"Hoe kom je eigenlijk aan die kaasplank..?" vroeg een van mijn gasten. Ik vertelde dat ik die in een vlaag "van moeten kopen en willen hebben" had aangeschaft in de giftshop van het 9/11 museum tijdens mijn laatste bezoek aan The Big Apple.
"Wel indrukwekkend daar hoor, je moet je voorstellen dat er een flink aantal mensen onder het puin vastzaten, waren bedolven onder tonnen staal en beton en langzaam stikten. Anderen sprongen uit schreeuwend en uit pure wanhoop van grote hoogte naar beneden. Hun dood tegemoet. Maar zal ik nog eens bijschenken?"
Ik kan me levendig voorstellen dat het zó kan gaan op een avondje met vrienden en op tafel zo'n souvenir uit het 9/11 museum. Vanochtend las ik op internet dat het ding inmiddels en met rap tempo uit de giftshop is gehaald en de verkoop ervan onmiddellijk is gestopt. Bezoekers namen klagend en morrend aanstoot aan de kaasplank in de vorm van de U.S.A.
Waarschijnlijk heeft niemand van de afdeling inkoop erbij stilgestaan wat voor een impact het op bezoekers zou kunnen hebben. Over smaak valt nog steeds niet te twisten over goede smaak nog altijd wel.
Gisteren liep ik samen met mijn kinderen in de plaatselijke Dille en Kamille winkel. Altijd leuk om daar een beetje rond te kijken naar hebbedingetjes, handigheidjes, waar gebruik ik dat voor en hoe moet dat ook alweer dingetjes.
Op een gegeven moment stonden we met iets in onze handen. Het bestond uit twee delen die op elkaar pasten en van hout waren gemaakt. Opengemaakt zagen we de vorm van een lammetje. Maar waarvoor dient dit vormding dan? Om koekjes te bakken, speculaas of wat? We kwamen er maar niet uit en bleven gissen. Gelukkig lagen een stukje verderop in de winkel er ook een aantal en met een bijbehorend naamkaartje: Lammetjesboter. Ach wat leuk, boter in de vorm van een lammetjes. Staat best grappig op de ontbijttafel. Een lammetje van boter is als zonneschijn wat over het brood strijkt.
Een hebbedingetje...
Ietsje verder in de winkel liepen een aantal dames op hoge leeftijd. Ik hoorde de een tegen een ander verzuchten dat het meiske bij de Blokker niet wist wat een "Sudderplaatje" was. Tja, dacht ik, sudderen duurt gewoon en kost tijd.
In mijn emo-archief zocht ik naar de geur van sudderend vlees waar de keuken, inclusief de kamer, naar rook. Op de achtergrond hoorde ik het rustgevende geknetter van de kolenkachel. Mijn moeder roerde met haar lepel af en toe in de pan.
Anderhalf uur voor het "sudderplaatje moment" heb ik, in gezelschap van mijn lief en haar zoontje, nog in een restaurant pizza en koffie besteld. Geen menukaart aan tafel, maar gewoon je bestelling doorgeven via een leen-tablet die ons werd aangereikt bij binnenkomst. De bestelling gaat vanaf je tafel rechtstreeks en online naar de keuken, erg grappig. Een vriendelijke serveerster hoeft alles nog maar aan tafel af te leveren.
De tijd is als strandzand in onze handen en stroomt tussen je vingers naar beneden.
De vorm van 'n voorwerp, van iets, een gebeurtenis of wat dan ook, het blijft me boeien. Foto nr. 146 staat online.
Fijne dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten