Met andere ogen, een bank en de waarneming

Wapperend plastic
Fotografie Mart van Zwam 

Met andere ogen. De titel nodigde me tussen al die andere titels op de tafel van de boekhandel uit. Wenkte me, verleidde me, pak me. Nu, nu en laat je kans niet voorbijgaan.
Met mijn ogen zag ik nog net in een flits de omslag van het boek. Met blauw getekende, New York uitziende, wolkenkrabbers met verder in het beeld, gephotoshopte beeldonderdelen. Een hond, een verkeerslicht, vogel, helikopter, paarse auto, plukje groen op een dakterras en een fototoestel. Ik was verkocht, de verleiding was te groot. en ik voelde mijn geluk toenemen.
Nu wordt er beweerd dat elk goed kunstwerk energetisch geladen is, ik geloof dat wel. Met boeken lijkt dat ook zo. De energie was duidelijk voelbaar.

Doorbladeren, fragmenten lezen, glimlachen om de herkenbaarheid van een geschreven tekst, inzicht, openbaring, wakker worden. Met andere ogen. Ik kan het je van harte aanraden. De schrijfster is Alexandra Horowitz.

Met mijn boek in een plastic tas op een bank, de locatie is een druk pleintje in het centrum van de stad. Gelukkig geeft mijn rug me een positief signaal en dat is zeker niet altijd het geval. Ik ken een serie banken aan de Waalkade die mooi zijn van design maar voor geen méter zitten. De leuning is te laag, mijn rug gaat na vijf minuten protesteren en schreeuwt om zachte steun. Soms vraag ik me af of de Gemeente en de ontwerper van zo'n bank niet gaan voor ego, vragen ze zich wel eens af hoe het nu eigenlijk zit?

De bank op het pleintje is voor een tijdje mijn vriend, mijn rustplek en zit-punt van waarneming. Wat neem ik eigenlijk waar?
Ik ruik uitlaatgassen en hoor met ongeduld gevulde claxonerende geluiden. Ik zie een man duiven voeren, fastfood etende mensen, aan een ijsje likkende vrouwen. Een roker die zijn peuk uittrapt, een winkelier die naar buiten komt om eens te kijken of het daar wél druk is en zich snel weer omdraait. Een jongen, boys will be boys, in een stoer uitgedoste rolstoel, zijn haren getransformeerd in een door stylisten bedachte modieuze look.

Ik zie een moeder die haar dochtertje tot kalmte maant. Het meisje huppelt er vrolijk op los met wapperende lange haren, onschuldig, doet nog niet zoals het hoort. Moeder praat tegen haar mobiel, is aan het bellen, kwettert er vrolijk op los, ik hoor haar lachen. Ze onderbreekt voor een kort moment haar gesprek. "Doe eens rustig zei ik en ik zeg het niet nog een keertje! De volgende keer mag je niet meer mee."
Het onverpakte cadeau gaat aan haar neus voorbij, een gemiste kans.

Mijn tekst is klaar, de laptop kan uit. Ik ga eerst een stukje huppelen. Kijken of ik dat nog kan.
Tenslotte kreeg ik ook een cadeau.

Fijne dag.











 Mijn inspiratiebron levert meer en sneller dan ik kan typen