Ik heb in de keuken een klok aan de muur. De wijzers draaien keurig, onverstoorbaar en afgemeten hun rondjes. Zolang de durracell batterij het nog doet stopt de klok niet. En als de energie op is gaat er gewoon snel een nieuwe in.
Ik zal eens te laat op een afspraak komen? No way. Bestaat gewoon niet. Ik ben zelf altijd op tijd en in veruit de meeste gevallen vroeg of soms véél te vroeg.
De tijd is rücksichtslos, no mercy. De tijd ként geen genade. De tijd houdt geen rekening met iemand, omstandigheden, gedoe of wat dan ook. Maar de tijd is ook niet aansprakelijk.
Vorige week zag ik hoe iemand op straat op zijn pols keek hoe laat het was. Ik zag de beweging. De linkerarm bewoog en strekte zich een beetje uit waardoor de pols vrijkwam van een mouw van de jas. Mouwen van trui en overhemd bewogen in dezelfde richting mee. Huid en horloge werden zichtbaar.
Zelf draag ik al jaren geen polshorloge meer maar kijk ik om te weten hoe laat het is op mijn mobiel. Ook een mooie beweging trouwens. Ik heb zo'n beschermhoesje die ik open klap en wat naar beneden valt. De telefoon laat zich zien en de tijd ook.
Mijn beweging is in de loop van de tijd dus aan verandering onderhevig geweest. Keek ik vroeger ook op de wijzerplaat die op mijn pols zichtbaar was, soms in periodes vanuit stoerigheid droeg ik trouwens mijn horloge andersom dus met de wijzerplaat op de bloed-aderen, nu is dat voorbij.
Het open en dichtklappen van het beschermhoesje heeft ook wel iets aparts. Soms voelt de beweging zoals James Bond die zou maken denk ik. Quasi nonchalant, maar uiterst zelfbewust en krachtig. Een soort in- en uiterlijk "Shaken, not stirred" effect.
Of, voor de liefhebbers van science-fiction, "Beam me up, Scotty" gevoel.
Op straat zie ik trouwens véél minder klokken dan voorheen. Ik weet er nog maar twee te hangen. Eéntje een paar straten van mijn huis, een ander in een van de drukke winkelstraten van Nijmegen.
Nu ik dit stukje schrijf realiseer ik me nu ook eigenlijk pas dat het al een eeuwigheid geleden lijkt dat iemand op straat me vroeg hoe laat het was. Ook daarin zit dus een verandering.
De tijd. Tijd genoeg en tekort. Ik heb hier even geen tijd voor of zeeën van tijd hebben.
Moeder aarde en Vadertje tijd, een mooie rolverdeling.
Op de foto zie je een afbeelding van Kairos, de personificatie van de gelegenheid, het moment, het juiste moment. Hij heeft vleugels en ook aan zijn voeten, helaas niet op deze detail-foto te zien, omdat een gelegenheid weer zo voorbij kan zijn. Een haarlok, op zijn kale hoofd, laat ons zien dat je een kans kunt grijpen als het moment het juiste is. Maar wanneer het voorbij is dan is er geen mogelijkheid meer hem weer terug te halen.
In zijn handen een weegschaal, een juiste afweging. Een kritiek moment, het luistert nauw en is met een gevolg doorslaggevend.
Tijd? We hebben tijd genoeg. 24 uur in een dag, 1440 minuten of 86.400 seconden.
Het moment is er één en nog een en nog een.
Kwestie van wakker blijven.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten