Kilte, snelheid en zorg

Strijdvaardige ouderen
Fotografie Mart van Zwam

Het college van B&W van Nijmegen was unaniem van mening dat de ZZG Zorggroep de ouderen opvallend kil behandelt en ze zouden dit aan hen vertellen tijdens een gesprek. En B&W willen dat de sluiting van het zorgcentrum op de lange baan wordt geschoven en er naar alternatieven wordt gekeken. Dat is wat ik er tot nu toe over weet en op het internet heb gelezen.

Maar eerlijk gezegd was ik blij dat ik weer thuis was na dat avondje stappen met de ouderen van het zorgcentrum.

Oh, het was een gezellig groepje waar we woensdag laat in de middag mee op pad gingen. We verzamelden ons in het zorgcentrum en gingen met z'n allen strijdlustig en lachend op pad. Het elektrische treintje wat in het seizoen toeristen en andere dagjesmensen in het centrum vervoert kwam ons ophalen. De bewoners werden als V.I.P.'s behandeld alsof ze op pad gingen om kans te maken op een Oscar.

Jullie zijn gasten van de raad, zo vertelde een gastvrouw van de gemeente. We kregen broodjes, koffie, melk of een glaasje sap en aten aan een keurig gedekte tafel in de kantine. En daar werd ook even uitgelegd hoe zo'n inspraak eigenlijk gaat. Een "inspreker" heeft drie minuten spreektijd. Wij hadden gelukkig twee prima sprekers, alle lof voor hen. De bewoners kregen door de sprekers een stem en verhaal.

De broodjes waren lekker en met een goed gevulde maag gingen we met z'n allen weer op pad, op naar de "Gebroeders van Limburg kamer". Ik zag tijdens onze avontuurlijke tocht door het gebouw allerlei gewichtig uitziende en druk doende mannen en vrouwen iets doen. Praten, veel praten. En het liefst nog met een stapeltje papier onder de arm. En ik zag lichaamstaal. Veel al dan niet gecamoufleerde lichaamstaal. En ik zag ego's. Ik voel ze, ik ruik ze.
Welkom in het kolkende centrum van de Nijmeegse politiek.

Onze insprekers spraken. Daarna was het aan de aanwezige leden van de vergadering om vragen te stellen over het hoe en wat terwijl wij op de publieke tribune hadden plaatsgenomen. Nou ja, tribune is in dit geval ook maar een naam. Het waren gewoon drie rijen plastic stoelen.
Ik zag mensen achter tafels nadenkend knikken, ze schreven dingen op en dat zag er best wel interessant uit.
Het programma Koefnoen schoot even door mijn fantasie. Stiekem zou ik over hun schouder mee willen kijken wat er nu op dat vel werd genoteerd. Stel je toch eens voor dat het een boodschappenlijstje was voor de volgende dag? Euh, niet vergeten: kaas, brood, bier en wijn, condooms en viagra?
(Focussen Mart, dit is een serieuze aangelegenheid).
De vragen waren op en zo ook de vergadertijd. We konden weer gaan. Jas aan, treintje in en de tocht weer terug naar het zorgcentrum.

Als één van de begeleiders had ik de zorg op me genomen voor de overgrootmoeder van mijn inmiddels volwassen kinderen, een schat van een vrouw van 96. Langzaam bewegend en voetje voor voetje schuifelend met haar rollator kweet ze zich van haar taak. Ze ziet ook nog eens slecht en is behoorlijk hardhorend. Na afloop liet ze me weten dat ze er geen woord van had verstaan.

Wanneer je ooit wilt ervaren hoe relatief snelheid eigenlijk is, hoe enorm hoog het kleinste drempeltje is en wat het effect kan zijn van snijdende kou tijdens een tochtje op een hoogbejaarde dame? Ik kan je dan adviseren om eens met een 96 jarige op stap te gaan. Als personal assistent was ik gevraagd om met haar mee te gaan en er voor te zorgen dat ook weer heelhuids terug zou komen. Het was gezellig, een uitje en een goeie actie maar ik was eerlijk gezegd ook blij dat ik later op de avond klaar was. Kwetsbaar zijn, snelheid en drempels waren geen issue meer.

En weet je waar mijn respect en achting op die avond een enorme groei heeft doorgemaakt? Voor de mensen die dagelijks in De Zorg werken. Een diepe buiging. Wat een werk.
Ik stem voor meer handen aan bedden, rollators en rolstoelen. En een riante loonsverhoging.

Begrijpen doe ik het zeker dat mensen graag in de zorg willen werken. Het is ook voor een groot deel een kwestie van het hart.

Fijne dag.

Optocht, strijdbaar en niet verplaatsen

Ik had beloofd de trouwe lezers van mijn blog
op de hoogte te houden wat betreft de stand van zaken rondom de oudjes die uit hun verzorgingshuis in Nijmegen dreigen te worden gezet.

Gisteren werd ik gevraagd om vanavond als rolstoelduwer mee te gaan naar de raadsvergadering in Nijmegen. Vanzelfsprekend zei ik ja.
Dus gaan we laat in de middag gewapend met niets anders dan hart, liefde, strijdbaarheid en het laatste restje energie in de broze lijven van de oudjes  op pad.

Het zal een kleine optocht met rolstoelers en ouderen met een rollator worden, maar dat geeft niet. Hoofdzaak is dat we met z'n allen laten zien dat er mensen van vlees en bloed schuilgaan achter getallen, geld en beleidsbeslissingen.
Oude bomen moet je nu eenmaal niet verplanten.Voor verschillende bewoners zitten de wortels diep en en wijdvertakt in de grond van hun geliefde Nijmegen en zeker in de stadskern.

Ik ben persoonlijk van mening dat we met z'n allen een uitgelezen kans hebben om in deze tijd van crisis, banktreurnis, geld en bezuinigingen eens goed te kijken welke vorm we onze wereld geven, dus ook hoe we met elkaar omgaan..
Als beeldhouwers moeten we aan de slag om met beitels en ander gereedschap onze steen vorm te geven. En bij elke beweging die we maken kunnen we even stilstaan en ons realiseren hoe het met de steen is gesteld, of we nog op de juiste koers varen om uiteindelijk tot de vorm te komen die we wensen.

Wat het geld betreft? Ik las een mooi stukje in een boekje van Paulo Coelho:
"Geld is onpersoonlijk, het is van niemand, het gaat slechts door onze handen. Geld is geen bezit maar een verantwoordelijkheid en het is onze taak er de juiste bestemming aan te geen." 
- Citaat van Mary Haskell uit een briefwisseling met haar geliefde Kahlil Gibran

Dus vandaag op pad. We hebben nog geen protestlied maar misschien is ""Heigh-ho, heigh-ho,we krijgen het niet cadeau..." wel een mooi lied om de stemming erin te houden.."

Wordt zeker vervolgd.

Fijne dag.

Polare, boeken en de winkel

Ik ben liefhebber en kan er eindeloos van genieten. Boeken, boeken en nog meer boeken. Boeken verschaffen mij informatie, inzicht, ontwikkeling en bezorgen momenten en uren van absoluut genot.
Gisteren liep ik er nog, in de boekwinkel van Polare in de binnenstad van Nijmegen. Een mooie winkel met een prachtige collectie boeken, ruimte om rond te neuzen, hartelijke mensen om je te helpen en héérlijke koffie.

Vandaag is de deur dicht, de boekhandel zit in zwaar weer. Mensen zijn minder gaan lezen of kopen op het handige internet. In mijn tijd, lang gelden was ik tien jaar een boekhandelaar, was er ook al sprake van een crisis. En ook die is overleefd, dus er is wel hoop voor de lezende mens.

Een boek koop je niet zomaar, of je moet al een idee of uitdrukkelijke wens hebben. Een boek kopen vraagt een zekere aandacht en respect. Voor mij best lastig om me te focussen. Meestal leiden andere boeken me af, laten hun meest aantrekkelijke kant zien.
De letters, afbeeldingen of foto's lijken geluid te maken. Boeken roepen dat ik ze moet kopen en ik wil ze hebben. Ja, ik ben hebberig en ik wil er daar absoluut geen medicijn voor.

Bij de bieb is het ook leuk en gezellig. Je kunt er alles vinden wat je zoekt. De rijen gevulde kasten zijn eindeloos. Je kunt er terecht voor cd's, een mooie film, bladmuziek of een goed boek. In deze dagen trouwens is de koffiehoek in de bieb goed gevuld met mensen vanwege de snijdende wind buiten en de toch nog aanwezige crisis. Hoe vaker ik in de bieb kom des te meer begin ik gezichten te herkennen. De crisis heeft schijnbaar zijn tol geëist. Gelukkig zie ik steeds vaker mensen met goed gevulde tassen door de winkelstraten dus blijkbaar komt er beweging in ons consumentenvertrouwen.
Maar goed, de bieb heeft één nadeel...je moet de boeken weer terugbrengen.

Ik hou van boeken, de grootte en uitvoering, voor en achterkant en het omslaan van de pagina's. De geur van een boek is soms als een welriekend parfum. Een vers gedrukt boek kan het effect hebben van een zojuist gebakken brood. Bij tweedehands boeken is de geur duidelijk anders, meer doorleeft.

De boekhandel. Een wereld op zich en een oase in de drukte van alledag.

Fijne dag.

 

Format, doel en varianten

Heb je gisteren ook zo genoten van Boer zoekt vrouw? Het was spannend en ontroerend. Een boer die al een keus had gemaakt en een van de vrouwen wegstuurde en een gokje waagde? Helaas wilde de overgebleven vrouw hem toch uiteindelijk niet. Dat was een triest moment, maar ook weer begrijpelijk.
Een andere boer moest kiezen tussen twee vrouwen met dezelfde voornaam en dat was lastig en pijnlijk voor hem. Maar voordat dat gebeurde werd er nog even gegeten in de stal tussen twee rijen met koeien. Die lieve dames hadden geen moment van schaamte en lieten hun flatsen gewoon op de plek vallen waar ze stonden. Bruine spatten zag je bijna op de met hutspot gevulde borden vallen. Ook vlogen er 'n stuk of wat melkspetters van de afzuiginstallatie in het rond. Voor mij als stadsmens echt een héérlijk vermakelijk onderdeel van het programma.
Maar goed, uiteindelijk werd het na een "Ik kan niet liegen" breekmoment een keus voor "Kleine Ingrid".
Het "Ik ben zo blij met jou" was hartverwarmend om te zien.

Ondertussen gebeurden er in Frankrijk nog een aantal dingetjes en een moment van keuze en in Afrika zagen we een opbloeiende romance.
Hulde aan de KRO. Ik heb er lang niet alles van gezien maar dit was smullen. Behalve dan die koeienflatsen.

Tja, een format voor een televisie programma. Het heeft mij altijd leuk geleken om zoiets te bedenken.
Nou wil het feit dat ik, toevallig, vanochtend al douchend een idee kreeg. "Man zoekt doel..."
Zou dat wat zijn?

Stel je voor dat er zich een stuk of wat (goede)doelen zich aandienen voor een speeddate. De mannen zouden dan een stuk of wat van die doelen uitzoeken en onderzoeken of het wat is om daar mee aan de slag te gaan. Dat zou wel eens mooie televisie kunnen opleveren en iets goeds voor de gemeenschap en de wereld. Een buurthuis opknappen of reorganiseren? Ontspoorde jongeren op hun goeie pad helpen of een broodnodig weeshuis in Syrië opstarten?
Vragen als: Kan ik dat? Wil ik dat? Kan ik me daarmee verbinden? Eraan werken? Hou ik ervan? kunnen interessant zijn en vermakelijk om naar te kijken. In het verloop van de afleveringen wordt het dan wel duidelijk welke keus het uiteindelijk gaat worden. En dan gaat hij als een speer voor dat doel..!

En natuurlijk zijn er dan allerlei varianten denkbaar. Bijvoorbeeld: Vrouw zoekt doel.
Dat zou dan ook weer kunnen dienen om mannen en vrouwen met elkaar te vergelijken. Hoe doen zij dit en dat? Dat kan lachmomenten opleveren. Maar ook discussie en een mooi inzicht.
Bekende Nederlander zoekt doel? Een leuke variant?

Mijn doel vandaag was om een stukje te schrijven. Dat doel is bereikt. Klaar is Kees en de rest van de dag vrijaf.

Fijne dag.

Reizen, verhalen en het dansen der draden

Dans der draden
Fotografie Mart van Zwam

Reizen heeft iets bijzonders. En of dat nu reizen in je hoofd of werkelijk met hart, ziel en lichaam op pad gaan is, dat maakt eigenlijk niet zo heel veel uit. Op reis gaan is voor mij in beweging komen, ervaren en verbeelden.

Wachtend op de bus kwam er gisteren een vrouw in het hokje staan waar ik ook stond te wachten. "Koud he?", was haar tekst na een goedemorgen. Ik gaf na mijn goedemorgen te hebben uitgesproken een instemmende ja. "Maar je kunt je erop kleje..." vervolgde ze. Een mooie tekst die zo op een tegeltje geschilderd kan worden omdat het een dooddoener is en grappig. Maar tegelijkertijd ook ontroerend van eenvoud.
De bus stopte even later voor onze neus en ik liet haar met een niet overdreven galant gebaar voorgaan. "Maar u was eerder" hakkelde ze nog. Ik zei haar dat dames nog steeds voor gaan. "Maar dat was vroeger meneer, nu niet meer".
Jawel hoor, gaf ik haar terug. Het is nog steeds zo. Alleen zijn we het vergeten.

Op het treinstation zag ik eergisteren draden boven het spoor hangen. Praktisch en nuchter bekeken zijn het gewoon wat draden die er hangen omdat het nodig is. Ze zorgen voor verbinding en het doorgeven van de stroom zodat treinen kunnen rijden. Treinen die me al reizend en met stad- en streeklandschap als uitzicht van A naar B brengen.
Ik zag de draden heen en weer bewegen in de wind, zag krullen en het verschil in grootte en vorm. De linker groter en ronder dan de rechter. "Dans der draden".
In mijn verbeelding danste ik langzaam met ze mee.

Gisteren was ik op reis naar een verzorgingstehuis in het centrum van Nijmegen. Op pad om protretfoto's van verschillende bewoners te maken om die te gebruiken bij het voeren van actie ter behoud van het tehuis. De bewoners moeten er vanwege kosten, regelgeving, protocollen enz. enz. weg. Een nare toestand. Verschillende mensen vertelden later op de dag dat ze dachten dat dit het laatste huis zou zijn waarin ze zouden wonen.
De bewoners zijn op hoog op leeftijd. Ik zag verschillende rollators geparkeerd staan op de gang naast de koffiekamer. In die gezellige kamer maar gevuld met bedrukte gezichten was het warm gestookt. Goed voor de broze lijven, maar te warm voor mij.
Het rook er naar 4711 vermengd met de geur van koffie. Op de grote ronde tafel stond een half gevulde koekjestrommel, het deksel lag ernaast.

Er kwamen gedurende de dag en het fotograferen levensverhalen los over liefde, verloren mannen en vrouwen, kinderen, oorlog, schuilkelders, bommen, kinderen en kleinkinderen.
En er kwamen tranen los.

Het grappigste verhaal kwam van een mevrouw die in geuren en kleuren vertelde dat meneer pastoor nog even, voordat hij haar en haar verloofde zou trouwen, met de vraag op de proppen kwam of ze al iets gedaan had. "Nee", had ze geantwoord.
Ze voegde aan haar verhaal met klem en verontwaardiging aan toe dat het hem toch niks aan ging? "Ze was een net meisje" had de oude pastoor haar toegefluisterd.
In gedachten zag ik twee jongen mensen met passie en hartstocht rollend en dansend in een bed.

Voor één dag hadden we met de bewoners een "Fellowship of the memories"
Reizen met medereizigers, al is het voor een kort moment, kan bijzonder zijn.

Fijne zondag.

Sven'druk, manipulatie en kiezen met wijsheid

Fotografie Mart van Zwam

Sinds ik afgelopen juni ben begonnen met het schrijven en publiceren van stukjes val ik af en toe van de ene verbazing in de andere.
Niet alleen lezen diverse mensen mijn stukjes, maar er zijn er ook die het prettig vinden om er de dag mee te beginnen. Of zoals een lezer het mooi verwoordde: "Ik begin er de dag mee, wordt wakker, het zet me aan het denken en maakt me bewust. En soms ben je op de koop toe ook nog grappig."
En bedankt, ik voel de druk al toenemen.

De spanning van vandaag is er ook eentje van de cijfers. Deze blog nadert de 10.000 bezoekers en belangstellenden. De teller staat "as we speak" op 9.921. Eigenlijk zou dat getal niet het verschil maken hoe ik me voel, maar ik bespeur wel een soort van "Svendruk".
Sven Kramer zal toch effe goud moeten halen binnenkort. Heel Nederland verwacht het. Nu nog het moment van de wissel afwachten.

Eigenlijk wilde ik het vandaag ook eens hebben over manipulatie. Afgelopen week keek ik wéér met verbazing naar een filmpje van de PVV in het kader van uitzending voor politieke partijen. Ik hoorde niks, het beeld stond stil, alleen letters waren zichtbaar. En er was nog een grijze vogel met blauwe vleugels en een oranje staart in het beeld. Ik las de naam van de partij en de aanduiding voor een petitie.
De woorden: Genoeg is genoeg drongen zich aan me op en probeerden zich van mij meester te maken.
Maar beste PVV, ik héb geen meester. Alleen mijn eigen zuivere geweten.
Nu ben ik gelukkig ook niet zo makkelijk te manipuleren. Je kunt gerust zeggen dat ik een tikkeltje eigenwijs ben. Genoeg? Wat is genoeg? Volgens mij heeft die partij overal genoeg van, maar nog niet genoeg van zichzelf.

Het lijkt mij dat je van een wereld in vrede, met respect voor elkaar en elkanders manier van leven en acceptatie nooit genoeg kunt krijgen.
Een goede herder leidt zijn schapen met aandacht en respect voor de natuurlijke habitat naar de sappigste weiden. Ha, die kan zo op een ouderwets Oudhollands blauw tegeltje. Ik geloof dat ik toch maar eens contact met de Blokker opneem voor een tegeltjeslijn, mijn eigen serie dat lijkt me wel wat.    

19 maart gaan we weer naar de stembus en gaan we zien wat mensen uiteindelijk stemmen.
Ik dacht bij het aanschouwen van dat stilstaande PVV'beeld aan de woorden van de laatst overgebleven ridder uit de film Indiana Jones and the last crusade. Er moest in het verhaal gekozen worden uit allerlei bekers, ééntje daarvan was de Heilige Graal.
"You must choose, but choose wisely."

Ik ben een man met koeachtige trekjes en gelukkig niet zo gemakkelijk te manipuleren. Al grazend op de aardse en internetweide ga ik aan het einde van de dag voldaan er bij zitten met in mijn hand een goed glas wijn. De tijd van herkauwen is dan aangebroken.
Kijken wat de dag heeft gebracht en opgeleverd.

Fijne vrijdag.

Carmiggelt, whats up en geraakt worden

Ik vraag me af of het zo langzamerhand niet gaat opvallen. Ik kom steeds vaker en blijf ook langer hangen in diverse winkels. Ze zeggen weleens dat de verhalen op straat liggen, maar ik kom ze met regelmaat tegen in de plaatselijke supermarkt.
Voelde ik me een een week geleden tijdens het fotograferen nog een beetje een Mondriaan, gisteren had ik het gevoel dat Simon Carmiggelt over mijn schouder meekeek.

Liefdeskronkel 1: Ik loop in de winkel, volg de paden met de aanlokkelijk uitgestalde artikelen en passeer twee jonge mensen die in gesprek zijn geraakt. Althans zo lijkt het.
Hij lurkt met een achteloze houding aan een flesje frisdrank en zij kletst. Het valt me op dat ze praat alsof ze aan het whatsappen is. Misschien overbodig, maar even voor de lezers zonder smartphone? Whatsappen is elkaar tekstberichtjes sturen met of zonder afbeeldingen. Net zoiets als het bijna antieke sms'en, maar dan veel sneller.
Ze praat dus zoals ze zou teksten. Korte zinnen, soms gevuld met woorden die ik niet begrijp. Haar, voor mij toch muzikaal gekwetter, lijkt een soort straattaal. Die ontwikkeling van taal vindt ik boeiend en grappig. Taal heeft zo zijn eigen manier van leven.
Even later zie ik ze beiden bij de kassa. Hij staat voor me, zij in een andere rij.
Zij vindt hem leuk, dat is wel héél duidelijk. Het spat eraf en ik voel de hormonen door de lucht zweven. Ze slooft zich uit, kijkt naar hem. Kijkt of hij haar ziet en gaat ondertussen met een verleidende beweging met haar vingers door haar haar. Misschien heeft ze hierop wel uren voor de spiegel geoefend.  
Hij kijkt jammer genoeg niet, vangt de signalen niet op en lijkt niet geïnteresseerd. Even denk ik erover om hem een mannelijke por te geven.
Maar zijn aandacht gaat naar de zes blikjes die met elkaar verbonden zijn door middel van een plastic strip. Hij likt eventjes langs zijn lippen. En ik staak snel mijn porgedachte.

Liefdeskronkel  2: Keurig in de rij stand en wachtend op mijn beurt om geholpen te worden, staan ze voor me. Beiden vijftigers en zo te zien al een eeuwigheid een stel. Ik zie trouwringen om vingers. Het lijkt alsof de glans van de ringen is verdwenen. Hoe symbolisch is dat, vroeg ik me even later af.
Ik zie gewone kleding. Beiden dragen een slobberige spijkerbroek, een trui en een dikke winterjas. Hij draagt een snor en stoppels die om een barbier vragen. Zijn jas is open, die van haar strak dicht. Ze is duidelijk ietsje te zwaar. Ze is rond gevormd, de vorm van een zandloper is verdwenen.

Hij legt de uitgezochte boodschappen op de band die langs de kassa loopt. Voor de boodschappen ligt een beurtbalkje wat aangeeft waar de ene verzameling van boodschappen begint en de ander eindigt.
Mooi woord dat ""beurtbalkje". Ooit bedacht voor iets wat zomaar was uitgevonden en plotseling in onze wereld opdook alsof het een buitenaards ding was.

Hij keek naar zijn handen en zag twee toetjes. Vanillesmaak in zijn rechter, chocolade in zijn linker. Hij keek haar aan en stamelde iets wat ik helaas niet verstond.
"Ik heb je toch gezegd dat je er twee had?" Er kwamen klanken uit haar mond die ik qua dialect niet direct thuis kon brengen maar ik begreep wat ze zei. Maar wat me vooral trof was haar bits en felheid. Het woord sukkel verzin ik er zelf maar bij, maar dat had met het allergrootste gemak achter haar woorden kunnen worden geplakt.
"Sssttt, moet iedereen in de winkel dat nou horen? " gaf hij haar terug. Het trof mij persoonlijk dat het -wat zullen de mensen wel niet denken- uiterst belangrijk was en misschien wel van meer belang dan het laten merken dat het je raakt en pijn doet. Het leven bestaat voor een deel uit prioriteiten stellen.
Maar misschien was hij ook niet anders gewend?

Liefde is de mooiste en sterkste energie. Liefde heeft een stem, maar is niet vanzelfsprekend.
Voor liefde moet je soms een tikkeltje moeite doen.

Simon bedankt voor je inspiratie, maar ik koop geen lange regenjas.

Fijne en liefdevolle dag.

Oud, versleten en (nog niet) verslagen?

Mijn opoe en ik. 

Wat doen we met onze ouderen? Ik geloof dat deze vraag op dit moment erg actueel is.
In deze tijd van bezinning, dat gebeurt meestal in en na tijden van (financiële) crisis, is het goed om te kijken waar we staan en waar we met z'n allen naar toe willen.

Dus wat doen we met onze ouderen? Ik begin persoonlijk een beetje moe te worden van begrippen als "Strategisch handelen, kostenplaatje, duurzame zorg, handen aan het bed, zorgstructuur, afwegen kosten en baten, quotum enz. enz.".
Het lijkt erop dat de zorg voor onze ouderen onbetaalbaar aan het worden is, tenminste als je de politici en zorgverzekeraars mag geloven in de media.
Eigenlijk draait het dus om kosten en het uiteindelijke geld.

Wat mij veel meer de essentie lijkt is de vraag wat we voor onze ouderen over hebben? Dat is een gewetensvraag en misschien, heel begrijpelijk, voor een ieder van ons anders te beantwoorden.

Even een actuele situatie.
In het centrum van Nijmegen waar het bruist van het leven staat nog een laatste verzorgingstehuis. In het huis wonen 39 ouden van dagen. Sommige zijn hulpbehoevend, anderen zijn nog behoorlijk zelfstandig.
Het huis is op dit moment in rouw en verdriet gedompeld. De oudjes zien er niet alleen verslagen uit, maar je ervaart ook als je goed kijkt een verslagenheid aan de binnenkant. Een soort van emotionele-implosie heeft zich bij hen voltrokken.
Het huis gaat dicht per 1 januari 2015. De plannen zijn in kannen en kruiken. De bewoners is meegedeeld dat ze weg moeten, verhuizen, verkassen. Gewoon omdat het niet rendabel is dat het huis openblijft voor bewoning van deze doelgroep (ook zo'n naar woord).
Wat er later met het grote pand en al die kamers zal gaan gebeuren dat laat zich raden. Studentenhuisvesting levert veel meer inkomsten op! Ik durf daar een goede fles wijn onder te verwedden.
Er heerst op dit moment bij familie, vrienden en andere rechtvaardig denkende en voelende mensen onbegrip, onmacht en woede. Dit kan toch niet zomaar? Draait de wereld dan écht alleen maar om geld?
Misschien wel.

Wat willen we met onze ouderen? Hoe gaan wij in de toekomst om met mensen op een zekere leeftijd?
Gaan andere familieleden ze weer in hun eigen huis verzorgen, zoals vroeger veel gewoner was?
Willen we dat en kunnen we dat überhaupt nog?
Ik hoorde vanochtend nog de opmerking: Ja maar tegenwoordig is daar geen tijd voor, ze hebben twee banen om de hypotheek te kunnen betalen, hoe moet dat dan?
Misschien moeten wij gezamenlijk een stapje terug en leven we op te grote voet? Geven we meer uit dan we kunnen of aankunnen? Ik weet het niet, maar laten we maar met z'n allen de discussie aangaan.

Maar nu is het gewoon tijd voor actie!
Er zijn diverse plannen om iets te gaan ondernemen. Of het uiteindelijk zal helpen is natuurlijk geen garantie, maar in ieder geval laten we onze stem horen en ondertussen hebben we het er maar eens over. De wereld is van ons allemaal en gezamenlijk zijn we verantwoordelijk, dat schept rechten maar ook plichten.

Zoals het er nu naar uitziet ga ik in ieder geval foto's maken van de ouderen. Een beeld maken van de inwoner om zo de naam, de persoon die onvrijwillig moet verkassen, een gezicht naar buiten te geven.
En een beeld zegt soms meer dan duizend woorden...

Wordt ongetwijfeld vervolgd.


 

Zalm, overtuigd en de stroom

Heb je ook zo genoten van het tussen de schuifdeurenoptreden van Gerrit Zalm op het personeelsfeestje van de bank? Ik zag het op het journaal en heb het later op het internet nog eens helemaal bekeken.
Op zich zag het er wel allemaal grappig uit, maar of mijn vertrouwen in banken en de mensen die daar werken nu een enorme boost heeft gekregen? Nou nee, niet echt. Moeilijk om een topman van een bank nu nog heel serieus te nemen. Wanneer ik een topgesprek met een van die mannen zou hebben zou ik maagdelijk blauw, grote borsten en dikke billen zien in combinatie met het oudste beroep ter wereld.

Onze Gerrit doet zijn naam wel eer aan. De Zalm is de enigste vis ter wereld die stroomopwaarts zwemt. Een mooie vis is de zalm en lekker. Héérlijk met een goed glas wijn.

Op het internet las ik even de informatie over de zalm. Het schijnt dat de vis stroomopwaarts kan zwemmen door gebruik te maken van draaikolken en de turbulentie in het water. Ze krommen hun lijf van links naar rechts en glijden zo tussen de turbulentiegebieden door. Best slimme vissen, ze passen zich gewoon aan en gaan toch op hun doel af, tegenwerking van de stroom of niet. Respect en een diepe buiging voor de zalm.

Hoe ik nu op die dragqueen en grappig optreden van ex-minister Zalm kwam? Ik was aan het stoeien met het woord overtuigd. Ik las dat Mark Rutte overtuigd is van zijn eigen gelijk. Hij wil, volgens velen met een te zware delegatie, naar Sotsji. Mark zwemt gewoon tegen de stroom in zou je kunnen zeggen en doet straks zijn ding.

Het woord overtuigd heeft ook te maken met zeilen (ook weer water trouwens). Je kunt je boot of schip, ik weet nooit het precieze verschil tussen die twee) overtuigen. Dat wil dus eigenlijk zeggen teveel tuig aan boord voor de weersomstandigheden, met alle mogelijke gevolgen van dien.
In de zeilwereld hebben de zeilers het trouwens ook over het fenomeen "Schijnbare wind". Dat is volgens wikipedia de resultante van de windsnelheid en de snelheid van bijvoorbeeld het zeil bij het zeilen zelf. Die snelheid kan velen malen groter zijn dan de windsnelheid.
Volg je het nog? Zelf haak ik namelijk af en zoek wel iemand die me dat in begrijpbare taal kan uitleggen. of me uitnodigt voor een praktische les en tochtje op een boot, of schip.

Soms is het leven niet wat het lijkt en moet je even een zeil bijzetten of juist minderen, maar niet overtuigen. Tegen de stroom ingaan kan natuurlijk ook. Dat is een mooie uitdaging. het vergt moed en aanpassingsvermogen.

Ik wens je een fijne stroom vandaag en voor vanavond alvast smakelijk eten.

Fijne dag.

Onbevangen, remlichten en ongeduld

Fotografie Mart van Zwam

Ik had maar een paar seconden de tijd en moest heel snel afdrukken. Dit jochie kwam jaren geleden plotseling voor me staan en liet me trots als een pauw zijn verdwenen tanden zien.
Wat hij precies zei weet ik helaas niet meer, maar de openheid van de jongen naar mij toe was mooi en bijzonder. Ik lag in een deuk en moest mijn camera stevig vasthouden om hem niet te laten vallen. De onbevangenheid van een kind blijft mooi.
De jongen zal nu zo'n 14 of 15 jaar oud zijn. Onbekende jongen, mocht je dit stukje lezen en jezelf herkennen dan geef ik je graag een mooie afdruk van de foto. Ik ben benieuwd of ik iets hoor.
Onbevangenheid levert vaak mooie beelden op.

Twee dagen geleden liep ik op een zebrapad terwijl er een stadsbus kwam aangesneld. Op het moment van oversteken moet je als voetganger inschatten of zo'n bus überhaupt stopt. Maar wat als dat niet duidelijk is? Ik stopte halverwege, op het middenstuk, een veilige plek. De bus stopte ook, maar op het allerlaatste moment.
Ik kon weer verder met mijn tocht en zag ondertussen het gezicht van de buschauffeur. Een vrouw op leeftijd, uniform en geblondeerd haar in een soort pagekapsel. Haar gezicht stond strak, geen glimlach, grijns, geen spier die me iets vertelde. Geen aardig en weids gebaar van ga uw gang, geen hand die verontschuldigend omhoog ging.
Waar dacht ze aan? Aan thuis, haar man of vrouw of misschien lastige passagiers? Last van tijdsdruk en was ze misschien te laat voor de volgende halte?

Waarom hebben auto's en bussen eigenlijk geen remlichten van voren? Misschien best handig voor zo'n taxatiemoment van een voetganger. Tenslotte zijn er overal oplossingen voor te bedenken.
We hebben al veiligheidsgordels, airbags en achteruitrijsensoren voor auto's. Helmen voor bromfietsers en motorrijders. Fietshelmen om kinderen te beschermen in het drukke verkeer?

In de supermarkt stond ik even later in de rij voor de kassa. Voor en achter me gekreun en gesteun.
Er kwam een mevrouw aangesneld die plaats nam en een kassa opende. Drie in de rij, kassa erbij..!
Ik moest even glimlachen, overal zijn oplossingen voor te bedenken.
We hebben alleen nog geen oplossing gevonden voor ons ongeduld, tijdsdruk, stress en haast.

Fijne Zondag.

Financieel fit, sorteren en tijdsbesteling

Fotografie Mart van Zwam

Ik behoor "financieel fit" te zijn geloof ik. Tenminste dat is het advies in een reclamefilmpje van de ING bank. De bank met de op onze emo-gevoelens werkende Nationale oranje kleur.
Met die tint nog in mijn gevoelsbeleving en mijn leeuwenhart op de juiste plaats (ik hou van voetbal, dus dat werkt wel lekker door) vloog ik even via de verbinding op mijn laptop naar de website van de bank.
Ik word uitgenodigd om een test te doen om eens te kijken of ik wel fit genoeg ben. De test duurt maar 5 minuten en ik krijg direct een rapport met tips en tricks. Belofte maakt schuld.

Maar ik besluit om het niet te doen. Ik heb geen 5 minuten meer over, ik kom namelijk tijd tekort. Tenminste dat roept dat stemmetje in mij.
Eigenlijk klopt daar geen voetbal van. Ik heb gewoon tijd genoeg, maar die stem roept iets héél anders. Ik ren me af en toe rot. Nee dat is ook weer niet waar, ik ren me niet rot maar ben gevoelsmatig vaak buiten adem. Ik moet nog zoveel doen!
My mind is playing funny tricks on me.

Om een voorbeeld te geven? Misschien is dit voor veel mensen wel herkenbaar.
Ik heb twee bakken in mijn keuken staan, één voor plastic en één voor groenteafval en dergelijke. Het plastic verzamel ik later in een grote plastic zak die daarvoor bestemd is, dat is mij opgedragen.
Groenteafval kan in de groene kliko. Welke creatieve geest heeft trouwens dat mooie woord bedacht?
Verder heb ik een prullenbak voor het oudpapier en buiten staat een grote bak met een groene zak erin voor het zogenaamde restafval. Dan heb ik nog een zakje in de keukenla voor lege batterijen, een verzamelpuntje in de kelderkast voor kapotte lampen en een zak voor eventuele kleding die weg kan. Mijn lege flessen en potjes staan buiten geduldig te wachten op vervoer naar de glasbak.
Nu ben ik ook nog eens mijn huis aan het opschonen. Kuisen is daar een mooi woord voor. Dat betekent in de praktijk met aandacht sorteren wat weg kan en wat niet en daarover de nodige beslissingen nemen. Bewaren of weg? Maar dat levert weer de onvrijwillige dilemma's op. Stel dat ik het ooit nog eens nodig heb? Je weet het tenslotte maar niet.
En zitten er herinneringen aan vast gekleefd of niet? Beslissingen, beslissingen...

Spullen die nog goed bruikbaar zijn gaan naar de kringloopwinkel en de rest naar de afvalverwerking. Voor de Nijmeegse DAR (die halen het gratis en voor niets op) moet ik die spullen weer sorteren. Oud ijzer bij oud ijzer en de rest bundelen in pakketjes die draagbaar zijn voor de mannen van de DAR. Ik wacht trouwens al jaren op het moment dat er een beeldschone vrouw op mijn stoep staat die aanbelt in zo'n vuilnisoveral, lijkt mij een superbeeld. Mijn camera heb ik al jaren standby mocht dat ultieme moment zich voordoen.
Al met al dus een héél gedoe om met al dat afval bezig te zijn. Ik kan me nog vaag herinneren dat wij als gezin vroeger twee ijzeren vuilnisbakken per week hadden waar gewoon alles in ging. Makkelijk en simpel.
Bijna niet meer voor te stellen dat we maar twee bakken hadden voor een huishouden van zeven(!) personen , twee honden en een papegaai.

Nog een voorbeeld van tijdsbesteling i.p.v. tijdsbesteding? Ik moet zorgen dat alles het blijft doen. Mijn mobiel, accu voor de camera, scheerapparaat, laptop en tandenborstel moeten elke keer weer aan het infuus. Een nooit eindigend proces van energie en opladen. En het kost tijd en aandacht, dus energie om ook daar weer aan te denken.

Ik heb het reclamefilmpje van de ING net nog even teruggekeken. Flitsend en snel. Man (met baard, hoe 2014 is dat?) komt thuis van zijn werk en geeft zijn vrouw een kus terwijl zij het huis uit rent op weg naar haar auto. Zij draagt het wit van de zorg. Misschien gaat ze naar haar werk zodat ze samen de hypotheek kunnen betalen, op vakantie kunnen gaan en voor de studie van de kids.
Hij schrokt zijn eten naar binnen terwijl hij nog even naar een webseminar kijkt om te leren nog fitter te worden.
En dan zijn tenslotte de kids aan de beurt. Het leven op een oranje wolk.

Ik laat me vandaag niet bestelen, mijn tijd is kostbaar en een uiterst waardevolle schat.

Fijne dag.  

Mondriaan, jazz en levensvorm

Fotografie Mart van Zwam

Gisteren liep ik weer eens héérlijk te slenteren. Ja, ik slenter wat af als ik de tijd en kans heb. Het is geen lopen, niet wandelen, maar slenteren met het hart. En met het oog. Want het oog wil ook wat, heeft ook zo zijn zijn behoeftes. Of is het haar behoeftes?
Dat is iets wat soms verwarrend is. Is het oog nou een hem of een haar?
In ieder geval slenter ik en kijk ik in het rond. Soms overzie ik het grotere geheel en een seconde later stort ik me op een detail.
Het leven is in beweging, synchroon lopend aan mijn verschillende manieren van ervaren.

In de kern van de stad, qua symboliek bijna vergelijkbaar met mijn eigen Mart-kern, staat in Nijmegen de St. Stevenskerk. Er omheen staan oude gebouwen waaronder de schilderachtige Kanunikenhuisjes. Pal daarachter begint een heel andere bebouwing, ooit in hun tijd nieuwbouw genoemd.
Wanneer ik het geheel vanaf een afstand bekijk dan ervaar ik het als een ratjetoe van gebouwen en vormen die loskomen uit hun tijd.
En als ik me dan losmaak van het grote geheel en me focus op één van de details ontstaat er bijna als vanzelf een compositie. Een andere ordening. Een compositie van vormen en lijnen.
En voor één moment, wat soms langer duurt dan een tel, voel ik me een beetje een Mondriaan.

Pieter Cornelius (Piet) Mondriaan (Amersfoort, 7 maart 1872- New York, 1 februari 1944).
Mondriaan was één van de allergrootste kunstenaars die ons land heeft voortgebracht. Via het schilderen van onder andere landschappen ging hij steeds meer het abstracte pad op. Hij liet los, moest verder om te doen wat hij uiteindelijk wilde bereiken. Van duidelijke figuratieve beelden steeds meer richting compositie, kleur, vlak en lijn. Hij kleedde het beeld uit, pelde lagen af en verzonk in het abstracte. Gelukkig kon hij goed zwemmen.

Mondriaan ging met zijn vrouw per boot naar America. Daar aangekomen, de reis duurde een paar weken, zag hij wolkenkrabbers, hoorde hij jazz en boogie-woogie klanken.
De wereld begon opeens te swingen.
Het verhaal gaat dat Mondriaan niet van vastdansen hield, keurig en zoals het hoort. Hij danste los. Wel in contact met zijn lieftallige vrouw, maar los van elkaar. Dat was voor Nederlandse begrippen en tijdsgebonden opvattingen zéér ongebruikelijk.
Wij Nederlanders stonden op dat moment nog met onze voeten in de klei, veen of zandgrond.
Ik zou willen dat ik een tijdmachine had die me voor een moment zou kunnen verplaatsen. Even zien en ervaren wat hij zag en voelde in dat verre en swingende Amerika.

Het leven als één geheel is opgebouwd uit een niet te bevatten hoeveelheid details. Het samenzijn van de details en de versmelting ervan geven vorm.
Bewegen en dansen in het leven is wonderschoon en verrassend. Bewegen in en met licht is hemels.

Fijne dag

Een draak, temmen of tam maken

Ooit sprak mijn mentor de wijze maar simpele woorden: "Mart je kunt een draak nooit temmen, wel tam maken." Die woorden bleven me altijd bij en nog steeds gebruik ik ze.

In Israël overleed oudpoliticus en militair Ariel Sharon. Geliefd door de een, gehaat door de ander.
Het is in dat deel van de wereld een met de nodige zwaarte beladen geschiedenis tussen allerlei landen. En het blijft maar doorgaan. Zolang de een de ander verwijten blijft maken, land (oneerlijk) verdeelt of niet, en de ander bommen en granaten (of stenen) naar de een blijft gooien gebeurt er nooit iets echt wezenlijks.
Wie er ooit met de ruzie is begonnen weet niemand denk ik meer, is ook niet meer te ontrafelen.
Het is mij te ingewikkeld allemaal, daar mogen wat mij betreft anderen zich de tanden op stuk bijten. Ik zie liever de dingen in het klein en daardoor groot, dat kan ik tenminste nog een beetje overzien.

Terug naar de draak en het tam maken. Ik kan me nog redelijk goed de beelden herinneren uit de film Avatar waarin de hoofdpersoon Jake een draakachtige vogel besteeg. Snel moest hij met het uiteinde van zijn lange vlecht contact maken met de "bedrading" van zijn vogel. Prachtig was in beeld te zien hoe de verbinding tot stand werd gebracht. Een elektrische uitziende maar spirituele connectie.
Uiteindelijk werd de vogel zijn partner en vriend, samen stegen ze tot enorme hoogte.

Als je denkt de strijd gewonnen te hebben dan heb je al het een en ander verloren.
Een muur bouwen helpt ook niet, dat zagen we ook al in de geschiedenis. Op den duur valt een muur.

Als je het leven niet ziet als een strijd, maar als een vriend?
Volgens mij heb je dan ook al véél gewonnen.

Fijne zondag.

Moeder Aarde, dilemma en keuze

Fotografie Mart van Zwam 

Terwijl het in Amerika vriest dat het kraakt gaan Nederlanders, uit bittere armoede vanwege het niet hebben van schaatsijs, hun ding doen op de Gele rivier in China.
Terwijl het in Amerika vriest dat het kraakt vallen ondertussen in Australië vleermuizen bij bosjes uit de lucht vanwege de extreme hitte.
Moeder Aarde is in beroering. Is ze soms boos vanwege onze keuze's?

De woorden terwijl en ondertussen zijn voor mij, merk ik, best lastig en verwarrend. Wanneer gebruik je nu eigenlijk wat en welke?
Wanneer komt een woord volledig tot haar recht en is het op haar plaats?
Misschien zou ik een studie Nederlands moeten gaan volgen, maar ja dat is ook weer zo'n keuze. En er zijn al zoveel leuke dingen om te gaan doen.
Het leven kent zo zijn dilemma's.

Zlatan schoot er bij de eerste voetbalwedstrijd van zijn club in het nog prille 2014 er direct maar drie in. Ondertussen maakte Lionel Messi, tijdens zijn rentree na een blessure, weer een wonderschoon doelpunt.
Af en toe hoor je van die vragen zoals: Wie is er nou de betere voetballer, Zlatan of Messi?
Zlatan of Ronaldo? Messi of Ronaldo?

Appels of peren? Warm of koud? Pindakaas met of zonder stukjes noot?
De Trouw of toch de Volkskrant? Of NRC?
Een zwart-wit of toch een kleurenfoto?
Zacht of hardgekookt?

Een ei, mandarijn of toch een tenisbal?
Ik denk altijd maar, alles heeft zo zijn absolute waarde en is ook even waardevol.
Niet teveel keuze's hebben of creëren geeft trouwens ook best rust in het koppie.

Oh ja, ik ben rechtshandig en linksdragend maar dat zijn geen keuze's, dat is gewoon natuurlijk bepaald.
Twee keuze's minder, dat scheelt weer.

Fijne dag.

Vervreemdend, close encounter en vriendschap

Fotografie Mart van Zwam

Een vervreemdend beeld is het zó wel geworden. In de plas hemelwater wat op de grond ligt is een reflectie te zien van het oude Honig fabriekspand in Nijmegen.
De foto is eigenlijk 180 graden andersom genomen en dat geeft een grappig effect. De wereld op z'n kop.
Vreemd zijn ook de berichten van de afgelopen dagen i.v.m. het wonderlijke fenomeen UFO. Een paar dagen geleden nog bleef een piloot van Airbus A320 bij zijn verhaal van een op een rugbybal lijkend vreemd zilverkleurig vliegend object dat maar rakelings langs zijn vliegtuig scheerde.

En vandaag lees ik dat in Bremen de boel in rep en roer was omdat er op de radar een onbekend vliegend voorwerp was waargenomen. Dat leidde tot een paar uur vertraging op het vliegveld. Er werden vliegtuigen omgeleid, een politiehelikopter steeg op maar zag niets verdachts.

De arme en zwaar gewonde poes die enkele dagen geleden voor de nodige ophef zorgde is naar alle waarschijnlijkheid niet overleden als gevolg van vuurwerk. Hoogstwaarschijnlijk is ze aangereden.
Dat is op zich al een naar bericht, maar hopelijk zijn de verhitte gemoederen ondertussen een beetje gaan liggen. Kalmte kan ons soms zo goed van dienst zijn.

Gisteren werd bekend dat een speler van Vitesse niet mee mocht naar een trainingskamp in de Verenigde Arabische Emiraten. En dat allemaal vanwege zijn paspoort. Het land Israël, eigenlijk heet het een staat, wordt niet door hen erkend en bestaat dus gewoon niet. Kennelijk wil men in het gastvrije land niet met een Alien van doen hebben.
Enkele Nederlandse politici die met een opgeladen accu terug zijn gekeerd van een welverdiend reces grepen direct naar een microfoon en spraken er schande van. "Jodenhaat" werd er al snel geroepen. De bijverschijnselen van het feest van het Licht zijn kennelijk al snel uitgewerkt.
Maar héél misschien speelt er wel mee dat als je je maar laat horen je dan snel een aantal stemmen kunt scoren. En dat rijmt ook nog eens mooi.
Al met al leven we op een mooie planeet, maar we doen soms een beetje vreemd.

Wat die Aliens betreft? Ach, die komen misschien gewoon even een kijkje nemen of wij al klaar zijn voor een bijzonder contact. Maar persoonlijk denk ik dat ze snel rechtsomkeert maakten toen ze onze chaos zagen.
Een snelle blik vanuit de lucht op Centraal Afrika, Mali, Filipijnen of Syrië zegt meer dan genoeg denk ik.
Ik zou wel een close encounter willen hebben. Een paar dagen geleden zag ik weer een fragment uit E.T.
En even, héél even voelde ik me weer dat fietsende jochie met ET voorop in het bakkie en de enorme Maan op de achtergrond. En ondertussen hoor ik de fantastische muziek van John Williams.
"ET, stay..."

Fijne dag.

Nutteloze feiten, informatie en navelpluis

Fotografie Mart van Zwam

Ja, twitteren doe ik ook met enige regelmaat.
Nu ben ik er niet zo eentje die de wereld wil laten weten wat hij s'avonds kookt,  een slechte of juist goeie dag heeft of dat de kat van de buren is weggelopen? Dat nou ook weer niet.
Ik ben gewoon benieuwd naar van alles en nog wat en deel af en toe eens iets wat in mijn ogen enige relevantie heeft. Tenminste wat mij dan weer grappig, leuk, bijzonder of nuttig lijkt.
Zo, op mijn zoektocht naar de dingen des levens kwam ik het twitteraccount @nuttelozefeiten tegen.
Ik leerde direct al dat vandaag, maar dan in 1997, de laatste Elfstedentocht werd gereden. Leuk om te weten.
Als ik naar buiten kijk dan gaat die tocht nog wel even duren. Ik heb in mijn tuin uitkomende rode rozen. Volgens mij klopt er iets niet in onze natuur.

Het tweede feit wat ik net heb geleerd dat is dat mannen meer navelpluis hebben dan vrouwen. Grappig, maar hoe dat komt dat staat er dan natuurlijk niet bij vermeld.
Nu heb ik dus de keus om het me wel of niet af te willen vragen waarom of waardoor dat verschil bestaat. Ik weet nog niet of ik dat dan wil weten, want wat heb ik er eigenlijk aan?
Vroeger dacht ik trouwens, tot op volwassen leeftijd, dat ik de enige mens op aarde was die elke dag wel een pluisje in zijn navel had zitten. Later bleek dat gelukkig niet zo te zijn en nog voel ik de gedeelde opluchting van mijn navel en mezelf. Navelpluis; een grappig fenomeen.

Nog eentje? Stockholm (we weten allemaal wel waar dat ligt of anders zoek je het maar even op) komt van de woorden Stock (een blok hout) en Holm (eilandje). Informatie en een feit, hopelijk kun je er iets mee?
Je weet het toch maar nooit. Misschien doe je vandaag wel een gezelschapsspel zoals Triviant, als je dan toevallig die vraag krijgt dan weet jij nu het antwoord. Punt gescoord!

Ach, nutteloze feiten of juist erg nuttig. Stel je voor dat je vandaag op een verjaardagsfeestje zit en per toeval naast een persoon bent beland waarmee het kletsen een beetje stroef verloopt? Gewoon en "Out of the blue" roepen dat, op de kop af vandaag, maar dan in 1997, de laatste Elfstedentocht werd gereden. Vóór je het weet komt het gesprek zomaar weer lekker op gang.
En van de Elfstedentocht schiet je dan gewoon door naar tulpen en molens. Of Rutte en koop eens een boot, Stockholm, vakantieplannen, de diepte van je navel of de grootte van een aanwezig pluisje.

Het leven is een feit, dat is goed en nuttig om te weten.

Fijne zondag.

Druppel, Jack Nicholson en staand plassen

Fotografie Mart van Zwam 

Alicia Keys zong het al in haar song "Karma".
What comes around, comes around.
What goes up, must come down.

Soms is het leven te simpel voor woorden, ware het niet dat wij mensen het af en toe moeilijk maken.

De foto hiernaast heb ik een aantal jaren geleden gemaakt in mijn keuken. De situatie was als volgt:
Er is een aanrechtblad, een gootsteen, een opgehangen zwart oud t-shirt om een achtergrond te creëren. Mooi glinsterend cadeaupapier om kleur in het water te krijgen. Verder een plastic bakje wat in de gootsteen staat, een pipetje (zoals wat voor oogdruppels kan worden gebruikt) en een beetje melk. De camera op statief, afstandsbediening, scherpstellen, druppel laten vallen en hopen dat je het moment van vallen en daarna opstijgen in het beeld kunt vastleggen. Fingers crossed...tenminste als je je handen nog vrij hebt. Soms moet je als fotograaf gewoon een beetje mazzel hebben.
Dus hierbij heb ik het geheim van het hoe en wat van de foto onthuld. Succes!

Een paar dagen geleden zag ik een oude film met een sublieme Jack Nicholson in de hoofdrol, About Schmidt. Een geniaal bedachte achternaam.
Wil je mijn aandacht van het eerste moment af aan prikkelen dan heb je me al door zo'n naam in de film te gebruiken.
In het kort het verhaal. Schmidt gaat met pensioen en heeft daar als man en kostwinnaar erg veel last van. Hij voelt zich nutteloos en afgedankt, weet niet meer hoe en wat en raakt in een behoorlijke depressie.
Zijn vrouw valt, terwijl ze driftig de keuken aan het poetsen is, dood neer. Arme Schmidt raakt in een versnelling van verval.
De scene waar ik smakelijk om moest lachen was de plas-scène. Jarenlang had zijn keurig en poetsende vrouw hem verboden om staand te plassen. En eindelijk was het moment daar. Zij was niet meer onder de levenden en hij deed wat zijn gevoel vertelde wat hij moest doen. Een opluchting en gevoel van vrijheid maakte zich duidelijk van hem meester.
Een werkelijk prachtige film en tegelijkertijd voer voor vrouwen die wat meer over de belevingswereld van een gewone en doorsnee man zouden willen weten.

In Zweden wordt ervoor gepleit om de verschillen tussen mannen en vrouwen te verkleinen. Er is een lobby in gang gezet om mannen zelfs bij wet te verbieden staand te plassen.
Maar ik ga even een lans breken voor de man, de algemene, doorsnee, gemiddelde en gewone man. Alsjeblieft, laat ons gewoon (al is het af en toe) staand plassen. Wij mannen hebben dat als man nodig.

En alsjeblieft, laat ons als een soort James Bond de da Vinci code, die vrouwen lijken te hebben, ontrafelen. Dat is onze uitdaging en één van onze doelen in het leven.
Die code maakt vrouwen mysterieus en begéérlijk.
Maar, vrouwen, geef ons ook af en toe een beetje, noodzakelijke informatie. Ook dat hebben wij mannen soms nodig.
Tenslotte komen wij van Mars.

Succes en een fijne dag.

Terugtraptreedje, ladder en Ingrid Bergman

Reactie op "Ladder" van kunstenaar Armando
Fotografie Mart van Zwam 

Een terugtraptreedje? Ik opende mijn ogen, het woord zong in mijn hoofd nog even na.
Ik had gedroomd en dat vreemde woord was door een vrouw, waar ik mee van doen had, uitgesproken. Meer wist ik me niet van de droom te herinneren en met een vreemd gevoel lag ik in bed.
Waarschijnlijk is dat herkenbaar voor veel mensen. Je droomt iets en je hebt geen flauw benul waar dat nu weer over ging. Allerlei en verschillende onderwerpen die ogenschijnlijk niets mer elkaar te maken hebben en flarden van beelden.
Wanneer ik naar een schilderij van Salvador Dali kijk dan ervaar ik ook zijn flarden van vreemde en macabere dromen. Ook de Engelse regisseur Alfred Hitchcock heeft in het verleden al eens gestoeid met dromen en nachtmerrie's. "Spelbound" een van mijn klassieke all time favorite's, met in de hoofdrollen Gregory Peck en Ingrid Bergman, is daar een voorbeeld van.
Ach Ingrid en Gregory, wat je noemt een very handsome couple.
Maar goed, ik dwaal af.

Een terugtraptreedje? Een paar dagen geleden las ik het verhaal over de St.Jacobsladder. Nu had ik wel eens vaag van gehoord, maar wist ik daar niet veel van.
In het kort komt het verhaal, uit Genesis, erop neer dat Jacob droomde terwijl hij op de vlucht was voor zijn broer. Jacob droomde van een ladder. Via deze ladder komen Engelen naar beneden en brengen het licht, daarna klimmen zij de ladder weer terug omhoog. Een mooi beeld en voor mijn gevoel een soort van poort naar boven, wat boven dan ook zijn moge. Een mooi verhaal met een veelzeggend beeld.

Een terugtraptreedje? Nu weet ik nog niet wat daarmee wordt bedoeld en wat ik ermee kan of moet. Wel heb ik het gevoel dat er een aantal dingen vandaag samen komen en dat is dan weer géén toeval.
Vandaag ga ik met mijn (werk)maatje werken aan een presentatie van haar straks te verschijnen kinderboek. Het verhaal gaat over een meisje, dat zittend in haar appelboom, in haar dromen allerlei belevenissen heeft. Ze vliegt met boom en al door verschillende dromen.

Een terugtraptreedje? Ik laat het maar los, het blijft een onoplosbaar en héérlijk mysterie.
Vanavond ga ik nog maar eens, voor de -tigste keer, kijken naar de film Spelbound. Het tellen hoe vaak ik die film heb gezien heb ik lang geleden al opgegeven. Ik ga me gewoon lekker vergapen aan het vakmanschap van Alfred en uiteraard smullen van de ontluikende romance van breekbare Gregory in combinatie met de stralende liefde van (engel) Ingrid.
Een wonderlijk mooie en liefderijke combinatie.

Fijne dag.