flatteus is het allemaal niet.
En dan die pretoogjes van "little P." die richting onze Koningin gaan.

Ik ben wel voor het Koningshuis, aan een gekozen president kleven ook zo de voor en nadelen. En ik hou wel van een beetje stijl, de tocht met de gouden koets door den Haag, een doorgeknipt lintje, een hoofd op een muntstuk, een krans leggen bij ons Nationaal Monument. En ik hou wel van traditie.
En het levert ook nog eens mooie beelden op. En een beeld zegt meer dan duizend woorden, zo wordt er vaak gezegd.

De p.r. machine draait op volle toeren. Vervaagd zijn de gedachten aan de meiden van Pussy Riot, de ervaringen van de greenpeace activisten, mensenrechten, vrijheid van meningsuiting, vrijheid om jezelf te kunnen zijn.
Onwillekeurig denk ik terug aan de kaasschaaf die onze Koning een tijdje geleden aan Vladimir gaf. Wat zou onze Koning hebben gezegd. "Alles kits en onder controle Vlad..?
En langzaam dwalen mijn gedachten voor één moment af richting Syrië. Daar kijken ze hopelijk toch ook naar het schaatsen?

Vandaag gaan we verder met genieten. Op het programma staat de 1.000 meter voor vrouwen. En we gaan genieten van Ireen.
Het is bijna lente, voorzichtig komen er kopjes boven de grassprieten uit gekropen.
Lang leve de lente.

Fijne dag.

Euforie, tinten en vorm

Vorm
Fotografie Mart van Zwam

Terwijl onze Ireen en Sven in bloedvorm steken en de broertjes Mulder samen maar ook als serieuze rivalen later op de dag op het ijs stonden was ik gisteren weer op pad op zoek naar het fenomeen vorm.
Ach die Jan Smeekes, daar heb ik het ook mee te doen. Zo voel je euforie en even later is de tijd van Michiel Mulder met vierhonderdste seconde bijgesteld en grijp je naast het goud.

Ik dacht terug aan het moment dat ik trots als een pauw, met een stralende glimlach en bijna wapperend met het briefje waarop stond dat ik was geslaagd, een volle wachtruimte binnenstapte. In die ruimte, eigenlijk was het een afgehuurde kroeg, gingen spanning en treurnis hand in hand. Er zaten zenuwachtige mensen die nog rijexamen moesten doen, anderen waren gezakt en zaten hun fouten te overdenken. Ik zag gespannen en bedrukte gezichten en weg was mijn euforie, uit medelijden en compassie.

Vorm en de zoektocht. De zoektocht naar een vorm is minstens zo mooi en belangrijk als datgene wat je vindt.
Gisteren zag ik op de grond aan de Waalkade in Nijmegen een mooi onderwerp. Er was nog meer te zien op het oorspronkelijke beeld, maar eenmaal in Photoshop ontstaat pas het uiteindelijke resultaat wat voor dat moment af is. Een vierkant, een cirkel, diverse grijstinten, een beetje zwart maar met detail, zichtbare krassen, beschadigingen en vlekken,. Door mensenhanden gemaakte vormen in een samenspel met natuurlijke, door tijd en vocht veroorzaakt. Een strak gekaderd beeld met daarin ook onregelmatige vormen. Het ontstane beeld heeft uiteindelijk niets meer met de werkelijkheid te maken, het is eraan onttrokken. Er is een andere waarde en vorm ontstaan.  
Hoe langer ik kijk, des te meer ik het intens ervaar. Een glimlach vormt mijn lippen, dit is een vorm van geluk.

Fijne dag.

Den Haag, inspiratie en de vorm

Of ik getuige wilde zijn van een "Back to my roots dag" was de vraag die mij een tijd geleden werd gesteld. Maar natuurlijk wilde ik dat. Een uitnodiging om deelgenoot te zijn van zoiets is voedsel voor mijn benieuwde ik. Benieuwd zijn is een goddelijke brandstof. Zuiver en goed voor de motor.

Dus gisteren togen wij per auto naar het Haagse. Den Haag of s'-Gravenhage? Daar begint het contrast al mee. Op internet las ik dat de woorden ontstaan zijn vanuit "Die Haghe" (het omheinde) uit de tijd van Floris de vierde (1210-1234), het is een leuk weetje om mee te nemen en wie weet heb je er nog iets aan.

Den Haag. Al snel werd ik meegenomen naar de wereld van Florentia, koffie en een ambachtelijke ijssalon. We traden een andere wereld binnen. Hier krijg je nog een bakkie voor één euro. Je hoeft zelfs niet eens je kopje netjes op te ruimen. Een man loopt rond met een rammelende kar om de boel achter je kont op te ruimen.
Het was best druk op zaterdagochtend. Bezoekers met honden. Twee begonnen er te knokken en bijten, het leek wel een test wie er vandaag het baasje was. Een van de twee ging al snel op de rug liggen. Haagse branie en gebral speelt zich ook af in de hondenwereld.
Er waren mannen die met op een tafel een ouderwets boekje met carbon tussen blaadjes iets opschreven. Maar wat? Ik heb nog steeds geen flauw benul. Wanneer je hier een te grote bek hebt dan is er kans dat je met kop en kond op de stoep terecht komt, dus ik heb het maar niet gevraagd.

Mannen met grote glimmende ringen aan hun vingers en horloges aan hun pols. Ik zag leren jasjes en joggingbroeken en smakelijk lachende vrouwen met een overdaad aan make-up. Wat ik miste was een sigaret en de geur van tabak.
Er klonk luid gekanker. Kankeren op van alles en nog wat is lekker en het lucht op. Het lijkt een soort weldaad voor de luchtpijp. Ik hoorde in mezelf van Kooten en de Bie amok maken met hun "Tegenpartij".
En ik hoorde Haagse beatmuziek en zag meisjes met petticoats.
Welkom vreemdeling, welkom in het Haagse.

Den Haag bruist en leeft. Politiek en imposante gebouwen waar de ambassades zijn gevestigd. De Amerikaanse is een bijna onneembare vesting. In gedachten zag ik daar Mission Impossible deel zes en Tom Cruise die over een hek klom. Piece of cake.
Portieken en trapportalen. Onderduikplekken en angst voor de bezetter. Tulpenbollen en een echtpaar wat god zij dank nog iets te eten had om extra monden te voeden.
Vooruitstrevende architectuur en arbeiderswoningen, den Haag heeft zo haar contrasten.

En dan was er de zee, die schier eindeloze zee. Als man uit een bosrijke provincie verlang ik altijd naar het water en de ervaring van het getij. Die eeuwigdurende cyclus, ritme en natuurlijke cadans. In gedachten loop ik thuis met regelmaat langs het strand, blootvoets, met mijn hoofd in de wind.

Ik leerde veel over ontdekken, inspiratie, opgroeien in vrijheid en geen angst, zelfontplooing en vorming.
Als ik ooit deze wereld verlaat dan heb ik thuis veel te vertellen.

Een nieuw project lijkt geboren. Vandaag een mooie zondag om te kijken of ik het in de steigers kan zetten.
Op zoek naar de vorm. Op zoek naar de essentie.

Fijne dag.

Gestechel, zuchten en wiegen

Kunstenaars: Andreas Hetfeld en Suus Baltussen
Fotografie Mart van Zwam 

Terwijl er nu een aantal hete dagen zijn aangebroken voor minister Plasterk, hij moet zich uit een netelige situatie zien te redden beginnen ze vandaag aan de Olympische spelen in Sotsji.
We gaan mooie sportdagen tegemoet gevuld met buitengewone prestaties van sporters, veel gejuich en af en toe een flinke dosis dramatiek.
Ik verheug me erop.

Randverschijnselen, terecht of niet, die nemen we tijdens al die sportmomenten maar mee. De spelen worden gehouden op de heilige grond waar onze mensen in de bloedige oorlog zijn gesneuveld zegt de ene woordvoerder. We zullen die Russen eens leren wat mensenrechten zijn, roept een ander.

Ondertussen staan de erfgenamen van dominee Martin Luther King in het verre America voor een rechtbank om te stechelen en te bekvechten. Mooi woord is dat "Stechelen". Ik zocht het even op. Stechelen: krakelen, knoeien, oneerlijk handelen, smokkelen, twisten, vals spelen.
Inzet van al dat gestechel tussen de kinderen van de geweldloze dominee zijn de reisbijbel en de ontvangen Nobelprijs voor de vrede die hun vader achterliet. Het is triest. De een wil dit en de ander per se dat.
Gedoe en geknok om rechten en spullen. En ondertussen galmen zijn inmiddels vaak herhaalde woorden nog na door het heelal en leggen een niet voor ons te volgen kosmische reis af: "I have a dream". De schier eindeloze lichtjaren die het moet afleggen zijn niet te meten en misschien maar goed ook.

Volgens mij lachen ze zich in een of ander verre uithoek van het heelal wel een kriek over zoveel onkunde, gestuntel, kinderlijk en liefdeloos gedrag van de mens. Maar we zijn in wording denk ik dan maar zalvend.
Er is altijd hoop en ondertussen dromen we nog van een andere wereld, een betere.

Ondertussen kijk ik naar de bewegende vrouw op de paal. Ze is transparant. Gemaakt en gevormd van ijzerdraad en zit er gewoon in haar beweging te zijn.
Langzaam wiegt ze ritmisch mee op het zuchten van de wind.
Met dank aan de kunstenaars Andreas Hetfeld en Suus Baltussen.

Kunst is mooi en bijzonder.

Fijne dag.

Nijmegen, meeleven en verbinden

Tja, daar zit je dan als pop in de etalage van een kledingwinkel op Plein 1944, starend als een stille denker en met lege ogen in de verte...
En daar sta je dan als fotograaf een combi-selfie te nemen, uiteraard van jezelf en van een sfeerplein in aanbouw. Tegelijkertijd verbaas ik me wat etaleurs nu weer voor creatiefs en moois hebben bedacht.
De camera pakken en er een foto van schieten. Onze wereld is op dit moment meer dan ooit in beelden vastgelegd.

Nijmegen heeft wat, er is altijd iets. Leven in de brouwerij. Bruisend en af en toe is er een beetje hommeles.
Ondertussen hebben onze ouderen in zorgcentrum Nieuw Doddendaal redelijk goed nieuws ontvangen. Gaat de Primark naar het zich er nu laat aanzien eerder open en is er een heuse actie gestart op Facebook om boekhandel Dekker van der Vegt vooral te laten voortbestaan.
Je kunt van Facebook en ander social-media zeggen, denken en vinden wat je wilt, maar het helpt om mensen een stuk dichter bij elkaar te brengen. Behalve dagelijks geklepper over wat men vanavond eet of hoe het met het humeur is gesteld is er ook beweging en actie.  

Zoals diverse fantastische acties i.v.m. de fatale brand in het prachtige oude gebouw op de Groesbeekseweg. Er is een veiling, een benefietconcert en het inzamelen van kleding en andere spullen.
Er is hoop voor het sociale stuk wat ieder mens in zich heeft. Of beter gezegd...Meeleven met een ander en je verbinden aan die ander is eigenlijk nooit weggeweest. 

Robot, bronnen en obesitas

Het was een zeer gelukkig weerzien. Twee dagen geleden liep ik door een winkelstraat in Nijmegen en passeerde ik het pand waar ooit een filiaal van de de Slegte was gevestigd. Nu was het getransformeerd tot een Outlet Store. Je kent het vast. Een plek waar je voor niet veel geld kunt scoren.
Rijen met dozen, op houten schragen, gevuld met scharen en rolletjes plakband. Dozen met USB-kabels, hobbyspulletjes of handige, soms ook volstrekt overbodige, huishoudhulpjes.
Tijdens mijn tocht passeerde ik een schap met speelgoed en daartussen stond iets wat mij bekend voorkwam.
Op de voorkant van de doos was een afbeelding geplakt van een robot. Een robot, gemaakt van blik en met een vervaarlijke uitstraling.

Met licht trillende vingers en een voorzichtig sneller kloppend hart schoof ik het deksel van de doos een stukje omhoog. Ogenblikkelijk rook ik de geur van mijn oude vriend, mijn robot. Een stuk speelgoed van lang geleden. En in een flits verschenen in mijn hoofd en op mijn netvlies beelden. Ergens in mij werden beelden geprojecteerd die uit mijn "Herinneringen-speelgoed" lade waren geplukt.  

Ooit, lang geleden, had ik ook zo'n robot. Wat was dat een leuk en spannend stuk speelgoed. Er gingen twee grote batterijen in. Mijn vriend kon zelfstandig lopen en op momenten kwam hij vanzelf tot stilstand. Er gingen dan twee klepjes ter hoogte van zijn borstkas open en twee gevaarlijk uitziende wapens schoven naar voren. Wat volgde was het blikken geluid van ratelende machinegeweren en begeleidende lichtflitsen zorgden voor een dramatische effect. Na een paar seconden, wat voor mij als een eeuwigheid leek te duren, sloten de klepjes zich weer en vervolgde mijn vriend zijn weg. Rechtdoor, alsmaar rechtdoor.

De ontwikkeling van robottechnologie gaat met sprongen vooruit. Deze week zag op het journaal nog een item over de hulp van een robot aan kinderen met autisme. Daar werden gelukkig prachtige resultaten mee geboekt. Verder zijn er al robots die je kunnen helpen bij het huishouden, bij een operatie en zelfs voor bepaalde min of meer opwindende handelingen in bed.
Ik ben benieuwd hoe de wereld er over een een jaar of tien uit gaat zien. Ik wil wel een robot in huis, Lijkt me vet-cool en gaaf.

Aanstaande week ga ik me samen met mijn werkmaatje buigen over een workshop. Op uitnodiging van een school gaan we met kinderen aan de slag. De rode draad zal zijn: creatief en fantasie ontwikkeling. Dat beloofd wat.

Ondertussen denk ik met weemoed terug aan mijn blikken vriend. En aan de spelletjes die we als kind ooit deden. Touwtje springen, tikkertje, hinkelen, verstoppen en véél voetbal. Rolschaatshockey midden op weg zonder last te hebben van al te veel verkeer. Stoepranden met een bal. Besjes of papieren pijltjes door openstaande ramen schieten met behulp van een pvc-pijp. Hutten bouwen.
En lezen, véél lezen.

Er was in mijn tijd welgeteld één meisje in de klas die je als te dik zou kunnen classificeren. Obesitas bestond nog niet, het woord was nog niet in de maak.
Of ik me oud voel? Absoluut niet. Ik ben jong van geest en lijf, daar zorgen de bronnen creatief en fantasie wel voor.
Putten uit die bronnen houden je springlevend.

Fijne (mijmer)zondag.